tag:blogger.com,1999:blog-19116119576824337402024-03-14T06:48:33.339+06:30သုတ ရသ ကဗျာ ဝတ္ထု ဥပဒေအားလုံး မင်္ဂလာပါ...
စာဖတ်ခြင်းဖြင့် အသိပညာဗဟုသုတများ တိုးပွားကြပါစေ.....
ေမာင္လမင္းေအာင္(သုတစြယ္စံု)http://www.blogger.com/profile/16174561852037795434noreply@blogger.comBlogger340125tag:blogger.com,1999:blog-1911611957682433740.post-39521715049408274202020-05-03T13:17:00.002+06:302020-05-03T13:17:28.832+06:30သစာမေျပျပည့္သူတရားရွင္ ေပါင္ခ်ိန္<br />
<br />
သစၥာမဲ့ႏွလုံးသား<br />
<br />
ျမန္မာစာတန္းထိုး<br />
အစ/အဆုံး<br />
<br />
EP 1<br />
https://www.facebook.com/groups/144767102909609/permalink/166965037356482/<br />
<br />
EP 2<br />
https://www.facebook.com/groups/144767102909609/permalink/167028207350165/<br />
<br />
EP 3<br />
https://www.facebook.com/groups/144767102909609/permalink/167767647276221/<br />
<br />
EP 4<br />
https://www.facebook.com/groups/144767102909609/permalink/167846617268324/<br />
<br />
EP 5<br />
https://www.facebook.com/groups/144767102909609/permalink/167944870591832/<br />
<br />
EP 6 Finale<br />
https://www.facebook.com/groups/144767102909609/permalink/168192010567118/LA MIN AUNGhttp://www.blogger.com/profile/13018788623417673313noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1911611957682433740.post-80409987155521836812020-05-02T15:05:00.001+06:302020-05-02T15:05:30.802+06:30Lu gyiျပည့္သူတရားရွင္ ေပါင္ခ်ိန္ (1993)<br />
<br />
#အတြဲ ၅<br />
ငရဲျပည္သို့ အလည္တေခါက္<br />
ျမန္မာစာတန္းထိုး HD<br />
အစ/အဆုံး<br />
<br />
EP 1<br />
https://www.facebook.com/476020639541849/videos/327697204644848/<br />
<br />
EP 2<br />
https://www.facebook.com/476020639541849/videos/259890204532793/<br />
<br />
EP 3<br />
https://www.facebook.com/476020639541849/videos/2141165812788992/<br />
<br />
EP 4 Finale<br />
https://www.facebook.com/476020639541849/videos/2193788424227276/LA MIN AUNGhttp://www.blogger.com/profile/13018788623417673313noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1911611957682433740.post-41223595085216656862020-05-02T09:33:00.000+06:302020-05-02T09:33:38.351+06:30PTလူငယ္ေပါင္ခ်ိန္ [ တတိယတြဲြ ] ( စ / ဆုံး )<br />
<br />
Credit:K.H.K.O<br />
<br />
#အပိုင္း ၁<br />
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=594032337435327&id=512888515549710<br />
<br />
#အပိုင္း ၂<br />
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=594148597423701&id=512888515549710<br />
<br />
#အပိုင္း ၃<br />
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=594282820743612&id=512888515549710<br />
<br />
#အပိုင္း ၄<br />
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=594314204073807&id=512888515549710<br />
<br />
#အပိုင္း ၅<br />
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=594354854069742&id=512888515549710<br />
<br />
#အပိုင္း ၆<br />
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=594499147388646&id=512888515549710<br />
<br />
#အပိုင္း ၇<br />
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=594533077385253&id=512888515549710<br />
<br />
#အပိုင္း ၈<br />
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=594658530706041&id=512888515549710<br />
<br />
#အပိုင္း ၉<br />
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=595648673940360&id=512888515549710<br />
<br />
#အပိုင္း ၁၀<br />
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=595648673940360&id=512888515549710<br />
<br />
#အပိုင္း ၁၁<br />
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=595751790596715&id=512888515549710<br />
<br />
#အပိုင္း ၁၂<br />
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=595823403922887&id=512888515549710<br />
<br />
#အပိုင္း ၁၃<br />
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=595946777243883&id=512888515549710<br />
<br />
#အပိုင္း ၁၄<br />
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=596163350555559&id=512888515549710<br />
<br />
#အပိုင္း ၁၅<br />
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=596207503884477&id=512888515549710<br />
<br />
#အပိုင္း ၁၆<br />
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=596243157214245&id=512888515549710<br />
<br />
#အပိုင္း ၁၇<br />
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=596327580539136&id=512888515549710<br />
<br />
#အပိုင္း ၁၈<br />
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=596545420517352&id=512888515549710<br />
<br />
#အပိုင္း ၁၉<br />
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=596580137180547&id=512888515549710<br />
<br />
#အပိုင္း ၂၀<br />
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=596720150499879&id=512888515549710<br />
<br />
#အပိုင္း ၂၁<br />
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=596770433828184&id=512888515549710<br />
<br />
#အပိုင္း ၂၂<br />
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=596986947139866&id=512888515549710<br />
<br />
#အပိုင္း ၂၃<br />
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=597070040464890&id=512888515549710<br />
<br />
#အပိုင္း ၂၄<br />
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=597118163793411&id=512888515549710<br />
<br />
#အပိုင္း ၂၅<br />
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=597172873787940&id=512888515549710<br />
<br />
#အပိုင္း ၂၆<br />
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=597304193774808&id=512888515549710<br />
<br />
#အပိုင္း ၂၇<br />
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=597347557103805&id=512888515549710<br />
<br />
#အပိုင္း ၂၈<br />
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=597492963755931&id=512888515549710<br />
<br />
#အပိုင္း ၂၉<br />
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=597524340419460&id=512888515549710<br />
<br />
#အပိုင္း ၃၀<br />
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=597601133745114&id=512888515549710<br />
<br />
#အပိုင္း ၃၁<br />
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=597697810402113&id=512888515549710<br />
<br />
#အပိုင္း ၃၂<br />
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=597892857049275&id=512888515549710<br />
<br />
#အပိုင္း ၃၃<br />
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=597927303712497&id=512888515549710<br />
<br />
#အပိုင္း ၃၄<br />
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=597955000376394&id=512888515549710<br />
<br />
#အပိုင္း ၃၅<br />
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=598032547035306&id=512888515549710<br />
<br />
#အပိုင္း ၃၆<br />
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=598111883694039&id=512888515549710<br />
<br />
#အပိုင္း ၃၇<br />
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=598431120328782&id=512888515549710<br />
<br />
#အပိုင္း ၃၈<br />
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=598579383647289&id=512888515549710<br />
<br />
#အပိုင္း ၃၉<br />
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=598961586942402&id=512888515549710<br />
<br />
#အပိုင္း ၄၀<br />
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=598989850272909&id=512888515549710<br />
<br />
#အပိုင္း ၄၁ ( #ဇာတ္သိမ္းပိုင္း )<br />
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=599038213601406&id=512888515549710LA MIN AUNGhttp://www.blogger.com/profile/13018788623417673313noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1911611957682433740.post-5643330731522218252020-04-28T12:59:00.000+06:302020-04-28T12:59:09.623+06:30p Cလူငယ္ေပါင္ခ်ိန္ (ဒုတိယ အတြဲ) ရွာေတြသေလာက္ 26 ပိုင္းဘဲ ျမန္မာစာတန္းနဲ ေတြတတ္ ။<br />
<br />
ဒုတိယ အတြဲက အစအဆုံးအပိုင္း 40 ထိရွိတာပါ။ youtube vidmate မွာေတာ့ က်န္တဲ့ အပိုင္းေတြ eng sub နဲ႔ေတြပါတတ္။သိုေပမယ္လိူ ျမန္မာ စာတန္းနဲ႔မွာပိုၾကည္ရေကာင္းတာ ေလ။<br />
ခုတင္ေနတဲ့ bro ဆီမွာေရာ က်န္တဲ့အပိုင္း ျမန္မာစာတန္နဲ ရွိလာ ဗ်ာ အကယ္လို ဘာသာျပန္ ေပးမဲ့လူရွိရင္လည္း ေကာင္းမွာ😢😴😴<br />
ခု ဒုတိယ အတြဲ ကလည္း တတိယတြဲလိူဘဲ<br />
ၾကည္လိူ အရမ္းမိုက္လိူပါ။<br />
ကူညီလိုရရင္ကူညီၾကပါ.. 😴<br />
<br />
https://www.facebook.com/101262863548738/videos/124023891272635/<br />
<br />
https://www.facebook.com/101262863548738/videos/124059147935776/<br />
<br />
https://www.facebook.com/101262863548738/videos/124310081244016/<br />
<br />
https://www.facebook.com/101262863548738/videos/124328511242173/<br />
<br />
https://www.facebook.com/101262863548738/videos/124749947866696/<br />
<br />
https://www.facebook.com/101262863548738/videos/125168881158136/<br />
<br />
https://www.facebook.com/101262863548738/videos/125175767824114/<br />
<br />
https://www.facebook.com/101262863548738/videos/125722674436090/<br />
<br />
https://www.facebook.com/101262863548738/videos/125738714434486/<br />
<br />
https://www.facebook.com/101262863548738/videos/125768587764832/<br />
<br />
https://www.facebook.com/101262863548738/videos/125791627762528/<br />
<br />
https://www.facebook.com/101262863548738/videos/126106537731037/<br />
<br />
https://www.facebook.com/101262863548738/videos/126222311052793/<br />
<br />
https://www.facebook.com/101262863548738/videos/126238607717830/<br />
<br />
https://www.facebook.com/101262863548738/videos/126648707676820/<br />
<br />
https://www.facebook.com/101262863548738/videos/126680087673682/<br />
<br />
https://www.facebook.com/101262863548738/videos/126732387668452/<br />
<br />
https://www.facebook.com/101262863548738/videos/126751557666535/<br />
<br />
https://www.facebook.com/101262863548738/videos/127073424301015/<br />
<br />
https://www.facebook.com/101262863548738/videos/127221867619504/<br />
<br />
https://www.facebook.com/101262863548738/videos/127240480950976/<br />
<br />
https://www.facebook.com/101262863548738/videos/127891600885864/<br />
<br />
https://www.facebook.com/101262863548738/videos/127902044218153/<br />
<br />
https://www.facebook.com/101262863548738/videos/127917830883241/<br />
<br />
https://www.facebook.com/101262863548738/videos/127953674212990/<br />
<br />
https://www.facebook.com/101262863548738/videos/127989940876030/<br />
<br />
https://www.facebook.com/101262863548738/videos/127972914211066/<br />
<br />
https://www.facebook.com/101262863548738/videos/128002050874819/<br />
<br />
#Credit<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-IT7k_QW_u2g/XqfNLUCdigI/AAAAAAAAAwM/UJFC9w2ertYKPPKGrB3Hpcpeg2-DawWQACNcBGAsYHQ/s1600/FB_IMG_1587995792599.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="283" data-original-width="200" src="https://1.bp.blogspot.com/-IT7k_QW_u2g/XqfNLUCdigI/AAAAAAAAAwM/UJFC9w2ertYKPPKGrB3Hpcpeg2-DawWQACNcBGAsYHQ/s1600/FB_IMG_1587995792599.jpg" /></a></div>
LA MIN AUNGhttp://www.blogger.com/profile/13018788623417673313noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1911611957682433740.post-3576785261795071672019-07-12T10:01:00.000+06:302019-07-12T10:03:52.433+06:30မေဟာ္ျပဇာတ္မွ လူ ့သဘာဝအဖြဲ ့မ်ား<div class="blogaway-section">
မေဟာ္ျပဇာတ္မွ လူသဘာဝအဖြဲ ့မ်ားကိုေလ့လာတင္ျပပါ<br />
=======================<br />
<br />
မေဟာ္ျပဇာတ္သည္ စာဆိုဦးၾကင္ဥ၏ ထင္ရွားေသာျပဇာတ္တစ္ပုဒ္ျဖစ္သည္။ ကုန္းေဘာင္ေခတ္တြင္ ေပၚေပါက္ခဲ့သည့္ တစ္ညအတြင္း ညျပႏိုင္ေသာျပဇာတ္မ်ားတြင္ ဦးၾကင္ဥ ၊ ဦးပုညတို ့၏ ျပဇာတ္မ်ားသည္ ထင္ရွားခဲ့ပါသည္။ ထိုျပဇာတ္မ်ားေက်ာ္ၾကားခဲ့ရျခင္းမွာ လူ ့သဘာဝအဖြဲ ့ေကာင္းျခင္းေၾကာင့္ ေၾကာ္ၾကားခဲ့ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ပညာရွင္မ်ားက ေထာက္ျပေဝဖန္ခဲ့ပါသည္။ <br />
<br />
မေဟာ္ျပဇာတ္အခန္း (၂) မွ ေကဝဋ္ပုဏၰား၏ စရိုက္အဖြဲ ့မ်ားသည္ လူ ့သေဘာ၊ လူ ့သဘာဝမ်ားကို ေပၚလြင္ေစခဲ့ေသာ ဇာတ္ကြက္တစ္ခုျဖစ္သည္။ ဇာတ္လမ္းအရ ေကဝဋ္ပုဏၰားသည္ ပတၳျမားကုန္းေကာက္ရင္း ပရိတ္သတ္ဗိုလ္ပံုအလည္တြင္ အရွက္ကြဲခဲ့ရသည္။ မေဟာ္အမတ္၏ ပရိယာယ္ဆင္မူေအာက္မွာ ျပားျပားေမွာက္ခဲ့ရသည္။ အထိ္နာခဲ့ရေသာ ေကဝဋ္ပုဏၰားသည္ ျပန္လည္လက္စားေခ်ရန္ ၾကံစည္ေလေတာ့သည္။ မိမိကိုယ္မိမိ " ဇဗၺဴသနင္း၊ အာဏာျပင္းတဲ ့၊ မင္းၾကီးဆရာ" အျဖစ္ မာနတံထြန္ထူေသာ မင္းဆရာေကဝဋ္သည္ မိမိ၏ရန္သူေတာ္ မေဟာ္အပါအဝင္ မိတၳိလာတစ္ျပည္လံုး ဤသို ့ရန္ျငိဳးဖြဲ ့ခဲ့သည္။<br />
" မိတၳိလာျပည္လံုးကို၊ ထံုးကဲ့သို ့ေၾကထဲေအာင္<br />
ေျမလွန္ျပီးအတက္၊ ဝိေဒဟရာဇ္မင္းျမတ္ႏွင့္၊<br />
ယံုမွတ္သည့္မေဟာ္၊ ျဖားေယာင္းကာေခၚျပီးလွ်င္" ဟူေသာစကားအရ မိတၳိလာျပည္ကိုလည္း ရေစ၊ ရန္သူကိုလည္း လက္စားေခ်ေစေသာ အၾကံအစည္ကို ၾကံစည္ခဲ့သူျဖစ္သည္။ ယုတ္မာေကာက္က်စ္တတ္ေသာ လူ ့သဘာဝကို ျမင္ေတြ ့ရ၍ စက္ဆုတ္မုန္းတီးဖြယ္ ျဖစ္ပါသည္။<br />
<br />
<a name='more'></a><br /><br />
ေကဝဋ္ပုဏၰားသည္ မိမိေနရာရေရးအတြက္ အရွင္မင္းကို ေျမွာက္ပင့္စည္းရံုးတတ္သူျဖစ္ပါသည္။ မိတၳိလာျပည္ကို သိမ္းပိုက္ႏိုင္ေရးအတြက္ စူဠနီျဗဟၼဒတ္မင္းၾကီးအား ႏွစ္ကိုယ္ၾကားစည္းရံုးေျပာဆိုခဲ့ပါသည္။ မာယာပရိယာယ္အသြယ္သြယ္ႏွင့္ စည္းရံုးသိမ္းသြင္းတတ္ေသာ လူ ့သဘာဝကို ဤသို ့ေဖာ္ျပထားပါသည္။<br />
<br />
" အရွင့္အက်ိဳးကို၊ သယ္ပိုးရြက္ေဆာင္<br />
ေအာင္မည္ျမင္၍၊ ခုအင္ဝွက္ကြယ္၊<br />
ပရိယာယ္ႏွင့္၊ တင္ဘြယ္ဆန္းျပား<br />
ၾကံစကားကို၊ အမ်ားဗိုလ္ေပါင္း၊<br />
တေစာင္းနားက၊ မၾကားရေအာင္<br />
စံေဆာင္ျပႆဒ္၊ ဘံုစရပ္တြင္<br />
မျမင္ပုန္းလ်ိဳး၊ ႏွစ္ကိုယ္ခ်င္းသိသင့္ပါသည္" ဟူေသာစကားသည္ ေယာက္်ားတန္မဲ ့ မိန္းမဥာဏ္ထြက္တတ္ေသာ သေဘာကိုေပၚလြင္ေစပါသည္။<br />
<br />
မေဟာ္ျပဇာတ္မွ မေဟာ္အမတ္သည္ ပညာရိွသုခမိန္တို ့၏ စိတ္ႏွလံုးႏွင့္ၾကည္ညိဳဖြယ္ေကာင္းေသာ စရိုက္ပိုင္ရွင္ျဖစ္သည္။ မိမိတိုင္းျပည္ကိုေရာက္ရိွလာမည့္ ေကဝဋ္ပုဏၰားကို ႏိွပ္ကြက္ဆံုးမရန္ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားပါသည္။ ရန္သူကို ရန္သူကဲ့သို ့ သေဘာထားတတ္ေသာ မတ္မေဟာ္ပင္ျဖစ္ပါသည္။ <br />
<br />
" အာဏာျခိမ္းေျခာက္၊ ေငါက္ေငါက္ငမ္းငမ္း<br />
ဆြဲေဝွ ့ရမ္း၍၊ အၾကမ္းလ်င္စြာထုတ္ရမည္"<br />
ဟူေသာစကားသည္ ရဲဝံ့ျပတ္သားသည္ မတ္မေဟာ္၏ ေယာက္်ားပီသေသာ လူ ့သဘာဝကို ေဖာ္ျပႏိုင္ပါသည္။<br />
<br />
ဤသို ့ ရန္သူကိုႏွင္ထုတ္ႏိုင္ခဲ့ေသာ မတ္မေဟာ္သည္ အရွင္သခင္ ဝိေဒဟရာဇ္မင္းၾကီးႏွင့္ ေတြ ့ဆံုေသာအခါ မွဴးမတ္ေကာင္းပီသစြာ ဤသို ့ေလွ်ာက္တင္ခဲ့ပါသည္။ <br />
" လူ၌မာယာ၊ လွည့္တတ္စြာသည္<br />
ပဥၥလရာဇ္ ၊ ရန္စစ္တင္းတင္း<br />
မရွင္းေလေသး၊ ရပ္ေဝးေျမတာ<br />
လိုက္နာစကား၊ ျဖန္ ့ခ်ိမွားေသာ္"<br />
ဟူ၍ေလ့လာေတြ ့ရိွရပါသည္။ တိုင္းျပည့္ကိုတည့္မတ္ေစရန္ ၾကီးမွဴးေဆာင္ရြက္သည့္ မတ္မေဟာ္၏သေဘာစရိုက္အား ႏွစ္ျခိဳက္ၾကည္ညိဳမိပါသည္။<br />
<br />
မေဟာ္ျပဇာတ္မွ ဝိေဒဟရာဇ္မင္းၾကီးသည္ မေဟာ္သဓာ၏ အရွင္သခင္ျဖစ္ေသာ္လည္း မေဟာ္သဓာသုခမိန္ကို သားအရင္းကဲ့သို ျမတ္ႏိုးတြယ္တာသူျဖစ္သည္။ မည္သို ့ပင္ေမတၲာသက္ဝင္ခ်စ္ခင္ေစကာမူ မိမအလိုဆႏၵႏွင့္ မကိုက္ညီေသာအခါ ရန္သူသဖြယ္ဆက္ဆံတတ္ပါသည္။ ပဥၥာလစႏၵီမင္းသမီးႏွင့္ ဝိေဒဟရာဇ္မင္းၾကီးတို ့ စုလ်ားရစ္ပတ္ လက္ထက္မည့္အေရးကို ဆိုင္းငံ့သင့္ေၾကာင္း မေဟာ္အမတ္ကေလွ်ာက္တင္ခဲ့ပါသည္။ မင္းလိုလိုက္၍ မင္းၾကိဳက္ေအာင္ မေလွ်ာက္တင္ခဲ့ေသာ မေဟာ္အမတ္အား မင္းၾကီးကအမ်က္ေတာ္ထားခဲ့ပါသည္။ ရာဇာမင္းတို ့၏ သေဘာကို သိရိွနားလည္ခဲ့ရပါသည္။<br />
<br />
ထို ့ေၾကာင့္ မေဟာ္ျပဇာတ္မွ လူ ့သဘာဝအဖြဲ ့မ်ားသည္ မေဟာ္ျပဇာတ္ေက်ာ္ၾကားရျခင္း၏ အဓိကပံုရိပ္မ်ားပင္ျဖစ္ေၾကာင္း ေလ့လာေတြ ့ရိွရပါသည္။ </div>
<br />LA MIN AUNGhttp://www.blogger.com/profile/13018788623417673313noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1911611957682433740.post-41862090522347041292017-08-24T22:59:00.001+06:302019-07-12T10:04:13.762+06:30သွ်င္မဟာရ႒သာရ<div class="blogaway-section">
သွ်င္မဟာရ႒သာရ<br />
==============<br />
သွ်င္မဟာရ႒သာရ အရွင္ျမတ္သည္ ျမန္မာ့စာေပသမုိင္းစဥ္တြင္ ထိပ္တန္းပညာရွင္ တစ္ပါး ျဖစ္ေတာ္မူ၏။ ဆရာေတာ္သည္ မိမိေမြးဖြားရာေဒသကုိ ကုိးခန္းပ်ိဳ႕နိဂုံး၌- <br />
<br />ေတာင္ကား ပင္းယ၊ ေျမာက္မွ စစ္ကုိင္း၊ ရံသုိင္းသာလွ၊ ေရႊအင္းဝ၌၊ နန္းကျမင္ထင္၊ ၿမိဳ႕လယ္ခြင္ဝယ္၊ သခင္ဘုရား၊ တည္ထားသာသနာ၊ သခ်ၤာအမြန္၊ ႏွစ္ေထာင္လြန္၍၊ အစြန္ ျမတ္မႈ၊ ဆယ့္ႏွစ္ခုဝယ္၊ ဥတုဝႆ၊ မုိးလေရွးဖ်ား၊ ေနသြားကရကဋ္၊ ေခၚမွတ္ေဝါဟာ၊ အာ သဠႇာ၌၊ ပညာပြားဘုိ႔၊ ကုသုိလ္ပုိ႔သား၊ ငါတုိ႔ဖြားရာ၊ ခ်က္ျမႇဳပ္ရြာသည္၊ ၊ ေအာင္ျခာျပည္ ႀကီး နားေတာင္းတည္း။<br />
<br />
<a name='more'></a><br />ဟု စပ္ဆုိျပခဲ့သျဖင့္ သာသနာသကၠရာဇ္ ၂ဝ၁၂-ခု၊ ျမန္မာႏွစ္ ၈၃ဝ-ျပည့္ ဝါဆုိလအတြင္း ရတနာ ပူရ အင္းဝၿမိဳ႕အလယ္၌ ဖြားျမင္ေတာ္မူေၾကာင္း သိရွိရ၏။ ေန႔ရက္အတိအက်ကုိမူ အမွတ္အသား မရွိခဲ့ေပ။ အခ်ိဳ႕က ဝါဆုိလျပည့္ ဗုဒၶဟူးေန႔ဖြားဟု ဆုိၾကသည္။ ဤအဆုိမွာ ဥတုဝႆ၊ မုိးလေရွးဖ်ား၊ ေနသြားကရကဋ္၊ ဟူေသာ အဖြဲ႕ကုိ ေထာက္၍ ဆုိလုိဟန္ ရွိသည္။ ထုိအဖြဲ႕ကုိ ေထာက္႐ႈလွ်င္ လျပည့္ေန႔ မျဖစ္ႏုိင္ေပ။ လျပည့္ေက်ာ္ တစ္ရက္ေန႔သာ ျဖစ္ႏုိင္၏။ မုိးဥတုကုိ ေရတြက္ရာ၌ လျပည့္ေက်ာ္တစ္ရက္ေန႔မွ စ၍ ေရတြက္ရသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မုိးလေရွးဖ်ား ဟူေသာ ပုဒ္ကုိ ေထာက္၍ ဝါဆုိလျပည့္ေက်ာ္ တစ္ရက္ေန႔ေသာ္လည္းေကာင္း ျဖစ္မည္။ သုိ႔မဟုတ္ ထုိရက္ေနာက္ပုိင္း ရက္အနည္းငယ္အတြင္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။ <br />
ဆရာေတာ္၏ အဖမ်ိဳး႐ုိးႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္း ကုိးခန္းပ်ိဳ႕ နိဂုံးမွာပင္- <br />
<br />တလုိင္းျပည္လုံး၊ ယူက်ဳံးပုိက္ထုပ္၊ ထီးအုပ္သာျငိမ္၊ စည္းစိမ္ထူေျပာ၊ နတ္ႏွင့္ေလ်ာ သား၊ သွ်င္ေစာပုတူ၊ လႈိက္ဆူေက်ာ္ရွိန္၊ ပုသိမ္မင့္ေျမး၊ စဥ္ေရွးဘ႐ုိး၊<br />
<br />ဟူ၍ စပ္ဆုိျပခဲ့၏။ ထုိအဖြဲ႕အရ ရာဇဝင္လမ္းေၾကာင္းကုိ ျပန္ေျပာင္းၾကည့္႐ႈလွ်င္ ဟံသာဝတီ ရာဇာဓိရာဇ္မင္း၏ သမီးေတာ္ သွ်င္ေစာပု၌ ဗညားဓမၼရာဇာႏွင့္ ဗညားရန္ဟူ၍ ေမာင္ေတာ္ႏွစ္ပါး ရွိသည္။ ေနာင္ေတာ္ ဗညားဓမၼရာဇာသည္ ရာဇာဓိရာဇ္ မရွိသည့္ေနာက္ ဟံသာဝတီ၌ မင္းျပဳေန ၏။ ညီေတာ္ ဗညားရန္သည္ ဒလ၊ ဒဂုံ၊ ပုသိမ္တုိ႔ကုိ စုိးပုိင္၍ ဘုရင္ငယ္ျပဳလုပ္ေနခဲ့သည္။ ထုိဗညာရန္မွ ေမြးဖြားေသာ ဗညားအိမ္သည္လည္း ပုသိမ္ၿမိဳ႕ကုိ စုိးအုပ္ေနခဲ့ျပန္သည္။ သွ်င္ေစာပုသည္ တူေတာ္သူ ဗညားအိမ္အား သမီးေတာ္ နဲတကာသင္ႏွင့္ စုံဖက္ေတာ္မူေစသျဖင့္ တူသမက္ ႏွစ္ခ်က္ေတာ္ ျဖစ္ေပသည္။ ထုိသွ်င္ေစာပု၏ သမီးေတာ္ႏွင့္ တူသမက္တုိ႔၏ ေျမးျဖစ္ ေသာ ဓမၼပါလအမတ္သည္ကား ဆရာေတာ္ သွ်င္မဟာရ႒သာရ၏ ေမြးဖခင္ေပတည္း။ ဆရာေတာ္သည္ မိခင္ဘက္မွ အမ်ိဳးအႏြယ္ကုိလည္း ကုိးခန္းပ်ိဳ႕နိဂုံးမွာပင္ ေအာက္ပါ အတုိင္း ဖြဲ႕ဆုိေတာ္မူခဲ့၏။ <br />
<br />တုိ႔မိမ်ိဳးလည္း၊ သတုိးမင္းဖ်ား၊ တရားေစာင့္သုံး၊ ရန္လုံးထြင္ေခြၽ၊ ေရႊေျမအင္းဝ၊ တည္စနန္းသီး၊ ျပည္ေထာင္ႀကီး၏၊ သမီးျမစ္ရင္း၊ ႏြယ္မယြင္းသည္၊ စည့္ကြင္း မလိမ္လွည့္ ေတာင္းတည္း။<br />
<br />ေဖာ္ျပပါ အဖြဲ႕ကုိ ေထာက္၍ ဆရာေတာ္၏ အမိအႏြယ္မွာ သကၠရာဇ္ ၇၂၆-ခုႏွစ္တြင္ ရတနာပူရ အင္းဝၿမိဳ႕နန္းကုိ စတင္ တည္ေထာင္ေတာ္မူေသာ သတုိးမင္းဖ်ား၏ အႏြယ္ေတာ္ျဖစ္ ေၾကာင္းကိုမူ ဧကန္သိရွိၾကရ၏။ သုိ႔ရာတြင္ အႏြယ္အဆက္ကုိကား တိက်စြႊာ မေရးဆုိႏုိင္ၾကေပ။ ပညာရွင္အခ်ိဳ႕က သမီးျမစ္ရင္း ဟူေသာ ပုဒ္ကုိ ေထာက္၍ ဤသုိ႔ ဆုိမိန္႔ၾက၏။ သတုိးမင္း ဖ်ား၏ အလယ္နန္းမိဖုရားမွာ ေစာမင္းညိဳ ျဖစ္၏။ ထုိေစာမင္းညိဳမွ သမီးေတာ္ေစာနန္းကုိ ဖြား ျမင္သည္။ သမီးေတာ္ ေစာနန္း၏ ျမစ္သည္ ဆရာေတာ္ သွ်င္မဟာရ႒သာရ၏ မိခင္ျဖစ္ေပသည္။<br />
စာဆုိေတာ္မ်ား အတၴဳပၸတၱိက်မ္းကုိ ျပဳစုေသာ က်မ္းဆရာ၏ အဆုိအရ ဆရာေတာ္ သည္ သတုိးမင္းဖ်ား၏ အႏြယ္ေတာ္ ျဖစ္ေၾကာင္းမွ်ကုိသာ အတည္ျပဳေဖာ္ျပထား၏။ ဤသုိ႔ အတည္မျပဳႏုိင္ျခင္းမွာလည္း ကုိးခန္းပ်ိဳ႕ နိဂုံးလာသမီးျဖစ္ရင္း ဟူေသာ ပုဒ္၌ မူကြဲမ်ားတြင္အရီးျမစ္ရင္း၊ ႏြယ္မယြင္း ဟုလည္းေကာင္း၊ဦးရီးျမစ္ရင္း ႏြယ္မယြင္း ဟုလည္းေကာင္း အသီးသီး ရွိေနၾကေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ <br />
မွန္နန္းေတာ္ စႏုေဆာင္အတြင္း ပညာရွင္ ၁၃-ဦးတုိ႔ ေရးသားၾကေသာ မွန္နန္းရာဇဝင္ <br />
ေတာ္ႀကီး၊ ပထမတြဲ၌-<br />
<br />သတုိးမင္းဖ်ားမွာ သားေတာ္ သမီးေတာ္ ရွိသည္ဟု စာေပမေတြ႕။ ရာဇဝင္သစ္၌ ေက်ာက္စာ၊ ဟတၴိပါလနိဂုံးမ်ားကုိ ညႊန္း၍ သမီးရွိဟန္ဆုိသည္မွာလည္း မည္သည့္ေက်ာက္ စာဟူ၌ အတပ္မဆုိ။ ဟတိၴပါလနိဂုံးတြင္လည္း အခ်ိဳ႕ေသာ မူတုိ႔၌ သမီးျမစ္ရင္းဟူ၍လည္း ေကာင္း၊ အရီးျမစ္ရင္းဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ဦးရီးျမစ္ရင္းဟူ၍လည္းေကာင္း အသီးသီး ရွိၾက သည္ျဖစ္၍ သမီးရွိ၏ဟု မုခ်မသိသာသည္။<br />
<br />ဟု ေရးသားထားၿပီးလွ်င္ သတုိးမင္းဖ်ားတြင္ သမီးမရွိသည့္ အဆုိကုိ အတည္ျပဳသကဲ့သုိ႔ ရွိ၏။ အထက္ပါ အဆုိသုံးခ်က္ ျခားနားမႈတုိ႔ကုိ ယူ၍ မိမိတုိ႔ သေဘာသင့္သေရြ႕ ဖြင့္ဆုိေရး သားထားၾကသည္။ ကဗ်ာသာရတၴသၿဂႋဳဟ္က်မ္း၌- <br />
<br />သတုိးမင္းဖ်ားအရီးေတာ္၏ ျမစ္ေတာ္ရင္း ေစာနန္းတုိ႔ သင့္ျမတ္ရာတြင္ ျပည္စုန္ဘုရင္ မဟာသီဟသူရ နန္းတက္ႏွစ္ သကၠရာဇ္ ၈၃ဝ-ျပည့္တြင္ အဝေရႊၿမိဳ႕ေတာ္၌ သွ်င္မဟာရ႒ သာရကုိ ဖြားျမင္ေတာ္မူသည္။<br />
<br />ဟူ၍ အရီးျမစ္ရင္းပုဒ္အရ ဖြင့္ဆုိေရးသားခဲ့သည္။ ထုိအရီးေတာ္အႏြယ္ဆုိေသာ စကားကုိ ေလ့လာျပန္လွ်င္လည္း သတုိးမင္းဖ်ား၏ ဖခင္မွာ တေကာင္းၿမိဳ႕စား သတုိးဆင္ထိန္းျဖစ္၏။ ထုိ သတုိးဆင္ထိန္း၏ ႏွမသည္ အရီးေတာ္ ျဖစ္ရေပမည္။ သုိ႔ရာတြင္ သတုိးဆင္ထိန္း၏ ႏွမႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ စာေဟာင္းေပေဟာင္းမ်ား၌ အမွတ္အသား မေတြ႕ရေပ။ သုိ႔ဆုိလွ်င္ အရီးျမစ္ရင္း ဆုိေသာ စကားသည္လည္း ေသခ်ာလွသည္ မဟုတ္ေခ်။ <br />
တစ္ဖန္ ဦးရီးျမစ္ရင္း ဟူေသာ ပုဒ္အတုိင္း အႏြယ္ေတာ္ကုိ ရွာေဖြျပန္လွ်င္ မွန္နန္း ရာဇဝင္ေတာ္ႀကီး၌- <br />
<br />တစ္စီးရွင္သားေတာ္ မင္းေစာယြမ္းသည္ ၿမိဳ႕တည္ၿပီးလွ်င္ သီရိအသခၤယာဟူေသာ အမည္ကုိ ခံ၍ ေျမာက္ဘက္တစ္လႊားကုိ မင္းျပဳေတာ္မူ၏။ သားေတာ္ သမီးေတာ္ကား မိဖုရားႀကီးတြင္ သမီးေတာ္ စုိးမင္းကုိယ္ေတာ္ႀကီး တစ္၊ ေမာင္တာ္ က်စြာမင္း တစ္၊ ညီေတာ္ ေနာ္ရထာမင္းရဲ တစ္၊ ရာဇဝင္ႀကီး၌ မင္းရဲမင္းႀကီးဟု ရွိ၏။ ညီေတာ္ တရဖ်ားငယ္ တစ္၊ ေပါင္း ေလးပါးတည္း။<br />
<br />ပါရွိေပသည္။ သတုိးမင္းဖ်ားသည္ အစ္မေတာ္ စုိးမင္းကုိယ္ေတာ္ႀကီးမွ ေမြးဖြားသူ ျဖစ္၏။ စုိးမင္း ကုိယ္ေတာ္ႀကီးတြင္ ေမာင္ေတာ္ သုံးေယာက္ရွိသျဖင့္ သတုိးမင္းဖ်ားမွာလည္း ဦးရီးေတာ္ သုံးေယာက္ ရွိခဲ့ေပသည္။ သုိ႔ဆုိလွ်င္ ဆရာေတာ္ သွ်င္မဟာရ႒သာရသည္ ဦးရီးျမစ္ရင္း၊ ႏြယ္ မယြင္း ဟူေသာ စကားအရ မည္သည့္ဦးရီးေတာ္မွ ဆင္းသက္လာသနည္းဟု ေမးသင့္ဖြယ္ရာ ျဖစ္ရျပန္ေလသည္။ <br />
ထုိေၾကာင့္ ဆရာေတာ္၏ အမိမ်ိဳး႐ုိးမွာ သတုိးမင္းဖ်ား မင္းတရား၏ အႏြယ္ေတာ္ ျဖစ္ေၾကာင္းကုိသာ ဧကန္အားျဖင့္ မွတ္သားထားရေပဦးေတာ့မည္။ ဆရာေတာ္၏ ငယ္နာမည္မွာ ေမာင္ေမာက္ ျဖစ္၏။ ဆရာေတာ္ကုိယ္တုိင္ကလည္း မိမိငယ္နာမည္ကုိ အထူးသျဖင့္ လွ်ိဳ႕ဝွက္၍ ကုိးခန္းပ်ိဳ႕ နိဂုံးတြင္ ဆုိေလဟန္ ရွိ၏။ ထုိငယ္နာမည္ကုိ ေဖာ္ျပေသာ လွ်ိဳ႕ဝွက္စာစာပုိဒ္မွာ <br />
<br />ဧကကၡရ၊ ေကာသက်မ္းလာ၊ အဝဂ္ရာဝယ္၊ ဥစၥာဝါစက၊ တတ္စြမ္းလွ၍၊ အတၴၿပ့ဲၿပဲ့၊ ေဟာဖြင့္ခ်ဲ႕သည္၊ ၊ ဘက္မဲ့ အဘယ္သဒၵါနည္း။<br />
<br />ဟူ၍ ျဖစ္၏။ ထုိစကားပုိဒ္မွ ဧကကၡရေကာသက်မ္းလာ အဝဂ္အရာဝယ္ ' ဥစၥ ' အနက္ကုိေဟာ ေသာ သဒၵါသည္ ' ရာ ' ျဖစ္၏။ ရာသည္ ဥစၥဝါစက ဥစၥအနက္ကုိ ေဟာ၏။ ဥစၥဟူေသာ ပါဠိ ကုိ ျမင့္ျခင္း၊ ေမာက္ျခင္း၊ ျမင့္ေမာက္ျခင္း ဟု ျပန္ဆုိရ၏။ ဆရာေတာ္သည္ ဤဥစၥဝါစကသဒၵါ ျဖင့္ ေမာင္ေမာက္ဟူေသာ မိမိငယ္နာမည္ေတာ္ကုိ ဝွက္ဆုိမိန္႔ေတာ္မူျခင္း ျဖစ္တန္ရာေလသည္။ <br />
သွ်င္မဟာရ႒သာရေလာင္းလ်ာ ေမာင္ေမာက္သည္ ဘုရင္မင္းျမတ္၏ နန္းေတာ္သုိ႔ ဖခင္ႀကီးႏွင့္အတူ လုိက္ပါ၍ ေနေလ့ရွိခဲ့၏။ ဘုရင္မင္းေခါင္ကုိယ္တုိင္လည္း ေမာင္ေမာက္အား တစ္အူတုံဆင္း ညီငယ္ရင္းကဲ့သုိ႔ ေအာက္ေမ့၍ ခ်ီးေျမႇာက္ေတာ္မူခဲ့၏။ ငါးႏွစ္သားအရြယ္မွာပင္ ထီးမႈနန္းရာတုိ႔ကုိ ကြၽမ္းက်င္ခဲ့ၿ့ပီဟု ဆုိႏုိင္၏။ ထုိ႕ေၾကာင့္ မိမိေရးသားေသာ ပ်ိဳ႕နိဂုံးမ်ားတြင္-ေရႊနန္းေတာ္ထက္၊ ငါးႏွစ္သက္က၊ ေလ့က်က္ခဲ့ေျမာက္၊ (ကုိးခန္း) ရတနာပူရ၊ ျပည္မတန္ေဆာင္၊ တံခြန္ေထာင္သား၊ မင္းေခါင္လက္ထက္၊ ပ်ိဳရြယ္သက္ က၊ ဝမ္းထြက္စေတ၊ မွတ္ေသာေထြျဖင့္၊ စာေပသင္ကာ၊ ေနလွည့္ရာတြင္၊ (သံဝရ) စသည္ျဖင့္ ထည့္သြင္းေရးစပ္ခဲ့၏။ <br />
ဤတြင္ ေႏွာင္းေခတ္ေရးစာေစာင္ အမွတ္အသားတုိ႔၌ ရွစ္ႏွစ္သားအရြယ္တြင္ ဒုတိယ ဘုရင္မင္းေခါင္ထံတြင္ သားအမွတ္ေမြးျမဴပါရန္ ေပးဆက္အပ္ႏွံေၾကာင္း အဆုိျပဳၾကေလသည္။ ထုိအဆုိကုိ မျဖစ္ႏုိင္ေၾကာင္း စာဆုိေတာ္မ်ားအတၴဳပၸတၱိတြင္ ရွင္းလင္းထားသည္။ ¤င္းတုိ႔ အဆုိအရ ကုိးခန္းပ်ိဳ႕ နိဂုံးတြင္ <br />
<br />ရွစ္ႏွစ္တည္းက၊ ခမည္းေတာ္မင္း၊ မယ္ေတာ္ႏွင္းသား၊ အရင္းအခ်ာ၊ ငါ့တကာႏွင့္၊ ငါသာရဟန္း၊ လူဝယ္ပန္းသုိ႔၊ ရႊင္လန္းမခ်ိဳး၊ လြန္ျမတ္ႏုိးလ်က္၊<br />
<br />ဟူေသာ စကားကုိ ကုိးကား၍ ဆုိေလဟန္ ရွိ၏။ ထုိစကားကုိ ရွင္းဦးအံ့။ ဒုတိယဘုရင္မင္းေခါင္ အဖသည္ သကၠရာဇ္ ၈၃၂-ခုႏွစ္တြင္ မင္းျဖစ္ေသာ ရတနာျမစည္းခုံဒါယကာ မင္းတရားႀကီိး ျဖစ္သည္။ ထုိမင္းတရားႀကီး၏ အဖျဖစ္ေသာ ဒုတိယမင္းေခါင္၏ ဘုိးေတာ္သည္ သကၠရာဇ္ ၈ဝ၄-ခုႏွစ္တြင္ မင္းျဖစ္ေသာ ထူပါ႐ုံဒါယကာ နရပတိႀကီး ျဖစ္၏။ ထုိနရပတိ၏ သမီးေတာ္ တြင္းသင္းစား ေရႊအိမ္သည္ႏွင့္ မိဖုရားေမာင္ေတာ္ ပခန္းစား သီဟပေတ့ႀကီး၏သား ဥဇနာ ဟုလည္းတြင္ေသာ သီဟပေတ့ငယ္ႏွင့္ စုံဖက္ရာတြင္ ဖြားျမင္သည့္ သမီိးေတာ္ကုိ ရွစ္ႏွစ္ အရြယ္ကပင္ ဘုိးေတာ္နရပတိႀကီးသည္ ဒုတိယဘုရင္မင္းေခါင္ႏွင့္ စုံဖက္ေပးေတာ္မူသည္။ <br />
ဒုတိယမင္းေခါင္လည္း ထုိအခါက ခုနစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ရွစ္ႏွစ္အရြယ္မွ်သာ ရွိေပေသးသည္။ ဤသည္ကုိ ရည္၍ ဆရာေတာ္သွ်င္မဟာရ႒သာရကနန္းထက္သမီး၊ ေစာင့္စည္းသီလ၊ ဒါန ျဖည့္ဆည္း၊ ရွစ္ႏွစ္တည္းက၊ ခမည္းေတာ္မင္း၊ မယ္ေတာ္ႏွင္းသား၊ ဟူ၍ စပ္ဆုိခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ ဆရာေတာ္သည္ မိမိကုိယ္ကုိ ရည္ညႊန္း၍ စပ္ဆုိခဲ့ျခင္းမဟုတ္ေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ေလာင္းလ်ာ ေမာင္ေမာက္ကုိ မင္းတရားထံ ေမြးစားရန္ အပ္ႏွံသည္ဟူေသာ အဆုိမွာ ေလ်ာ္ကန္ေတာ့သည္ မဟုတ္ေၾကာင္း တင္ျပထားေလသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ဘုရင္မင္းေခါင္သည္ ေမာင္ေမာက္အား ဝမ္းထြက္သားကဲ့သုိ႔ ခ်စ္ခင္ယုယစြာ ေစာင့္ေရွာက္ေၾကာင္းကုိကား ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီးေသာ အဖြဲ႕မ်ားျဖင့္ ထင္ရွားေလသည္။ <br />
ဤသုိ႔ ဘုရင္မင္းေခါင္က ခ်စ္ခင္ယုယစြာ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သည္မွာလည္း တစ္ႏြယ္ငင္ တစ္စဥ္ပါဆုိသကဲ့သုိ႔ ျဖစ္၏။ ေမာင္ေမာက္ဖခင္ အမတ္ႀကီးမွာလည္း ျပည္စုန္မင္း သီဟသူႏွင့္ မိဖုရားႀကီးတုိ႔အျပင္ သားေတာ္ ဒုတိယမင္းေခါင္ႏွင့္ မိဖုရားတုိ႔ကလည္း လက္သုံးေတာင္ေဝွးသဖြယ္ အားကုိးအားထားျခင္း ခံရသူ ျဖစ္သည္။ တစ္ဖန္ ေမာင္ေမာက္၏ မိခင္ႀကီးမွာလည္း ရာဇအႏြယ္ ပါသူပင္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ နန္းတြင္းနန္းျပင္ သြားလာဝင္ထြက္ေရး၌ ဦးစားေပးျခင္း ခံထားရသူ ျဖစ္သည္။ ထုိအေၾကာင္းတုိ႔ကုိ ဖြင့္ဆုိ၍ ဆရာေတာ္ကုိယ္တုိင္ ဘူရိဒတ္ဇာတ္ေပါင္းခန္းပ်ိဳ႕၌ <br />
ဤသုိ႔ ဖြဲ႕ဆုိေတာ္မူခဲ့၏။<br />
<br />ကူဋာဂါရ၊ ေဂဟၾကငွန္း၊ ပြင့္ေရႊနန္းႏွင့္၊ မည္မွန္းအဝ၊ ပုရိႏၵဟု၊ စြဲထသေႏၶ၊ တုိ႔ခ်က္ ေၾ<ြကသား၊ မင္းေနျပည္သာ၊ ထုိေနရာဝယ္၊ သမၻာမ်ိဳးခ်၊ ငါတုိ႔ဘလည္း၊ ဓမၼပါလ၊ ျဗဟၼဏသုိ႔၊ စာဂစြန္႔ၾကဲ၊ ကုသုိလ္ရဲလ်က္၊ ဝမ္းထဲေျဖာင့္စင္း၊ ဂုဏ္သတင္းတည့္၊ လိႈင္ျခင္းရနံ႔၊ ပန္းႏွယ္ ပ်ံ႕မွ်၊ ေလာက္ငံ့ေသာက္စား၊ မကုန္အားသား၊ ပုဏၰားေဇာ္ဂီ၊ မွီခုိရဟန္း၊ ကူးသန္းလားလာ၊ ခ်ိဳင့္ဝွမ္းရာျဖင့္၊ သဒၶါျပန္႔ျပန္႔၊ စိတ္မတြန္႔တည့္၊ ရွည္သန္႔လက္ႀကီး၊ ေပးမျငီးဟု၊ ေျမႇာက္ခ်ီး သာဓု၊ ယခုတုိင္ေအာင္၊ လူ႕ေဘာင္ေျပာပ၊ ခ်ီးမြမ္းၾက၏။ ေရွးကစီလ်ဥ္၊ မင္းစဥ္မင္းဆက္၊ မပ်က္စြဲသုံး၊ ဤထုံးဤနည္း၊ ဤသုိ႔တည္းဟု၊ သိပ္သည္းနတ္ရြာ၊ သိျမင္မွာလည္း၊ လုိရာမက်န္၊ တတ္ပြန္က်ယ္ဝန္း၊ အဆန္းဆန္းသား၊ ဂဏန္းဟူးရား၊ ကုိးပါးနဝင္း၊ ၾတင္းသုံးခု၊ ရွစ္ခုၿဂိဳဟ္ ေျပး၊ ေကာင္းၾ<ြကယ္ေရးႏွင့္၊ ရန္ေဘးဥပဒ္၊ စက္သြားျဖတ္သုိ႔၊ မခြၽတ္မွန္ေအာင္၊ ေက်းဇူး ေဆာင္သား၊ မင္းေခါင္မင္းဖ်ား၊ မင္းႏွစ္ပါးတုိ႔၊ မွတ္သားယုံႀကဳံ၊ ျမတ္ႏုိးတုံသည္၊ ၊ စုပုံ လက္သုံး ေတာင္ေဝွးတည္း။<br />
<br />ေမာင္ေမာက္သည္ ငယ္ရြယ္စဥ္မွ စ၍ နန္းတြင္သူ နန္းတြင္းသား ပညာရွင္မ်ားထံမွ လည္းေကာင္း၊ ဖခင္ဓမၼပါလအမတ္ႀကီးထံမွလည္းေကာင္း၊ စာေပကဗ်ာစေသာ နည္းနာနယတုိ႔ကုိ ေလ့လာမွတ္သားခဲ့ရ၏။ အထူးသျဖင့္ စာေပသင္ၾကားရာ ဆရာကား ေနာင္ေတာ္ရင္းျဖစ္ေသာ သွ်င္ဝရစကၠပါလျဖစ္သည္။ ေမာင္ေမာက္သည္ ေနာင္ေတာ္ရင္းထံ၌ သင္႐ုိးက်မ္းစာ အျဖာျဖာတုိ႔ ကုိ ဂ႐ုျပဳ၍ ေလ့လာသင္ၾကားခဲ့သည္။ သုိ႔ျဖင့္ ေက်ာင္းတြင္ ပညာသင္၍လည္းေကာင္း၊ ဖခင္ႀကီး ႏွင့္ အတူ နန္းေတာ္တြင္းသုိ႔ လုိက္၍လည္းေကာင္း လည့္လည္ေပ်ာ္ျမဴးေနခဲ့ေလသည္။ <br />
တစ္ေန႔ေသာအခါ ေမာင္ေမာက္ ၁ဝ-ႏွစ္သားအရြယ္တြင္ ဖခင္ျဖစ္သူႏွင့္အတူ နန္း ေတာ္တြင္းသုိ႔ လုိက္ပါသြားေလသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ နန္းေတာ္တြင္း၌ အိမ္ေရွ႕မင္း မဟာသီဟသူ၏ ေတာင္ေဆာင္စံ ေျမာက္သားေတာ္သမီး သွ်င္စုိးမင္း၊ ေျမာက္ေဆာင္စံ တန္ေဆာင္းရွင္ခံ ေျမာက္သားေတာ္သမီး မင္းလွျမတ္ႏွင့္ မင္းဘုန္းထြတ္တုိ႔ကုိ နားထြင္းမဂၤလာ ဆင္ယင္ေတာ္မူေန ခုိက္ျဖစ္၏။ ထုိအခ်ိန္တြင္ အိမ္ေရွ႕မင္းတရားက ေမာင္ေမာက္၏ ဖခငႀ္ကီးအား သမီးေတာ္သုံးပါး ႏွင့္ စပ္ဆုိင္ရာ မဂၤလာရွိေသာ ကဗ်ာလကၤာတု္ိ႔ကုိ ဖြဲ႕ဆုိေလွ်ာက္ထားရမည္ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။ ထုိအခါ ေမာင္ေမာက္က ဖခင္အစား ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳး ဖြဲ႕ဆု္ိေလွ်ာက္ထားပါရေစ၊ ဟု ေလွ်ာက္ထား ၍ ႐ုတ္တရက္ စပ္ဆုိ ေလွ်ာက္ထားလုိက္သည္။ <br />
<br />အုိဘယ့္ဘယ္ ၊ အုိဘယ့္သမီးေတာ္ ၊ ထင္ေပၚဘုန္းပ်ံ႕သင္း ၊<br />
<br />အုိဘယ့္ဘယ္ ၊ အုိဘယ့္သမီးေတာ္ ၊ နတ္ေသာ္ပုံမယြင္း ၊<br />
<br />အုိဘယ့္ဘယ္ ၊ အုိဘယ့္သမီးေတာ္ ၊ စေႏၵာလႏွယ္ဝင္း ၊<br />
<br />ေမာင္ေမာက္သည္ ညီညြတ္ေသာ ကာရန္ဝက်ျဖင့္ မွဴးမတ္ဗုိလ္ပုံတုိ႔ အလယ္တြင္ ရဲ႕ဝံ့စြာ စပ္ဆု္ိ၍ ေလွ်ာက္တင္လုိက္ရာ ပရိသတ္အေပါင္းမွာ ဝမ္းေျမာက္ အံ့ၾသစြာ ေမာင္ေမာက္၏ ပညာစြမ္းကု္ိ ခ်ီးမြမ္းေထာမနာၾကကုန္၏။ <br />
ေမာင္ေမာက္သည္ ေနာင္ေတာ္ သွ်င္ဝရစကၠပါလအထံ၌ စာေပသင္ၾကားေနရာမွ ဆက္လက္၍ သီဟုိဠ္ေရာက္ဘုန္းေတာ္ႀကီးထံတြင္လည္း စာေပမ်ားကုိ နည္းခံသင္ၾကားျပန္ေလ သည္။ ဤသည္ကုိ ရည္၍ ဘူရ္ိဒတ္ဇာတ္ေပါင္းပ်ိဳ႕ နိဂုံး၌ <br />
<br />ရ႒သာရ၊ လဒၶသေရာ္၊ ႏြတၴေခၚသား၊ သူေတာ္ေသြးရည္၊ ငါတုံသည္လည္း၊ ေျဖာင့္ ၾကည္သဒၶါ၊ ေနာင္ဆရာလွ်င္၊ သမၻာရင့္လွည့္၊ ညီတပည့္ဟု၊ မျပည့္ေပၚတင္း၊ ထဲဝမ္းတြင္းက၊ ခ်စ္ျခင္းတမူ၊ မတူစသာ၊ နည္းနာသင္ေထြ၊ အေျခရေျမာက္၊ ၾကံ့ၾကံ့ေထာက္၍၊ ေရာက္ေပါက္ သိဃုိဠ္၊ ေက်းဇူးဟုိသား၊ ပုဂၢိဳလ္မည္သီး၊ ေထရ္ဘုန္းႀကီးဝယ္၊ မွီးခဲ့လက္လြတ္၊ ၾ<ြကင္းမဲ့တတ္ သား၊ သူျမတ္တု္ိ႔ထံ၊ ထုံးစံရမိ၊ အျပည့္ၾကည့္လ်က္၊<br />
<br />ဟု ဖြဲ႕ဆုိထားေလသည္။ <br />
ေမာင္ေမာက္ ထပ္ဆင့္ဆည္းကပ္ခဲ့ေသာ သီဟုိဠ္ေရာက္ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဆုိသည္မွာ သကၠရာဇ္ ၇၉၁-ခုႏွစ္က ဓာတ္ေတာ္ ငါးဆူႏွင့္အတူ အင္းဝသုိ႔ သာသနာျပဳ ၾ<ြကေရာက္လာေသာ သီရိသဒၶမၼာဘိလကၤာရႏွင့္ သီဟဠမဟာသာမိ မေထရ္ႏွစ္ပါးကုိ ရည္ညႊန္းဟန္တူေပသည္။ ထုိႏွစ္ပါး ကုိ သီဟုိဠ္ေရာက္ႀကီး သီဟုိဠ္ေရာက္ငယ္ဟူ၍ မွတ္သားၾကသည္။ ထုိအရွင္ႏွစ္ပါးတြင္ ေမာင္ေမာက္ နည္းခံသင္ၾကားခဲ့ေသာ ဆရာမွာ သီလဂုဏဝန္၊ ေထရ္မြန္ပုဂၢိဳလ္၊ သိန္းဃုိဠ္ေရာက္ ႀကီး၊ သံဃာ့ထီးကုိ၊ ဟု ကုိးခန္းပ်ိဳ႕ နိဂုံး၌ စပ္ဆုိသည္ကုိ ေထာက္၍ အႀကီးျဖစ္ေသာ သွ်င္သဒၶမၼာ ဘိလကၤာရ မေထရ္ကုိပင္ ဆုိရမည္ ျဖစ္ေပသည္။ <br />
ထုိသီဟုိဠ္ေရာက္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးထံ၌ ခုိမွီးေနစဥ္ အသက္ ၁၆-ႏွစ္ အရြယ္တြင္ 'သာကီယဟု၊ ေတဇေက်ာ္ဟုိး ' အစခ်ီ ဘူရိဒတ္လကၤာႀကီးကုိ ေရးသားစပ္ဆုိေလသည္။ ထုိအေၾကာင္းကုိ ကုိးခန္းပ်ိဳ႕ နိဂုံး၌ <br />
<br />သိန္းဃုိဠ္ေရာက္ႀကီး၊ သံဃာ့ထီးကုိ၊ ခုိမွီးျငမ္းေထာက္၊ ထိပ္ထက္ေဆာက္မွ၊ ဆယ့္ ေျခာက္ႏွစ္ရြယ္၊ ႏွစ္ဆယ္အတြင္း၊ ေလးႏွစ္ၾ<ြကင္းဝယ္၊ မကင္းဝါသနာ၊ ဆက္တုိင္းပါ၍၊ ပညာ ျမင္သိ၊ စြမ္းသတၱိျဖင့္၊ ဘူရိဒတၱ၊ ဆုိစၿပီးေျမာက္၊<br />
<br />ဟု ဖြဲ႕စပ္ထားရာ ဘူရိဒတ္လကၤာႀကီးကုိ ၁၆-ႏွစ္အရြယ္မွ စတင္ေရးသားခဲ့ၿပီး ၂ဝ- အတြင္း ေလးႏွစ္တာကာလ၌ ေရးသားခဲ့သည္ဟု ဆုိေပသည္။ <br />
ေမာင္ေမာက္သည္ မည္သည့္ခုႏွစ္တြင္ သာမေဏေဘာင္သုိ႔ ဝင္ေရာက္ခဲ့သည္ဟု အမွတ္အသား မေတြ႕ရေပ။ ဘူရိဒတ္လကၤာႀကီးကုိ ေရးသားခ်ိန္တြင္အမူ လူ႕ဇာတိ လူ႕အျဖစ္ႏွင့္ သာ ရွိေနေပေသးသည္။ သံဝရပ်ိဳ႕ နိဂုံး၌ ခပ္သိမ္းဒါန၊ အနႏၲကုိ၊ ဓမၼအလွဴ၊ ေအာင္ေသာဟူသည္၊စိတ္ယူတည္ဘိ၊ လူ႕ဇာတိက၊ ဘူရိဒတၱ၊ ဆုိစၿပီးေျမာက္၊ ဟု ေရးဖြဲ႕ထားေသာေၾကာင့္ေမာင္ေမာက္သည္ ၁၆-ႏွစ္အရြယ္ လူပ်ိဳေပါက္သည္အထိ သွ်င္သာမေဏေဘာင္သုိ႔ မဝင္ရေသး ေၾကာင္း ထင္ရွားသည္။ စာဆုိေတာ္မ်ားအတၴဳပၸတၱိက်မ္း၌မူ ေမာင္ေမာက္သည္ ၁၉-ႏွစ္ေက်ာ္ ၂ဝ-တြင္း၌ လူ႕ဘဝ လူ႕ဇာတိမွ တစ္ခါတည္း ရဟန္းေဘာင္သုိ႔ တက္ေရာက္ခဲ့သည္ဟု မွတ္ခ်က္ ခ်ထား၏။ သုိ႔ရာတြင္ ခုိင္လုံေသာ အေထာက္အထား မေတြ႕ရေပ။ <br />
သွ်င္မဟာရ႒သာရေလာင္းလ်ာ ေမာင္ေမာက္သည္ ၁၆-ႏွစ္အရြယ္၊ သုိ႔မဟုတ္ ထုိ႔ထက္ ပုိလြန္သည့္ အရြယ္အထိ နန္းေတာ္တြင္း၌ က်က္စား ေပ်ာ္ပါးေနခဲ့ရေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ' ဝဏၰပဘာ ' ႏွင့္ ' ပုေရနိသင္ ' စေသာ ရတုမ်ားကုိ ေရးစပ္ထားေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း ေႏွာင္းေခတ္ သုေတသီတုိ႔၏ အေတြး၌ သွ်င္မဟာရ႒သာရ၏ ဘဝက႑သစ္တစ္ခုကုိ ေဖာ္ထုတ္ ခဲ့ၾကသည္။ ဤသည္မွာ သွ်င္မဟာရ႒သာရ၏ အခ်စ္ေရးကိစၥေပတည္း။ <br />
သွ်င္မဟာရ႒သာရ၏ ဘဝသည္ နန္းသူတုိ႔အလယ္တြင္ ထင္ရွား ေက်ာ္ၾကားခဲ့၏။ ကဗ်ာလကၤာ စာဆုိေတာ္ေလးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ နန္းတြင္းသူ အလွကေလးမ်ားက ပ်ဴငွာအခြင့္ အေရးေပး၍ ျမတ္ႏုိးမိၾကမည္။ ထုိအထဲတြင္ သွ်င္မဟာရ႒သာရႏွင့္ ႏွစ္ကုိယ္တူ ရည္မွ်၍ ခ်စ္ ခဲ့ရသူမွာ ' ဝဏၰပဘာ ' ေခၚ လွကလ်ာ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ သွ်င္မဟာရ႒သာရေလာင္းလ်ာသည္ ကဗ်ာဆရာ ျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ ဝဏၰဘာ၏ အလွကုိ လကၤာျဖင့္ ကုံးသီခဲ့၏။ ရတုျဖင့္ ေရးစီခဲ့၏။ ဆရာေတာ္သည္ ဝဏၰပဘာ၏ အလွသ႐ုပ္ကုိ ေတာင့္တဲတြန္႔ရတုပုိဒ္စုံျဖင့္ ေဖာ္ထုတ္လွစ္ျပခဲ့၏။ ထုိရတုမွာ လူ႕အျဖစ္ လူ႕ဇာတိကပင္ ခ်စ္သူ၏ အလွကုိ ျခယ္မႈန္းခဲ့သည္ဟု ယူဆရ၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ' ပုေရနိသင္ ' ခ်ီရတုတုိ႔၌ ရဟန္းဘဝျဖင့္ စပ္ဆုိရာ အထိန္းအခ်ဳပ္ျဖင့္ စပ္ဆုိခဲ့သည္။ ဝဏၰပဘာအဖြဲ႕မွာကား ခ်စ္သူ၏ အလွကုိ အားကုန္ျခယ္မႈန္း၍ သီကုံးဖြဲ႕ဆုိခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။ ထုိ႔ျပင္ မ်က္စိေအာက္တြင္ ႐ႈျမင္ရသည့္အတုိင္း ဖြဲ႕ဆုိခဲ့ျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဝဏၰပဘာရတုကုိ ငယ္စဥ္လူ႕ဘဝက ေရးသားခဲ့သည္ဟု ယူဆစရာ ရွိေပသည္။ <br />
ဤသုိ႔ျဖင့္ သွ်င္မဟာရ႒သာရေလာင္းလ်ာသည္ ရဟန္းျပဳရန္ အခ်ိန္အရြယ္သုိ႔ ေရာက္ ရွိလာခဲ့၏။ ထုိအခါ ကြၽန္းတြင္ ဇမၺဴလုံး၊ ၿပိဳင္တုိင္း႐ႈံးသည္၊ ျပစ္လုံးကင္းစင္ကြာ၊ မုိးသူဇာကုိပစ္ခြာထားခဲ့ရေတာ့မည္။ တစ္ခ်ိန္ကဆုိလွ်င္ ဝဏၰပဘာ လွကလ်ာ ငယ္ကြၽမ္းဝင္ႏွင့္၊သုိ႔ပင္တာရွည၊္ ေပ်ာ္ရမည္ဟု လည္း မွတ္ထင္ခဲ့မိသျဖင့္ ခက္မတစ္ေထာင္၊ ပေညာင္ေစာင့္ နတ္၊ ရွင္နတ္ျမတ္ကုိ ပင္ ခုိင္ၿမဲေစမႈအတြက္ သက္ေသျပဳခဲ့ၾကဖူးသည္။ ဘယ္သုိ႔ပင္ ခ်စ္စထုံး ေႏွာင္၊ ေပ်ာ္ရေအာင္ဟုရည္ရြယ္ထားပါေသာ္လည္း သာသနာေတာ္ေရးအတြက္ ရဟန္းေဘာင္ သုိ႔ တက္ေရာက္ရေတာ့မည့္ အခါတြင္ ခ်ီတုံ ခ်တုံ အာ႐ုံေထြျပားလ်က္ စိတ္ေသာက ပြားခဲ့ရေပ သည္။ <br />
ဤသုိ႔ သာသနာေရးက တစ္ဖက္၊ အခ်စ္ေရးက တစ္ဖက္ႏွင့္ စိတ္ဝိတက္မ်ားျပားေန ရခ်ိန္တြင္ ျငိ္မ္သက္စြာ စိတ္ကုိ ထိန္းသိမ္းေတာ္မူလ်က္သာသနာ့ဝန္ထမ္း ရဟန္းျမတ္ဘဝႏွင့္မာတုဂါမတုိ႔သည္ မအပ္စပ္စြတကား၊ ဟု တရားသံေဝ ယူေတာ္မူေခ်၍ သာသနာေရးကုိ အႏုိင္ေပးခဲ့ရွာသည္။ ဝဏၰပဘာ၊ ကလ်ာဖူးစသစ္၊ ပ်ိဳမ်စ္မ်စ္ကုိ ေၾကကြဲစြာ ခြဲခြာေတာ္မူ၍ ရဟန္းဘဝ ကုိသာ ရယူေတာ္မူခဲ့သည္။ ထုိအေၾကာင္းကုိ ရဟန္းဘဝ ရယူေတာ္မူၿပီးသည့္ေနာက္၌ စပ္ဆုိေတာ္မူေသာ ' ပုေရနိသင္ ' အစခ်ီ ရတုပုိဒ္စုံတြင္- <br />
<br />ပုေရနိသင္၊ ဆက္တုိင္းၾကင္၍၊ အိမ္ရွင္အစစ္၊ ငယ္ကြၽမ္းခ်စ္ႏွင့္၊ ထပ္ရစ္လက္သင္၊ ထုံးစတြင္၌၊ ေသြးငင္ၾကမၼာ၊ ဝါသနာေၾကာင့္၊ ဆရာမိဘ၊ ကြပ္ဆုံးမလည္း၊ ခ်စ္စထုံးေႏွာင္၊ ေပ်ာ္ရေအာင္ဟု၊ သန္ေကာင္မဟူ၊ အတူယွဥ္ႏႊဲ၊ သန္လြဲမခန္႔၊ အသက္စြန္႔၍၊ ေဝဓြန္႔ခရီး၊ ခ်ဳံႀကီးေတာအုံ၊ ဝါး႐ုံဝါးေစး၊ သစ္က်ားေဘးကုိ၊ မေတြးဆံဖ်ား၊ မေလးစားတည့္၊ တရားသံေဝ၊ ေအာက္ေမ့ေခ်ေသာ္၊ ေၾကးေရႊဂေဟ၊ မစပ္ေခ်သုိ႔၊ စာေပတတ္ပြန္၊ ဓမၼခန္ႏွင့္၊ က်မ္းဂန္ သိေျမာက္၊ ပဥၥင္းေရာက္က၊ ထပ္ေလွာက္ၾကင္ဖြယ္၊ ေရွးေသာႏွယ္ကုိ၊ ၊ အဘယ္ႀကိဳးရွာ ေပေတာ့မည္။<br />
<br />ဟု ေဖာ္ျပေတာ္မူခဲ့သည္။ <br />
သွ်င္မဟာရ႒သာရသည္ မိမိကုိယ္ကုိ တရားခ်၍ ရဟန္းဘဝကုိ ရယူခဲ့ေသာ္လည္း အလြမ္းေျဖ မေျပႏုိင္ခဲ့ရွာေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း စိတ္ေျပရာ ေျပေၾကာင္း ေအာက္ေမ့၍ လူလည္း တစ္ေထြ၊ ေရလည္းတစ္ျခား၊ ဖ်ားလည္းတက္သက္၊ ေၾကာက္မက္ခ်င္ဖြယ္၊ ပင္လယ္ေခ်ာင္းေျမာင္း၊ မႀကီးေတာင္းတည့္၊ ေဆာင္းေဆာင္းဆုိင္းဆုိင္း၊ ၿပိဳင္းရ႐ုိင္းတည့္၊ မိႈင္းမိႈင္းအုပ္ေထြ၊ ေဝေဝမုိ႔မုိ႔၊ ညိဳ႕ရ႐ုိ႕ႏွင့္၊ ျမသုိ႔ရွိန္းရွိန္း၊ ခပ္သိမ္းေတာေတာင္၊ ကုန္ေအာင္ပတ္ကုံး၊ ေမွ်ာ္မဆုံး သည့္ ရခုိင္ေတာင္ကုန္းေဒသဆီသုိ႔ ခရီးထြက္ခဲ့ေလသည္။ ရခုိင္ျပည္သုိ႔ ေရာက္ရွိသည္တြင္ ' ႏွစ္ကူးလည္၍၊ မုိးစည္ပ်ံ႕ ပ်ဴး၊ ' အစခ်ီ ရတုပုိဒ္စုံကုိ ေရးသားေတာ္မူသည္။ <br />
ထုိမွတစ္ဖန္ စက္ေတာ္ရာ ေဒသသုိ႔ ဘုရားဖူးရန္ ၾ<ြကေရာက္ခဲ့ျပန္သည္။ ထုိေဒသသုိ႔ ၾ<ြကခ်ီေတာ္မူရင္း ေတာင္ေတာင္ေရေျမ သာယာပုံ၊ ငွက္တိရစၧာန္တုိ႔၏ ဖုိမယွက္ႏႊဲ ေပ်ာ္ပြဲဝင္ေန ၾကပုံတုိ႔ကုိ ဖြဲ႕ႏြဲ႕၍ ေတာလားလကၤာကုိ စီကုံးေတာ္မူသည္။ <br />
သွ်င္မဟာရ႒သာရသည္ အသက္ ၁၆-ႏွစ္အရြယ္ လူပ်ိဳငယ္ဘဝက ေရးသားခဲ့ေသာ ဘူရိဒတ္လကၤာႀကီးကုိလည္း ရဟန္းအျဖစ္ေရာက္မွ အၿပီးသတ္ ေရးသားႏုိင္ေလေတာ့သည္။ ထုိအေၾကာင္းကုိ ဘူရိဒတ္လကၤာႀကီး နိဂုံး၌ <br />
<br />မည္ပင္ရ႒၊ သာရအစစ္၊ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္လွ်င္၊ တက္သစ္အရြယ္၊ လူငယ္ေသာ္က၊ ဆုိစတင္းလင္း၊ ၾ<ြကင္းဘိေသာအား၊ ဆန္းျပားနည္းနာ၊ အျဖာျဖာလွ်င္၊ လကၤာယတိ၊ ေစာင္း သုိ႔ညိႇ၍၊ ဘူရိဒတၱ၊ နဂရပေဝ၊ ေခၚေထြအမည္၊ အပုိင္းသည္ကား၊ သာၾကည္ခ်မ္းေျမ့၊ ဤ တြင္ေရြ႕လွ်င္၊ ေစ့ေစ့စုံစုံ၊ အၿပီးကုန္၏၊<br />
<br />ဟု မွတ္သား ဖြဲ႕ဆုိေတာ္မူခဲ့၏။ <br />
သကၠရာဇ္ ၈၅၆-ခုႏွစ္၊ အသက္ ၂၆-ႏွစ္ အရြယ္၌ ဘူရ္ိဒတ္လကၤာႀကီး၏ အဆက္ျဖစ္ ေသာ ' ဘူရိဒတ္ဇာတ္ေပါင္းပ်ိဳ႕ ' ကုိလည္း ေရးသားစီရင္ေတာ္မူျပန္သည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ အင္းဝ ၿမိဳ႕ေတာ္၌ သီတင္းသုံးၾကေသာ ရဟန္းပုဂိၢဳလ္အခ်ိဳ႕သည္ သွ်င္မဟာရ႒သာရႏွင့္ သွ်င္မဟာသီလ ဝံသတုိ႔အား ကဗ်ာလကၤာစသည္တုိ႔ကုိ ဖြဲ႕ဆုိေတာ္မူၾကသျဖင့္ ' သာခ်င္းသည္မ်ား ' ဟူ၍ သတ္မွတ္ေခၚေဝၚၾကဟန္ ရွိေပသည္။ ထုိစဥ္အခါက ဗုဒၶသာသနာအျမင္ျဖင့္ ႐ႈၾကည့္ပါမူ ဤသုိ႔ပင္ ႐ႈျမင္ၾကမည္သာ ျဖစ္သည္။ သုိ႔ရာတြင္ တစ္ဖက္မွ အျပစ္တင္သကဲ့သု္ိ႔ ခ်ီးမြမ္းေထာမနာ ျပဳသူေတြ လည္း အမ်ားအျပားပင္ ရွိေခ်မည္။ <br />
ယခုေဖာ္ျပခဲ့ေသာ အခ်က္အလက္မ်ားႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍လည္း ေရွးေဟာင္းစာေပမ်ား၌ မ်ားစြာ ေတြ႕ရျခင္း မရွိေပ။ ေတြ႕ရွိရေသာ စာေဟာင္းအမွတ္အသားမ်ားတြင္လည္း သွ်င္မဟာ ရ႒သာရ၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဆုိေလာက္ဖြယ္ေသာ အေၾကာင္းမ်ားကုိ မေတြ႕ရ ေပ။ သုိ႔ရာတြင္ ထုိေခတ္၏ ေတြးေခၚယူဆခ်က္အရဆုိလွ်င္ ရဟန္းပုဂိၢဳလ္အခ်ိဳ႕၏ အာ႐ုံ၌ ႏွစ္ၿမိဳ႕ ႏုိင္မည္ မဟုတ္ေခ်။ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ပုိင္းမွာပင္ သကၤန္း႐ုံမႈ၊ တင္မႈ အေသးအဖြဲကိစၥေလးမွ စ၍ သာသနာပိုင္ႏွင့္တကြ ရဟန္းပညာရွင္မ်ား အတိဒုကၡေရာက္ခဲ့ၾကရသည္။ ထုိ႔ထက္ ေရွးက် ေသာ အင္းဝေခတ္တြင္မူ သွ်င္မဟာရ႒သာရတုိ႔ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားသည္ အဘယ္မွာလွ်င္ ခမ္းနား၍ မလာဘဲ ရွိပါမည္နည္း။ <br />
သွ်င္မဟာရ႒သာရ၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္အေပၚ၌ မႏွစ္သက္ေၾကာင္းကုိ ေဖာ္ျပေသာ ေရွးဦးစြာ ေတြႊ႕ရသည့္စာမွာ သာလြန္မင္းတရားလက္ထက္ အမွတ္အသား ျဖစ္သည္။ သကၠရာဇ္ ၉၉၇-ခု၊ တန္ေဆာင္မုန္းလဆန္း ၁၂-ရက္၊ ေသာၾကာေန႔တြင္ ရည္မႈံႏွင့္ ေအာင္ျမတ္ကုိ ေစေတာ္မူ ၍ ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္ထံ ေလွ်ာက္တင္ရာ၌ <br />
<br />ျပည္တြင္ မဟာဓမၼသာမိဘုန္းေတာ္ႀကီးကုိ ဘုိးေတာ္မင္းတရားႀကီး ပင့္ေတာ္မူေသာ အခါ ရ႒သာရသူျမတ္တြင္ တပည့္ခံေတာ္မူဖူးသေလာဟု ေမး၏။ မႀကိဳက္၍ မခံေပသည္ ဟု ဆုိသည္။ ဘယ့္ေၾကာင့္ မႀကိဳက္သနည္းဟု ေမးေသာ္ သူျမတ္တုိ႔သည္ စာေပက်မ္းဂန္ မူကား တတ္၏။ ဝတၴဳကံေက်ာင္းကုိ ေန၍ စည္းစိမ္းခ်မ္းသာ မ်ားလွသည္။ မေထရ္သဃၤ ရာဇာအက်င့္သာ ျဖစ္သည္။ စာေပနာသည့္ တပည့္တုိ႔သည္ ဒုကုဋ္တင္၍မွ် မနာကုန္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မႀကိဳက္၍ မခံေပသည္ဟု ဆုိသည္။<br />
<br />ဟူ၍ သာလြန္မင္း အေမးပု္ိဒ္တြင္လည္းေကာင္း၊ <br />
<br />သွ်င္ဓမၼသာမိသည္ သွ်င္ရ႒သာရ၌ တပည့္မခံဆုိရာမွာလည္း အရွင္ရ႒သာရတုိ႔သည္ ရပ္မအသုံးအေဆာင္ကုိ သုံးေဆာင္သည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မခံေလသည္။<br />
<br />ဟူ၍ ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္ အေျဖပုိဒ္တြင္လည္းေကာင္း ေတြ႕ရွိရေလသည္။ <br />
ေဖာ္ျပပါ အေၾကာင္းရပ္တုိ႔ကုိ ေကာက္ခ်က္ခ်လွ်င္ သွ်င္မဟာရ႒သာရသည္- <br />
၁၊ ဘုရင္ မင္းျမတ္မ်ား လွဴဒါန္းေသာ ျပည့္စုံသည့္ေက်ာင္း၌ ေနထုိင္ျခင္း၊ <br />
၂၊ စာေပပုိ႔ခ်စဥ္ စာလုိက္တပည့္တုိ႔သည္ ဒုကုဋ္တင္၍ မလုိက္ျခင္း၊ <br />
၃၊ ရပ္မအသုံးအေဆာင္၌ ပါဝင္သည့္ဟု လူတုိ႔သမုတ္ေသာ စာေပမ်ားကုိ ဖြဲ႕ဆုိျခင္း <br />
တုိ႔ကုိ အဓိကအားျဖင့္ ေတြ႕ျမင္ရေပသည္။ <br />
ထုိအေၾကာင္းကုိပင္ ထပ္ေလာင္း၍ သကၠရာဇ္ ၁၁၂၃-ခုႏွစ္တြင္ လက္ဝဲေနာ္ရထာက ေတာင္တြင္းခင္ႀကီးေဖ်ာ္အား ေလွ်ာက္ထားေသာေၾကာင့္ ေျဖဆုိရဖူးသည္။ တစ္ဖန္ သာသနာ လကၤာရစာတမ္းကုိ ေရးသားေသာ မဟာဓမၼသႀကႍ၏ စာအုပ္၌လည္း ထုိအေၾကာင္းကုိပင္ ေဖာက္သည္ခ် ေရးခဲ့ျပန္သည္။ သုိ႔ရာတြင္ မူလစကားအတုိင္း မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ျပည္မဟာဓမၼသာမိ ေနရာတြင္ စစ္ကုိင္းသွ်င္တိသာသနဓဇဟူ၍ ေရးသားထား၏။ အျခား အဓိပၸာယ္ကား အားလုံးတူ သည္။ ထုိ႔ျပင္ အပုိမွတ္သားခ်က္မ်ားလည္း ပါဝင္လာခဲ့ျပန္သည္။ သာသနာလကၤာရစာတမ္းက်မ္း တြင္ ေအာက္ပါအတုိင္း ေရးသားထားသည္။ <br />
<br />သကၠရာဇ္ ၈၄၂-ခုႏွစ္၊ ရွမ္းေစ်းလမ္းမအေရွ႕၊ မေနာ္ရမၼံဥယ်ာဥ္ႏွင့္ မနီးမေဝးတြင္ ဒုတိယဘုရင္မင္းေခါင္လက္ထက္ သိမ္ေတာ္သမုတ္ရသည္။ သိမ္ေျမာက္ ဘုရားလည္းတည္ သည္။ ထုိသိမ္ကုိ ဒုတိယဘုရင္မင္းေခါင္သိမ္ဟု တြင္သည္။ ေရႊစည္းခုံေတာင္က သိမ္ကုိကား ပထမမင္းေခါင္သိမ္ဟု တြင္သည္။ ဒုတိယမင္းေခါင္ သိမ္သမုတ္သည့္ကာလ အျခားသဃၤာ မ်ားက သာခ်င္းသည္တုိ႔ ပါလွ်င္ ငါတုိ႔ မလာမလုိက္ၿပီဟု ဆုိေသာေၾကာင့္ သွ်င္သီလဝံသႏွင့္ သွ်င္ရ႒သာရတုိ႔ သိမ္သမုတ္ရာ မပါဝင္ရဟူ၍ ဆရာစဥ္ဆက္ ဥဒါန္းစည္ရွည္ ေျပာဆုိၾက သည္။<br />
<br />အထက္ပါစကားကုိ သတိထား၍ ေလ့လာလွ်င္ ခြၽတ္ယြင္းခ်က္မ်ားကုိ ေတြ႕ရမည္ ျဖစ္၏။ ထုိေရးသားခ်က္အရ ၈၄၂-ခု၊ ဒုတိယဘုရင္မင္းေခါင္လက္ထက္ သိမ္သမုတ္သည္ဟု ဆုိလုိရင္း ရွိ၏။ ၈၄၂-ခုႏွစ္တြင္ သွ်င္မဟာရ႒သာရသည္ ရဟန္းေဘာင္သုိ႔ ေရာက္ႏုိင္ေသာ အရြယ္လည္း မဟုတ္ေသး။ ဆရာေတာ္သည္ ၈၃ဝ-ျပည့္ဖြား ျဖစ္၍ ၁၂-ႏွစ္အရြႊယ္မွ်သာ ရွိေပေသးသည္။ သုိ႔မဟုတ္ဘဲသကၠရာဇ္ ၈၄၂-ခုႏွစ္တြင္ နန္းတက္ေသာ ဒုတိယဘုရင္မင္းေခါင္ လက္ထက္ ဟုဆုိလွ်င္ လက္ခံသင့္သကဲ့သုိ႔ ရွိ၏။ သုိ႔တုိင္ေအာင္ ရဟန္းငယ္ကေလးမွ်သာျဖစ္ ေသာ သွ်င္ရ႒သာရအား သက္ေတာ္ ဝါေတာ္ႀကီးမားေသာ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားက အေလးဂ႐ုျပဳ ကာ ဖယ္ရွားေနလမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။ <br />
ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီးေသာ ျပႆနာမ်ားကုိသာ စာေဟာင္းေပေဟာင္းမ်ား၌ အမွတ္အသား ေတြ႕ရေသးသည္။ ရွင္မဟာရ႒သာရႏွင့္ သွ်င္မဟာသီလဝံသတုိ႔ႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ေႏွာင္းေခတ္စာေပ နယ္ေျမတြင္ အတည္မျပဳေလာက္ေသာ အေရးအသားမ်ားကား ေျမာက္ျမားလွစြာကုန္၏။ထုိအေရး အသားတုိ႔သည္လည္း ယုံၾကည္ဖြယ္ရာ တန္ဆာဆင္၍ ေရးသားခဲ့ၾကသျဖင့္ အေတာ္ပင္ တြင္က်ယ္ လ်က္ ရွိခဲ့၏။ သုိ႔ရာတြင္ ႏႈက္ႏႈက္ခြၽတ္ခြၽတ္ ေလ့လာသူ ပညာရွင္တုိ႔သည္ကား စစ္၍ စစ္၍ ယုံၾကည္ၾကေလသည္။ <br />
မည္သုိ႔ရွိေစ သွ်င္မဟာရ႒သာရတုိ႔ ေခတ္တြင္ စာေပဖြဲ႕ႏြဲ႕မႈကုိ ယုံၾကည္ကုိးစားသူလည္း ရွိမည္။ ပယ္ျမစ္ကန္႔ကြက္သူလည္း ရွိမည္။ ဤသည္မွာ ေလာကနိယာမ သေဘာအရ ျဖစ္သည္။ သွ်င္မဟာရ႒သာရဆရာေတာ္ကလည္း ဤကဲ့သုိ႔ ခ်ီးမြမ္းျခင္း၊ ကဲ့ရဲ့ျခင္းသေဘာကုိ သိေတာ္မူသည္ သာတည္း။ သုိ႔ေသာ္လည္း ဘုရားလူ႕ဘ၊ မုနိႏၵလ်က္၊ မိန္းမေယာက်္ား၊ လူ႕စကားျဖင့္၊မၾကားစေကာင္း၊ မနာေတာင္းကုိ၊ အေၾကာင္းေဆာင္ေသြး၊ ေဟာတုံေသး သျဖင့္ ခ်ီးမြမ္းမႈ၊ ကဲ့ရဲ့မႈတုိ႔ကုိၾကည့္႐ႈေတာ္ မမူအားဘဲ လူ႕အက်ိဳး လူ႕စာရိတၱအတြက္ အေတြးလည္း မပ်က္ခဲ့။ အေရးလည္း မပ်က္ခဲ့။ ဆုိေရးရွိက ဆုိအပ္သည္သာ ျဖစ္ေပသည္။ <br />
ဤကဲ့သုိ႔ ဇာတ္ေတာ္ႀကီးမ်ားကုိ ဖြဲ႕ဆုိရာမွာလည္း ပညာရွင္ႀကီးမ်ားအတြက္ဟူ၍ ဝန္ ခံေတာ္ မမူေပ။ စာႀကီးေပႀကီးမ်ားကုိ မဖတ္႐ႈႏုိင္သူ ႏုနယ္ ငယ္ရြယ္သူမ်ားအတြက္ အထူးအားျဖင့္ ရည္ညႊန္းေရးသားထား၏။ ဆရာေတာ္သည္ ငါ၏ စာသည္ ငါ့ေအာက္ အသိပညာငယ္ေသာႏုနယ္သူမ်ားအတြက္ အသ္ိပညာျပန္ပြားကာ အေမွာင္ခြင္း၍ အလင္းကုိ ေဆာင္ႏုိင္ပါေစ၊ ဟူေသာ ေစတနာျဖင့္ ေရးသား ဖြဲ႕ဆုိခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ ဆရာေတာ္ကလည္း- လူတုိ႔နားတြင္း၊ မုိက္မလင္းကုိ၊ ဝင္းဝင္းထြန္းညီး၊ Óဏ္ဆီမီးျဖင့္၊ ေမွာင္ႀကီးကင္း ေပ်ာက္၊ ငါ့စာေရာက္က၊ ငါ့ေအာက္ပညာ၊ ႏုေသးစြာသား၊ သမၻာမျပန္႔၊ လူအဝွန္႔အား၊ စိတ္ ျပားပညာ၊ ပြားပါလိမ့္မည္၊ သူတုိ႔ရည္၍၊ သာၾကည္ရႊင္လန္း၊ လကၤာညႊန္း -ရပါေၾကာင္း ဝန္ခံေတာ္မူခဲ့ေလသည္။ <br />
ဤဘူရိဒတ္လကၤာႀကီးႏွင့္ ဘူရိဒတ္ဇာတ္ေပါင္းပ်ိဳ႕တုိ႔ကုိ ေရးသားၿပီးေနာက္ ျပည္သူအမ်ားတုိ႔သည္ ဆရာေတာ္၏ Óဏ္ရည္အစြမ္းကုိ ေလးစားၾကည္ညိဳၾကသည္။ ဘုရင္ႏွင့္ မွဴးမတ္အသုိင္းအဝန္းမွလည္း ဆရာေတာ္၏ စာမ်ားကုိ အင္းဝေရႊနန္းေတာ္ႀကီး အတြင္း၌ စာပြဲ သဘင္ခံ၍ ၾကားနာၾကၿပီးလွ်င္ ေရႊပန္း၊ ေငြပန္း၊ ေရႊေပါက္ေပါက္၊ ေငြေပါက္ေပါက္တုိ႔ျဖင့္ ႀကဲေျမႇာက္ကာ ေကာင္းခ်ီးႏုေမာ္ သာဓုေခၚၾကေလသည္။ ဆရာေတာ္သည္ ရဟန္းဘဝကုိ ရယူခဲ့ၿပီးသည့္ေနာက္ မိမိဘဝကုိ စာေပ၌သာ ျမႇဳပ္ ႏွံထားခဲ့၏။ ယင္းသုိ႔ ျမႇဳပ္ႏွံကာ စာျပဳလုပ္ငန္းမ်ားကုိ ႀကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္ေတာ္မူရင္း တပည့္ စာသင္သားမ်ားကုိလည္း စာေပပုိ႔သျခင္း အလုပ္မ်ားကုိ မလစ္ဟင္းေစဘဲ ေဆာင္ရြက္ေနသည္ ျဖစ္ေၾကာင္းကုိ - <br />
<br />စိတ္ျပားေဝခြဲ၊ ၾကံႏိႈက္နဲလ်က္၊ စာပြဲခံခံ၊ စာအံေသာင္းေသာင္း၊ တပည့္ေပါင္းကုိ၊ ျဖားေယာင္းပစၥည္း၊ ျဖည့္သိမ္းဆည္း၍၊ ေဟာနည္းသြယ္ျပား၊ ရွင္ေတာ္ၾကားသုိ႔၊ နားပါးဝင္ ေၾကာင္း၊ သင္လုိက္ေရွာင္း၏၊ မေကာင္းဝန္တုိ၊ အကုသို္လ္ကား၊ ၊ ငါ့ကုိ မခ်စ္ ပစ္ေစ ေသာ။<br />
<br />ဟု ဇာတ္ေပါင္းခန္းပ်ိဳ႕ နိဂုံး၌ စပ္ဆုိေတာ္မူေလသည္။<br />
ဤသုိ႔ စာေပျပဳစုျခင္း၊ ပုိ႔ခ်ျခင္းတုိ႔ကုိ လုပ္ေဆာင္လာရေသာအခါ၌ ယခင္ႏွစ္မ်ားစြာက နန္းေတာ္တြင္းဝယ္ ေပ်ာ္ပါး ေမာ္ၾ<ြကားေနခဲ့ေသာ အခိ်န္တုိ႔ကုိ ႏွေျမာလာဟန္ ရွိသည္။ ယခုမူကား ရဟန္းဘဝကုိ ရယူႏုိင္သျဖင့္ ၾကည္ႏူးမဆုံး ရွိလာသည္။ တစ္ဆက္တည္းပင္ မိမိဘဝႏွင့္ ဆက္စပ္၍ ၅၅ဝ-ဇာတ္၊ ဝီသတိနိပါတ္မွ ဟတၴိပါလဇာတ္ကုိ သြား၍ သတိရေလဟန္ရွိသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဆုိေသာ္ ဇာတ္ေတာ္မွာ ေလာကီအာ႐ုံ႔ ကာမဂုဏ္တုိ႔ကုိ ပယ္ခြာ၍ ေတာထြက္ၿပီး တရားဓမၼ တုိ႔ကုိ အားထုတ္သင့္ေၾကာင္း ျပဆုိေသာ ဇာတ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္တည္း။ <br />
ဆရာေတာ္သည္ ထုိဇာတ္ေတာ္ႀကီးကုိ မိမိကုိယ္တုိင္ စဥ္းစားမိ႐ုံမွ် မကဘဲ ဘုရင္ မင္းေခါင္အားလည္းေဟာၾကားေတာ္မူ၏။ ဘုရင္မင္းေခါင္ႏွင့္ မိဖုရားႀကီးအတုသိရိမာယာေဒဝီ တုိ႔သည္ အလြန္ႏွစ္သက္ေတာ္မူၾကသျဖင့္ ထုိဇာတ္ေတာ္ႀကီးကုိ ပ်ိဳ႕တစ္ေစာင္ ဖြဲ႕စီေတာ္မူပါရန္ ကုိပင္ ဦးတင္ေလွ်ာက္ထားၾကကုန္၏။ ထုိအေၾကာင္းကုိ ကုိးခန္းနိဂုံး၌- <br />
<br />နည္းေလွ်ာက္ၾကံမိ၊ ဟတၴိပါလ၊ ဇာတကဟု၊ ဓမၼျမဳေတ၊ ေဟာၾကားေပေသာ္၊ ထဲေန ရပ္ေအာင္၊ သာစည္ေဘာင္တြင္၊ မင္းေခါင္ဒုတိယ၊ တုိ႔ေမြးဘလွ်င္၊ နားဝျငိမ့္ျငိမ့္၊ ႏွစ္သိမ့္ ၾကည္စြာ၊ ေတာင္းပန္ထြာသည္၊ ၊ တန္ဆာဆင္စိမ့္ေသာေၾကာင္းတည္း။<br />
<br />ဟူ၍ ဖြဲ႕ဆုိေတာ္မူခဲ့သည္။ သုိ႔ရာတြင္ ထုိပ်ိဳ႕ကုိ ခ်က္ခ်င္း ဖြဲ႕ဆုိ ေရးသားျခင္း မျပဳႏုိင္ခဲ့ေပ။ <br />
သကၠရာဇ္ ၈၅၈-ခုႏွစ္၊ အသက္ ၂၈-ႏွစ္အရြယ္တြင္ ' တန္တားဦးတည္ မဂၤလာေစတီ ေမာ္ကြန္း ' ကုိ ေရးစပ္ခဲ့သည္။ ထုိေစတီေတာ္အေၾကာင္းကား ဤသုိ႔တည္း။ ဒုတိယဘုရင္မင္းေခါင္ သည္ နန္းတက္ေတာ္ မမူမီ အိမ္ေရွ႕မင္းသား ဘဝက တန္တားဦးအရပ္၌ ညဥ့္အခါတုိင္းလုိလုိပင္ အေရာင္အဝါမ်ား ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္ ျဖစ္သည္ကုိ ျမင္ရေသာေၾကာင့္ ဒု႒ဂါမဏိမင္းႀကီးသည္ မဟာေစတီေတာ္ႀကီးကုိ တည္ေတာ္မူသည့္ကာလ နိမိတ္ထင္ရွား ျပဘိသကဲ့သုိ႔ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ျဖစ္ေတာ္မူ၏။ မင္းေခါင္သည္ ထုိတန္တားဦးအရပ္၌ ေနာင္အခါတြင္ ေက်ာင္းႏွင့္ ေစတီတည္ မည္ဟုလည္း အၾကံအစည္ ျဖစ္ခဲ့၏။ သုိ႔ႏွင့္ သကၠရာဇ္ ၈၄၂-ခုႏွစ္တြင္ မင္းအျဖစ္သုိ႔ ေရာက္ရွိ ေသာ အခါ၌ ေရွးဦးစြႊာ ေျမတလင္းကုိ ညိႇ၍ ေက်ာင္းေဆာက္ေတာ္မူသည္။ <br />
မဂၤလာေစတီေတာ္ကုိ တည္ေတာ္မူသည့္ အခါ၌ကား ၿပီးလြယ္ ျဖစ္လြယ္ တည္ေတာ္ မမူဘဲ ကုိယ္ေတာ္တုိင္ ၾကပ္မတ္ကြပ္ကဲ၍ တည္လုပ္ေတာ္မူသည္။ ထုိသုိ႔ တည္လုပ္ေတာ္မူရာတြင္ ေျမေအာက္ ဌာပနာတုိက္ကုိသာလွ်င္ စီရင္၍ ထားခဲ့၏။ အလယ္ဌာပနာကုိမူ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ၏ ဓာတ္ေတာ္ ေမြေတာ္ အစစ္မ်ား ရမွသာလွ်င္ ဌာပနာ၍ ပူေဇာ္ေတာ့မည္ဟု ဆုိင္းငံ့ထားခဲ့ ေလသည္။ <br />
ထုိုိသုိ႔ ဆုိင္းငံ့ထားခဲ့ရာ ၁၆-ႏွစ္ခန္႔အၾကာ သကၠရာဇ္ ၈၅၈-ခု၊ နယုန္လဆန္း ၉- ရက္၊ ေသာၾကာေန႔တြင္ ဓာတ္ေတာ္ပုိ႔ အခမ္းအနားကုိ က်င္ပၿပီးေနာက္ နယုန္လဆန္း ၁၃- ရက္၊ အဂၤါေန႔တြင္ ဌာပနာမႈ အခမ္းအနားကုိ စီရင္ေတာ္မူသည္။ ဆရာေတာ္သွ်င္မဟာရ႒သာရ အရွင္ျမတ္သည္ ထုိတန္တားဦးတည္ မဂၤလာေစတီေတာ္ျမတ္ႀကီး၏ ဓာတ္ေတာ္ ဌာပနာပြဲ အေၾကာင္းကုိ အေသးစိတ္ ေလ့လာေတာ္မူလ်က္ ' သုံးဆယ့္ႏွစ္ပါး၊ ထင္ရွားလကၡဏာ၊ ' အစခ်ီ တန္တားဦးမဂၤလာေစတီေမာ္ကြန္းကုိ ေရးသားစီကုံးေတာ္မူျခင္း ျဖစ္သည္။ <br />
ထုိ႔ျပင္ ' ၾကားပိမ့္နတ္ရွင္၊ ေရႊနားဆင္ေလာ့၊ ' အစခ်ီ ဆင့္ပြားေမာ္ကြန္း တစ္ေစာင္ကုိ လည္း ေရႊနန္းေၾကာ့ရွင္ နရပတ္ိလက္ထက္ သွ်င္မဟာရ႒သာရပင္ စပ္ဆုိသည္ဟု ေရွးသူေဟာင္း တုိ႔ ဆုိစမွတ္ ျပဳၾကသည္။ ဤေမာ္ကြန္းမွာလည္း မဂၤလာေစတီေမာ္ကြန္းပင္ ျဖစ္၏။ သွ်င္မဟာရ႒ သာရ ေရးသားသည္ဟူ၍ကား အတိအက် မေတြ႕ရေပ။ လက္ဝဲေနာ္ရထာေလွ်ာက္ထုံးတြင္ ေတာင္တြင္းဆရာေတာ္က- <br />
<br />ၾကားပိမ့္နတ္ရွင္ခ်ီသည့္ တန္တားဦးတည္ကုိ သွ်င္ရ႒သာရ လုပ္ျပန္သည္ဟူ၍ သုတ ႏွင့္ ျပည့္စုံသည့္ ေရွးသူေဟာင္းတုိ႔ ေျပာစဥ္ရွိသည္။ တစ္ခ်က္မွာလည္း သွ်င္ရ႒သာရလုပ္ ဟုတ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မဟုတ္သည္ ျဖစ္ေစ စာသြားကုိ ဆင္ျခင္ေသာ္ အနက္အဓိပၸာယ္ အႏွစ္ သာရ ရွိေပသည္ ျဖစ္၍ ပညာရွိတုိ႔ မွတ္သားေလာက္ေသာေၾကာင့္ သုံးပါးစုမွာ ဆရာသြင္း တန္သည့္အရာကုိ သြင္းလုိက္ေပသည္။<br />
<br />ဟု ေျဖဆုိခဲ့သျဖင့္ ဒုတိယေျမာက္ ေဖာ္ျပေသာ ေမာ္ကြန္းကုိကား ဆရာစဥ္ မွတ္သားခ်က္အရသာ သိရွိရေပဦးမည္။ <br />
သကၠရာဇ္ ၈၆၃-ခုႏွစ္တြင္ ဘုရင္မင္းေခါင္ နတ္ရြာစံသျဖင့္ သားေတာ္ေရႊနန္းေၾကာ့ရွင္ သည္ ထီးနန္းအေမြကုိ ဆက္ခံ၍ မင္းျပဳေတာ္မူသည္။ ေရႊနန္းေၾကာ့ရွင္ႏွင့္ သွ်င္မဟာရ႒သာရ တုိကား ငယ္စဥ္က နန္းတြင္း၌ အတူၾကီးျပင္းလာၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္၏။ ေရႊနန္းေၾကာ့ရွင္ သည္ ငယ္ေပါင္းဆရာေတာ္ သွ်င္မဟာရ႒သာရအား ေက်ာင္းေဟာင္းတြင္ ေက်ာင္းသစ္ဆင့္ကာ ေဆာက္လုပ္တင္လွဴ၍ ပစၥည္းေလးပါးဒကာ ခံေတာ္မူသည္။ ထုိအေၾကာင္းကုိ သံဝရပ်ိဳ႕ နိဂုံး၌ လည္း- <br />
<br />ဘုန္းသန္နရပတိ၊ ထြတ္ခုိင္ျပီ႕လည္း၊ တစ္မိတစ္ဖ၊ မျပားၾကသုိ႔၊ ယွဥ္ထလက္စြဲ၊ မ ကြဲမေကြ၊ တစ္ေနရာတည္း၊ ေနလည္းေနေလ့၊ ေတြ႕လည္းေတြ႕ခ်င္၊ ျမင္လည္းၾကင္ခ်စ္၊ ငယ္ ကြၽမ္းျဖစ္၍၊ ေက်ာင္းသစ္ဆင့္ေလာင္း၊ ေက်ာင္းေဟာင္းမလပ္၊ ႏွစ္ဆြမ္းကပ္၏၊<br />
<br />ဟု ေဖာ္ျပခဲ့ေလသည္။ <br />
ဆရာေတာ္သည္ ေရႊနန္းေၾကာ့ရွင္ နရပတိလက္ထက္တြင္ ပုံေတာင္ႏုိင္ေမာ္ကြန္း၊ ဝတ္႐ုံေက်ာင္းဘြဲ႔ေမာ္ကြန္း၊ ဂမၻီသာရပ်ိဳ႕ ဆုံးမစာတုိ႔ကုိ ေရးသား စီရင္ေတာ္မူသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဒုတိယဘုရင္မင္းေခါင္ႏွင့္ မိဖုရားႀကီးတုိက ေလွ်ာက္ထားေတာင္းပန္ဖူးေသာေၾကာင့္ ဟတၴိပါလ ေခၚ ' စတုဓမၼသာရကုိးခန္းပိ်ဳ႕' ႀကီးကုိ အသက္ ၅၅-ႏွစ္ အရြယ္၌ ေရးသားဖြဲ႕ဆုိေတာ္မူသည္။ ထုိပ်ိဳ႕ကုိ သကၠရာဇ္ ၈၈၅-ခု၊ တပုိတြဲလဆန္း ၁၂-ရက္၊ စေနေန႔၌ ပုရပုိက္ေပၚတြင္ အကၡရာတင္၍ ၿပီးစီးခဲ့ေၾကာင္းကုိ ေအာက္ပါအတုိင္း ဖြဲ႕ဆုိျပထားသည္။ <br />
<br />အစြန္းငါးခု၊ ပသွ်ဳအ႒၊ ဒီဃသကၠရာဇ္၊ ေရာက္လစ္ေသာခါ၊ တစ္ရာသီတည္း၊ ကုံ တြင္ခ်ည္းလွ်င္၊ ေဝးစည္းၿဂိဳဟ္စု၊ ေပါင္းလုနီးနီး၊ မုိးစည္တီးသုိ႔၊ သီးသီးႏွံ႔ေခ်ာက္၊ ကိန္းခန္း ေလ်ာက္ျဖင့္၊ ေျမာက္ခြင္တရွက္၊ စစ္ကုိင္းဘက္က၊ ၾကက္ယက္အင္းဝ၊ ညြတ္မွ်ကမ္းနား၊ မအားေျခခ်၊ ကူးၾကဆဲဆဲ၊ တပုိ႔တြဲ၌၊ ေရာင္ကဲပဝင္း၊ လမင္းျဖဴစင္၊ ထြန္းထင္ၿပဲ႕ၿပဲ႕၊ တစ္ဆယ့္ ႏွစ္ရက္၊ လက္ကားမကာရ၊ ၿပိႆစဥ္းျမတ္၊ နကၡတ္ေရာဟဏီ၊ တိထီဆယ္ေစ့၊ စေန ေန႔ဝယ္၊ ထုိေရြ႕မလွဲ၊ ေနၿမဲတုိင္းပင္၊ ေမတၱာရႊင္လ်က္၊ စာသင္ပ်က္စဥ္၊ က်က္လွ်င္ႏႈတ္လြတ္၊ အၿပီးသတ္၍၊ ေရးမွတ္ပုရပုိက္၊ တင္တုံလုိက္မွ၊ ေသာင္းတုိက္ဇမၺဴ၊ လူတုိ႔နာခန္႔၊ ပညာျဖန္႔ သည္၊ ၊ ႏုိးခန္႔ႏွလုံးမေျပာင္းတည္း။<br />
<br />ဆရာေတာ္သည္ ဒုတိယဘုရင္မင္းေခါင္၏ ဆႏၵေတာ္ကုိ ဘုရင္မင္းျမတ္ မရွိသည့္ ေနာက္ ႏွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာမွ ကုိးခန္းပ်ိဳ႕ုျဖင့္ ေရးစပ္ျဖည့္ဆည္းႏုိင္ေလေတာ့သည္။ အသက္ ၂၅-ႏွစ္ခန္႔ကပင္ ေတာင္းပန္ထားခဲ့ေသာ္လည္း မေရးသားႏုိင္ခဲ့သျဖင့္ ကုိးခန္းပ်ိဳ႕ကုိ ေရးသားၿပီးခ်ိန္ တြင္ ဆရာေတာ္သည္ မင္းေခါင္ႏွင့္ မိဖုရားတုိ႔အား အမွတ္ရ တမ္းတမိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဆရာ ေတာ္သည္ ကုိးခန္းပ်ိဳ႕ႀကီးကုိ မၾကားနာႏုိင္ေတာ့ၿပီျဖစ္ေသာ မင္းႏွင့္ မိဖုရားတုိ႔အားငါသည္ ဤစာကုိးခန္းကုိ ျပဳစု၍ ရအပ္ေသာ ကုသုိလ္အဖုိ႔ကို အမွ်ေဝငွပါသည္၊ ငါ၏ ဒါယကာ မင္းမ်ိဳး ေဆြစုံတုိ႔သည္ ေရာက္ေလရာ ဘုံဗိမာန္မွ အမွ်ယူၾကပါေစ၊ ဟူ၍ ကုသုိလ္အမွ်ကုိ ေဝငွေတာ္မူခဲ့ပါသည္။ ဤသည္ကုိ ရည္၍ ကုိးခန္းပ်ိဳ႕နိဂုံး၌- <br />
<br />အရင္းအခ်ာ၊ ငါ့တကာႏွင့္၊ ငါသာရဟန္း၊ လူဝယ္ထြန္းသုိ႔၊ ရႊင္ပန္းမညိႇဳး၊ လြန္ျမတ္ ႏုိးလ်က္၊ မင္းစုိးေဆြစုံ၊ ေရႊဘုံေပ်ာ္ေညာင္း၊ ဗိမာန္ေျပာင္းလည္း၊ ဇာတ္ေပါင္းၿပီးခ်ဳပ္၊ စာကုိး အုပ္ျဖင့္၊ ထုပ္ထုပ္ပုိက္ပုိက္၊ သၿဂႋဳဟ္လုိက္၏၊ တုိက္ရုိက္နတ္နား၊ ၾကားပါေလ၍၊ နာေစခလုိ၊ ေတာင့္တဆုိသည္၊ ၊ ကုသုိလ္ေဝငွဆင့္ေလာင္းတည္း။<br />
<br />ဟု ဖြဲ႕ဆုိေတာ္မူခဲ့ေပသည္။ <br />
ဆရာေတာ္သွ်င္မဟာရ႒သာရသည္ ကုိးခန္းပ်ိဳ႕ႀကီးကိုိ ေရးစပ္သီကုံးၿပီးေသာ ႏွစ္မွာ ပင္ အင္းဝျပည္ႀကီး ပ်က္စီးရန္ ဖန္တီးလာေတာ့သည္။ မုိးညႇင္းစလုံႀကီးသည္ မင္းနရပတိ၏ ႏုိင္ငံေတာ္သုိ႔ ဝင္ေရာက္ ထုိးစစ္ဆင္လာခဲ့၏။ မင္းနရပတိ္သည္လည္း တပ္ေပါင္း ၁၅-တပ္တုိ႔ျဖင့္ ကုိယ္ေတာ္တုိင္ ခ်ီတက္တုိက္ခုိက္သည္။ သုိ႔ရာတြင္ မုိးညႇင္းစလုံ၏ အင္အားကုိ မခံႏုိင္သျဖင့္ တပ္ေတာ္အားလုံး အဆီးအတားမရွိဘဲ ဖ႐ုိဖရဲ ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ ဤတြင္ အင္းဝၿမိဳ႕ေတာ္ တစ္ခုလုံးလည္း က်ီးလန္႔စာစား ျဖစ္ေနၾကရေလသည္။ <br />
သကၠရာဇ္ ၈၈၆-ခုႏွစ္သုိ႔ ကူးေျမာက္လာခဲ့ေသာ္ကား အေျခအေနမွာ ပုိ၍သာ ဆုိးရြား လာေတာ့သည္။ ဤကဲ့သုိ႔ အေျခအေနမ်ိဳးတြင္ ျပည္ဘုရင္သတုိးမင္းေစာကလည္း မုိးညႇင္းစလုံႀကီး ဘက္မွ ကူညီ၍ တုိက္ခုိက္ျပန္သည္။ တုိက္ေလသမွ်လည္း မုိးညႇင္းးစလုံႀကီးႏွင့္ သတုိးမင္းေစာ တုိ႔ကသာလွ်င္ ႏုိင္သည္ခ်ည္း ျဖစ္ခဲ့၏။ သုိ႔ႏွင့္ တျဖည္းျဖည္း ထုိးစစ္ဆင္လာခဲ့ရာ အင္းဝၿမိဳ႕ေတာ္ အနီးသုိ႔ပင္ ေရာက္ရွိခဲ့ေလသည္။ <br />
ထုိစစ္ပြဲတြင္ ဘုရင္နရပတိ၏ လက္႐ုံးတစ္သူလုိ အားျပဳေတာ္မူရေသာ စာဆုိေတာ္ သွ်င္အဂၢသမာဓိ၏ ဖခင္ နတ္ေမာက္ၿမိဳ႕စားႀကီး ဘယေက်ာ္သူလည္း ေတာင္ပလူတြင္ က်ဆုံးခဲ့ ရ၏။ ဤသုိ႔ အေျခအေနအရပ္ရပ္ ယိမ္းယုိင္လာသျဖင့္ ဘုရင္နရပတိလည္း ၿမိဳ႕မွထြက္၍ အေရွ႕ ဆင္ေကာင္းဝက္ဝင္အရပ္သုိ႔ ဆုတ္ခြာ တိမ္းေရွာင္ခဲ့ရေလသည္။ <br />
ေရႊနန္းေၾကာ့ရွင္ ဘုရင္ရပတိ မရွိလွ်င္ မုိးညႇင္းစလုံသည္ ကတိထားရင္းအတုိင္း အင္းဝ ေရႊနန္းကုိ သတုိးမင္းေစာအား တင္ေလသည္။ ထုိ႔ေနာက္ သုံးရက္ခန္႔ရွိလွ်င္ မုိးညႇင္းစလုံလည္း ဆင္ေကာင္း ျမင္းေကာင္းတုိ႔ကုိ ယူ၍ စစ္ကုိင္းဆိပ္မွ ကူးၿပီးလွ်င္ မုိးညႇင္းသုိ႔ ျပန္ေလသည္။ <br />
မုိးညႇင္းစလုံျပန္လွ်င္ ျပည္ဘုရင္ သတုိးမင္းေစာလည္း အင္းဝတြင္ ရွိေသာ လူႀကီး သူႀကီးတုိ႔ကုိ သိမ္းယူ၍ စုန္ေတာ္မူသည္။ ထုိအခါ ေရႊနန္းေၾကာ့ရွင္ နရပတိ၏ မိဖုရား ဓမၼာေဒဝီမွ ဖြားျမင္ေသာ သမီးေတာ္ သီရိဘုန္းထြတ္သည္ အထိန္းေတာ္ႏွင့္ ကြဲေနသျဖင့္ အသက္ရွစ္ႏွစ္အရြယ္ မင္းသမီးကေလးမွာ မေယာင္မလည္ ျဖစ္ေနခဲ့၏။ သတုိးမင္းေစာသည္ ထုိမင္းသမီးကေလးကုိ လည္း သိမ္းယူေတာ္မူခဲ့၏။ ဆရာေတာ္သွ်င္မဟာရ႒သာရကုိလည္း ပင့္ေဆာင္ခဲ့သည္။ <br />
ထုိအခါ ဆရာေတာ္သည္ ကုိးခန္းပ်ိဳ႕ႀကီးကုိလည္း ေဆာင္ယူလုိသျဖင့္ တပည့္မ်ားထံ မွ သိမ္းဆည္းေတာ္မူခဲ့ရာ ရွစ္ခန္းကုိသာ ျပန္လည္ရရွိ၍ ဇာတ္ေပါင္းခန္းျဖစ္ေသာ နဝမခန္းကုိကား မရရွိခဲ့ေပ။ ထုိရွစ္ခန္းကုိသာ ယူေဆာင္၍ ျပည္ဘုရင္ပင့္ေဆာင္ရာ ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာသုိ႔ လုိက္ပါေတာ္မူခဲ့ရေလသည္။ ျပည္ၿမိဳ႕သုိ႔ ေရာက္ရွိသည္တြင္ သတုိးမင္းေစာက ဆရာေတာ္ႏွင့္ မင္းသမီး သီရိဘုန္းထြတ္တုိ႔ကုိ ရည္ရြယ္၍ အင္းဝကုိ ငါခ်ီေတာ္မူသည္တြင္ သွ်င္တစ္ဆူ လူတစ္ေယာက္လည္း ရခဲ့သည္၊ ဟု ႀကိမ္းပေတာ္မူေလသည္။ <br />
ဤေနရာတြင္ ဆရာေတာ္သွ်င္မဟာရ႒သာရ ျပည္ၿမိဳ႕သုိ႔ ေရာက္ရွိေသာ သကၠရာဇ္ကုိ ၈၈၅-ခုဟုလည္းေကာင္း၊ ၈၈၆-ခုဟုလည္းေကာင္း အမွတ္အသား အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိသည္။ စာဆုိေတာ္ မ်ား အတၴဳပၸတၱိက်မ္းတြင္ သကၠရာဇ္ ၈၈၇-ခု၊ ႏွစ္ဦးပုိင္းဟု တင္ျပထားသည္။ ထုိအဆုိအရ သုေသာ ဓိတမဟာရာဇဝင္ေတာ္ႀကီး၊ ဒုတိယတြဲ၌- သကၠရာဇ္ ၈၈၆-ခု၊ တေပါင္းလျပည့္ေက်ာ္ ၁၄- ရက္၊ စေနေန႔တြင္ မုိးညႇင္းစလုံတုိက္၍ အင္းဝ ေရွးဦးစြာ ပ်က္သည္။ ဟု အတိအက် ဆုိထား သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အင္းဝပ်က္သည္မွာ သကၠရာဇ္ ၈၈၆-ခုႏွစ္ မကုန္မီ တစ္ရက္ကသာ ျဖစ္သည္။ အင္းဝသုိ႔ ေရာက္ရွိ၍ တစ္ရက္မွ်အတြင္း ျပည္ၿမိဳ႕သုိ႔ စုန္ဆင္းႏုိင္မည္ မဟုတ္ေပ။ သုိ႔ျဖစ္ရာ ဆရာေတာ္သွ်င္မဟာရ႒သာရသည္ သကၠရာဇ္ ၈၈၇-ခု၊ ႏွစ္ဦးပုိင္းအခ်ိန္၌ ျပည္ၿမိဳ႕သုိ႔ ၾ<ြကေရာက္ သည္ဟု ဆုံးျဖတ္သင့္ေတာ့သည္။ <br />
ဆရာေတာ္သွ်င္မဟာရ႒သာရသည္ ျပည္ၿမိဳ႕သုိ႔ ေရာက္ရွိရာတြင္ အင္းဝေနျပည္ေတာ္၌ က်န္ေနရစ္ခဲ့ေသာ ကုိးခန္းပ်ိဳ႕မွ ဇာတ္ေပါင္းခန္းကုိ စုံစမ္းရွာေဖြေတာ္မူခဲ့ေသး၏။ သုိ႔ရာတြင္ သတင္းအစ အနမွ် မရရွိသျဖင့္ ဇာတ္ေပါင္းခန္းကုိ ထပ္မံ ေရးသားရာ သကၠရာ္ ၈၈၈-ခုႏွစ္တြင္ ၿပီးစီးခဲ့ေလသည္။ <br />
ထုိအခါက်မွ လြန္ခဲ့ေသာ သုံးႏွစ္ခန္႔က ေပ်ာက္ဆုံးေနခဲ့ေသာ ဇာတ္ေပါင္းခန္းကုိ စစ္ကုိင္းၿမိဳ႕ တပည့္မ်ားထံမွ ျပန္ရခဲ့သည္။ ဤျဖစ္ရပ္ကုိ အေျခခံ၍ ဆရာေတာ္သည္ ဇာတ္ေပါင္း ခန္း၏ ျဖစ္ရပ္မွာ သွ်င္မဟာဗုဒၶေဃာသ၏ ဝိသုဒၶိ္မဂ္က်မ္းႏွင့္ တူေနသည္၊ ဝိသုဒိၶမဂ္က်မ္းကုိ ေရးသား ၿပီးစီးခ်ိန္ဝယ္ သိၾကားမင္းက ဝွက္ထားခဲ့သည္၊ ထပ္မံေရးသားျပန္ရာ ဒုတိယေျမာက္ ဝွက္ျပန္သည္၊ တတိယေျမာက္ ေရးသားၿပီးေသာ အခါမွ သိၾကားမင္းက ယခင္ႏွစ္မူကုိ ျပန္လည္ ေပးအပ္သည္၊ ယခုလည္း ထုိအျဖစ္အပ်က္ႏွင့္ တူေနေခ်ၿပီ၊ ဇာတ္ေပါင္းခန္းကုိ မပ်က္မစီး ျပန္လည္ရရွိျခင္းမွာလည္း ဆင္ျဖဴရွင္ သတုိးမင္းေစာ၏ နားတန္ဆာအလုိ႔ငွာ ျပန္လည္ ရရွိျခင္း ျဖစ္ေပသည္၊ ဟု ႏွလုံးသြင္းမိသည့္အေလ်ာက္ က်မ္းၿပီး နိဂုံး၌- <br />
<br />ဗုဒၶေဃာသာ၊ ဆရာေထရ္ျမတ္၊ ကဝိထြတ္လွ်င္၊ ပိဋကတ္ႏႈတ္၊ နက္စံထုတ္သား၊ ဝိ သုဒိၶမဂ္၊ သစ္စက္စက္ကုိ၊ သုိဝွက္သိၾကား၊ ကြယ္ရာထားမွ၊ စီးပြားရွာရွာ၊ ႏွင္းျပန္လွာသို႔၊ ဤစာဇာတ္ေပါင္း၊ သုံးႏွစ္ေအာင္း၍၊ အေၾကာင္းမသိ၊ ေပ်ာက္ကြယ္ရွိလ်က္၊ ဇာတ္ိ႐ုိက္ရာ၊ နန္းဖြင့္ခါႏွင့္၊ ၾကမၼာခိ်န္သင့္၊ လင့္ေသာႀကိဳက္ဝယ္၊ တစ္တုိက္စၾကဝဠာ၊ ကြၽန္းခ်ာႏွိပ္နင္း၊ မင္းတုိ႔စီးတန္၊ မွန္သည္လကၡဏာ၊ အဂၤါၾကံ႐ုံ၊ စြယ္စုံပ်ိဳလူး၊ ေရွ႕စူးရဲမာန္၊ လ်င္ထန္သန္ၾ<ြကား၊ စြမ္းအားျခေသၤ့၊ လွေျမ့ဆင္းေရာင္၊ ေငြေတာင္အတူ၊ ဆင္ျဖဴေပါက္ႀကီး၊ ရေျမာက္ၿပီးေသာ္၊ ေဝနီးေျပာင္ေျပာင္၊ တန္ခုိးေရာင္ျဖင့္၊ ရန္ေမွာင္ေဖ်ာက္ပယ္၊ ပင္လယ္ေခ်ာက္ေမႊ၊ သေရေခတၱ ရာ၊ ျမစ္ညာအင္းဝ၊ ျမန္မာ့တုိင္းလုံး၊ ယူက်ဳံးႏုိင္ငံ၊ ေနလစံသုိ႔၊ ေမာင္ႏွံလႊမ္းမုိး၊ ႏွစ္ျပည္စုိးသား၊ မင္း႐ုိးမင္းသား၊ မင္းတရား၏၊ ေရႊနားတန္ဆာ၊ ရတနာဟု၊ သဒၶါႏိႈးေဆာ္၊ နတ္မ်ားေဖာ္ သည္၊ ၊ ဘုန္းေတာ္အတုမဲ့ေတာင္းတည္း။<br />
<br />ဟု စပ္ဆုိေတာ္မူေလသည္။ <br />
ျပည္ဘုရင္ သတုိးမင္းေစာသည္ မိမိပင့္ ေဆာင္လာေသာ ဆရာေတာ္အား ျပည္ၿမိဳ႕မွ ဆရာေတာ္ ပညာေက်ာ္မ်ားႏွင့္ မိတ္ဆက္လုိ၍လည္းေကာင္း၊ ဆရာေတာ္၏ အရည္အေသြးကုိ သိေစခ်င္၍လည္းေကာင္း တစ္ေန႔တြင္ နန္းေတာ္သုိ႔ ပင့္၍ ဆြမ္းကပ္ပြဲ ျပဳလုပ္သည္။ ထုိအထဲတြင္ ျပည္ျမဳိ႕မွ ပညာတတ္ဆရာေတာ္ အမ်ားအျပား ပါ႐ုံမွ်မက လာေရာက္ၾကေသာ မွဴးမတ္ပရိသတ္ မ်ားလည္း နန္းေတာ္တြင္းဝယ္ ျပည့္နက္ေနခဲ့သည္။ ထုိပရိသတ္ အလည္တြင္ ျပည္ဆရာေတာ္ တုိ႔အား သတုိးမင္းေစာက အင္းဝေရႊျပည္ေတာ္က သွ်င္မဟာရ႒သာရဆရာေတာ္သည္ က်မ္းဂန္တတ္၏ေလာ၊ ေမးေလွ်ာက္ေလသည္။ ထုိအခါ ျပည္ဆရာေတာ္တုိ႔က အရွင္မဟာရ႒သာရ သူျမတ္သည္ က်မ္းဂန္ မေထာင္းတာ ရွိေပ၏၊ ဟု မိန္႔ေတာ္မူၾကေလသည္။ <br />
ဤသုိ႔ မိန္႔ေတာ္မူၾကလွ်င္ သွ်င္မဟာရ႒သာရဆရာေတာ္က ငါ့ကုိပင္ မေထာင္းတာဟု ဆုိေလဘိသည္ဟု ႏွလုံးေတာ္ ရွိျပန္၍ မေထာင္းတာသည္ မည္သုိ႔ေသာ စကားနည္း၊ ပါဠိေလာ၊ အနက္ေလာ၊ ပါဠိဆုိလွ်င္ မည္သုိ႔ အနက္ေပး၍ အနက္ဆုိလွ်င္ မည္သုိ႔အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆုိမည္နည္း၊ မည္သည့္အဓိပၸာယ္ကုိ ေဆာင္သည့္ ေဝါဟာရနည္း၊ဟု ပရိသတ္အလည္တြင္ ရဲဝံ့စြာ ျပန္လည္ေမးျမန္းေတာ္မူရာ ျပည္ဆရာေတာ္တုိ႔လည္း မည္သုိ႔မွ် ဆုိႏုိင္ျခင္း မရွိၾကဘဲ ဆိတ္ဆိတ္သာ ေနၾကေလေတာ့သည္။ ထုိအဓိပၸာယ္ သွ်င္မဟာရ႒သာရသူျမတ္က မည္ကဲ့သုိ႔ ျပန္လည္ ရွင္းလင္း ေပးသည္ဟူ၍ကား အမွတ္အသား မေတြ႕ရေပ။ ျပည္ဆရာေတာ္တုိ႔ထံက စကားျပန္မရေသာ ေၾကာင့္ ဖြင့္ဆုိေျပာၾကားျခင္း မရွိခဲ့ဟန္တူေပသည္။ <br />
ျပည္ဘုရင္ ဆင္ျဖဴရွင္ သတုိးမင္းေစာလည္း ဆရာေတာ္သွ်င္မဟာရ႒သာရအား ပုထုိး ေက်ာင္း၊ ေတာင္ခြင္ေက်ာင္း၊ မင္းတုန္းေက်ာင္းဟုဆုိအပ္ေသာ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး သုံးရပ္တုိ႔ကုိ လွဴဒါန္းပူေဇာ္သည္။ ထုိ႔ျပင္ ' မဟာသံဃရာဇာ ' ဟူေသာ ဘြဲ႕တံဆိပ္ေတာ္ျဖင့္ သာသနာပုိင္ အရာကိုလည္း ခန္႔ထားပူေဇာ္ေလသည္။ <br />
ထုိ႔ေနာက္တြင္ကား ျပည္ဘုရင္သည္ ဆရာေတာ္အား ဆထက္တန္ဖုိးၾကည္ညိဳေတာ္ မူသျဖင့္ ေရႊဆံေတာ္ဘုရား ေျမာက္ဘက္မွ ထီးျဖဴ႐ုံေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကုိလည္းေကာင္း၊ တျပက္သာေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကုိလည္းေကာင္း လွဴေတာ္မူျပန္သည္။ ပစၥည္းေလးပါးျဖင့္လည္း လုိေလေသး မရွိေအာင္ ေထာက္ပံ့ေတာ္မူေလသည္။ ထုိအေၾကာင္းကုိ သံဝရပ်ိဳ႕ နိဂုံး၌- <br />
<br />အညာကသည္၊ ဤေရႊျပည္သုိ႔၊ အၾကည္ေရာက္ေအာင္၊ သာေဆာင္သိမ္းျပဳ၊ သား ႏွယ္ယုလ်က္၊ ဆင္ျဖဴ႕သခင္၊ နန္းရွင္မင္းစုိး၊ လြန္ျမတ္ႏုိး၍၊ ပုထုိးေတာင္ခြင္၊ မင္းတုန္းတြင္၌၊ ေက်ာင္းထင္သုံးပါး၊ ေရွးဖ်ားလွဴၿပီး၊ ႀကီးသည့္အရာ၊ ေျမာက္ထုိက္စြာဟု၊ မဟာသံဃရာဇာ၊ မည္သာအေက်ာ္၊ သမုိက္ေခၚမွ၊ ဆံေတာ္ရွင္ေျမာက္၊ ေဆာက္သည့္သခၤမ္း၊ ထီးျဖဴျငမ္း၌၊ ေဆးကြမ္းလက္ဖက္၊ ႏွစ္ခြက္ဟင္းထူး၊ စားေတာ္ဦးႏွင့္၊ သင္ျဖဴးယြန္းျဖစ္၊ ကညစ္ေဂၚလီ၊ သုံလီေရာင္ဖိတ္၊ သပိတ္သံလုပ္၊ ပိတ္အုပ္သကၤန္း၊ ရဟန္းပရိကၡရာ၊ ေစ့စုံစြာလွ်င္၊ ဝိသာရဒ၊ ဆင္လွစြယ္ရွင္၊ ျဖဴစင္ယပ္ဝန္း၊ အဆန္းအၾကယ္၊ ပင္လယ္သခၤ၊ စသည္မက်န္၊ အိပ္ဖန္တြင္း ျပင္၊ ထမ္းစင္ေဆာင္ရြက္၊ ဝတ္ခ်က္ထီးစြဲ၊ အၿမဲေရခပ္၊ လွဴကြၽန္အပ္၏၊ ေဆာင္းစပ္ခါခ်ိန္၊ ကထိန္မခြၽတ္၊ သဒၶါညြတ္၍၊ ဂူထြတ္တရွက္၊ တျပက္သာေက်ာင္း၊ ႏွစ္တန္ေလာင္းေသာ္၊ ေရွးေႏွာင္းငါးႀကိမ္၊ စည္းစိမ္ငါးရပ္၊ ငါးေက်ာင္းထပ္၏၊<br />
<br />ဟု ဖြဲ႕ဆုိ ျပမွာေတာ္မူခဲ့၏။ <br />
ဆင္ျဖဴရွင္ သတုိးမင္းေစာ နတ္ရြာစံေသာအခါ သားေတာ္ ဘုရင္ေထြးသည္ ထီးနန္းကုိ ဆက္ခံေလသည္။ ဘုရင္ေထြးလက္ထက္လည္း ဆရာေတာ္အား ခမည္းေတာ္မင္းတရား လက္ထက္ကကဲ့သုိ႔ပင္ ဆက္လက္ကုိးကြယ္ေတာ္မူသည္။ ျပည္ဘုရင္ေထြးက ဆရာေတာ္အား ျပည္ၿမိဳ႕ႏွင့္ ေရႊေတာင္ၿမိဳ႕ႏွင့္ အၾကား အခြန္တစ္ေသာင္းထြက္ေသာ ဥယ်ာဥ္ေတာ္ ႏွစ္ရပ္အတြင္း ေလးမ်က္ႏွာ တန္တုိင္း မီးတားႏွင့္တကြ ဆုေတာင္းျပည့္ဘုရား၊ မဂၤလာေစတီေတာ္၊ တန္ေဆာင္း ဓမၼအိမ္သိမ္၊ အရံေက်ာင္းေပါင္း မ်ားစြာတုိ႔ႏွင့္ ေရႊနန္းေတာ္ႏွင့္ ထပ္တူထပ္မွ် ျဖစ္ေသာ ေက်ာင္း ေတာ္ႀကီးကုိလည္း ေဆာက္လုပ္တင္လွဴေတာ္မူေလသည္။ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကုိ ေရႊနန္းေတာ္ႀကီး ကဲ့သုိ႔ ဗိမာန္ေတာ္ႀကီး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ' ေရႊနန္းေတာ္ဗိမာန္ေက်ာင္း ' ဟုပင္ နာမည္သမုတ္ေတာ္ မူသည္။ ထုိအေၾကာင္းကုိ သံဝရပိ်ဳ႕ နိဂုံး၌ပင္- <br />
<br />ခမည္းေတာ္ရင္း၊ ႏွစ္ျပည္မင္းလွ်င္၊ ေဆာက္ႏွင္းခဲ့တုိင္း၊ ကိန္းခမ္းပုိင္းျဖင့္၊ ဖုန္းလိႈင္း သားေတာ္၊ လုိျပည့္ေသာ္ကား၊ ေကာ္ေရာ္ႏွစ္သက္၊ ငါ့လက္ထက္လည္း၊ တုိးတက္မည္သာ၊ ငါ့ဆရာဟု၊ သဒၶါေလေလ၊ ညြတ္႐ုိေသလ်က္၊ သေရေခတၱရာ၊ ေအာင္ျခာတမြတ္၊ နဂုိထြတ္မွ၊ ေတာင္ျမတ္အတာ၊ ေရွ႕မ်က္ႏွာ၌၊ ႐ႈသာဆုိင္းဆုိင္း၊ တန္တုိင္းဝန္းဆီး၊ လုံးႀကီးသစ္ရွည္၊ အသည္တစ္ေခ်ာင္း၊ တန္ေဆာင္းဓမၼအိမ္၊ ေရႊသိမ္တကြ၊ ဗုဒၶဓာတု၊ ေတာင္းဆုျပည့္လွ်င္၊ ဓာတ္ရွင္မ်ားစြာ၊ ဌာပနာသား၊ မဂၤလာေစတီ၊ မေဟသီႏွင့္၊ အစီတလ်ဥ္၊ ေက်ာင္းစဥ္ရံပတ္၊ ေရႊထြတ္ေရႊတုိင္၊ ရိပ္ၿမိဳင္သာဝွဲ၊ ပိႏၷဲခ်ိဳျမက္၊ သရက္ထန္းအုန္း၊ ဂမုန္းဇီဇဝါ၊ ျမညႇာသြယ္တင့္၊ ေရႊပြင့္စံကား၊ ခ်ယားကံ့ေကာ္၊ တစ္ေဖာ္ပုန္းညက္၊ လုိက္ဖက္သရဖီ၊ စုံစီပန္းမ်ိဳး၊ ေဆး႐ုိးဟလိဒၵိ၊ သိဂႋေဝရ၊ မရိစတုိ႔၊ ပည္းမွ်ထူထပ္၊ ရွစ္ရပ္မွီတင္း၊ ေရတြင္းသန္႔သက္၊ ျမစ္ထက္လင္းၾကည္၊ ခ်မ္းၿငိမ္းတည္လ်က္၊ မုိရည္မတင္၊ သဲခ်င္ခ်င္သား၊ ေျမျပင္အထိပ္၊ ျပည့္သိပ္သံဃာ၊ မ်ားစြာ လယ္ေက်း၊ ေစ်းလည္းနီးယွဥ္၊ ဥယ်ာဥ္ႏွစ္စုံ၊ ေသာင္းပုံခြန္ရ၊ ေက်ာင္းလွေရႊေတာင္၊ ထက္ ေခါင္စြင့္စြင့္၊ သုံးဆင့္သြန္းသြန္း၊ ေရႊနန္းေတာ္ဟန္၊ ေက်ာင္းဗိမာန္ကုိ၊ စိတ္သန္ၾကည္ျဖဴ၊ လွဴေတာ္မူ၏။<br />
<br />ဟု စပ္ဆုိေတာ္မူခဲ့၏။ <br />
ဆရာေတာ္သည္ သကၠရာဇ္ ၈၉၁-ခုႏွစ္တြင္ ဒါယကာ ဘုရင္ေထြးအား ဆုံးမေတာ္မူလုိ သျဖင့္ ဧကာဒသနိပါတ္ေတာ္လာ သံဝရဇာတ္ေတာ္ကုိ ဖြဲ႕စီ၍ ' သံဝရပ်ိဳ႕ ' ကုိ ေရးသားေတာ္မူ သည္။ နိဂုံး၌- <br />
<br />သကၠရာဇ္သခ်ၤာ၊ ရွစ္ရာအစ၊ နဝအလယ္၊ ေႏွာင္းဆြယ္ဧက၊ လကားအာသဠ္၊ ေန႔မွန္ ဗုဒၶဝါ၊ ပုဏၰာျပည့္ညီ၊ တိထီဆန္းတက္၊ ဆယ့္ငါးရက္ဝယ္၊<br />
<br />ဟု ေရးစပ္ထားေသာေၾကာင့္ သကၠရာဇ္ ၈၉၁-ခု၊ ဝါဆုိလဆန္း ၁၅-ရက္၊ ဗုဒၶဟူးေန႔တြင္ ေရးသား ၿပီးစီးေၾကာင္း သိရွိရေပသည္။ <br />
ဆရာေတာ္သည္ ျပည္ဘုရင္ေထြးအား သံဝရမင္းသားႏွင့္ ပုံျပဳခုိင္းႏႈိင္းကာ စပ္ဆုိေတာ္ မူၿပီးလွ်င္ နိဂုံး၌လည္း ဆင္ျဖဴရွင္သား၊ မင္းတရားကုိ၊ စိတ္ဖ်ားလိမၼာ၊ ပြားစိမ့္ငွာလွ်င္၊ ဤစာေက်းဇူးဆပ္သတည္း။ ဟု ဘုရင္ေထြးအတြက္ ရည္ညႊန္းခ်က္တုိ႔ကုိ တိက်စြာ ေဖာ္ျပစပ္ဆုိေတာ္မူေလ သည္။ <br />
ဆရာေတာ္သည္ အျခား ကဗ်ာလကၤာႏွင့္ ပတ္သက္၍ အဖြဲ႕အႏြဲ႕ အသစ္တုိ႔ကုိလည္း တီထြင္၍ ဖြဲ႕ဆုိေတာ္မူခဲ့ေပသည္။ ပဒုမၼာၾကာဆုိနည္းရတု၊ မုတၱာရြဲသီဆုိနည္းရတု၊ ပုလဲတစ္တန္႔ သႏၲာတစ္တန္႔ဆုိနည္းရတု၊ ေတာင့္တဲတြန္႔ရတု၊ သန္လ်က္ခ်နည္းရတု၊ ဝဲ႐ုိက္ဝဲသြင္း ဆုံးမစာလကၤာ စသည္တုိ႔မွာ ဆရာေတာ္သွ်င္မဟာရ႒သာရ၏ တီထြင္မႈမ်ား ျဖစ္ေပသည္။ <br />
ဆရာေတာ္ေရးသားခဲ့ေသာ စာေပမ်ားသည္ ေခတ္အဆက္ဆက္၌ ထင္ရွားခဲ့သည္။ ျပည္သူတုိ႔၏ စိတ္ႏွလုံးကုိ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕ေစခဲ့သည္။ အမွားအမွန္ကုိ ေဝဖန္ပုိင္းျခားႏုိင္ရန္ ထြန္းျပေတာ္မူခဲ့သည္။ ျမန္မာမႈ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ၏ ပင္မျဖစ္ေသာ စာေပေရးထုံးတုိ႔သည္လည္း ေႏွာင္းေခတ္ပညာရွင္တုိ႔၏ အားကုိးရာ နည္းယူရာ ျဖစ္ခဲ့ေပသည္။ ကဝိလကၡဏသတ္ပုံက်မ္းကုိ ေရးသားေသာ စိႏၲေက်ာ္သူကလည္း- <br />
<br />ကဗ်ာက်မ္း၌လည္း အလြန္ရဲရင့္ေတာ္မူထေသာ၊ ႀကီးေသာပညာလည္းရွိေတာ္မူထ ေသာ၊ အႀကင္ရ႒သာရမည္ေသာ မဟာေထရ္သည္ ရွိ၏။ ထုိရ႒သာရမည္ေသာ မဟာ ေထရ္၏ နည္းကုိ အမွီျပဳ၍ ကဝိတုိ႔ မွတ္ရာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကဝိလကၡဏာမည္ေသာ သတ္ပုံ ထူးကုိ ဖြဲ႕ဆုိေပအံ့။<br />
<br />ဟူ၍ ျမတ္ႏုိးေလးစားစြာ နည္းခံခဲ့ေလသည္။ <br />
ဤသုိ႔ ျမန္မာစာေပေလာက၏ ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပ ကဝိတစ္ဆူ ျဖစ္ေတာ္မူေသာ စာဆုိ အေက်ာ္ သွ်င္မဟာရ႒သာရဆရာေတာ္သည္ သကၠရာဇ္ ၈၉၂-ခုႏွစ္၊ သက္ေတာ္ ၆၂-ႏွစ္အရြယ္ တြင္ ျပည္ၿမိဳ႕၌ပင္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူခဲ့ရွာေလသည္။ ဆရာေတာ္၏ ဖြားႏွစ္ လြန္ႏွစ္တုိ႔ကုိ အက်ဥ္း သေခၤပအားျဖင့္ မွတ္သားလြယ္ကူစိမ့္ေသာငွာ ဆရာတု္ိ႔က- <br />
<br />ရ႒သာရ ၊ ခ ႀတန္း အဌ္ ၊ ဖြားလတ္သကၠရာ ။ စမၼာ ဆိျဒ ၊ ဗသွ်ဴးခ် ၊ ေျပာင္းၾ<ြကသက္ခႏၶာ ။<br />
<br />ဟု စပ္ဆုိထားၾကေလသည္။ <br />
ဆရာေတာ္ ေရးသားေသာ ပ်ိဳ႕ ကဗ်ာ လကၤာအရပ္ရပ္တုိ႔မွာ ဘူရိဒတ္လကၤာႀကီး၊ စတုဓမၼသာရကုိးခန္းပ်ိဳ႕၊ သံဝရပ်ိဳ႕၊ ဂမၻီသာရပ်ိဳ႕၊ ' ၾကားပိမ့္နတ္ရွင္ ' ခ်ီ တန္တားဦးမဂၤလာေစတီ ေတာ္ေမာ္ကြန္း၊ ' သုံးဆယ့္ႏွစ္ပါး ' ခ်ီ တန္တားဦးမဂၤလာေစတီေတာ္ေမာ္ကြန္း၊ ပုံေတာင္ႏုိင္ ေမာ္ကြန္း၊ ဝတ္႐ုံေက်ာင္းဖြဲ႕ေမာ္ကြန္း၊ မဂၤလာေအာင္ပြဲေတာ္ ရဲရည္တက္ေမာ္ကြန္း၊ ရတနာပူရ ၿမိဳ႕တည္ေမာ္ကြန္း၊ မိတၴိလာကန္ေတာ္ဖြဲ႕ေမာ္ကြန္း၊ ေရႊစက္ေတာ္သြား ေတာလားလကၤာ၊ ဝဲ႐ုိက္ဝဲသြင္းသုံးမစာလကၤာ၊ ဘုရင့္ထံေပး ေမတၱာစာမ်ား၊ ေက်ာင္းသားသာမေဏတုိ႔အား ဆုံးမစာလကၤာ၊ မင္းႀကီးသီရိသခၤယာသုိ႔ေပး ေမတၱာစာမ်ား၊ သွ်င္မဟာသီလဝံသ၏ အေမးကုိ ေျဖဆုိေသာရတု၊ ဝန္ေတာင္လယ္ဘုန္းေတာ္ႀကီးအား ေမးေလွ်ာက္သည့္ရတု၊ ရာဇဝသတီခန္းရတု၊ မုတၱာရြဲသီရတု၊ ပုလဲတစ္တန္႔ သႏၲာတစ္တန္႔ ေရးနည္းရတု၊ နဝဘာအင္းဆုိနည္းရတု၊ ပဒုမၼာၾကာဆုိနည္းရတု၊ ေတာင္တဲတြန္႔ရတု၊ သိၾကားတုိင္ရတု၊ ဘုရားတုိင္ရတု၊ မယ္ဘြဲ႔ရတုႏွင့္ ကုိယ္ရည္ေသြးရတုစသည္တုိ႔ ျဖစ္ေပသည္။ <br />
<br />ကိုးကား <br />
ရဟန္းစာဆိုေတာ္မ်ား အတၳဳပၸတၱိ၊ ေရးသားသူ ဘုန္းႏြယ္(ေရစႀကိဳ)၊ အရွင္ဧသိက(ဘုန္းႏြယ္) စာေပေရာင္ျခည္ေက်ာင္း၊ ေအာင္ေျမသာသူေဌးတိုက္ ေရစႀကိဳၿမိဳ႕။<br />
<br />ကိုယ္ေတာ္စာေပblogမွ ကူးယူမွ်ေဝသည္</div>
<br />LA MIN AUNGhttp://www.blogger.com/profile/13018788623417673313noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1911611957682433740.post-35790930541145475572017-08-24T22:57:00.001+06:302019-07-12T10:05:49.385+06:30ရွင္မဟာရ႒သာရ<div class="blogaway-section">
ရွင္မဟာရ႒သာရ<br />
။<br />
ျမန္မာစာေပသမုိင္းတြင္ ရွင္မဟာရ႒သာရ ဆရာေတာ္အား ပထမတန္းစား ပ်ိဳ႕ကဗ်ာမ်ားကို သီကံုးေရးဖြဲ႕သူ ပ်ိဳ႕စာေက်ာ္အျဖစ္ မွတ္တမ္းတင္ၾကသည္။ ႐ွင္မဟာရ႒သာရ ေရးသားစီကံုးခဲ့ေသာ ကဗ်ာလကၤာမ်ားမွာ အေပ်ာင္းအႏြဲ႕၊ အယဥ္အေက်းမွစ၍ သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ရေစရန္ အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖံုဖံု ဆန္းၾကယ္ေသာ ဘာသာေဝါဟာရ တို႔ျဖင့္ တန္ဆာဆင္၍ ေရးသားထားခဲ့ေလသည္။ အရွင္ျမတ္သည္ ရတုတို႔ကိုလည္း စပ္ဆိုခဲ့ေသာေၾကာင့္ ရတုအသစ္အဆန္း အမ်ိဳးမ်ိဳးကို တီထြင္ေရးဖြဲ႕သူ ရတုစာဆိုေတာ္ဟူ၍လည္း အသိအမွတ္ျပဳၾကေသးသည္။ ပ်ိဳ႕ႏွင့္ ရတုတို႔အျပင္ စာဆိုသည္ ေမာ္ကြန္းမ်ားကိုလည္း ေရးဖြဲ႕ခဲ့ရာ ပိဋကတ္ေတာ္ သမုိင္းအရ ေမာ္ကြန္း (၇)ေစာင္ ႐ွိသည္ဟု သိရ၏။ ယခုအခါ ပံုေတာင္ႏိုင္ေမာ္ကြန္း၊ ဝတ္႐ုံေက်ာင္းဘြဲ႕ေမာ္ကြန္းႏွင့္ မဂၤလာေစတီေတာ္ ေမာ္ကြန္းတုိ႔သာ ေတြ႕ရေတာ့သည္။<br />
<br />
<a name='more'></a><br />ကဝိအေမာ္ စာဆိုေက်ာ္ ရွင္မဟာရ႒သာရသည္ သာသနာႏွစ္ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္၊ ေကာဇာသကၠရာဇ္ ၈၃ဝ ျပည့္ႏွစ္ ဝါဆိုလျပည့္ ဗုဒၶဟူးေန႔တြင္ အင္းဝေနျပည္ေတာ္၏ နားေဍာင္းသဖြယ္ျဖစ္ေသာ အင္းဝၿမိဳ႕လယ္ရပ္တြင္ ဖြားျမင္ေတာ္မူေပသည္။ ငယ္မည္မွာ ေမာင္ေမာက္္ဟု ေခၚတြင္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စတုဓမၼသာရ ကိုးခန္႔ပ်ိဳ႕ နိဂံုးတြင္<br />
<br />`ေ႐ႊအင္းဝဟု၊ နန္းကျမင္ထင္၊ ၿမိဳ႕လယ္ခြင္၌၊ သခင္ဘုရား၊ တည္ထားသာသနာ၊ သခ်ၤာအမွန္၊ ႏွစ္ေထာင္လြန္၍၊ အစြန္ျမတ္မူ၊ ဆယ့္ႏွစ္ခုဝယ္၊ ဥတုဝႆ၊ မိုဃ္းေလေရွးဖ်ား၊ ေနသြားကရကဋ္၊ ေခၚမွတ္ေဝါဟာ၊ အာသဠာ၌၊ ပညာပြားပို၊ ကုသိုလ္သာလွ၊ ငါ့ကိုဘြားရာ၊ ခ်က္ျမွဳပ္႐ြာသည္၊ ေအာင္ခ်ာျပည္ႀကီး နားေဍာင္းတည္း´ ဟူ၍ စပ္ဆိုထားသည္။<br />
<br />႐ွင္မဟာရ႒သာရ၏ အဖကား ကေလးမိုးညွင္း၊ ခ်င္းလင္း၊ သက္၊ ၿမိဳ လူမ်ိဳးတုိ႔၏ အရပ္ေဒသမ်ားႏွင့္တကြ ရခိုင္တစ္ဝွမ္းလံုးကို စိုးပိုင္ေတာ္မူ၍ ပဲခူး-ျပည္ ထက္ဝက္ကိုေသာ္မွလည္း လက္နက္ခြန္အားျဖင့္ သိမ္းယူစိုးစံေတာ္မူေသာ ပထမမင္းေခါင္ၾကီး၏ သားေတာ္ ဆင္ျဖဴ႐ွင္ သီဟသူ၏ မိဖုရားႀကီးအျဖစ္ ဘိသိက္ခံေတာ္မူၿပီးလွ်င္ မြန္ျပည္အလံုးကို သိမ္းက်ံဳးယူငင္အုပ္စိုးေတာ္မူေသာ ႐ွင္ေစာပုဘုရင္မႀကီး၏ တူလည္းျဖစ္၊ သမက္လည္းျဖစ္ေတာ္မူေသာ ပုသိမ္ၿမိဳ႕စား ဗညားအိမ္၏ ေျမးေတာ္သူ ဓမၼပါလအမတ္ႀကီးျဖစ္သည္။ အမိကား (တုန္ခြန္သြင္း - အင္းဝတည္)ဟု ရာဇဝင္သေကၤတအရ ေကာဇာသကၠရာဇ္ ၇၂၆ ခုႏွစ္တြင္ အင္းဝျမိဳ႕ကို လက္မြန္မဆြ တည္ေထာင္ဖန္ဆင္း၍ မင္းျပဳေတာ္မူေသာ သတိုးမင္းဖ်ားႏွင့္ မိဖုရားေစာညိဳတို႔မွ ဖြားျမင္ေသာ သမီးေတာ္ ေစာနန္း၏ ျမစ္ျဖစ္သည္။<br />
<br />ထို႔ေၾကာင့္ ႐ွင္မဟာရ႒သာရ ေရးဖြဲ႕ေသာ စတုဓမၼသာရေခၚ ကိုးခန္းပ်ိဳ႕နိဂံုးတြင္….<br />
<br />`တက္ၾကံဝိုက္သိုင္း၊ ဘုန္းအလႈိင္းျဖင့္၊ တုိင္းျပည္လံုး၊ ယူက်ံဳးပိုက္ထုပ္၊ ထီးအုပ္သာျငိမ္၊ စည္းစိမ္ထူေျပာ၊ နတ္ႏွင့္ေလ်ာသား၊ ရွင္ေစာပုတူ၊ လႈိက္ဆူေက်ာ္ရွိန္၊ ပုသိန္မင္းေျမး၊ ဆက္ေရွးဘ႐ိုး၊ တို႔မိမ်ိဳးလည္း၊ သတိုးမင္းဖ်ား၊ တရားေစာင့္သံုး၊ ရန္လံုးထြင္ေျခြ၊ ေ႐ႊေျမအင္းဝ၊ တည္စနန္းထီး၊ ျပည္ေတာ္ႀကီး၌၊ သမီးျဖစ္ရင္း၊ ႏြယ္မယြင္းသည့္၊ စည္ကြင္းမထိမ္ လွည့္ေကာင္းတည္း´ဟူ၍ စပ္ဆိုေလသည္။<br />
<br />ထိုႏွစ္ဖက္ေသာ အမ်ိဳးတို႔မွ ရာဇေသြးပါေသာ ေမာင္ေမာက္အား (၅)ႏွစ္သား အရြယ္သို႔ေရာက္လွ်င္ မဟာေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္ခ်င္းျဖစ္ေသာ မင္းသား၊ မင္းသမီးတို႔ႏွင့္ နန္းေတာ္ထက္မွာ ကဗ်ာလကၤာတို႔ကို ေလ့က်က္၏။ ထို႔ေနာက္ ရွစ္ႏွစ္အရြယ္၌ ဒုတိယမင္းေခါင္(ျမန္မာ ၈၄၂ - ၈၆၃)အား သားအမွတ္ျဖင့္ ေမြးျမဴရန္ ေပးဆက္၏။ အရည္အခ်င္းႏွစ္သက္ေတာ္မူေသာေၾကာင့္ သီဟိုဠ္ (သီရိလကၤာ)ေရာက္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးထံ၌ ဆက္လက္၍ သင္ရုိးျဖစ္ေသာ ပါဠိေတာ္က်မ္းတုိ႔ကိုလည္းေကာင္း၊ ေဗဒင္က်မ္း၊ ကဗ်ာႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ ဆန္းက်မ္း၊ အလကၤာက်မ္းတုိ႔ကိုလည္းေကာင္း သင္ယူတတ္ေျမာက္ေတာ္မူေလသည္။<br />
<br />ထိုသို႔ တတ္ေျမာက္ေတာ္မူသျဖင့္ တံတားဦးတည္ မဂၤလာေစတီေတာ္ေမာ္ကြန္းကို (၁၂)ႏွစ္သားအရြယ္တြင္ ေရးစပ္သီကံုးခဲ့သည္။ မဂၤလာေစတီေတာ္မွာ အင္းဝဘုရင္ ဒုတိယမင္းေခါင္၏ ေကာင္းမႈေတာ္ျဖစ္သည္။ ဘုရင္မင္းေခါင္ အိမ္ေရွ႕မင္းျဖစ္ေနစဥ္၊ တံတားဦးအရပ္တြင္ ညဥ့္အခါ၌ ဆီမီးေရာင္ကဲ့သို႔ တေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ပ သည့္ နိမိတ္ထူး နိမိတ္ဆန္းျဖစ္ေပၚခဲ့၏။ သီဟိုဠ္ကၽြန္းတြင္ ဒု႒မဏိမင္းႀကီး မဟာေစတီေတာ္ကို တည္ေထာင္ေတာ္မူေသာအခါ ထြန္းလင္းမည့္ နိမိတ္ ျပျခင္းပင္ျဖစ္ေပသည္ဟု ယူဆကာ ထိုအရပ္၌ ေက်ာင္းေတာ္ေဆာက္လုပ္၍ ေစတီတည္ထားကိုးကြယ္ရန္ အၾကံေတာ္႐ွိခဲ့၏။ သကၠရာဇ္ ၈၄၂ ခုႏွစ္ မင္းအျဖစ္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ေရႊေက်ာင္းေတာ္ကို အလ်င္အျမန္ ေဆာက္လုပ္ေတာ္မူသည္။ မွန္နန္းရာဇဝင္၌လည္း `ဒုတိယ မင္းေခါင္ နန္းတက္ႏွစ္ သကၠရာဇ္ ၈၄၂ ခုႏွစ္ တြင္ မဂၤလာေစတီတည္သည္။ ၈၅၈ ခုႏွစ္တြင္ အလယ္ဌာပနာတည္။ ၈၆၁ ခုႏွစ္ အၿပီးသို႔ ေရာက္ေတာ္မူသည္´ဟု ကိုးကားေဖာ္ျပထားရာ သကၠရာဇ္ ၈၆၁ခုႏွစ္တြင္ ေစတီၿပီးသည္ဟု သိရသည္။ ရွင္မဟာရ႒သာရ၏ ေမာ္ကြန္းတြင္ သကၠရာဇ္ ၈၅၈ ခုႏွစ္ အလယ္ဌာပနာ ၿပီးသည္အထိသာ ပါရွိသျဖင့္ စာဆိုသည္ အလယ္ဌာပနာ အၿပီးတြင္ ဤေမာ္ကြန္းကို စပ္ဆိုခဲ့သည္ဟု ယူဆဖြယ္႐ွိေပသည္။ စာဆုိသည္ ယင္းေမာ္ကြန္းတြင္ ဘုရင္၏ ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႕၊ ဓာတ္ေတာ္ပို႔ေဆာင္သည့္ အခမ္းအနား၊ သဘင္အခင္းအက်င္း၊ အလွဴပစၥည္းစာရင္းႏွင့္ ဓာတ္ေတာ္ဌာပနာပံုတို႔ကို တစ္ကန္႔စီ ခြဲျခားျပဆိုထားသည္။<br />
<br />ထို႔ေနာက္ ရွင္မဟာရ႒သာရသည္ အသက္ (၁၆)ႏွစ္ အ႐ြယ္တြင္ ဘူရိဒတ္လကၤာၾကီးကို စပ္ဆိုေတာ္မူၿပီးေနာက္ ဟတၳိပါလဇာတ္ပ်ိဳ႕ကို ေရးသားစီကံုးပါဟု ဒုတိယမင္းေခါင္ႏွင့္ ေတာင္နန္းစံမိဖုရားႀကီး အတုသီရိဓမၼေဒဝီ အေပါင္းတို႔အား နားတန္ဆာဆင္စိမ့္ေသာငွာ သက္ေတာ္ (၂၆)ႏွစ္တြင္ ေရးသားစပ္ဆိုေတာ္မူခဲ့ေလသည္။<br />
<br />ရွင္မဟာရ႒သာရ ေရးသားသီကံုးခဲ့ေသာ ကဗ်ာလကၤာမ်ားမွာ အေပ်ာင္းအႏြဲ႕ အယဥ္အေက်းမွစ၍ သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ ရွိေစရန္ အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖံုဖံု ဆန္းၾကယ္ေသာ ဘာသာေဝါဟာရတို႔ျဖင့္ တန္ဆာဆင္၍ ေရးသားခဲ့ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရွင္မဟာရ႒သာရ၏ ကဗ်ာလကၤာမ်ားကို ဖတ္႐ႈရသည့္အခါ ရွင္မဟာရ႒သာရ၏ စိတ္ေနစိတ္ထားမ်ားကို ဖတ္႐ႈသူတိုင္း စိတ္၌ပင္ ထင္ျမင္လာေစ၏။<br />
<br />ရွင္မဟာရ႒သာရသည္ စတုဓမၼသာရ ကိုးခန္းပ်ိဳ႕ကို မည္သည့္ခုႏွစ္သကၠရာဇ္တြင္ ေရးသားခဲ့ေၾကာင္း အေသအခ်ာ မသိရပါ။ မဂၤလာေစတီေတာ္ ဒါယကာ ဒုတိယမင္းေခါင္ ေတာင္းပန္ေသာေၾကာင့္ ေရးသားဖြဲ႕ဆိုခဲ့ျခင္း ျဖစ္ရကား သကၠရာဇ္ ၈၄၂ မွ ၈၆၃ ခုႏွစ္အတြင္း ေရးသားေပမည္ဟု မွတ္ယူရေပသည္။ သကၠရာဇ္ ၈၈၅ ခုႏွစ္၊ တပို႔တြဲလဆန္း (၁၂)ရက္ စေနေန႔ (ေရႊနန္းေၾကာ့႐ွင္ နရပတိလက္ထက္) တြင္ ပုရပိုက္ေပၚ၌ ေရးသားၿပီးစီးေၾကာင္းကိုကား စတုဓမၼသာရ ကိုးခန္းပ်ိဳ႕ နိဂံုးလကၤာအရ သိသာထင္ရွားေတာ့သည္။<br />
<br />ပညာသင္ယူခဲ့ေသာ ေရႊဥမင္ေက်ာင္း ကဗ်ာ့ဝိဒူ၊ ကဗ်ာ့ပါရဂူျဖစ္ေသာ ႐ွင္မဟာရ႒သာရ ျပဳမူခဲ့သမွ် ကဗ်ာမ်ားအနက္ စတုဓမၼသာရ ကိုးခန္းပ်ိဳ႕ကဗ်ာသည္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္သည္။ သဒၵါလကၤာရ၊ အတၱာလကၤာရတို႔ျဖင့္ အဆန္းတၾကယ္ ဉာဏ္စြမ္းကုန္ မြမ္းမံျခယ္လွယ္ကာ ဖြဲ႕ဆိုထားသည္ျဖစ္ရာ ကဗ်ာ့ဂုဏ္ရည္ ထြန္းေတာက္လွပါသည္။ အျပစ္ေဒသတို႔မွ ကင္းစင္ၿပီးလွ်င္ ဂုဏ္ (၁ဝ)ပါး၊ ရသ(၉) ပါးတို႔ျဖင့္ ျပည့္စံုလွသည့္ အားေလ်ာ္စြာ ပညာဆည္းပူးသူ အေပါင္းတုိ႔မွ မွီျငမ္းျပဳရာ ငြားငြားစြင့္စြင့္ ဖူးပြင့္ေဝဆာလ်က္႐ွိေပေသာ ပညာပေဒသာပင္ၾကီးဟု ဆိုထိုက္လွေပသည္။<br />
<br />ဥပမာ၊ ဥပစာတို႔ျဖင့္ စကားလံုးခ်င္း မထပ္ေစမူ၍ တစ္မ်ိဳးတစ္ဖံုစီ ဖြဲ႕ဆိုစီကံုးထားရကား၊ ပဥၥသီခနတ္မင္းသည္ ဥသွ်စ္မွည့္အဆင္း႐ွိေသာ ေဗဠဳဝေစာင္းေတာ္ကို ထံတ်ာေတးဖြဲ႕၍ ေလးတြဲ႕ႏြဲ႕ေႏွာင္းစြာ သီဆိုတီးဘိသည့္အလား ဖတ္နာသူအေပါင္းတို႔၏ ဟဒယႏွလံုးအိမ္ကို လြန္ကဲစြာ ၾကည္႐ႊင္ႏွစ္လိုေစႏိုင္ေတာ့သည္သာ။<br />
<br />ဤကိုးခန္းပ်ိဳ႕သည္ ဘုရားေဟာဝီသတိနိပါတ္ေတာ္လာ `ဟတၳိပါလ´ဇာတ္ေတာ္ကို ဖြဲ႕ဆိုထားျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ထိုပ်ိဳ႕ကို ဟတၳိပါလပ်ိဳ႕၊ စတုဓမၼသာရပ်ိဳ႕၊ ကိုးခန္းပ်ိဳ႕ဟူ၍ အမည္သံုးပါးျဖင့္ေခၚ၏။ ကိုးခန္းဟူသည္ကား…<br />
<br />(၁) ဟတၳိပါလ ေတာထြက္ခန္း<br />
(၂) အႆပါလ တစ္ခန္း<br />
(၃) ေဂါပါလ တစ္ခန္း<br />
(၄) အဇပါလတစ္ခန္း<br />
(၅) ပုေရာဟိတ္တစ္ခန္း<br />
(၆) ပုဏၰားမတစ္ခန္း<br />
(၇) ဧသုကာရီတစ္ခန္း<br />
(၈) မိဖုရားတစ္ခန္း<br />
(၉) ခုနစ္ျပည္ေထာင္ ဇာတ္ေပါင္းတစ္ခန္းတို႔ ျဖစ္သည္။<br />
<br />ဒုတိယမင္းေခါင္သည္ သကၠရာဇ္ ၈၆၃ ခု၊ တန္ခူးလျပည့္ေက်ာ္ (၅) ရက္ေန႔တြင္ နတ္ျပည္စံေတာ္မူေလသည္။ သကၠရာဇ္ ၈၈၈ ခုႏွစ္ ဒုတိယမင္းေခါင္ နတ္ျပည္စံ၍ (၂၅)ႏွစ္ေရာက္မွ ဤ စတုဓမၼသာရ ကိုးခန္းပ်ိဳ႕ကို နိဂံုးခ်ဳပ္ရသည္ျဖစ္၍ ရွင္မဟာရ႒သာရသည္ ဒုတိယမင္းေခါင္ႏွင့္ မိဖုရားေခါင္ႀကီးတို႔အား ရည္မွန္းတမ္းတ သတိရေသာအားျဖင့္….<br />
<br />`မင္းစိုးေဆြစံ၊ ေရႊဘံုေပ်ာ္ေညာင္း၊ ဗိမာန္ေျပာင္းလည္း၊ ဇာတ္ေပါင္းၿပီးခ်ဳပ္၊ စာကိုးအုပ္ျဖင့္၊ ထုပ္ထုပ္ပိုက္ပိုက္၊ သၿဂႋဳဟ္လိုက္၏။ တိုက္႐ိုက္နတ္နား၊ ၾကားပါေလ၍ နားေစခလို၊ ေတာင့္တဆိုသည္၊ ကုသိုလ္ေဝငွ ဆင့္ေလာင္းတည္း´ဟူ၍ စတုဓမၼသာရ ကိုးခန္းပ်ိဳ႕ နိဂံုးတြင္ စပ္ဆုိထားေလသည္။<br />
<br />သကၠရာဇ္ ၈၈၆ ခုႏွစ္တြင္ မိုးညွင္းစလံုသည္ ျမန္မာျပည္အတြင္းသို႔ ခ်ဥ္းနင္းဝင္ေရာက္ တိုက္ဖ်က္ေလေတာ့သည္။ ျပည္ဘုရင္ သတိုးမင္းေစာလည္း မိုးညွင္းစလံုႏွင့္ ပူးေပါင္းၿပီးလွ်င္ ျပည္ဘုရင္က ေရေၾကာင္း၊ မိုးညွင္စလံုက ကုန္းေၾကာင္းခ်ီ၍ အင္းဝျမိဳ႕ကို တုိက္ခိုက္ေခ်ေတာ့သည္။ အင္းဝဘုရင္ ေ႐ႊနန္းေၾကာ့႐ွင္ နရပတိလည္း အုန္းေပါင္းခံုမႈိင္းႏွင့္ေပါင္း၍ အင္းဝၿမိဳ႕တြင္းက ခံႏွင့္၏။ သို႔ျငားလည္း အားမတန္သည္ႏွင့္ အင္းဝၿမိဳ႕မွ ထြက္ၿပီးလွ်င္ အေရွ႕ဘက္ ဆင္ေခါင္းဝက္ဝင္အရပ္သို႔ ဆုတ္ခြာေတာ္မူရေခ်သည္။<br />
<br />မိုးညွင္းစလံုသည္ ျပည္ဘုရင္ သတိုးမင္းေစာကို အင္းဝ၌ နန္းတင္ၿပီးလွ်င္ (၃)ရက္ၾကာေသာ္ ဆင္ေကာင္း၊ ျမင္းေကာင္း အမ်ားကို သိမ္းယူ၍ စစ္ကိုင္းဆိပ္သို႔ကူးကာ ျပန္ေလသည္။ မိုးညွင္းစလံု ျပန္ေလလွ်င္ ျပည္ဘုရင္ သတိုးေစာသည္ ေ႐ႊနန္းေၾကာ့႐ွင္ နရပတိႏွင့္ အုန္းေပါင္းခံုမႈိင္းတို႔ ဝန္းရံတုိက္ခိုက္မည္စိုးသျဖင့္ အင္းဝမွ ျပည္ျမိဳ႕သို႔ စုန္ေတာ္မူေလသည္။ ျပည္ဘုရင္ သတိုးမင္းေစာသည္ ေ႐ႊနန္းေၾကာ့ရွင္ နရပတိ သမီးေတာ္ ရွစ္ႏွစ္အ႐ြယ္ရွိ `သီရိဘုန္းထြဋ္´ကို ေတြ႕၍ ျပည္ၿမိဳ႕သို႔ ေခၚေဆာင္သြားေတာ္မူသည္။ ထို႔အျပင္ ရွင္မဟာရ႒သာရကိုလည္း တစ္ပါတည္း ပင့္ေဆာင္သြားေလသည္။<br />
<br />႐ွင္မဟာရ႒သာရသည္ ျပည္ၿမိဳ႕သို႔ ႐ုတ္တရက္ လုိက္ပါေတာ္မူရသျဖင့္ မိမိ တစ္ခန္းစီေရးဖြဲ႕ထားေသာ ဟတၳိပါလပ်ိဳ႕ ရွစ္ခန္းကိုသာလွ်င္ စုေဆာင္းယူေဆာင္သြားႏုိင္ခဲ့ေတာ့သည္။ နဝမအခန္း (ဝါ) ေနာက္ဆံုးဇာတ္ေပါင္းခန္း အလံုးစံုကို သီကံုးထားသည့္ ပုရပိုက္မွာမူ စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕ရွိ တပည့္မ်ားထံတြင္ က်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့သည္။ သို႔ကလို (၇)ႏွစ္မွ် ေပ်ာက္ကြယ္၍ေနခဲ့ရာမွ စစ္ကိုင္းတြင္ က်န္ရွိေနေသာ ဇာတ္ေပါင္းခန္း ပုရပိုက္ကို ျပည္ၿမိဳ႕ ဆင္ျဖဴ႐ွင္ သတိုးမင္းေစာလက္ထက္တြင္ မပ်က္မစီးဘဲ ျပန္လည္ရရွိခဲ့ေလသည္။<br />
<br />ျပည္ၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္ေနေသာ ရွင္မဟာရ႒သာရကို ျပည္ဘုရင္ သတိုးမင္းေစာသည္ `မင္းတုန္း´မည္ေသာ အရပ္တြင္ ေက်ာင္းသံုးေက်ာင္း (ပုထိုးေက်ာင္း၊ ေတာင္ခြင္ေက်ာင္း၊ မင္းတုန္းေက်ာင္း)ကို အပ္လွဴၿပီးလွ်င္ မဟာသံဃရာဇ သာသနာပိုင္ ခန္႔ေတာ္မူေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ဆံေတာ္ရွင္ဘုရားေျမာက္ဘက္တြင္လည္း ထီးျဖဴ႐ုံေက်ာင္းသစ္တစ္ေဆာင္ကို ထပ္မံေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းေတာ္မူျပန္သည္။ ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္း စားေတာ္ဦး ဟင္းႏွစ္ခြက္ ကပ္လွဴသည့္အျပင္ ေဆာင္းဦးေပါက္ တန္ေဆာင္မုန္းလမ်ားတြင္ ခင္းက်င္းျမဲျဖစ္ေသာ ကထိန္ပြဲမ်ား၌လည္း ေစတနာ သဒၶါတရားထက္သန္စြာျဖင့္ ခ်ီးျမွင့္ေတာ္မူသည္။ ထို႔ေနာက္ တျပက္သာအရပ္တြင္ ေနာက္ထပ္ ေက်ာင္းသစ္တစ္ေဆာင္ကိုလည္း ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းေတာ္မူျပန္သည္။ သို႔ျဖစ္ရာ ေ႐ွးဦးစြာလွဴေသာ ပုထိုးေက်ာင္း၊ ဆံေတာ္ရွင္ဘုရား ေျမာက္ဘက္တြင္ ထီးျဖဴ႐ုံေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း၊ တျပက္သာတြင္ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း စုစုေပါင္း (၅) ေက်ာင္း လွဴဒါန္းျခင္းကို ခံယူရရွိေတာ္မူေလသည္။<br />
<br />ျပည္ဘုရင္ ဆင္ျဖဴရွင္ သတုိးမင္းေစာ နတ္ျပည္စံလြန္ေတာ္မူၿပီးေနာက္ သကၠရာဇ္ ၈၈၈ ခုတြင္ သားေတာ္ ဘုရင္ေထြးသည္ ခမည္းေတာ္အ႐ိုက္အရာေတာ္ျဖစ္ေသာ ေရႊထီးေရႊနန္းကို သိမ္းျမန္းစိုးစံ အုပ္ခ်ဳပ္ေတာ္မူခဲ့သည္။ ဘုရင္ေထြးသည္ မင္းျဖစ္ျပီး မၾကာမီမွာပင္ ျပည္ၿမိဳ႕အေရွ႕ တာတစ္ေတာင္ကြာအရပ္တြင္ ဆုေတာင္းျပည့္ မဂၤလာေစတီအနီး ေရႊနန္းေတာ္တမွ် ခမ္းနားႀကီးက်ယ္လွေသာ ဘံုကိုးဆင့္ရွိ ေရႊေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို သစ္လံုးတုိင္ႀကီးမ်ားျဖင့္ တန္ဆာဆင္ကာ တန္ေဆာင္း၊ ဇရပ္၊ သိမ္၊ ပိဋကတ္ေတာ္တို႔ႏွင့္တကြ ႐ွင္မဟာရ႒သာရအား အခြန္တစ္ေထာင္ထြက္ ဥယ်ာဥ္ (၂)ရပ္ကိုလည္း လွဴေတာ္မူသည္။<br />
<br />ရွင္မဟာရ႒သာရသည္ အဆိုပါေက်ာင္းၾကီး၌ တပည့္ရဟန္းသံဃာတို႔အား စာေပပို႔ခ်ကာ သီတင္းသံုးေတာ္မူစဥ္ ျပည္ဘုရင္ ဆင္ျဖဴရွင္ သတိုးမင္းေစာ၏ သားေတာ္ ဘုရင္ေထြးအား တုိင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ မင္းလုပ္သည့္ အေရးအရာမ်ား၌ အလိမၼာတိုးပြားေစရန္ ရည္သန္၍ သကၠရာဇ္ ၈၉၁ ခု ဝါဆိုလျပည့္ ဗုဒၶဟူးေန႔တြင္ `သံဝရပ်ိဳ႕´ ကို စပ္ဆိုၿပီး ဆံုးေတာ္မူေလသည္။<br />
<br />ထိုအေၾကာင္းကို ႐ွင္မဟာရ႒သာရသည္ သံဝရပ်ိဳ႕နိဂံုး၌ ….<br />
<br />`သကၠရစ္သခ်ၤာ၊ ရွစ္႐ြာအစ၊ နဝအလယ္၊ ေႏွာင္းဆြယ္ဧက၊ ပုဏၰျပည့္ညီ၊ တီထီဆန္းတက္၊ ဆယ့္ငါးရက္၀ယ္၊ …. တိုင္းကားျပည္႐ြာ၊ ခ်မ္းသာေျမာ္႐ႈ၊ ၿပီးေအာင္ျပဳ၍၊ ႐ွင္ျဖဴ႕႐ွင္သား၊ မင္းတရားကို စိတ္ျပားလိမၼာ၊ ပြားစိမ့္ငွာလွ်င္၊ ဤစာေက်းဇူးဆပ္သတည္း´ဟူ၍ စပ္ဆိုထားေတာ္မူသည္။<br />
<br />ရွင္မဟာရ႒သာရ အရွင္ျမတ္သည္ ေလာကလူသားတို႔အား ေလာကေရး၊ ဓမၼေရး၊ ရာဇေရးဟူေသာ အေရးသံုးပါးတို႔တြင္ တတ္သိလိမၼာေစရန္ ဂုဏ္ေျမာက္တင့္တယ္လွသည့္ စာေပရတနာအျဖာျဖာကို ေရးသားျပဳစုေတာ္မူခဲ့ေလသည္။ ေရးသားျပဳစုေတာ္မူခဲ့ေသာ စာစုတို႔မွာ….<br />
<br />ပ်ိဳ႕ ။ ။ ဘူရိဒတ္လကၤာႀကီးပ်ို႕၊ ဘူရိဒတ္ ဇာတ္ေပါင္းပ်ိဳ႕၊ စတုဓမၼသာရ ကိုးခန္းပ်ိဳ႕၊ ဂမၻီသာရပ်ိဳ႕၊ သံဝရပ်ိဳ႕။<br />
<br />ေမာ္ကြန္း။ ။ `ၾကားပိမ့္နတ္႐ွင္´ ခ်ီ တံတားဦး မဂၤလာေစတီေတာ္ေမာ္ကြန္း၊ `သံုးဆယ့္ႏွစ္ပါး´ ခ်ီ တံတားဦးမဂၤလာေစတီေမာ္ကြန္း၊ ပံုေတာ္ပံုေတာင္ႏိုင္ေမာ္ကြန္း၊ မိတၳီလာကန္ေတာ္ဘြဲ႕ေမာ္ကြန္း၊ မဂၤလာေအာင္ပြဲေတာ္ပြဲ ရည္တက္ေမာ္ကြန္း၊ ရတနာပူရ ၿမိဳ႕တည္ေမာ္ကြန္း၊ ဝတ္႐ုံေက်ာင္းဘြဲ႕ေမာ္ကြန္း။<br />
<br />လကၤာ ။ ။ နဝဘာအင္းဆိုနည္းလကၤာ၊ ဒုတိယမင္းေခါင္ ေရႊနန္းတက္လကၤာ၊ ေရႊစက္ေတာ္သြား ေတာလားလကၤာ၊ ေရႊစက္ေတာ္ရာ ဘုရားရွိခိုးလကၤာ၊ ေက်ာင္းသား သာမေဏတို႔အား ဆံုးမစာလကၤာ၊ ေရႊနန္းေၾကာ့ရွင္ထံ ဆက္သြင္းသည့္ မ်က္ေျဖလကၤာ၊ ကုကၰဳဋဂၤါသွ်တၱရာလကၤာ၊ `စာသင္ပထမ´ ခ်ီသတ္ပံုလကၤာ။<br />
<br />ဧကပိုဒ္ ။ ။ ပဒုမၼာၾကာဆိုနည္းဘုရားဘြဲ႕ရတု၊ မုတၱာရြဲသီဆိုနည္းမယ္ဘြဲ႕ရတု၊ ပုလဲတစ္တန္႔ သႏၲာတစ္တန္႔ဆိုနည္း မယ္ဘြဲ႕ရတု၊ ဘုရင့္ထံဆက္သြင္းသည့္ ရတုမ်ား၊ ႐ွင္မဟာသီလဝံသ၏အေမးကို ေျဖဆိုေသာ ရတု၊ စာသင္သားတို႔အား ဆံုးမစာရတု၊ သိၾကားတုိင္ရတု။~~~~~<br />
<br />ပိုဒ္စံုရတု။ ။ `ေတာင္ထဲတြန္႔မယ္ဘြဲ႕ရတု၊ သန္လ်က္ခ်နည္း မယ္ဘြဲ႕ရတု၊ ဘုရားတုိင္င္ႏွင့္ ႐ိုး႐ိုးမယ္ဘြဲ႕ရတုမ်ား၊ ပဒုမၼာၾကာဆိုနည္း ေမာင္ဘြဲ႕ရတု၊ ရခိုင္ျပည္မွ ျမန္မာျပည္သို႔ တမ္းတရတု၊ ဒုတိယမင္းေခါင္ထံဆက္ ပရိတ္သစၥာတုိင္ရတု၊ ေမတၱာစာရတု၊ သီရိသခၤယာသို႔ေပး ေမတၱာစာရတု၊ ျပည္ၿမိဳ႕ ဝံေတာင္လယ္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသို႔ ေလွ်ာက္ေမးသည့္ ရတုမ်ား။<br />
<br />ေက်ာက္စာ။ ။ နရပတိမင္းႀကီး၏ သမီးေတာ္ ေရႊအိမ္သည္မင္းသမီး ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းခဲ့သည့္`ရတနာ့ဗိမာန္´ေက်ာက္စာ၊ တံတားသီးမဂၤလာေစတီေတာ္ ေက်ာက္စာ စသည္တို႔ျဖစ္သည္။<br />
<br />ရွင္မဟာရ႒သာရဆရာေတာ္္သည္ သကၠရာဇ္ ၈၉၂ တြင္ ျပည္ၿမိဳ႕၌ပင္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူခဲ့သည္။ ဆရာေတာ္ အလွည့္က် သီတင္းသံုးခဲ့ေသာ ေက်ာင္းႀကီးမ်ားတြင္ မည္သည့္ေက်ာင္း၌ ပ်ံလြန္ေတာ္မူခဲ့ေၾကာင္း ခိုင္မာသည့္ စာေပ အေထာက္အထား ယေန႔တုိင္ မေတြ႕ရေသးေပ။<br />
<br />သို႔ေသာ္ သံဃရာဇာ သာသနာပိုင္လည္းျဖစ္၊ မင္းဆရာလည္းျဖစ္၊ တပည့္မ်ားစြာ ေပါမ်ားေသာ ေက်ာ္ၾကားလွသည့္ စာဆိုေက်ာ္ အရွင္ျမတ္အတြက္ ေရွး႐ိုးစဥ္လာ ေတြ႕ရွိေနက်ျဖစ္ေသာ အ႐ိုးအိုးေစတီရွိရေပမည္။ ဆရာေတာ္၏ အ႐ိုးအိုးေစတီႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ စာေပအေထာက္အထားတစ္ခုကို ၁၉၃၉ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ (၄)ရက္ေန႔ထုတ္ သူရိယ သတင္းစာတြင္ ေမွာ္ဘီဆရာသိန္းက `ျပည္ၿမိဳ႕ ႐ွင္မဟာရ႒သာရ အ႐ိုးအိုးဂူ´ဟု ေဆာင္းပါး၌ ဓာတ္ပံုႏွင့္တကြ ေရးသားေဖာ္ျပထားသည္။ ယခုအခါ ေဆာင္းပါးပါ ဓာတ္ပံုမွာ အ႐ိုးအိုးေစတီ၏ ေအာက္ေျခ အုတ္ခံုမွ်သာ က်န္ရွိေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ `႐ွင္မဟာရ႒သာရ သေရေခတၱရာ သမုိင္းဝင္ေနရာမ်ား စာတမ္း´ ၌ ဆရာေတာ္ ႐ွင္မဟာရ႒သာရ၏ အ႐ိုးအိုးေစတီႏွင့္ ပတ္သက္၍ ျပည္ၿမိဳ႕ သက္ၾကီး႐ြယ္အို လူပုဂၢိဳလ္အခ်ိဳ႕ထံ စံုစမ္းေမးျမန္း ေလွ်ာက္ထားရာ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္က သက္ေတာ္ (၇၀)အ႐ြယ္ ဓမၼကထိက ဆရာေတာ္ႀကီး ဦးဝိဇယ ဆရာေတာ္ႀကီးက ျပည္ျမိဳ႕ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားတြင္ ရာဇဝင္လုိက္စားသည့္ ရာဇဝင္ေက်ာ္ သုဒႆနဆရာႏွင့္ ကိုရင္ဘဝက အတူသီတင္းသံုးစဥ္ ယခုအထိမ္းအမွတ္ေက်ာက္တုိင္ စိုက္ထူထားရာအနီးတြင္ ေစတီပ်က္အုတ္ခံုသဖြယ္ ေနရာကို ေတြ႕ရွိၿပီး၊ ထိုေစတီသည္ ႐ွင္မဟာရ႒သာရ အ႐ိုးအိုးေစတီျဖစ္ေၾကာင္း ဆရာေတာ္ သုဒႆနက ေျပာျပခဲ့သည့္အျပင္ ဝါဝင္ဝါထြက္မ်ား၌ အမႈိက္သ႐ိုက္မ်ား ရွင္းလင္း၍ ပန္း ဆီမီးပူေဇာ္ခဲ့သည္ကို ၾကံဳခဲ့ရဖူးေၾကာင္း မိန္႔ၾကားခဲ့သည္။ ထုိစကားမိန္႔ဆိုခ်က္ကို နာဠာဂီရိဆရာေတာ္ႀကီးကလည္း အလားတူစြာ ေထာက္ခံခဲ့သည့္အျပင္ မူလကံဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ႀကီး၏ တပည့္တပန္း သက္ႀကီး႐ြယ္အိုအခ်ိဳ႕တို႔ကလည္း လက္ရွိေတြ႕ျမင္ေနရသည့္ အ႐ိုးအိုးေစတီျဖစ္သည္ဟု ေျပာၾကသည္´ကို ေဖာ္ျပထားေပသည္။<br />
<br />ယခုအခါ ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ား ညႊန္ျပေသာေနရာတြင္ ယခင္လွည္းလမ္းေၾကာင္းမွ ေရစီးေျမာင္းျဖစ္ၿပီး၊ ေရစီးေျမာင္းမွ ေတာနက္ေသာ ေခ်ာင္းျဖစ္ေနၿပီး၊ အ႐ိုးဂူေစတီမွာ ေခ်ာင္းထဲသို႔ ၿပိဳက်ပ်က္စီးလ်က္ရွသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ အုတ္ခံုပလႅင္၌ အသံုးျပဳထားေသာ အုတ္အ႐ြယ္အစားမွာ အလ်ား ၁၄ လက္မ၊ အနံ ၇ လက္မ၊ ထု ၂ လက္မ ရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၄င္းအုတ္ခ်ပ္မ်ားကို ၾကည့္ျခင္းျဖင့္ အင္းဝေခတ္အုတ္ျဖစ္ေၾကာင္း သက္ေသခံလ်က္ ရွိေနေပသည္။<br />
<br />ေခ်ာင္းေရတုိက္စားသျဖင့္ ၾကာလွ်င္ အုတ္အစအနမ်ားပင္ ေတြ႕ရေတာ့မည္မဟုတ္ေပ။ ထိုအေၾကာင္း ေ႐ႊဘုန္းပြင့္စာၾကည့္တုိက္ ပိဋကတ္တိုက္ႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈျပတုိက္အသင္းမွ အ႐ိုးအိုးေစတီတည္ရွိရာေနရာႏွင့္ ၁၀ ေပခန္႔အကြာ ေခ်ာင္းကမ္းေဘးတြင္ အထိမ္းအမွတ္ ယာယီအုတ္တုိင္တစ္ခုကို ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၃၂၇ ခု၊ နတ္ေတာ္ လဆန္း ၁ ရက္ (၁၉၆၅ ခု၊ ႏို၀င္ဘာလ ၂၄ ရက္)ေန႔တြင္ စိုက္ထူထားခဲ့သည္။ အထိမ္းအမွတ္တိုင္တြင္ ႐ွင္မဟာရ႒သာရအရွင္ျမတ္ ျပည္ၿမိဳ႕ေရာက္ ျဖစ္စဥ္အက်ဥ္း၊ တစ္ဖက္တြင္ သု-စိ-ပု-ဘာ-ဝိ-လိ-သိ-ဓာ အကၡရာ႐ွစ္လံုးပါ႐ွိသည့္ ဆရာေတာ္၏ဆံုးမစာလကၤာႏွင့္ မူလအုတ္ဂူေနရာသို႔ ညႊန္းဆိုထားသည့္ စာတမ္းတုိ႔ကို ေရးထုိးထားသည္။<br />
<br />ယခုအခါ စာဆိုေက်ာ္ ရွင္မဟာရ႒သာရ အထိမ္းအမွတ္ ေက်ာက္စာတုိင္ပင္ ပ်က္စီးယိုယြင္းေနသျဖင့္ ျပည္ၿမိဳ႕ ေ႐ႊဘုန္းပြင့္ စာၾကည့္တုိက္ ပိဋကတ္တိုက္ႏွင့္ ေက်ာက္စာကပ္ျခင္းႏွင့္ မြမ္းမံျပင္ဆင္ျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္၍ ၂ဝဝ၇ ခုႏွစ္ ေမလ ၂၇ ရက္ေန႔တြင္ အင္းဝေခတ္ စာဆိုေက်ာ္ ရွင္မဟာရ႒သာရ အ႐ွင္သူျမတ္အား အမွတ္တရပူေဇာ္ပြဲ အခမ္းအနားႏွင့္ အထိမ္းအမွတ္ ေက်ာက္စာတုိင္ဖြင့္ပြဲအခမ္းအနားကို ျပည္ျမိဳ႕ ေ႐ႊေမာင္းတုန္းေတာရေက်ာင္းတုိက္တြင္ က်င္းပခဲ့ေလသည္။<br />
<br />မည္သို႔ဆုိေစ စာဆိုေက်ာ္ ရွင္မဟာရ႒သာရအရွင္သူျမတ္ ေရးသားခဲ့ေသာ စာေပကဗ်ာ လကၤာမ်ားမွာ ေလာကအေၾကာင္း၊ ဓမၼအေၾကာင္း၊ ရာဇအေၾကာင္းတုိ႔ကို သုုတိသာယာေသာ စကားလံုးတို႔ျဖင့္ ဖြဲ႕ႏြဲ႕တန္ဆာဆင္ ထားေသာေၾကာင့္ ဖတ္႐ႈရသူအေပါင္းအား ဆရာေတာ္အရွင္သူျမတ္၏ ေစတနာစိတ္ထားကို စိတ္၌ပင္ ထင္ျမင္လာေစသည္။ ထို႔အျပင္ `အကၽြတ္ဘယ္မွာ ေဝးေတာ့မည္´ကဗ်ာ၌ စာသင္သားတို႔အား `သု-စိ-ပု-ဘာ-ဝိ-လိ-သိ-ဓာ´ဟူေသာ အကၡရာရွစ္လံုးကို အျမဲစားသံုးေစလို၏။ ထိုအကၡရာသည္ စိႏၲာမဏိဂါထာကဲ့သို႔ လိုရာၿပီးေျမာက္သည့္အျပင္ ေနာက္ဆံုး၌ နိဗၺာန္သို႔ပင္ ေရာက္ႏုိင္ေၾကာင္းကို ျပဆိုထားေသာေၾကာင့္ ဖတ္႐ႈရသူအေပါင္းအား တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေအာင္ပင္ ေက်းဇူးႀကီးမ်ားလွေပသည္။<br />
<br />သန္းဝင္းလႈိင္<br />
<br />စာကိုး<br />
------<br />
၁။ ဒဂုန္နတ္ရွင္ ျမန္မာစာျပဳစာဆိုပုဂၢိဳလ္ေက်ာ္မ်ား အတၳဳပၸတၱိေပါင္းခ်ဳပ္၊ ရန္ကုန္ မခင္ရီစာအုပ္တုိက္၊ (ပ-ႀကိမ္)၊ ၁၉၆၂<br />
၂။ ဗိုလ္မွဴးဘေသာင္း စာဆိုေတာ္မ်ားအတၳဳပၸတၱိ ရန္ကုန္ ရာျပည့္စာအုပ္တုိက္၊ ပဥၥမအႀကိမ္ ၂၀၀၂။<br />
၃။ လွသမိန္ ဂႏၴဝင္ပုဂၢိဳလ္ေက်ာ္မ်ားအတၳဳပၸတၱိေပါင္းခ်ဳပ္ ဟံသာဝတီပံုႏွိပ္တိုက္၊ (ပ-ႀကိမ္) ၁၉၆၁။<br />
၄။ ျမန္-စာ-ျပန္႔ ရွင္မဟာရ႒သာရ (၈၃၀-၈၉၂) ၁၉၆၈ ဇူလိုင္။<br />
၅။ ျပည္ၿမိဳ႕ ေ႐ႊေမာင္းတုန္းေစတီေတာ္ျမတ္ႀကီး၏ သမုိင္းအခ်က္အလက္မ်ား၊ ျပဳစုတင္ျပျခင္းစာတမ္း ၁၉၉၂ ခု၊ ဇန္န၀ါရီ။<br />
၆။ ရွင္မဟာရ႒သာရ၏ သေရခတၱရာ သမုိင္းဝင္ေနရာမ်ား စာတမ္း၊<br />
၁၉၆၈ ဇူလုိင္ ၂၄။</div>
<br />LA MIN AUNGhttp://www.blogger.com/profile/13018788623417673313noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1911611957682433740.post-4142469432752672722017-08-18T22:53:00.001+06:302017-08-18T22:53:02.360+06:30The TAO of Chess<div style="text-align: center; padding: 5px;"><a href="https://lh3.googleusercontent.com/-eJ14iib3O-U/WZcUY9oV2hI/AAAAAAAAAfo/Kkb_FVt875oNwkt4yctmhpOMJ20TByd7wCHMYCw/%255BUNSET%255D"><img src="https://lh3.googleusercontent.com/-eJ14iib3O-U/WZcUY9oV2hI/AAAAAAAAAfo/Kkb_FVt875oNwkt4yctmhpOMJ20TByd7wCHMYCw/%255BUNSET%255D cursor: pointer;" width="320px" style="border: 1px solid; border-radius: 2px;padding: 5px; max-width: 320px " /></a></div><div class="blogaway-section"><p>The TAO of Chess<br/>
<br/>File Size : 1.2MB<br/>
<br/> <a href="http://www.mediafire.com/file/g178otvb0oue6rb/">ဒီမွာေဒါင္းယူပါ</a> </p></div><br/>LA MIN AUNGhttp://www.blogger.com/profile/13018788623417673313noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1911611957682433740.post-18862338984050834262017-08-18T22:49:00.001+06:302017-08-18T22:49:47.568+06:30Fighting the anti Sicilians<div style="text-align: center; padding: 5px;"><a href="https://lh3.googleusercontent.com/-RFopPFVy8BM/WZcToJ6L4aI/AAAAAAAAAfg/bD1t0ImNphY8p17rByCvnHz9GUwQ5xNzQCHMYCw/%255BUNSET%255D"><img src="https://lh3.googleusercontent.com/-RFopPFVy8BM/WZcToJ6L4aI/AAAAAAAAAfg/bD1t0ImNphY8p17rByCvnHz9GUwQ5xNzQCHMYCw/%255BUNSET%255D cursor: pointer;" width="320px" style="border: 1px solid; border-radius: 2px;padding: 5px; max-width: 320px " /></a></div><div class="blogaway-section"><p>Fighting the anti Sicilians<br/>
<br/>File Size : 4.7MB<br/>
<br/> <a href="http://www.mediafire.com/file/f03lm7wvvomw4w8/">ဒီမွာေဒါင္းပါ</a> </p></div><br/>LA MIN AUNGhttp://www.blogger.com/profile/13018788623417673313noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1911611957682433740.post-50847767713940387932017-08-18T22:46:00.001+06:302017-08-18T22:46:52.388+06:30124<div style="text-align: center; padding: 5px;"><a href="https://lh3.googleusercontent.com/-7Fnq0P4y0YU/WZcS8njyNjI/AAAAAAAAAfY/pqGDNo8fsaMdDEGoiB3o9HrHgG0pC3P0gCHMYCw/%255BUNSET%255D"><img src="https://lh3.googleusercontent.com/-7Fnq0P4y0YU/WZcS8njyNjI/AAAAAAAAAfY/pqGDNo8fsaMdDEGoiB3o9HrHgG0pC3P0gCHMYCw/%255BUNSET%255D cursor: pointer;" width="320px" style="border: 1px solid; border-radius: 2px;padding: 5px; max-width: 320px " /></a></div><div class="blogaway-section"><p>CHESS INFORMANT 124<br/>
<br/>ဖိုင္ဆိုဒ္ 34 MB<br/>
<br/> <a href="http://www.mediafire.com/file/dfbefeav2rbodcw/">ဒီမွာေဒါင္းပါ :)</a> </p></div><br/>LA MIN AUNGhttp://www.blogger.com/profile/13018788623417673313noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1911611957682433740.post-35755005801539506062017-08-18T22:44:00.001+06:302017-08-18T22:44:07.592+06:30MODERN CHESS OPENINGS<div style="text-align: center; padding: 5px;"><a href="https://lh3.googleusercontent.com/-1U6nvCUhYmo/WZcSS8Ji8eI/AAAAAAAAAfQ/6qafoa8TbYocfmldZ2xu5c6jhGfYKl0agCHMYCw/%255BUNSET%255D"><img src="https://lh3.googleusercontent.com/-1U6nvCUhYmo/WZcSS8Ji8eI/AAAAAAAAAfQ/6qafoa8TbYocfmldZ2xu5c6jhGfYKl0agCHMYCw/%255BUNSET%255D cursor: pointer;" width="320px" style="border: 1px solid; border-radius: 2px;padding: 5px; max-width: 320px " /></a></div><div class="blogaway-section"><p>MODERN CHESS OPENINGS<br/>
<br/>file size : 18 MB<br/>
<br/> <a href="http://www.mediafire.com/file/4b4x829dt0ylfyg/">စာအုပ္ရယူရန္ႏိွပ္ပါ</a> </p></div><br/>LA MIN AUNGhttp://www.blogger.com/profile/13018788623417673313noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1911611957682433740.post-77149648599184609032017-08-18T22:39:00.001+06:302017-08-18T22:39:05.136+06:30700 OPENING TRAPS<div style="text-align: center; padding: 5px;"><a href="https://lh3.googleusercontent.com/-xT5Gs-NFrOk/WZcRHNnd0dI/AAAAAAAAAfE/toHXZ84VOc0N8nbsJtWACSH2ulGbAtCzACHMYCw/%255BUNSET%255D"><img src="https://lh3.googleusercontent.com/-xT5Gs-NFrOk/WZcRHNnd0dI/AAAAAAAAAfE/toHXZ84VOc0N8nbsJtWACSH2ulGbAtCzACHMYCw/%255BUNSET%255D cursor: pointer;" width="320px" style="border: 1px solid; border-radius: 2px;padding: 5px; max-width: 320px " /></a></div><div class="blogaway-section"><p>700 OPENING TRAPS<br/>
<br/>By * Bill Wall<br/>
<br/>file size : 3 MB<br/>
<br/> <a href="http://www.mediafire.com/file/j3fi4tw5kf09o5w/LMA%29700+Opening+Traps.pdf">ဒီမွာေဒါင္းယူႏိုင္ပါတယ္ </a> </p></div><br/>LA MIN AUNGhttp://www.blogger.com/profile/13018788623417673313noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1911611957682433740.post-42804817916378190342016-12-03T17:26:00.001+06:302016-12-03T17:26:45.744+06:30ထူးဆန္းတာေလးေျပာျပပါ<div class="blogaway-section"><p>ထူးဆန္းတာေလးေျပာျပပါ<br/>
===================<br/>
စာသင္ႏွစ္တစ္ခုစျပီးဆိုသည္ႏွင့္ အတန္းသစ္မွာ သူငယ္ခ်င္းအသစ္ေတြႏွင့္ ဆူညံစျပဳလာျပီး စာသင္ခန္းသည္ အသက္ဝင္လ်က္ရိွသည္။ အစတြင္ အစိမ္းသက္သက္ျဖစ္ေသာ္လည္း ကေလးတို ့ ဘာသာဘာဝျဖင့္ တစ္စတစ္စရင္းႏီွးစျပဳလာသည္။ <br/>
"ေမာင္ဘယ္သူ" "ရိွ" " မဘယ္ဝါ" "ရိွ"<br/>
အတန္းပိုင္ဆရာမ၏ နာမည္စာရင္းေခၚသံၾကားလိုက္တိုင္း တစ္ေယာက္ခ်င္းစီလိုက္ၾကည့္ေနသည္မို ့ ဘယ္သူ ဘယ္ဝါဆ္ုတာ မိတ္ဆပ္ရန္မလိုသိျပီးသားပင္ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က ေမာင္လမင္းသည္ (၆) တန္းေက်ာင္းသား။<br/>
<br/>အတန္းပိုင္ဆရာမသည္ သန္ ့ရွင္းေရးလုပ္ရန္၊ ေသာက္ေရအိုးေရျဖည့္ စသည့္ျဖင့္ ေက်ာင္းလုပ္ငန္မ်ားကိုလုပ္ေဆာင္ရန္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို အသင္းမ်ားဖြဲ ့ေစ၍ အသီးသီးတာဝန္ခြဲေဝေပးေလသည္။ <br/>
ဒီလိုႏွင့္ တနလၤာေန ့က ဘယ္သူအသင္း၊ အဂၤ ါေန ့ကဘယ္ဝါ အသင္းဆိုျပီး မွတ္တမ္းတင္ထားဖို ့ ကဒ္ထူဂ်က္ျပားဝယ္ ၊ ေဆာ့ပင္ ျပာ/နီ ျဖင့္ ေဆးစက္မ်ားကိုခ်ေနေလေတာ့သည္။ ထိုခ်ိန္တြင္ ေက်ာ္စြာက ကြ်န္ေတာ္ကို စကားေျပာရန္ကမ္းလွမ္းပါေတာ့သည္။<br/>
<br/>ေက်ာ္စြာ။ ။ ေဟ့ေကာင္ လမင္းေအာင္ ျငိမ္လွခ်ည္းလာကြ ငါတို ့ကို မင္းသိထားတဲ ့ထူးဆန္းတာေလးတစ္ခုခုေျပာစမ္းကြာ<br/>
<br/>ေမာင္လမင္း။ ။ ဘယ္လိုထူးဆန္းတာလဲဟ<br/>
<br/>ေက်ာ္စြာ။ ။ စိတ္လွဳပ္ရွားစရာတစ္ခုခုေပါ့ကြာ<br/>
<br/>ေမာင္လမင္း။ ။ ေအးအဲဒါဆို မင္းကိုေမးမယ္ကြာ မင္းအခုေရးေနတဲ ့ အေနာ္ရထာ၊ က်န္စစ္သား၊ ဘုရင့္ေနာင္၊ အေလာင္းဘုရား၊ ဗႏၶဳလ အဲဒီအသင္း ၅ သင္းထဲမွာ ထူးျခားတာတစ္ခုကိုေရြးကြာ<br/>
<br/>ေက်ာ္စြာ။ ။ ဘာကထူးျခားလို ့လဲကြ <br/>
<br/>ေမာင္လမင္း။ ။ ဗႏၶဳလ ကထူးျခားတယ္ေလကြာ က်န္တာအားလံုးဘုရင္ေတြခ်ည္း သူတစ္ေယာက္စစ္သူၾကီး<br/>
<br/>ေက်ာ္စြာ။ ။ ေအာ္အဲလိုလား သိသြားျပီး ေနာက္တစ္ခုဆက္ေမးၾကည့္ကြာ<br/>
<br/>ေမာင္လမင္း။ ။ ေနာက္ဆံုးအသင္းကိုႏုတ္လိုက္ကြာ ဒါဆို အေနာ္ရထာ၊ က်န္စစ္သား၊ ဘုရင့္ေနာင္၊ အေလာင္းဘုရား အဲထဲကထူးျခားတာတစ္ခုေရြးေပး<br/>
<br/>ေက်ာ္စြာ။ ။ ဟ စစ္သူၾကီးႏုတ္လိုက္ေတာ့ ဘုရင္ေတြပဲက်န္ျပီးေပါ့ ဘာကထူးျခားေနလို ့လဲ<br/>
<br/>ေမာင္လမင္း။ ။ က်န္စစ္သားကြ<br/>
<br/>ေက်ာ္စြာ။ ။ ဘာလို ့လဲ<br/>
<br/>ေမာင္လမင္း။ ။ အေနာ္ရထာက ပထမျမန္မာႏိုင္ငံကိုတည္ေထာင္ခဲ ့တယ္ေလ။ ဘုရင့္ေနာင္က ဒုတိယ၊ အေလာင္းဘုရားက တတိယ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ကိုတည္ေထာင္သူေတြ ဒါေလးေတာင္ မသိဘူး<br/>
<br/>ေမာင္လမင္း။ ။ ေနာက္တစ္ခုဆက္ေမးမယ္ကြာ ေနာက္ဆံုးကေနာက္ထပ္တစ္သင္းကိုထပ္ႏုတ္လိုက္ဦး<br/>
အေလာင္းဘုရားကိုႏုတ္လိုက္ျပီးေနာ္ ကဲ က်န္တဲ ့သံုးသင္းထဲက ဘယ္ဟာထူးျခားေသးလဲ<br/>
<br/>ေက်ာ္စြာ။ ။ ဟဟ က်န္စစ္သား ခုနမင္းေျပာသလို ဟိုးအသင္းႏွစ္ခုက ပထမနဲ ့ ဒုတိယ ႏိုင္ငံထူေထာင္ခဲ ့တာေလ<br/>
<br/>ေမာင္လမင္း။ ။ မွားပါတာ္ကြယ္ ငါ့ကေမးျပီးသားဘာလို ့ေမးမွာလဲဟ<br/>
<br/>ေက်ာ္စြာ။ ။ ဒါဆိုဘာလဲကြာ<br/>
<br/>ေမာင္လမင္း။ ။ ဘုရင့္ေနာင္ ပါ။ အေနာ္ရထာနဲ ့ က်န္စစ္သားက ပုဂံေခတ္က ဘုရင့္ေနာင္က ေတာင္ငူ ။<br/>
<br/>ေက်ာ္စြာ။ ။ ငါ့စိတ္ဝင္းစားလာျပီး မင္းေျပာသလိုေတာ့ ဟုတ္သား ေနာက္ထပ္ဆက္ေျပာၾကည့္ကြာဒီတစ္ခါေတာ့ ငါေျပာႏိုင္မွာပါ။<br/>
<br/>ေမာင္လမင္း။ ။ ေအးကြာေနာက္ဆံုးကေနာက္ထပ္တစ္သင္းႏုတ္လိုက္ဦး အေနာ္ရထာနဲ ့ က်န္စစ္သား အဲဒါဘယ္ဟာထူးျခားလဲ<br/>
<br/>ေက်ာ္စြာ။ ။ပန္းေပးတယ္ကြာ ငါ့တစ္ကယ္မသိဘူး ဘာလဲအဲဒါ<br/>
<br/>ေမာင္လမင္း။ ။ မင္းဘာသာစဥ္းစားေတာ့ ငါ့တံျပတ္စီးလွည္လိုက္ဦးမယ္ သြားျပီးကြာ<br/>
<br/>ေက်ာ္စြာ။ ။ ေနပါဦးဟ မင္းကလဲ မင္းအစားငါလုပ္လိုက္မယ္ ဘယ္ဟာထူးျခားလဲဆိုတာေျပာသြားဦး<br/>
<br/>ေမာင္လမင္း။ ။ ေရာ ့ အမိွဳက္ပစ္ဖို ့ပဲက်န္ေတာတာ မင္းငါအစားလုပ္မယ္ဆိုရင္ အမွိဳက္သြားပစ္လိုက္ျပန္လာရင္ေျပာမယ္<br/>
<br/>ေက်ာ္စြာ။ ။ ရျပီးေျပာေတာ့<br/>
<br/>ေမာင္လမင္း။ ။ အေနာ္ရထာက ငါ့အသင္း က်န္စစ္သားက မင္းအသင္းေလကြာ …<br/>
<br/>့</p></div><br/>LA MIN AUNGhttp://www.blogger.com/profile/13018788623417673313noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1911611957682433740.post-81005575642625699922016-11-19T18:32:00.001+06:302016-11-19T18:32:46.826+06:30Good Night ပါ အခ်စ္ေရ…<div class="blogaway-section"><p>Good ေကာင္းကင္၊ Good ၾကယ္ျမဴး<br/>
Good ေငးလို ့၊ Good ေမွ်ာ္<br/>
Good အေတြးမွာ၊ တေရးေရးေပၚတယ္<br/>
Good အာရံု၊ ခ်စ္ဦး။<br/>
<br/>Good တမ္းတ၊ လြမ္းရျပန္တယ္<br/>
Good တကယ္၊ မေမ့ဘူး။ <br/>
<br/>Good မ်က္ရွင္၊ Good ရည္စူး<br/>
Good က်န္းမာ၊ Good စားဝင္လို ့<br/>
Good တံု ့ျပန္၊ လြမ္းမိရန္ႏွင့္<br/>
Good အိပ္ေပ်ာ္၊ သာေစေၾကာင္း<br/>
Good ေသာ္တာ၊ ထိန္ထိန္ဝင္းမွာ <br/>
Good ေတာင္းဆု၊ Good ေခြ်။ <br/>
<br/>Good တူေပ်ာ္ဖို ့၊ ၾကိဳးစားေနတယ္<br/>
Good သစၥာ၊ မျပယ္ဘူး<br/>
Good Believe ေစခ်င္။ <br/>
<br/>Good ရင္မွာ၊ Good ၾကင္တဲ ့<br/>
Good အခ်စ္ေရ၊ အိပ္ခ်င္ျပီး<br/>
Good Night ကြဲ ့ေလး။ ။<br/>
<br/>ဦးလမင္း</p></div><br/>LA MIN AUNGhttp://www.blogger.com/profile/13018788623417673313noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1911611957682433740.post-41355115547294858162016-11-16T22:42:00.001+06:302016-11-16T22:42:18.582+06:30ပန္းပန္လ်က္ပဲ (ေဇာ္ဂ်ီ)<div class="blogaway-section"><p>ပန္းပန္လ်က္ပဲ<br/>
==========<br/>
ညိဳျပာျပာ လတာျပင္ ေျခရင္း။<br/>
လိွ ုင္းတက္ရာ ေဗဒါတက္၊ လိွဳင္းသက္ရာ ဆင္း။<br/>
<br/>ဆင္းရလဲမသက္သာ။<br/>
အုန္းလက္ေၾကြ ေရေပါေလာ၊ ေမ်ာစုန္လို ့လာ။<br/>
အဆင္းနဲ ့အလာ၊ ေဗဒါမ အေထြး။<br/>
အုန္းလက္ေၾကြ သူ ့နံေဘး၊ ေဆာင့္ခဲ ့ရေသး။<br/>
<br/>ေဆာင့္ခဲ့လဲ မသက္သာ။<br/>
ေနာက္တစ္ခ်ီ ဒီတစ္လံုးက၊ ဖံုးလိုက္ျပန္ပါ။<br/>
ျမဳပ္ေလေပါ့ ေပၚမလာ၊ မေဗဒါအလွ။<br/>
တစ္လံကြာ လိွဳင္းအၾကြ၊ ေပၚလိုက္ျပန္ရ။<br/>
<br/>ေပၚျပန္လဲမသက္သာ။<br/>
ေခ်ာင္းအဆြယ္ ေျမာင္းငယ္ထဲက၊ ဘဲထြက္လို့လာ။<br/>
ဘဲအုပ္မွာ တစ္ရာ ႏွစ္ရာ၊ ေဗဒါက တစ္ပင္ထဲ။<br/>
အယက္ အကန္ ခံလို ့<br/>
ေဗဒါပ်ံ အံကိုခဲ၊ ပန္းပန္လ်က္ ပဲ။ ။<br/>
<br/>အခ်ိဳးတြဲ ေဇာ္ဂ်ီ</p></div><br/>LA MIN AUNGhttp://www.blogger.com/profile/13018788623417673313noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1911611957682433740.post-77929137807024526002016-11-13T15:12:00.001+06:302016-11-13T15:12:15.084+06:30လက္က်န္<div class="blogaway-section"><p>ထမင္းတစ္ဆုပ္<br/>
လက္ဖက္သုပ္ႏွင့္<br/>
ရုတ္ရုတ္ကေလး<br/>
ကုတ္ကတ္ေလြး၍<br/>
သက္တို ့ဆက္သည္<br/>
ေလးပတ္ေက်ာ္မွ်<br/>
ၾကာေလျပီး။<br/>
<br/>စာဖတ္ေပ်ာ္မည့္<br/>
မွန္ျပင္ၾကီးၾကီး<br/>
ဝယ္ရန္နီးဟု<br/>
ေရွးေရွးခါက<br/>
စုကာထားသည့္<br/>
အသျပာလဲ<br/>
ထုတ္ကာသံုးလို ့<br/>
ကုန္ေလျပီး။ <br/>
<br/>ေၾသာ္…<br/>
စာေျဖရက္နီး<br/>
အိတ္ကပ္ၾကီးမွာ<br/>
ဆင္နီႏြမ္းညစ္<br/>
တခ်ပ္စစ္ႏွင့္<br/>
ျခေသၤ့သံုးေကာင္<br/>
စိမ္းျမေရာင္ဝယ္<br/>
သီဟျပာညိဳ<br/>
ငါးထပ္ပိုျပီး<br/>
သစ္ဆြဲဆင္မည္း<br/>
တစ္ေကာင္တည္းနဲ ့<br/>
ေရွ ့ဆက္စခန္း <br/>
မည္သို ့ျမန္းမည္<br/>
ေတြးဆမၾကံတတ္ေတာ့သည္။ ။ <br/>
<br/>ဦးလမင္း<br/>
၃၁/၈/၂၀၁၆</p></div><br/>LA MIN AUNGhttp://www.blogger.com/profile/13018788623417673313noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1911611957682433740.post-7618718085702792016-11-13T13:25:00.001+06:302016-11-13T13:25:39.332+06:30ျမန္မာ့ဂႏၲဝင္ကဗ်ာစာအုပ္မ်ား<div class="blogaway-section"><p><br/>
(၁) ေလာကသာရပ်ဳိ႕ စာအုပ္<br/>
<a href="https://yadi.sk/i/diGo--Nxid9wQ">https://yadi.sk/i/diGo--Nxid9wQ</a> <br/>
(၂) ဂမၻီသာရပ်ဳိ႕ စာအုပ္<br/>
<a href="https://yadi.sk/i/aKSrzS0gidA6v">https://yadi.sk/i/aKSrzS0gidA6v</a> <br/>
(၃) ၀ရုဏပ်ဳိ႕ စာအုပ္<br/>
<a href="https://yadi.sk/i/vwXva1ZCidACn">https://yadi.sk/i/vwXva1ZCidACn</a> <br/>
(၄) ဆုေတာင္းခန္းပ်ိဳ႕ စာအုပ္<br/>
<a href="https://yadi.sk/i/gfRkq46TidAHT">https://yadi.sk/i/gfRkq46TidAHT</a> <br/>
(၅) စတုဓမၼသာရကိုးခန္းပ်ိဳ႕ စာအုပ္<br/>
<a href="https://yadi.sk/i/aap-o3hHidAMZ">https://yadi.sk/i/aap-o3hHidAMZ</a> <br/>
(၆) ပါရမီေတာ္ခန္းပ်ဳိ႕ စာအုပ္<br/>
<a href="https://yadi.sk/i/rt-dn3j1idAU6">https://yadi.sk/i/rt-dn3j1idAU6</a> <br/>
(၇) ဂါထာေျခာက္ဆယ္ပ်ဳိ႕ စာအုပ္<br/>
<a href="https://yadi.sk/i/sM6TBEd3idAZT">https://yadi.sk/i/sM6TBEd3idAZT</a> <br/>
(၈) မုဒုလကၡဏာပ်ဳိ႕ စာအုပ္<br/>
<a href="https://yadi.sk/i/k5mLRqoZidAeS">https://yadi.sk/i/k5mLRqoZidAeS</a> <br/>
(၉) မင္းနန္ပ်ိဳ႕ စာအုပ္<br/>
<a href="https://yadi.sk/i/WOXuWJRGidAix">https://yadi.sk/i/WOXuWJRGidAix</a> <br/>
(၁၀) မူလေပါရာဏဒီပနီ စာအုပ္<br/>
<a href="https://yadi.sk/i/rHxPfNZfidAom">https://yadi.sk/i/rHxPfNZfidAom</a> <br/>
(၁၁) ေနမိရကန္ (ကင္း၀န္း) စာအုပ္<br/>
<a href="https://yadi.sk/i/fVxbZDMoidAtv">https://yadi.sk/i/fVxbZDMoidAtv</a> <br/>
(၁၂) မႏၱေလးေမာ္ကြန္းဘြဲ႕(စေလဦးပုည) စာအုပ္<br/>
<a href="https://yadi.sk/i/XjxpQUoSidBH4">https://yadi.sk/i/XjxpQUoSidBH4</a><br/>
<br/>ကဗ်ာစပ္နည္းႏွင့္ ပ်ဳိ႕ကဗ်ာမ်ား(စာအုပ္)<br/>
****************************<br/>
သံေပါက္၊ လကၤာ၊ ရတု၊ ရကန္၊ ေဒြးခ်ဳိး၊ ေလးခ်ဳိး၊ ေတးထပ္၊ ပ်ဳိ႕ စတဲ႔ ကဗ်ာဆိုင္ရာမ်ားကို ေရးဖြဲ႕စပ္ျခင္း၌ ၀ါသနာပါၾကေသာ ရဟန္းရွင္လူ ျပည္သူမ်ားအတြက္""ကဗ်ာစပ္နည္းစာအုပ္မ်ားႏွင့္ နည္းမွီႏိုင္ေစရန္ ပ်ဳိ႕ကဗ်ာစာအုပ္မ်ား""ကို တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ အလိုဆႏၵရွိၾကပါကDownload ႏိုင္/ Share ႏိုင္ ၾကပါၿပီ။<br/>
(၁) ကဗ်ာဖြဲ႕နည္း နိႆယည္း စာအုပ္<br/>
<a href="http://pc.cd/AK3">http://pc.cd/AK3</a><br/>
(၂) ဥမၼာဒႏၱီပ်ဳိ႕ စာအုပ္<br/>
<a href="http://pc.cd/YaRrtalK">http://pc.cd/YaRrtalK</a><br/>
(၃) မဟာဇနကပ်ဳိ႕ စာအုပ္<br/>
<a href="http://pc.cd/uaRrtalK">http://pc.cd/uaRrtalK</a><br/>
(၄) ေနမိဘုံခန္းပ်ဳိ႕ စာအုပ္<br/>
<a href="http://pc.cd/paRrtalK">http://pc.cd/paRrtalK</a><br/>
(၅) ေရႊဟသၤာမင္းပ်ဳိ႕ စာအုပ္<br/>
<a href="http://pc.cd/2Xa">http://pc.cd/2Xa</a></p></div><br/>LA MIN AUNGhttp://www.blogger.com/profile/13018788623417673313noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1911611957682433740.post-8297673217298405482016-11-12T00:19:00.001+06:302016-11-12T00:19:56.125+06:30ေနာက္ဆံုးစာေမးပြဲ( လကၤာရည္ေက်ာ္)<div class="blogaway-section"><p>ေနာက္ဆံုးစာေမးပြဲ (လကၤာရည္ေက်ာ္)<br/>
-------------------------------------------<br/>
<br/>(၁)<br/>
<br/>ဘဝမွာ ကိုယ့္ေလာက္ စာေမးပြဲ ေျဖဖူးသူ ရွိခဲ့လ်ွင္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ရွားမည္ဟု ေဒါက္တာေအာင္ေက်ာ္ ေတြးမိသည္။ က်ခဲ့သည့္ စာေမးပြဲေတြကလည္း အမ်ားႀကီး။ ေအာင္ခဲ့သည့္ စာေမးပြဲေတြကလည္း အမ်ားႀကီး။ သည္ေလာက္ စာေမးပြဲပါး ဝေနတာေတာင္ စာေမးပြဲတစ္ခု ေျဖဖို႔ ေစာေစာစီးစီး ကတည္းက လံုေလာက္စြာ စနစ္တက် ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္ခဲ့သည္ဟု တစ္ခါမွ မရွိခဲ့စဖူး။ တကယ္ ေျဖရေတာ့မည္ ဆိုမွပဲ ေန႔မီး ၊ ညမီးနွင့္ ဝုန္းဒိုင္း က်ဲရတာခ်ည္းသာ။ သူ႔ကို စာေမးပြဲ ေျဖရတာ ေပ်ာ္ေနသည္ဟု လူငယ္ေတြက ထင္တတ္ၾကသည္။ တကယ္ေတာ့ စာေမးပြဲ ေျဖရတာ သူ တစ္ခါမွ မေပ်ာ္ပါ။ လုပ္စရာ အလုပ္တစ္ခုကို လုပ္ခ်ိန္တန္လ်ွင္ ေရွာင္လႊဲ မသြားတတ္ေသာ သူ႔ဝသီေၾကာင့္ စာေမးပြဲေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ေျဖေနရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ တကယ္ေတာ့ စာေမးပြဲ ေျဖတာက လြဲလ်ွင္ သူ လုပ္ရတာ ေပ်ာ္ေသာ အလုပ္ေတြက အမ်ားႀကီး။ ငယ္စဥ္ကဆိုလ်ွင္ ႐ုပ္ရွင္ကို ႐ုံမွာ သြားတန္းစီ ၾကည့္ရတာကိုလည္း သူ ေပ်ာ္သည္။ အေပါင္းအသင္းေတြနွင့္ ခရီးသြားရတာကိုလည္း သူ ေပ်ာ္သည္။ အတန္းပညာနွင့္ လံုးလံုးမသက္ဆိုင္လ်ွင္ ဘာစာ ဖတ္ရဖတ္ရ သူ ေပ်ာ္သည္။ နည္းနည္း အရြယ္ရလာ တီဗြီ ေပၚလာေတာ့ တီဗြီေရွ႕ ထိုင္ရတာကို သူ ေပ်ာ္သည္။ ေနာက္ပိုင္း ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕၊ အင္တာနက္ေရွ႕ ထိုင္ရတာ ေပ်ာ္သည္။ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး တာဝန္အရ မိသားစုနွင့္ ခြဲေနရသည့္ အခ်ိန္က အတူေနရသည့္ အခ်ိန္ထက္ ပိုမ်ားေတာ့ မိသားစုနွင့္ ေနရတာကို သူ ေပ်ာ္သည္။ စာေမးပြဲ ေျဖဆိုရန္ ျပင္ဆင္ရတာက လြဲလ်ွင္ ဘာလုပ္လုပ္ ေပ်ာ္ေနတတ္သူ။ <br/>
<br/>ဘဝမွာ အသက္ေလးဆယ္ ေက်ာ္သည္အထိ စာေမးပြဲေတြ ေျဖမဆံုးႏုိင္ ျဖစ္ခဲ့ရတာက ေလာကႀကီး ေတာ္ေတာ္ မတရားဟု သူ ထင္သည္။ ဘြဲ႕ေတြ အမ်ားႀကီးရေသာ ခြဲစိတ္ဆရာဝန္ႀကီး တစ္ဦး ဘဝကို လူတကာက အားက်ေနခ်ိန္တြင္ ေဒါက္တာေအာင္ေက်ာ္က ထိုဘြဲ႕ေတြ အမ်ားႀကီးရဖို႔အတြက္ သူမေပ်ာ္ပဲ ေျဖလိုက္ရသည့္ စာေမးပြဲေတြကိုသာ သတိရေနမိသည္။ လူ႔ဘဝဆိုတာ ဒီထက္ေတာ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ကေလး ေနလိုက္ရၿပီး ကုန္သြားခဲ့ဖို႔ ေကာင္းတာေပါ့။ စာေမးပြဲ တစ္ခါေျဖၿပီးတိုင္း ေျဖၿပီးတိုင္းလည္း ေတာ္ၿပီ ေနာက္ဆို ငါ ဘာစာေမးပြဲမွ မေျဖေတာ့ဘူး။ ရာထူး မတက္ခ်င္ ေနပါေစေတာ့ဟု အႀကိမ္ႀကိမ္ ဆံုးျဖတ္ ခဲ့မိသည္ခ်ည္းသာ ျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့လည္း အခ်ိန္တန္ေတာ့ မေျဖမျဖစ္ စာေမးပြဲတစ္ခုက ေပၚလာခဲ့သည္ခ်ည္းသာ။ အသက္ ေလးဆယ့္ငါးနွစ္တြင္ ခြဲစိတ္ပါရဂူဘြဲ႕ရၿပီးခ်ိန္တြင္ေတာ့ တကယ့္ကို ဘာစာေမးပြဲမွ ေျဖစရာမရွိေတာ့ဟု စိတ္ကို ဒံုးဒံုးခ်လိုက္သည့္ေနာက္ပိုင္း ဆယ္နွစ္လံုးလံုး ဘဝက ေအးခ်မ္းလို႔။ အသက္ ငါးဆယ့္ငါးနွစ္ က်ေတာ့မွ ေနာက္ဆံုး စာေမးပြဲတစ္ခု ရွိေနတာကို ျဗဳန္းစားႀကီး သတိထားမိေတာ့သည္။<br/>
<br/>ငံု႔၍ခြဲေနလ်ွင္ ခါးက ခဏခဏ ကိုက္ေနသည္ကို သတိထားမိသည္မွာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ။ အထူးသျဖင့္ ေျခနွင့္ဆိုင္ေသာ ခြဲစိတ္မႈလိုမ်ိဳး ၾကာၾကာခြဲရသည့္ အခါမ်ိဳးတြင္ မခံမရပ္ႏုိင္ေအာင္ ကိုက္ေလ့ရွိသည္။<br/>
<br/>"က်ီးေပါင္းတက္တာ ေနမွာေပါ့ ဆရာေက်ာ္ရယ္" <br/>
<br/>ေမ႔ေဆးဆရာဝန္ႀကီးက ထင္ျမင္ခ်က္ေပးသည္။ <br/>
<br/>"ရက္စက္ပါ့ ဆရာရယ္ ကြ်န္ေတာ္က ကိုယ့္ကိုယ္ကို ငယ္ငယ္ကေလးပဲ ထင္ေနတာ"<br/>
<br/>ရယ္ရႊန္းပတ္ရႊန္းနွင့္ ျပန္ေခ်ပမိသည္။ တကယ္ေတာ့ အ႐ုိး က်ီးေပါင္းတက္သည္ ဆိုသည္မွာ ေတာ္ေတာ္ႀကီးမွ ျဖစ္ႏုိင္သည္ဟု သူ ခံယူထားသည္။ <br/>
<br/>"ခြဲစိတ္ဆရာဝန္ ဆိုတာ လူသာ ငယ္လ်ွင္ ငယ္မည္။ ခါးက အိုတာ ျမန္ႏုိင္တယ္ဗ်။ တစ္ခ်ိန္လံုး ကုန္းခြဲေနရတာ။ ခင္ဗ်ား ဓာတ္မွန္ေတာ့ ႐ုိက္ၾကည့္သင့္တယ္"<br/>
"ဓာတ္မွန္ ဘာလုပ္မွာလဲ ဆရာေက်ာ္ရဲ႕။ အမ္အာရ္အိုင္ (MRI) ႐ုိက္ပါလား။ ပီအိုင္ဒီ ဆိုရင္ MRI ကမွ ေပၚတာ"<br/>
<br/>ခြဲစိတ္ခန္းေပါက္မွ ေခါင္းျပဴ၍ မီးယပ္သားဖြား ဆရာဝန္မမက ဝင္ အၾကံေပးသည္။<br/>
<br/>ပီအိုင္ဒီ ဆိုတာကလည္း ေက်ာ႐ုိးဆစ္ နွစ္ခုၾကားမွ အ႐ုိးနုျပားကေလး ကြ်ံထြက္တာ။ အေလးခ်ိန္ သိပ္မ်ားတဲ့သူေတြမွ ျဖစ္တာပါပဲ။ ငါ ဒီေလာက္ မဝေအာင္ ထိန္းထားႏုိင္ခဲ့တာ။ အဲဒါေတာ့ ျဖစ္ႏုိင္စရာ အေၾကာင္း မရွိပါဘူး။ အင္း ... ဓာတ္မွန္ေတာ့ ႐ုိက္လိုက္မွ ...<br/>
<br/>( ၂ )<br/>
<br/>ကင္ဆာတဲ့။ <br/>
အစာလမ္းေၾကာင္း တစ္ေနရာရာက လာသတဲ့။<br/>
အခု အ႐ုိးကို ပ်ံ႕ေနတာတဲ့။ <br/>
ဘုရားေရ။ <br/>
ငါ မၾကာခင္ ေသရေတာ့မွာ တဲ့လား။ <br/>
<br/>ဆရာဝန္ ဆရာဝန္ခ်င္း လူနာ ျပန္လုပ္ရေသာအခါ သူငယ္ခ်င္း ဆရာဝန္မ်ားက သူ႔ကို အေျဖမွန္ ေျပာမျပပဲ ၾကာၾကာ မဖံုးကြယ္ႏုိင္ခဲ့။ သိရေသာ အခါတြင္လည္း သူ အ႐ူးမီးဝိုင္း ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ပိုဆိုးသည္က ဇနီးနွင့္ သားသမီးမ်ားကလည္း သူ႕ကို ေဖးမနွစ္သိမ့္ႏုိင္ဖို႔ ေနေနသာသာ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ပင္ အ႐ူးမီးဝိုင္း ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိ ျဖစ္ေနၾကသည္။ <br/>
<br/>"ႏိုင္ငံျခား သြားကုရမလား"<br/>
"သူငယ္ခ်င္းသေဘာပဲ။ ႀကိဳးစားတာကေတာ့ အ႐ႈံး မရွိပါဘူး"<br/>
<br/>ဘုရား။<br/>
<br/>သည္အေျဖက သိပ္ၿပီး အားတက္သေရာ မရွိ။ ကုသေပးေနသည့္ ဆရာဝန္ ကိုယ္တိုင္က သူ႔အေပၚမွာ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ သိပ္ထားႏုိင္ပံု မေပၚ။ ဒါ စာေမးပြဲ က်တာပါပဲ။ ရက္ပိုင္း အလြန္ဆံုးလပိုင္းေလာက္ ကုသမႈ ခံလိုက္ရလ်ွင္ ေကာင္းသြားမည္ဟု ယူဆထားခဲ့မိေသာ ခါးနာ ေဝဒနာ။ ယခုေတာ့ ကုသ၍ မေပ်ာက္သည့္အျပင္ အသက္ကိုပါ မလြဲမေသြ သိမ္းပိုက္ေတာ့မည္တဲ့။ <br/>
<br/>႐ႈံးၿပီ။ <br/>
<br/>ေနပါဦး။ <br/>
<br/>ငါ အခါတိုင္းလည္း စာေမးပြဲ အႀကိမ္ႀကိမ္ က်ခဲ့ ႐ႈံးခဲ့တာပဲ။ ခါတိုင္း စာေမးပြဲ က်ရင္ ငါ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ေၾကကြဲခဲ့လို႔လဲ။ လူးလဲထၿပီး ေနာက္တစ္ခါ ျပန္ေျဖဖို႔ ျပင္ဆင္တာပဲ မဟုတ္လား။ သည္တစ္ခါေရာ အဲသည္အတိုင္း လုပ္ရင္ မရႏုိင္ဘူးလား။ ေသရမည့္ ေရာဂါတစ္ခု မိမိကိုယ္ထဲ ေရာက္ေနသည္။ <br/>
<br/>အဲသည္ေရာဂါကို အျမစ္ျပတ္ ေမာင္းထုတ္ခ်င္သည္။ <br/>
<br/>နည္းလမ္းေတြ စဥ္းစားလိုက္ေတာ့ သိပ္မေရရာ။ သည့္ထက္ ေသခ်ာ ေရရာၿပီး အက်ိဳးအျမတ္ ရွိမည့္ ကိစၥကို ဘာကိုမွ မလုပ္လိုက္ရပဲ ရွိစုမဲ့စု က်န္ေနသည့္အခ်ိန္ကေလး ကုန္ဆံုးသြားဖို႔ရွိသည္။ <br/>
<br/>ေတာ္ၿပီ။ <br/>
<br/>အဲဒီ စာေမးပြဲ ငါ မေျဖၾကည့္ေတာ့ဘူး။ <br/>
<br/>ငါေသသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ရွင္က်န္ေနခဲ့တဲ့သူေတြလည္း အခ်ိန္တန္ရင္ အားလံုး ေသၾကရဦးမွာပဲ။ ငါလည္း အခုတစ္ေခါက္ ရွင္ရင္ ေနာက္တစ္ေခါက္မွာ ေနာက္ေရာဂါ တစ္ခုနဲ႔ ေသဦးမွာပဲ။ ေသမင္းနဲ႔ ယွဥ္ျပိဳင္ၿပီး ႏုိင္ေအာင္ စာေမးပြဲေျဖဖို႔ ဆိုရင္ေတာ့ ႐ူးရာ က်တာ့မယ္။ အဆင္သင့္ အေနထားနဲ႔ ေသႏုိင္ဖို႔ စာေမးပြဲ လိုတာေပါ့။ <br/>
<br/>လံုေလာက္ေသာ ျပင္ဆင္မႈမ်ားနဲ႔ စာေမးပြဲခန္းကို ဝင္ခဲ့လို႔ လံုေလာက္ေသာ ျပင္ဆင္မႈမ်ားနွင့္ ေသျခင္းတရားကို ရင္ဆိုင္ဖို႔။ ဒါက နည္းနည္း နီးစပ္မည္။ ယုတၱိတန္မည္။ လုပ္စရာ ရွိသည့္ အလုပ္ေတြကို ဇယားတြက္ခ်က္ ၾကည့္ေသာအခါက်ေတာ့ အခါတိုင္း စာေမးပြဲေတြ ေျဖခဲ့သလိုပင္။ လံုေလာက္ေသာ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ခ်ိ်န္ သူ႔မွာ မရွိေတာ့ေၾကာင္း အလန္႔တၾကား ေတြ႕ရေလသည္။ သားနွင့္ သမီးက ေက်ာင္းမၿပီးေသး။ အိမ္ေထာင္မက်ေသး။ ထားလိုက္ေတာ့။ ထားလိုက္ေတာ့။ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း တကၠသိုလ္ေတြ တက္ေနတာပဲ။ ေက်ာင္းၿပီးသည္အထိ ဆက္ထားႏုိင္ဖို႔ အတြက္ေတာ့ သူ႔ဇနီးမွာ လံုေလာက္ေသာ အင္အား၊ စိတ္ဓာတ္နွင့္ ဥာဏ္ရည္ ရွိသည္။ အဲသည္ ဥာဏ္ရည္ကို သတိျပဳမိ၍သာ ဇနီးသည္ကို ငယ္စဥ္က သူ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒါအတြက္ ပူစရာမလို။ လိုေတာ့ေရာ ဘာတတ္ႏိုင္မွာတဲ့လဲ။ သားနွင့္သမီး ေက်ာင္းၿပီးသည္အထိ သူ႔အသက္ကို ဆြဲဆန္႔၍မွ မရတာ။ ထားလိုက္။ ထားသာ ထားလိုက္ေတာ့။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အတြက္ေရာ။ ေသျခင္းတရားကို တည္ၿငိမ္စြာ ရင္ဆိုင္ႏုိင္ဖို႔ ဘယ္ေလာက္ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနၿပီလဲ။ သင္ခန္းစာေတြ ေက်လို႔လား။ ေခါင္းကိုသာ ယမ္းမိသည္။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ မိ႐ုိးဖလာထက္ ပို၍ သဒၵါတရား ထက္သန္ေသာ ဗုဒၶဘာသာဝင္ တစ္ဦး ျဖစ္ေနခဲ့လို႔။ <br/>
<br/>သည္စာေမးပြဲအတြက္ စာမက်က္ရေသးေပမဲ့ အဲသည္စာေတြက ဘယ္က ရွာက်က္ရမည္ ဆိုတာေတာ့ သူ သိေလသည္။ ဇနီးသည္က သူ႕ကို ေသြး႐ူးေသြးတန္း ျဖစ္ေနသည္ဟု ထင္သည္။ သူငယ္ခ်င္း ဆရာဝန္ႀကီးမ်ားကို တိုင္ပင္သည္။ <br/>
<br/>ေကာင္ဆယ္လင္း ( Counselling ) နွစ္သိမ့္ေဆြးေႏြး အၾကံေပးျခင္းအတြက္ ဘယ္ဆရာဝန္ကို အားကိုးရမလဲဟု။ သူငယ္ခ်င္း ဆရာဝန္မ်ားက ေခါင္းကုတ္သည္။ သူတို႔အျမင္တြင္ ေအာင္ေက်ာ္သည္ ေရာဂါကို ရင္ဆိုင္ရာတြင္ သူကိုယ္တိုင္ လူနာ ျဖစ္ေနလင့္ကစား ဆရာဝန္မ်ားထက္ပင္ ေသြးေအးေနသည္။ ရက္ခ်ိန္း မွန္မွန္လာသည္။ ကုသမႈ မွန္မွန္ခံယူသည္။ လာၿပီးလ်ွင္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္း ထျပန္သည္။ တတ္ႏုိင္သမ်ွေတာ့ ခဏခဏ မလာပဲ ေနခ်င္ေၾကာင္း ေျဗာင္ေျပာသည္။<br/>
<br/>လမ္းမွန္မွန္ ေလ်ွာက္ေနေသးသည္။ အစားအေသာက္ မပ်က္။ ဟိုစမ္းၾကည့္ရေအာင္။ ဒီဟာစမ္းၾကည့္ရေအာင္ ဆိုလ်ွင္ေတာ့ ႏုိးပဲ။ ပိစပ္၊ ဆူလာနဖာ၊ ယၾတာ၊ အၾကားအျမင္ အကုန္ ျငင္းသည္။ <br/>
<br/>ခိုင္မာစြာ သက္ေသမျပႏုိင္ေသာ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္မ်ားအတြက္ သူ႔မွာ အခ်ိန္မရွိ။ အားသည္နွင့္ ကက္ဆက္အနား သြားထိုင္သည္။ မီးမလာလ်ွင္ ဓာတ္ခဲႏွင့္ ဖြင့္သည္။ အရွင္ဥာဏိႆရ၊ အရွင္ဇဝန၊ အရွင္ေဆကိႏၷ၊ အရွင္ဆႏၵာဓိက၊ အရွင္ပညိႆရ။ ထြက္ထြက္သမ်ွေသာ တရားေခြေတြကို ဝါးစားပစ္သလို နားေထာင္သည္။ တရားစာအုပ္ေတြ ဖတ္သည္။ သည္အထဲက ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေသႏိုင္ဖို႔ နည္းလမ္းေကာင္းေတြကို ေတြ႕ရမည္ဟု သူ ယံုၾကည္ထားသည္။ တစ္ေန႔ တစ္နာရီခန္႔ တရားမွတ္သည္။ မထိုင္ႏုိင္ပါ။ လွဲ၍ မွတ္သည္။ တရားမွတ္သည္ ဆိုသည္ထက္ ေသနည္းေလ့က်င့္ ေနသည္ဆိုလ်ွင္ ပို၍မွန္မည္ ထင္သည္။ ျဖစ္ပ်က္ကို ျမင္ေအာင္႐ႈ၍ မရ။ ေဝဒနာကိုပဲ စိတ္စြဲေနသည္။ မ်က္လံုးေတြ မို႔ေယာင္ေနေအာင္ အျမဲငိုေနၾကသည့္ ဇနီးနွင့္ သမီးမ်က္နွာကို အာ႐ုံထဲက ထုတ္၍ မရ။ ကိုင္း မတတ္ႏုိင္ပါဘူး။ ေသနည္းသာ ေလ့က်င့္။ ေမတၱာကို စူးစူးစိုက္စိုက္ ပြားၾကည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ က႐ုဏာ၊ မုဒိတာ၊ ဥေပကၡာ အာ႐ုံေတြ လြင့္သြားသည္။ ကိုင္း မျမဲတတ္တာမွတ္။ <br/>
<br/>( ၃ )<br/>
<br/>ေရာဂါက ရင့္လာေတာ့ လမ္းမေလ်ွာက္ႏုိင္ေတာ့။ အိပ္ယာထဲက ထတာေတာင္ လူတြဲထရသည္။ ဒါက ႐ုပ္။ ႐ုပ္ယိုယြင္းေနတာ။ အဲသည္ ယိုယြင္းေနသည့္ ႐ုပ္ေတြထဲမွာ မၾကာခင္ ဦးေနွာက္နွင့္ အသိတရား ပါသြားေပေတာ့မည္။ <br/>
<br/>ဘုရားေရ သင္ခန္းစာေတြ မေက်ညက္ေသးပါလား။ ထားလိုက္။ ထားလိုက္။ အရင္စာေမးပြဲေတြ ေျဖခဲ့တုန္းကေရာ သင္ခန္းစာေတြ အားလံုး ကိုယ့္စိတ္ႀကိဳက္ ေၾကညက္ၿပီးမွ ေျဖခဲ့ရသည့္ စာေမးပြဲ ဘယ္နွစ္ခါမ်ား ရွိခဲ့ဖူးလို႔လဲ။ အဲသည္ စာေမးပြဲ ေျဖသူ အားလံုးထဲက သင္ခန္းစာ အၿပီးဆံုး အေပၚဆံုး သံုးပုံတစ္ပံုေလာက္ထဲမွာ ပါရင္ကို ေအာင္လာခဲ့တာ မဟုတ္လား။ သည္တစ္ခါလည္း သည္လိုပဲေပါ့။ ၿပီးမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုၿပီး စိတ္ေလ်ွာ့လိုက္မွ စာေမးပြဲက က်ေတာ့မည္။ သည္တစ္ခါက်လ်ွင္ ခါတိုင္းနွင့္ မတူတာက ေနာက္တစ္ခါလည္း ျပန္ေျဖခြင့္ ရေတာ့မွာမဟုတ္။ ရသေလာက္နွင့္ေျဖ။ ဒါပဲ။ ယခုေတာ့ အခ်ိန္နည္းနည္း ရေသးသည္။ ဆက္လုပ္။ ဆက္လုပ္။<br/>
<br/>"သူငယ္ခ်င္း ... ေဆး႐ုံမွာ ခဏ လာနားပါလား"<br/>
"ေတာ္ေတာ္... မင္းေျပာတဲ့ ခဏ ငါ သိတယ္။ ငါ့မွာက အဲဒီ ခဏပဲ ရေတာ့တာ။ ကိုယ္ ေနသာပါတယ္ကြာ။ သူငယ္ခ်င္းလည္း ခဏခဏ မလာနဲ႔။ မင္းလက္ေထာက္ေတြ ဘာေတြ တခါတေလ လႊတ္ၾကည့္ခိုင္း"<br/>
<br/>သူငယ္ခ်င္း ဆရာဝန္:မ်က္နွာပ်က္သြားသည္။<br/>
<br/>"ဟ ... ငါ လာႏုိင္ပါတယ္ကြာ ။ အဲဒါေၾကာင့္ ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး"<br/>
"သိပါတယ္ သူငယ္ခ်င္းရ။ မင္း ဘယ္ေလာက္ အလုပ္မ်ားမ်ား ႀကိဳးစားၿပီး လာၾကည့္ေပးမယ္ ဆိုတာ။ ခက္တာက ငါကလည္း မင္းလာေတာ့ စကားက ေျပာခ်င္တယ္။ မင္းတပည့္ေလးေတြ လာေတာ့ ခဏနဲ႔ျပန္။ ငါလည္း အမွတ္ကေလးနဲ႔ ျပန္ေန။ တို႔ငယ္ငယ္တုန္းက စာေမးပြဲေျဖခါနီး စာက်က္ရင္ စကားမေျပာမိေအာင္ တစ္ခန္းစီေနၿပီး သြားက်က္ၾကတာေလ။ အခ်င္းခ်င္း စာေမးခ်င္တဲ့ အခါနဲ႔ စားတဲ့ေသာက္တဲ့ အခါပဲ ျပန္ေပါင္းၾကတာ သတိမရဘူးလား"<br/>
<br/>သူငယ္ခ်င္း မ်က္ေမွာင္ကုတ္ ၾကည့္သည္။ <br/>
<br/>"အခု မင္းက ဘာစာေမးပြဲ ေျဖေနလို႔လဲ"<br/>
ေဒါက္တာေအာင္ေက်ာ္ သိမ္ေမြ႕စြာ ျပံဳးသည္။ <br/>
<br/>"ဘဝကူး စာေမးပြဲေလကြာ။ ငါ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ ကူးခ်င္တယ္။ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ကူးတဲ့နည္း ရွိတယ္။ ေလ့က်င့္လို႔ ရတယ္လို႔လည္း ငါ ယံုၾကည္တယ္။ အဲဒါ ငါ ေလ့က်င့္ေနတာ။ ေအာင္ျမင္ရင္ ငါ စာေမးပြဲ ေအာင္တာပဲ"<br/>
<br/>သူငယ္ခ်င္း ဆရာဝန္ ပါးစပ္ အေဟာင္းသား ျဖစ္သြားပါသည္။ <br/>
<br/>(၄)<br/>
<br/>ခက္သည္က ဇနီးနွင့္ သမီး။<br/>
<br/>သြားရေတာ့မည္ဆိုတာ သိလာေလေလ သူတို႔က အနားက မခြါေတာ့ေလ။ မိမိ က်န္ေနေသးသည့္ သင္ခန္းစာတို႔ မေက်ညက္ေလ။ <br/>
<br/>ခ်စ္သည္ေလ။ တစ္သက္လံုး ခ်စ္ခဲ့တာပဲ။ ခြဲရခါနီးမွာ ပိုခ်စ္ေတာ့တာေပါ့။ ဇနီးက ထားဦး။ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ခ်စ္ခဲ့ရၿပီး၍ ေက်နပ္သည္ပဲထား။ သမီးက ၁၈ နွစ္။ ခ်စ္၍ မဝတတ္ေသး။ သည္ၾကားထဲမွာ သမီးက ႀကီးလာေလေလ ေဒါက္တာေအာင္ေက်ာ္နွင့္ တူလာေလေလ။ ကိုယ့္မ်က္နွာကို ျပန္ျမင္ေနသလို ရွိေသာ ကိုယ့္ေသြး ကိုယ့္သား တစ္ဝက္တိတိ ပါေသာ သည္႐ုပ္နာမ္ အတြဲကေလးကို ဘယ္လို မခ်စ္ပဲ ေနႏုိင္ပါမည္လဲ။ ခက္တာက သူတို႔ကို ခ်စ္ေနလို႔ သင္ခန္းစာေတြ မၿပီးလဲ စာေမးပြဲက ေနာက္ဆုတ္ေပးမွာ မဟုတ္။ သူတို႔ အဲသလို လြမ္းျပ ပူေဆြးျပေနလ်ွင္ သင္ခန္းစာေတြ ေလ႔က်င့္ခန္းေတြက တကယ္ကို ထိခိုက္ေတာ့မည္။ ငယ္ငယ္တုန္းက စာေမးပြဲေျဖခါနီး သူတို႔နားမွာ စာက်က္၍ မရသျဖင့္ တမင္ ေဆး႐ုံမွာ သြားသြား စာက်က္ရသလို က်က္လို႔ရလ်ွင္ အေကာင္းသား။ <br/>
<br/>ဒါကလည္း မျဖစ္ႏုိင္။ ကိုယ္က သူတို႔ထူမွ ထႏုိင္သည့္ ဘဝ။ သံေယာဇဥ္ကို ျဖတ္ႏုိင္မွ အစြဲအလမ္း ကင္းကင္းနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေသႏုိင္မွာ။ သူတို႔က ပိုစြဲလမ္းေအာင္ လုပ္ေနၾကသည္။<br/>
<br/>သား မင္းမွန္တယ္။ မင္းလည္း ေဖေဖ႔ကိုခ်စ္တာ ေဖေဖ သိတယ္။ မင္းအလုပ္ကို မင္း ပံုမွန္မပ်က္မကြက္ ဆက္လုပ္ေနတာ။ အဲဒါ မင္းအတြက္ေရာ ေဖေဖ႔အတြက္ပါ ေကာင္းတယ္ သိလား။ <br/>
<br/>မၾကာခဏ သတိေမ့ေမ်ာ တတ္လာသည္။ ႏိုးလာတိုင္း ငိုေနသည့္ ဇနီးနွင့္ သမီးမ်က္နွာကို ေတြ႕ရသည္။ သူကေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူ ခဏ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္ဟုသာ ထင္သည္။ သူတို႔ေတြကေတာ့ သူ႔ကို ေမ်ာေနသည္ဟု ထင္ဟန္ရွိသည္။ မ်က္လံုး ဖြင့္ၾကည့္သည္နွင့္ကုိ ေဖေဖဟု အတင္း ေခၚၾကသည္။ သားႀကီးက ေခါင္းရင္းကေန ဘုရားစာ ရြတ္ဖတ္ေနရင္းက ရပ္၍ <br/>
<br/>"မလုပ္ၾကနဲ႔ေလ။ ေဖေဖ့ကို စိတ္မေျဖာင့္ေအာင္ မလုပ္ၾကနဲ႔" ဟု တားသည္။ <br/>
<br/>သူ သိပ္နားမလည္။ သူ႔အတြက္ေတာ့ ပံုမွန္အိပ္ေပ်ာ္ ေနသလိုပါပဲ။ တခါတေလ အိပ္မက္ပင္ မက္လိုက္ေသးသည္။ သူက ေနာက္ဆံုးနွစ္ အပိုင္း (က) စာေမးပြဲ ေျဖမလို႔တဲ့။ အိတ္ကပ္ထဲမွာ ေဘာပင္နွစ္ေခ်ာင္း၊ ခဲတံတစ္ေခ်ာင္း၊ ေပတံတိုတစ္ေခ်ာင္း ထည့္၍ ေက်ာင္းကို သြားသည္။ ယခု သူ႔ကို ေဆးကုေနသည့္သူငယ္ခ်င္းက တအံ႔တဩ ေမးသည္။ <br/>
<br/>"ေအာင္ေက်ာ္ စာအုပ္လည္း တစ္အုပ္မွ မပါပါလား"<br/>
"ေတာ္ၿပီကြာ။ ဝင္ခါနီးမွ ကပ္ဖတ္ရင္ ရင္ပူတယ္။ ေျခာက္ျခားတယ္။ ညက ညာဥ့္နက္ေအာင္ ဖတ္တယ္။ မိုးလင္းရင္ မကိုင္ေတာ့ဘူး"<br/>
<br/>သူငယ္ခ်င္းက ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ညိတ္သည္။ <br/>
<br/>"မင္းကေတာ့ စာေတြ ၿပီးေနတာကိုးကြာ"<br/>
<br/>သူ ရယ္သည္။<br/>
<br/>"စာၿပီးေအာင္ ဖတ္ၿပီးမွ ေျဖျဖစ္တဲ့ စာေမးပြဲရယ္လို႔ေတာ့ ဘယ္ရွိပါ့မလဲကြာ။ ရသေလာက္ အခ်ိန္ထဲမွာ ႏုိင္သေလာက္ေတာ့ လုပ္ထားေပါ့။ ဟိုဟာက မလုပ္ရေသးဘူး။ ဒီဟာက မဖတ္ရေသးဘူး။ ဒီအခ်ိန္ လိုက္ေတြးေနရင္ ဒီစာေမးပြဲက ဘယ္လိုမွ ေျဖႏုိင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ငါလုပ္သင့္သေလာက္ ႏုိင္သေလာက္ လုပ္ထားၿပီးၿပီ။ ထပ္လုပ္ခ်င္ရင္လည္း လုပ္ဖို႔ အခ်ိန္မရွိေတာ့ဘူး။ စိတ္ေအးေအးပဲ ထားေျဖေတာ့မယ္။ ဒီလိုပဲ သေဘာထားရတာေပါ့"<br/>
<br/>ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ညိတ္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်က္နွာ ႐ုတ္တရက္ ဆိုသလို နွစ္ေပါင္း သံုးဆယ္ေလာက္ အိုစာသြားသည္။ ၿပီးေတာ့ သိသိသာသာ မ်က္နွာပ်က္ေနသည္။ <br/>
<br/>"ပရက္ရွာ ဇီး႐ုိး"<br/>
<br/>ေလသံတိုးတိုးနွင့္ ေျပာသည္။<br/>
<br/>ဇနီးနွင့္ သမီးတို႔၏ ႐ႈိက္သံမ်ား ထြက္လာသည္။ <br/>
<br/>"သားလာ ။ ေဖေဖ့ကို ကန္ေတာ့ၾကရေအာင္"<br/>
<br/>"ၿပီးမွ ကန္ေတာ့ ေမေမ။ ေဖေဖ့ကို တရားစာ ဆိုေပးရေအာင္။ ညီမေလးလည္း ငိုမေနနဲ႔။ လာ ကိုကိုနဲ႔အတူ ဘုရားစာ လာဆိုေခ်"<br/>
<br/>သားအသံ ေခါင္းရင္းက ထြက္လာသည္။ သူ ေက်နပ္စြာ ျပံဳးမိသည္။ ငါ႔သား ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ စာေမးပြဲ ေျဖတတ္ေနပါေရာလား။<br/>
<br/>သားအမိ သံုးေယာက္စလံုး၏ တရားစာဆိုသံက တိုးတိုးကေလး။ မသဲမကြဲ။<br/>
<br/>သူ႔ေရွ႕က သူငယ္ခ်င္းက နွစ္သံုးဆယ္စာ ျပန္နုပ်ိဳသြားသည္။ <br/>
<br/>"ဘဲလ္တီးေနၿပီ ေဟ့ေကာင္။ ထ"<br/>
"ရတယ္ေလ။ အခ်ိန္က်ေတာ့လည္း ေျဖ႐ုံေပါ့"<br/>
<br/>သူ ထပ္အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။<br/>
<br/>--------------------<br/>
လကၤာရည္ေက်ာ္ <br/>
family မဂၢဇင္း၊ ေဖေဖာ္ဝါရီ၊ ၂၀၀၉။<br/>
<br/>Credit to Thauk Kyaw</p></div><br/>LA MIN AUNGhttp://www.blogger.com/profile/13018788623417673313noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1911611957682433740.post-26384294307420073762016-11-12T00:17:00.001+06:302016-11-12T00:17:37.375+06:30လူ လူခ်င္း ကိုက္စားေနၾကပါသည္( ေသာ္တာေဆြ)<div class="blogaway-section"><p>လူ လူခ်င္း ကုိက္စားေနၾကပါသည္ (ေသာ္တာေဆြ)<br/>
--------------------------------------------------- <br/>
<br/>ေန႔လယ္ နာရီျပန္ တခ်က္ေလာက္တြင္ မတင္ရီသည္ မ်က္ရည္စက္လက္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေပၚသုိ႔ ေျပးတက္လာသည္။ ဤအခ်ိန္မ်ဳိး၌ ဆုိင္မွာ လူပါးလွသည္။ တေယာက္တည္းေသာ ဧည့္သည္အတြက္ လက္ဖက္ရည္ တခြက္ကုိ ဇြန္းႏွင့္ ခေလာက္ေနရာမွ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ႏွာေမာ္၍ မတင္ရီကုိ ၾကည့္လုိက္သည္။ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ႐ုိက္ရာ ႏွက္ရာမ်ား ရွိသည္။ ဆံပင္ေတြမွာ ဆြဲေဆာင့္ထားသျဖင့္ ဖုိးယုိးဖားယား ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ မအံ့ဩပါ။ <br/>
<br/>သူ႔ေနာက္က သူ႔လင္ေခၚ သူ႔ကုိ ခုိင္းစားေနေသာ ကုိျမႀကီးက ထက္ၾကပ္မကြာ ပါသည္။ <br/>
<br/>မတင္ရီသည္ ကၽြန္ေတာ့္အနား ေရာက္လတ္ေသာ္ ငုိ႐ႈိက္သံျဖင့္ ... <br/>
<br/>"ၾကင္ေဆြရယ္ ... ညက ငါ့ဧည့္သည္ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ လာသလဲ ဆုိတာ ေျပာလုိက္စမ္းပါဟယ္ ..."<br/>
<br/>ကၽြန္ေတာ့္အေျဖကုိ ငံ့လင့္ေနေသာ ကုိျမႀကီး၏ ပြေဖာ နီထြတ္ေနေသာ မ်က္ႏွာကုိ ၾကည့္၍ ... <br/>
<br/>"သုံးေယာက္ထဲပါဗ် ..." <br/>
<br/>မတင္ရီ။ ။ "အဲဒါကုိ သူက မယုံလုိ႔တဲ့ဟယ္ ..." <br/>
ကုိျမႀကီး။ ။ "ႏုိ႔ ျမင္းလွည္းနဲ႔ လာေခၚတာ ေအာ္ဒါ ရေသးဆုိ ..." <br/>
ကၽြန္ေတာ္။ ။ "ဒါက မက်င္ၿမိဳင္ပါဗ်" ေျပာၿပီး လက္ဖက္ရည္ မွာသူ၏ စားပြဲသုိ႔ သြားခ်၏။ ျပန္လာေသာ အခါ၌ ... <br/>
ကုိျမႀကီး။ ။ "နင္ ၃-ေယာက္ ဆုိၿပီး ငါ့ကုိ ဘယ့္ႏွယ္ ၄-က်ပ္ဘဲ ေပးလဲ၊ နင္က ၂-က်ပ္ေတာင္ သုံးပစ္ရသလား၊ တကယ္ဆုိ တည လက္ဖက္ရည္ဘုိး၊ ေဆးလိပ္ဘုိး ၁-က်ပ္ဘဲ သုံးလုိ႔ နင့္ ငါေျပာထားတယ္ မဟုတ္လား" <br/>
<br/>ကၽြန္ေတာ္ မေနသာေတာ့ဘဲ ... <br/>
<br/>"ဒါကဗ်ာ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေခါက္ဆြဲ ဝယ္စား ပစ္လုိက္ၾကတယ္ဗ်ာ ..." <br/>
<br/>မတင္ရီက (ငါ ဒီေန႔ ထမင္းစား မေကာင္းဘူး ဟယ္) ဆုိ၍ ေခါက္ဆြဲ တခြက္ ဝယ္စားသည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္က ဝင္စားမိေပသကုိး။ <br/>
<br/>ကုိျမႀကီး။ ။ "ငါ့လခြီးတဲ့ ... ၆-က်ပ္ ရတာ ၂-က်ပ္ သုံးပစ္လုိ႔ ေဖ...မ၊ နင္ ငါ့ ခု တက်ပ္ ရွာေပးစမ္း ..." <br/>
မတင္ရီ။ ။ "ၾကင္ေဆြ တက်ပ္ ခဏေပးလုိက္စမ္းဟယ္ ..." <br/>
<br/>ကၽြန္ေတာ္ ေသတၱာထဲမွ ထုတ္ေပးလုိက္ေသာ အခါ၌ ကုိျမႀကီး ေရွာေရွာရွဴရွဴ ဆင္းသြားေလသည္။ ကုိျမႀကီးသည္ မုိးလင္းအားႀကီးေလာက္မွ အိမ္ျပန္အိပ္၍ ယခု မြန္းလြဲမွ အိပ္ရာက ထသည္။ သူ ညက ဖဲကစား ေနသည္။ ယခုလည္း ေငြ ၅-က်ပ္ အရက္ေသာက္မည္။ ၿပီးလွ်င္ ဖဲဝုိင္းသုိ႔ သြားမည္။ ေရာဂါေဟာင္း ထျခင္း၊ ေခ်ာင္းဆုိး ရင္က်ပ္ျခင္း၊ တခါတခါ ေသြးအန္ျခင္းမွ တပါး၊ အေတာ္ စည္းစိမ္ရွိေသာသူ ျဖစ္ေပသည္။ "ေတာက္ ... ျမႀကီးကြာ၊ ဒီေကာင္မ တေကာင္ ကုိင္မိထားလုိက္တာ သိပ္ကုိ ဟန္ေနတာဘဲကြာ ..." ဟု သူ႔မိတ္ေဆြမ်ားက သူ႔ကုိ ဂုဏ္ျပဳၾက၏။ ဟုတ္ပါသည္။ ယင္း အခ်ိန္၌ မတင္ရီမွာ ဝင္ေငြမွန္ေသာ ကိေလသာမကေလး ျဖစ္ေနပါသည္။ <br/>
<br/>ေလးငါးရက္ တခါမွ် ကုိျမႀကီး ဖဲ႐ႈံးလာသည္ႏွင့္ မတင္ရီ ေငြရနည္းခုိက္ႏွင့္ တုိက္ဆုိင္ေနပါက ဤသုိ႔ အ႐ုိက္အႏွက္ ခံရသည္မွာ ႐ုိးေနပါၿပီ။ <br/>
<br/>ကၽြန္ေတာ္သည္ မတင္ရီအတြက္ လက္ဖက္ရည္ တခြက္ ေဖ်ာ္ၿပီး တစားပြဲတည္း အတူထုိင္ကာ "အသိန္းေလး ဘယ့္ႏွယ္ ေနေသးလဲ ဟင္" <br/>
<br/>မတင္ရီသည္ လက္ဖက္ရည္ပန္းကန္ အေပၚယံက မလုိင္ႏွစ္ကုိ ဝါးမ်ဳိလုိက္ၿပီး ... <br/>
<br/>"ေသမွာပါဘဲဟယ္ ... ေအာင္ဘက ဒီေကာင္မေလးငယ္ငယ္ ဧည့္ႀကိဳက္တုိင္း သိပ္ခုိင္းတာဘဲ ..." <br/>
<br/>အသိန္းေလးမွာ အသက္ ၂၀ မျပည့္ေသးေခ်။ ႐ုပ္ကေလး သနားကမားႏွင့္ ေယာက္်ားတုိ႔ ႏွစ္သက္ေသာ ကုိယ္လုံးကုိယ္ထည္ ရွိသည္။ ဖာေခါင္း ေအာင္ဘ၏ ပုိက္ဆံအုိးကေလး ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ယခု ဤပုိက္ဆံအုိးကေလးမွာ အိပ္ရာထဲ လဲသည္မွာ ၁၅-ရက္မွ် ရွိၿပီ။ အ႐ုိးေပၚ အေရတင္ အလြန္ပင္ ညစ္ပတ္စုတ္ပဲ့ေသာ အဝတ္အစားႏွင့္ အလင္းေရာင္ မဝင္ေသာ အခန္းက်ဥ္းကေလးထဲတြင္ ညႇီေဟာက္ေသာ ေလတုိ႔ ေငြ႕ေငြ႕ကေလး ရွဴလ်က္ရွိသည္။ ဂ်ပန္ေခတ္ျဖစ္၍ ဗမာ တပ္ေယာင္ကား ဖာကုန္းေဆးဆရာ၏ ျဖဴေဆးႏွင့္ လိပ္စေရႊရြက္ကုိ သၾကားႏွင့္ သုံးခြက္တခြက္တင္ က်ဳိေသာက္ေသာ ေဆးမွတပါး အျခားမရွိ၊ သုိ႔ေသာ္ (ဒါေလးနဲ႔) စိတ္မေကာင္း မျဖစ္ပါနဲ႔ဦး။ အျပဳအစုက ေကာင္း၏။ အားေပးစကားက ခ်ဳိသာလွ၏။ <br/>
<br/>"ေဟ့ ေအာင္ဘ၊ ေကာင္မေလး ဘယ့္ႏွယ္လဲ ေဟ့" ဟု ေမးလွ်င္ ... <br/>
"ဟာ ေစာက္ကျမင္းမ ေသမွာပါဘဲ ..." <br/>
<br/>ဤအေျဖကုိ ၾကားရေသာ္ ေမးသူတုိ႔ ဝမ္းသာၾက၏။ ဘာေၾကာင့္ ဝမ္းသာသနည္း။ ေနာက္ပုိင္း၌ မိတ္ေဆြဟာ မိတ္ေဆြ အလုိလုိ သိလာပါလိမ့္မည္။ ေမးပုံကုိပင္ မိတ္ေဆြ သတိျပဳထားပါ။ "ေကာင္မေလး ဘယ့္ႏွယ္ ေနေသးလဲ" မဟုတ္ ... "ေကာင္မေလး ဘယ့္ႏွယ္လဲေဟ့ ..." ျဖစ္၏။ <br/>
<br/>ေအာင္ဘအိမ္မွာ အသိန္းေလးအျပင္ အျခား မိန္းမမ်ား ရွိေသးရာ ညအခ်ိန္ အသိန္းေလးက အနာကုိက္၍ ညည္းလွ်င္ ေအာင္ဘက ... <br/>
<br/>"ဟဲ့ ေကာင္မ၊ နင့္ (...)နာကုိ ေအာင့္ခံစမ္း၊ ဧည့္သည္ေတြ လာေနတုန္း နင့္အသံ မထြက္ေစနဲ႔ ..." <br/>
<br/>လြန္ခဲ့ေသာ အခ်ိန္က သူ႔ အရက္ဖုိး၊ ဘိန္းဖုိး၊ ဖဲဖုိး တာဝန္ေတြကုိ ကာလရွည္စြာ ထမ္းေဆာင္လာခဲ့ေသာ ပုိက္ဆံအုိးမကေလးအား ဖာေခါင္း ေအာင္ဘက ဤသုိ႔ ေမတၱာ ထား၏။ <br/>
<br/>ဖာေခါင္းတြင္ 'ဖာပုိင္' ႏွင့္ 'ဖာၾကံဳ' ဟူ၍ ႏွစ္မ်ဳိး ရွိ၏။ ဖာပုိင္မွာ ဖာေခါင္းအိမ္တြင္ အျမဲတေစ ေနရ၍ ရသမွ်ေငြကုိ ဖာေခါင္းအား အကုန္ အပ္ရ၏။ ဖာၾကံဳမွာ ဖာေခါင္းအိမ္မွာ ေနသည္ မဟုတ္ဘဲ ပုိက္ဆံရွာခ်ိန္မွာ လာျခင္းျဖစ္သည္။ ဖာေခါင္းႏွင့္ တေယာက္တဝက္ ယူရသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ 'ေနရာခ်င္းေတာ့ မတူေခ်' ဝတၳဳ၌ ေဖာ္ျပခဲ့သည့္ "ကၽြန္မ ကုိယ့္သေဘာနဲ႔ကုိယ္ လုပ္ထာပါ" ဟု ရဲဝံ့စြာ ေျပာလုိက္ေသာ သန္းသန္းမွာ လြတ္လပ္ေသာ ဖာၾကံဳ ျဖစ္သည္။ သူ ဧည့္ရလွ်င္ ကုိျမႀကီးအိမ္ သြားခ်င္ သြားမည္။ ေအာင္ဘအိမ္ သြားခ်င္ သြားမည္။ သုိ႔မဟုတ္ သူတုိ႔ အိပ္ခန္းတြက္ တဝက္ခ အေပးရ လြတ္ေအာင္ ေနာက္ေဖးလမ္းၾကားထဲတြင္ပင္ ကိစၥၿပီးခ်င္ ၿပီးပစ္လုိက္သည္။ တခါတရံ သန္းသန္းတုိ႔မ်ား ဒုိ႔အိမ္ဘက္ဘဲ မလွည့္ေတာ့ဘူး, ဟု ဖာေခါင္းတုိ႔၏ ေခ်ာ့ျမႇဴ ဖိတ္ေခၚျခင္းကုိပင္ ခံရသည္။ <br/>
<br/>အသိန္းေလးတုိ႔ မတင္ရီတုိ႔ကား ဤသုိ႔ မဟုတ္ေပ။ အသိန္းေလးမွာ ေအာင္ဘ၏ ဖာပုိင္ ျဖစ္သည္။ မတင္ရီမွာ ကုိျမႀကီး၏ ဖာပုိင္ ျဖစ္သည္။ <br/>
<br/>အသိန္းေလးကုိ ေအာင္ဘ၏ မယား ဟူ၍၄င္း၊ ေအာင္ဘ၏ ေကာင္မ ဟူ၍၄င္း ေခၚၾကသည္။ <br/>
<br/>မတင္ရီကုိ ကုိျမႀကီး မယား ဟူ၍၄င္း၊ ေကာင္မ ဟူ၍၄င္း ေခၚၾကသည္။ <br/>
<br/>ထုိ႔ေၾကာင့္ တခါတရံ ဖာေခါင္း အခ်င္းခ်င္း အ႐ႈပ္အရွင္း ျဖစ္လွ်င္ လင္ခန္း မယားခန္း ျပႆနာေတြ ေပၚလာတတ္သည္။ <br/>
<br/>၄င္းအျပင္ အခုနလုိ ကုိျမႀကီးက မတင္ရီကုိ ႐ုိက္ေသာ ကိစၥမ်ဳိး၌ ကၽြန္ေတာ္က မတင္ရီကုိ သနား၍ တစုံတရာ ဝင္ေရာက္ စြက္ဖက္အံ့။ ငါ့မိန္းမ ငါ႐ုိက္တာ မင္းနဲ႔ ဘာဆုိင္လုိ႔လဲ, ဟု သူက တရားဝင္ စကားေျပာေပလိမ့္မည္။ <br/>
<br/>သုိ႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ် မတတ္ႏုိင္၊ သူ႔အေမးစကားကုိသာ ေျဖလုိက္ရပါသည္။ သူလုိခ်င္ေသာ ေငြကုိ ထုတ္ေပးလုိက္သည္။ ဤေငြကုိ ညမွ မတင္ရီက ျပန္ဆပ္လိမ့္မည္။ <br/>
<br/>မတင္ရီမွာ ကုိျမႀကီး၏ ေက်းပုိင္ ကၽြန္ပုိင္ ျဖစ္ေနရသည္။ ဘယ္ပုံဘယ္နည္း ဤသုိ႔ ျဖစ္လာသနည္း။ <br/>
<br/>ကၽြန္ေတာ္ မတင္ရီ ဘဝမွန္ကုိ သိခဲ့ရပါသည္။ "ေအာင္မာ ... ဖာဆီက ဘဝမွန္ သိရတယ္လုိ႔ဘဲကြာ ... ဖာဆုိတာ တေယာက္ေမးရင္ တမ်ဳိး၊ သူတုိ႔ ေကာင္းရက္သားနဲ႔ ပ်က္စီးရတဲ့ အျဖစ္မ်ဳိး ေရာက္ေအာင္ လုပ္ဇာတ္ခင္း ေျပာတယ္ဗ်ာ့" ဟု ဖာက်မ္း ကၽြမ္းက်င္သူတုိ႔က ေျပာေပလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္ မျငင္းပါ။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ မတင္ရီကုိ သိရသည္မွာ ဒါမ်ဳိး ႐ုိးေနေသာ ဖာတေယာက္အား မိမိကုိယ္မိမိ လူလည္ႀကီးလုပ္၍ ဖာ'စာလိပ္'ေအာင္ ႏွဴးရင္း ႏွပ္ရင္း အပ်င္းေျပ အခ်ိန္ဆြဲေမး၍ ထုံးစံအတုိင္း ဝတ္ေက်ဝတ္ကုန္ ျပန္ေျဖျခင္းမွ ရေသာ အသိမ်ဳိး မဟုတ္။ မတင္ရီႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္မွာ မည္ကဲ့သုိ႔ ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့ၾကသည္ကုိ လြန္ခဲ့ေသာ 'ေနရာခ်င္းေတာ့ မတူေခ်' စာပုိဒ္ကေလးတုန္းက ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီ။ ယခု ထပ္မံ၍ ဆုိရေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အေၾကာင္းအားေလ်ာ္စြာ ေတြ႕ဆုံခင္မင္လာၾကရေသာ မက်င္ၿမိဳင္၊ မတင္ရီ၊ လွလွ၊ သန္းသန္းတုိ႔ ေလးေယာက္အနက္မွ ကၽြန္ေတာ္ မတင္ရီကုိ ေက်းဇူးတင္လွပါသည္။ မတင္ရီသည္ ကၽြန္ေတာ့္အား သူတုိ႔လုိ ျပည့္တန္ဆာမမ်ဳိးကုိ ဘယ္ေတာ့မွ မသြားလာရန္ ဆုံးမစကား ေျပာၾကားခဲ့ပါသည္။ သူတုိ႔ ကုိယ္ကာယကုိ မည္သုိ႔, မည္ပုံ ျပဳလုပ္ထားသည္။ ရင္သားေပ်ာ့အိကုိ (ခြင့္လႊတ္ၾကေနာ္) မာေၾကာေအာင္ အညစ္အေၾကးမ်ား သုတ္လိမ္းထားသည္။ မိမိကုိယ္ေပၚက လူကုိ 'အကုိရဲ႕-ေမာင္ရဲ႕-အဟင့္-အဟိ' လုပ္ေနရေပမယ့္ စိတ္ထဲက မည္သုိ႔ သေဘာထားေၾကာင္း စသည္တုိ႔ကုိ ေျပာျပပါသည္။ <br/>
<br/>မတင္ရီႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္မွာ တဦးကုိတဦး သန္႔ေသာ ေမတၱာႏွင့္ ခ်စ္ခင္ၾကသည္။ သူ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္က "ဖာ" ဟူ၍ သေဘာမထား။ ကုိယ့္ဘဝႏွင့္ကုိယ္ ေနရေသာ ခ်စ္ေဆြမတေယာက္ ဟူ၍သာ ယူဆသည္။ အႏုိ႔မုိ႔ေၾကာင့္ သူ႔ဆီ ဧည့္မလာခ်ိန္၊ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ အလုပ္ အားခ်ိန္တုိ႔၌ သြားရည္စာ တခုခု ဝယ္ကာ ႏွစ္ေယာက္အတူ ႏႈိက္စားရင္း စကား လက္ဆုံက်ေလ့ ရွိပါသည္။ သူ႔ဆီ ဧည့္အလာနည္းလွ်င္ ၄င္း၊ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ မေရာင္းရပါလွ်င္ ၄င္း၊ တဦးအတြက္တဦး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္တတ္ၾကသည္။ အလ်ဥ္းသင့္၍ မိမိတုိ႔၏ ေနာင္ေရးႏွင့္ ေရွ႕ေရးကုိ ေျပာၾကရာ၌ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေျမႇာ္လင့္ခ်က္ပန္းတုိင္ႀကီး ရွိေသး၍ သူ႔တြင္ ဖာေခါင္း တေယာက္၏ ဖာပုိင္ ဘဝႏွင့္ လမ္းဆုံးေနေခ်ၿပီတကား ...။ <br/>
<br/>* * *<br/>
<br/>မတင္ရီကုိ ကၽြန္ေတာ္ လြမ္းဆြတ္ပါသည္။ <br/>
<br/>မတင္ရီသည္ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚ ေဒသရွိ ၿမိဳ႕ငယ္ကေလး တခုမွ ႐ုပ္ရည္ အေတာ္အတန္ ေခ်ာေမာေသာ မိန္းကေလး ျဖစ္ပါသည္။ ဖခင္ မရွိ၍ မိခင္ မုဆုိးမ၊ ေမာင္ကေလး တေယာက္ႏွင့္ လက္လုပ္လက္စားထဲက ျဖစ္သည္။ <br/>
<br/>၁၆-ႏွစ္ရြယ္တြင္ မိမိတုိ႔ၿမိဳ႕ ကမ္းနားပြဲ႐ုံတြင္ တည္းခုိေသာ ရန္ကုန္က ကုန္သည္ကေလး ေမာင္ဘျမင့္ႏွင့္ ခ်စ္ႀကိဳက္ေလသည္။ ေမာင္ဘျမင့္မွာ အသက္ ၂၀ ေက်ာ္ ႐ုပ္ရည္ေခ်ာေမာ၍ ႐ုပ္ရွင္မင္းသားကဲ့သုိ႔ စတုိင္ေကာင္းေလသည္။ <br/>
<br/>မတင္ရီမွာ အခ်စ္ဦးမုိ႔ အ႐ူးအမူး ခ်စ္မိေလသည္။ ေမာင္ဘျမင့္မွာလည္း မတင္ရီႏွင့္ ခ်စ္ႀကိဳက္မိကတည္းက ရန္ကုန္သုိ႔ မျပန္ႏုိင္ေတာ့ဘဲ ကုန္ဝယ္ရန္ ပါလာေသာ ေငြတုိ႔ကုိ သုံးစားကာ ေနေလသည္။ ေနာက္ဆုံး၌ လက္ထပ္ခြင့္ ျပဳရန္ မတင္ရီက မိခင္ကုိ နားေဖာက္သည္အထိ ျဖစ္လာေတာ့၏။ မတင္ရီ မိခင္မွာလည္း ေမာင္ဘျမင့္လုိ ၿမိဳ႕ႀကီးသား ေၾကးရတတ္ကုိ သေဘာမတူရန္ အေၾကာင္းမရွိ၊ သုိ႔ေသာ္ ေမာင္ဘျမင့္ မိဘက မည္သုိ႔ ရွိေခ်ဦးမည္နည္း။ <br/>
<br/>ဤျပႆနာကား ေမာင္ဘျမင့္က ႐ုိးသား ရွင္းလင္းစြာ ေျဖေလသည္။ သူ႔မိဘသည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ကုန္သည္ပုိင္း ထိပ္သီးထဲက ျဖစ္၍ မတင္ရီလုိ ေတာသူကုိ ဘယ္လုိနည္းႏွင့္မွ် သေဘာတူလိမ့္မည္ မဟုတ္။ ထုိေၾကာင့္ သူ႔မိဘ အသိမေပးဘဲ လက္ထပ္လုိျခင္း ျဖစ္သည္၊ ၿပီးမွ အသိေပးမည္။ ဤအခါ၌ ကိစၥမွာ ခရီးလြန္ၿပီ ျဖစ္၍ သေဘာတူရန္ အေၾကာင္း ရွိသည္။ ေဆြမ်ဳိးမ်ားႏွင့္ ဝုိင္းဝန္း ေတာင္းပန္ တုိးလွ်ဳိးမည္။ ယင္းသုိ႔မွ မေအာင္ျမင္ဘဲ ေနာက္ဆုံးအေျခ အေမြျပတ္ ေၾကာ္ျငာသည္အထိ ျဖစ္ဘိဦးေတာ့၊ မိမိမွာ အဂၤလိပ္စာ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး ျဖစ္၍ ဘဝလမ္းခရီးကုိ ဘာမွ ပူစရာ မရွိေၾကာင္း။ <br/>
<br/>ဤ အေျခတြင္ မတင္ရီတုိ႔ဘက္က ၾကည့္စမ္း၊ ေမာင္ဘျမင့္လုိ ၿမိဳ႕သားေခ်ာ (ယင္းေခတ္) ဆယ္တန္း ပညာတတ္ကုိ ရေနၿပီ၊ ဘာအ႐ႈံး ရွိေတာ့အံ့နည္း။ သူ႔မိဘက သေဘာတူက သမီး ေရႊဘုံေပၚ စံရေတာ့မည္။ လူႀကီးစုံရာႏွင့္ လက္ထပ္လုိက္ ေလေတာ့သည္။ <br/>
<br/>သတင္းတပတ္မွ် ေနၿပီးေနာက္ မတင္ရီကုိ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သုိ႔ဟု ေခၚသြားေလသည္။ သြားခါနီး ေမာင္ဘျမင့္သည္ မတင္ရီ၏ မိခင္ကုိ ရွိခုိးကာ ယခု သူ႔တြင္ရွိေသာ ေငြမွ စရိတ္သာခ်န္၍ က်န္ေငြ တရာ့အစိတ္မွ်ကုိ အမယ္ႀကီးအား ကန္ေတာ့ခဲ့ေလသည္။ အမယ္ႀကီးမွာ သမီးကုိ ထည့္လုိက္ရျခင္းႏွင့္ ဤလုိ သမက္အလိမၼာမ်ဳိး ရျခင္း ႏွစ္ခု ေပါင္း၍ ဝမ္းနည္းဝမ္းသာႀကီး ျဖစ္ကာ မ်က္ရည္ေတာက္ေတာက္ က်ေလသည္။ <br/>
<br/>ေမာင္ဘျမင့္က "မငုိပါနဲ႔ အေမရယ္ ... ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဟုိေရာက္လုိ႔ မိဘကုိ ႏွဴးႏွပ္ၿပီး သေဘာတူတဲ့ အခါမွာ လက္ထပ္ၿပီး မဂၤလာေဆာင္ရေအာင္ အေမ့ကုိ လူလႊတ္ေခၚလုိက္မယ္။ အုိ- ဘယ္လုိမွ ေျပာမရဘူး ဆုိရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဒီၿမိဳ႕ကုိ ခ်က္ျခင္း ျပန္လာခဲ့မွာဘဲ အေမရဲ႕ ..." <br/>
<br/>"ေကာင္းပါေလ သားရယ္ ...၊ ေအး ... ေအး ... သြားၾက- သြားၾက- ၊ လမ္းခရီးမွာ ခလုတ္မထိ- ဆူးမၿငိပါေစနဲ႔ကြယ္ ..." <br/>
<br/>ဟုတ္ကဲ့ ... အမယ္ႀကီး ဆုေတာင္းသည့္ အတုိင္းပင္ လမ္းခရီးမွာ ခလုတ္မထိ ဆူးမၿငိပါ၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးသုိ႔ ေခ်ာေမာစြာ ေရာက္ၾကပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဆုိက္ေရာက္ၿပီး သုံးရက္ေျမာက္မွ စ၍ မတင္ရီမွာ မ်က္ရည္စက္လက္ႏွင့္ ေၾကးရတတ္တုိ႔၏ အသုံးေတာ္ခံကေလး ျဖစ္ရေလသည္။ <br/>
<br/>ဘယ့္ႏွယ္တုန္း- ျမန္လွေခ်လား၊ ေကာင္ေလး မိဘေတြ သေဘာမတူဘဲ ခ်က္ခ်င္းႀကီး ခြဲပစ္လုိက္တာနဲ႔ လူမသမာေတြနဲ႔ ေတြ႕လုိ႔လား ...။ <br/>
<br/>မဟုတ္ပါ- မဟုတ္ပါ၊ ဒီေကာင္ေလးမွာ မိဘဆုိလုိ႔ မယ္မယ္ရရ မရွိပါ။ အဂၤလိပ္စာ ဆယ္တန္း ဆုိတာလဲ ေဝးလုိ႔၊ သူ႔နာမည္ကလဲ ေမာင္ဘျမင့္ မဟုတ္ပါ၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ထိပ္သီးလူမုိက္ႀကီး၏ ေၾကးစားတပည့္ ေအာင္လွ ျဖစ္၏။ <br/>
<br/>ေအာင္လွ၏ အလုပ္မွာ သူေဌးသား အျဖစ္ႏွင့္၄င္း၊ ႐ုံးက ခြင့္ယူလာေသာ ဝန္ေထာက္ အျဖစ္ႏွင့္၄င္း၊ ကုန္ဝယ္လာေသာ ကုန္သည္ အျဖစ္ႏွင့္၄င္း၊ ေက်းလက္ေဒသသုိ႔ ထြက္ကာ မိန္းကေလးမ်ားကုိ ေသြးေဆာင္ေခၚငင္ရသည္။ ျပန္လာေသာ အခါ၌ ပါလာေသာ မိန္းကေလးကုိ သူ႔ဆရာႀကီး လက္သုိ႔ အပ္ရသည္။ <br/>
<br/>ဆရာႀကီးမွာ ရာဇဝတ္မႈေတြ တုိင္းသိျပည္သိ က်ဴးလြန္ေနသည္ ျဖစ္၍ ဤျပစ္မႈေတြက လြတ္ရန္ သက္ဆုိင္ရာ အရာရွိႀကီးငယ္ေတြကုိ ျမာႏွင့္ လာဘ္ထုိးရသည္။ <br/>
<br/>ကဲ ... မိတ္ေဆြ ... မတင္ရီ၏ လာေရာက္ရာ ဘဝကုိ သိရေလၿပီ။ နာမည္ေက်ာ္ လူမုိက္ႀကီး၏ လက္ထဲမွာ ဤမိန္းကေလးမ်ဳိးေတြ အမ်ားႀကီး ရွိသည္။ သူ႔လက္ေအာက္မွာ ဖာေခါင္း အထိန္းအသိမ္းႏွင့္ ေနရသည္။ ဆရာႀကီး၏ အမိန္႔အရ အရာရွိႀကီးငယ္ေတြကုိ အသုံးေတာ္ ခံရသည္။ ဆရာႀကီး၏ ဘ႑ာေတာ္အတြက္ ေၾကးရတတ္ေတြကုိ အသုံးေတာ္ ခံရသည္။ <br/>
<br/>မတင္ရီမွာ ၆-လမွ် မ်က္ရည္က်ၿပီးေနာက္ ရန္ကုန္ လူမုိက္ကြန္ယက္မွ မလြတ္ႏုိင္သည့္ အတူတူ ပူေနလုိ႔လဲ အပုိဘဲ ျဖစ္ရာဘဝမွာ ရင္စည္းခံေတာ့မည္ဟု အားတင္း ပစ္လုိက္ရေလသည္။ <br/>
<br/>စိတ္အားကုိ တင္း၍ ရပါ၏။ သုိ႔ေသာ္ လူကုိယ္ကာယမွာ သခၤါရ သေဘာတရား အရ တင္း၍ မရ၊ ကာမ အလုပ္ကုိလဲ လူ႔ကုိယ္မွာ လုိသည္ထက္ လြန္ကဲ၍ အသုံးအျဖဳန္း ခံရသျဖင့္ အက်ျမန္ေလသည္။ တႏွစ္ရွိၿပီ ဆုိလွ်င္ဘဲ ထုိလူမုိက္ႀကီး၏ လက္ထဲမွာ ဂုဏ္သေရရွိ အရာရွိႀကီးေတြကုိ အသုံးေတာ္ ခံရန္၄င္း၊ ေငြမ်ားမ်ား ေပးႏုိင္ေသာ ေၾကးရတတ္ေတြ၏ အႀကိဳက္ကုိ ျဖစ္ရန္၄င္း၊ မသင့္ေလ်ာ္ေတာ့သျဖင့္ ဒုတိယတန္းစား ဖာေခါင္းလက္ထဲသုိ႔ အေရာင္းခံလုိက္ရေလသည္။ <br/>
<br/>ဤမွ စၿပီးကား မတင္ရီ၏ ဘဝ ခရီးစဥ္ကုိ အက်ယ္ ေဖာ္ျပစရာ မလုိေတာ့ၿပီ။ ဒုတိယတန္းမွ တတိယတန္း၊ တတိယတန္းမွ စတုတၳတန္း စသည္ျဖင့္ နတ္နန္းနတ္ဘုံ အဆင့္ဆင့္က ဆင္းလာမည္ကုိ မိတ္ေဆြ သိရွိပါေခ်ၿပီ။ <br/>
<br/>ယခုအခ်ိန္ ကုိျမႀကီးလက္ထဲ ေရာက္ေန၍ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သိကၽြမ္းရေသာ အခါကုိကား မိတ္ေဆြ သေဘာအရ ဆ႒မတန္းဘဲ ေခၚေခၚ၊ အ႒မတန္းဘဲ ေခၚေခၚ၊ သုိ႔ေသာ္ ... ေရွ႕တထစ္ မစ္ထရစ္ ဆုိတာေတာ့ မရွိႏုိင္ေတာ့ပါၿပီ။ သူ႔ဘဝလမ္း ဆုံးခန္းတုိင္ေနပါၿပီ။ အစြန္ဆုံးေသာ နံပတ္ကုိ ေရာက္ေနပါၿပီ။ ယခု သူေရာက္ေနေသာ ဌာနမွာ "ဖာသင္းခ်ဳိင္းကုန္း" ဟု ေခၚပါသည္။ ဤမွ တဆင့္ကား ၾကံေတာသုႆာန္ ႂကြဘုိ႔သာ ရွိပါေတာ့သည္။ <br/>
<br/>မိတ္ေဆြ ... မွတ္မိလား၊ ေအာင္ဘအိမ္က အိပ္ရာထဲ လဲေနတဲ့ အသိန္းကေလး ဆုိတာ ...။ <br/>
<br/>ေအး ... မတင္ရီလဲ တေန႔မွာ ဒီလုိ ေရာဂါနဲ႔ ဒီလုိဘဲ လဲမွာဘဲ၊ ဒီေတာ့ ကုိျမႀကီးကလဲ ေအာင္ဘလုိဘဲ "ဟဲ့ ... ေကာင္မ နင္ (...)နာကုိ ေအာင့္ခံစမ္း၊ ဧည့္သည္ေတြ လာေနတုန္း နင့္အသံ မထြက္ေစနဲ႔" လုိ႔ ေျပာမွာဘဲ။ <br/>
<br/>ဒီကုန္းေပၚက လူေတြက "ေဟ့ ... ျမႀကီး၊ တင္ရီ ဘယ့္ႏွယ္လဲေဟ့" ဟု ေမးလွ်င္ "ဟာ ... ေသာက္ကျမင္းမ ေသမွာပါဘဲ" ဟု ျပန္ေျပာမွာဘဲ။ ဤအေျဖကုိ ၾကားရေတာ့ ေမးတဲ့လူကလဲ ဝမ္းသာမွာပါဘဲ။ <br/>
<br/>ေဟာ ... ဤျပႆနာ ျပန္ေရာက္လာျပန္ၿပီ။ လူေသမွာကုိ အဘယ္ေၾကာင့္ ဝမ္းသာပါသနည္း။ ဤကံဆုိးမမ်ဳိးကေလးေတြ ဤဘဝဆုိးမ်ဳိးက လြတ္သြားတာမုိ႔လား။ <br/>
<br/>မဟုတ္ပါ ... မဟုတ္ပါ ... လုံးဝ မဟုတ္ပါ။ သူတုိ႔ ဒီသေဘာတရားမ်ဳိး နည္းနည္းမွ ထည့္ၿပီး စဥ္းစားသည္ မဟုတ္ပါ။ သူတုိ႔အတြက္ အာဝါေဒးပြဲႀကီး က်င္းပရမည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပါ ခင္ဗ်ာ။ <br/>
<br/>အစက ေဖာ္ျပခဲ့သည့္ အတုိင္း ညက ပုိက္ဆံအရနည္း၍ ဖဲ႐ႈံးလာေသာ ကုိျမႀကီးက မတင္ရီကုိ ႐ုိက္ႏွက္ေသာေန႔ ညေနမွာဘဲ အသိန္းကေလး ေသဆုံးေလသည္။ သူတုိ႔ ကုန္းတခုလုံး အုံးအုံးကၽြက္ကၽြက္ ျဖစ္ေလၿပီ။ လူနာေမးဆုိ၍ အေရးတယူ ဘယ္သူမွ မလာခဲ့ေသာ ဖာအိမ္စုတ္မွာ လူေတြ စည္ေလၿပီ။ ေဆးဖုိးဝါးခ ကူညီရန္ ဆုိ၍ လုံးလုံး မစဥ္းစားခဲ့ေသာ လူနာ၏ မသာပြဲမွာ တညကုိ ငါးက်ပ္, တဆယ္ ေပးရေသာ ေအာက္လင္း ဓာတ္မီးႀကီးေတြ ငွားေလၿပီ။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဟူမူကား ဖဲဝုိင္းမ်ား က်င္းပရမည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္တည္း။ <br/>
<br/>ထုိေခတ္က ရန္ကုန္ထုံးစံကုိ မိတ္ေဆြ သိထားပါ။ မသာျဖစ္လွ်င္ ခုနစ္ရက္တိတိ ဖဲ႐ုိက္ႏုိင္ခြင့္ ရွိသည္။ <br/>
<br/>ကဲ ... ယခုညက စၿပီးသကာလ ေအာင္ဘ အိမ္မွာ ဝုိင္းႀကီး ဝုိင္းေကာင္းမ်ား လက္ခံရေတာ့မည္။ ေအာင္ဘ ကံထသည္ဟု ေခၚရမည္။ ေအာင္ဘသာ မဟုတ္ပါ၊ သူတုိ႔ကုန္း တခုလုံးပါ။ ည ဖဲ႐ုိက္လာမည့္ လူေတြအတြက္ ခ်က္အရက္ ေရာင္းသူ မ်ားမ်ား ပုိယူထားသည္။ ဖာေခါင္း ဖာဆြယ္ေတြက အျခားအကြက္က ဖာေတြကုိပင္ ျဖည့္စြက္ ဖိတ္ေခၚထားသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ယေန႔ညေန ႏုိ႔ကုလား ျပန္သြားမွ အသိန္းကေလး ဆုံးသည္ျဖစ္၍ ႏုိ႔အုိးကုိ ပါနီဘဲ မ်ားမ်ား ထုိးရေတာ့သည္။ <br/>
<br/>ယင္းည၌ မတင္ရီတုိ႔၊ မၾကင္ၿမိဳင္တုိ႔၊ လွလွတုိ႔၊ သန္းသန္းတုိ႔သည္ အေတာ္ ဟန္ေလသည္။ ဒါေတာင္ ပထမညမုိ႔ ဆုိင္းမပါေသးလုိ႔ ရပ္ေဝးလူ သိပ္မက်ပါ။ <br/>
<br/>ေနာက္တေန႔ နံနက္၌ ဤကုန္း အစုအအုပ္မွ လူႀကီး လုပ္သူတုိ႔သည္ အရပ္ထဲ ထြက္ကာ သူတုိ႔ထုံးစံအတုိင္း ပုိက္ဆံရွိေသာ အိမ္မ်ားကုိ လုိက္၍ အလွဴခံေလသည္။ <br/>
<br/>"ကဲ ... အရပ္ထဲေတာ့ ဒီလုိ ျဖစ္ျပန္ၿပီ၊ ဆရာႀကီးအိမ္က ဘယ္ေရြ႕ ဘယ္မွ်ေတာ့ ထည့္ပါ၊ ဒါမွ ဒီမသာ ခ်ျဖစ္ေတာ့မယ္ ..." <br/>
<br/>စင္စစ္ ဤေခတ္၊ ဤအခါ၊ ဤေနရာတြင္ မသာျဖစ္ပါက ရတနာပင္ ေပါက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဤ အလွဴခံေသာ လူစုမွာ အဆင္သင့္လွ်င္ အျခားက ေသခါနီး လူနာေတာင္ ယူလာကာ မသာခ်ပြဲ က်င္းပသူမ်ား ျဖစ္သည္။ <br/>
<br/>ယင္းသုိ႔ အလွဴခံရေသာ ေငြႏွင့္ ဤ ဖာ, မသာကုိ ကႏၷားဖ်င္းႀကီး ထုိးလုိက္သည္။ ရန္ကုန္တြင္ နာမည္ေက်ာ္ စိန္သြဲ႕-စိန္ႏြဲ႕ ဆုိင္းဝုိင္းကုိ စရံေပးေခၚသည္။ ေခါင္းကုိ အေႂကြးယူကာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက မသာကုတင္ႏွင့္ အေလာင္းကုိ က်က်နန ျပင္ဆင္သည္။ <br/>
<br/>အႏွီလုိ မသာတခု အရင္းျပဳ၍ ကႏၷားဖ်င္း မ႑ပ္ႀကီးႏွင့္ ေအာက္လင္း ဓာတ္မီးႀကီးေတြႏွင့္ စိန္စီေရႊခ် နဂါး႐ုပ္တပ္တဲ့ ပတ္လုံး၊ ပတ္ဝုိင္း၊ ေမာင္းဆုိင္း အစုံႏွင့္ ဤေခတ္၊ ဤအခါ၊ ဤေနရာ၊ ဤေဒသတြင္ ဤသုိ႔ စုမိၿပီ ဆုိပါက ဤလူစု အဖုိ႔တြင္ ရတနာမုိး သြန္းၿဖိဳး ရြာျခင္းပင္ ျဖစ္ေပေတာ့သည္။ <br/>
<br/>ညအခ်ိန္ ဆုိင္းဝုိင္းက ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆုိင္ဆုိင္ႀကီး လက္သံေျပာင္လုိက္ေတာ့ "ဟာ ... မသာဘဲေဟ့ ..." ဆုိၿပီး ၾကားရာ အရပ္က လာလုိက္တဲ့ ဖဲသမားေတြ ကႏၷားဖ်င္းေအာက္မွာ က်ိတ္က်ိတ္တုိးၾကေတာ့သည္။ <br/>
<br/>အေၾကာင္းမွာ ဤေခတ္၊ ဤအခါသည္ လခစားမ်ား၊ လူ႐ုိး လူေကာင္းမ်ား က်ပ္တည္း၍ ဂ်ပုိး, သူခုိး, လူလိမ္, လူလည္မ်ား လက္ထဲတြင္ ေငြေၾကးရႊင္ေသာေၾကာင့္တည္း။ <br/>
<br/>ထိန္ထိန္ညီးေနေသာ ေအာက္လင္း ဓာတ္မီးေရာင္ ေအာက္မွာ ပုိကာဝုိင္း၊ ကုိးမီးဝုိင္း၊ ဘန္လတ္ဝုိင္း၊ ကက္ဝုိင္း။ <br/>
<br/>ေအာင္ဘႏွင့္ ဤမသာ အမွဴးျပဳေသာ လူတစုက အေကာက္ကုိ မလစ္ဟင္းရေအာင္ ဂ႐ုျပဳၾက၏။ <br/>
<br/>"ေဟ့ ... အေကာက္ေတာ့ မွန္မွန္ထည့္ၾကပါကြာ၊ ဒီေကာင္မေလး မသာ လွပ သြားရေအာင္ ငါတုိ႔ စီမံရတာ၊ ေခါင္းဖုိး ေပးရအုံးမွာနဲ႔၊ မသာ ျမင္းလွည္းခနဲ႔၊ ဆုိင္းဝုိင္းခနဲ႔၊ ဓာတ္မီးဖုိနဲ႔ ရက္လည္ဆြမ္း သြတ္ရအုံးမွာနဲ႔" <br/>
<br/>ဟုတ္ကဲ့ ... သုံးစရာေတြ အဝဝ ရွိပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ မပူနဲ႔၊ ဖူလုံ႐ုံမက ေနာက္ဆုံး၌ မသာရွင္ ေအာင္ဘႏွင့္ အမွဴးျပဳသည့္ လူႀကီးတစုပင္ ရွယ္ယာ ခြဲယူရပါဦးမည္။ <br/>
<br/>ခုနစ္ရက္တိတိ ေန႔ေရာ ညပါ ကစားဝုိင္းေတြ ဖြင့္ရတာ နည္းသလား။ တဝုိင္း တဝုိင္းမွာ အေလာင္းအစား တေထာင္ ကုိးရာ ရွိသည္။ ေထာင္ကုိးရာ ဆုိေပမယ့္ ဂ်ပန္ေငြမုိ႔ အလကားပါဟု အထင္မေသးႏွင့္။ ၁၉၄၃-ခုႏွစ္ လက္ဖက္ရည္တခြက္ တမတ္၊ ကူးဝါးစီးကရက္ ၂၀-ဝင္ တဗူး တက်ပ္။ <br/>
<br/>ဒီအခါ ဖဲသမားေတြကလဲ ဘယ္ေလာက္ ရက္ေရာ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကသနည္း။ မိမိအိမ္မွာ ဖဲတေၾကာ ထၿပီဆုိလွ်င္ ေငြႏွစ္ဆယ္မ်ဳိး အစိတ္မ်ဳိးကုိ ဆုိင္းဝုိင္း ပစ္ေပးကာ ... <br/>
<br/>"ကဲ ... ေဟာဒီမွာ ဦးဟဝါက ရြာစားႀကီး ဦးစိန္ႏြဲ႕ကုိ ဆုေတာ္ေငြ တဲ့ဗ်" <br/>
<br/>ဒီအခါမွာ ေနာက္ထ ႏွစ္ေယာက္က ဝါးလက္ခုပ္ ဟျပဲႀကီးေတြႏွင့္ ထၿပီး ... <br/>
<br/>"ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ရြာစားႀကီး ဦးစိန္ႏြဲ႕ကုိ ဆုေတာ္ေငြ ခ်တဲ့ ဦးဟဝါမွာ ယခုအခါ အျမတ္နဲ႔ ထပ္ထုိးေတာ့ လတ္နဲ႔ ကုိးခ်ည္း ျဖစ္လုိ႔မုိ႔ ဆထက္တပုိး ႏုိင္ပါေစဗ်ား" ဟု ဆုိၿပီး ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆုိင္ဆုိင္ အဆုိအတီးႏွင့္ ဆုခ်သူ ဦးဟဝါကုိ ဂုဏ္ျပဳေလသည္။ <br/>
<br/>ယင္းအခါမွာ ဖဲသမားေတြဟာ အရက္ကလဲမူး၊ အလြန္ပင္ အူျမဴးလုိ႔ သူ႔ထက္ငါ အၿပိဳင္ ႏုိင္လွ်င္ ႏုိင္သလုိ ဆုေငြခ်ၿပီး ဆုိင္းဝုိင္းထဲက မိမိနာမည္ကုိ ထုတ္ေဖာ္ျခင္း ဂုဏ္ကုိ ခံယူေလသည္။ <br/>
<br/>ဆုိင္းဝုိင္းလာၿပီး နားေထာင္တဲ့ လူေတြ ပုိက္ဆံေလး အနည္းအက်ဥ္းနဲ႔ နေဘးက လာပြတ္တဲ့ လူေတြကလဲ ေပ်ာ္တျပံဳးေပါ့ဗ်ာ။ မုံ႔ဟင္းခါး၊ ၾကက္သားေၾကာ္၊ ငါးေၾကာ္ လာေရာင္းတဲ့ ညေဈးသည္ေတြလဲ ရွိေသးတယ္။ တကဲ့ ပြဲႀကီးပြဲေကာင္းပ ခင္ဗ်ာ။ <br/>
<br/>ဤသုိ႔ ၃-ရက္ေျမာက္ေသာ အခါမွာ မသာကုိ ခ်ပစ္လုိက္သည္။ ေနာက္ထပ္ ၄-ရက္ ဆက္၍ ပြဲေတာ္ႀကီးကုိ က်င္းပသည္။ ခုနစ္ရက္ေျမာက္၌ သပိတ္သြတ္သည္။ သပိတ္သြတ္ေတာ့ သူတုိ႔ အင္မတန္ ဝါသနာပါသည္။ ပါမွာေပါ့။ ဘုန္းႀကီးဆြမ္း ႏွစ္ပြဲစာေလာက္ ပင့္ၿပီး သူတုိ႔ကုန္း တခုလုံး တ႐ုန္း႐ုန္း တအုံးအုံးနဲ႔ ထမင္းေကာင္း ဟင္းေကာင္းေတြ စားရသကုိး။ <br/>
<br/>ကဲ ... အသိန္းကေလး ဇာတ္လမ္းေတာ့ ဆုံးခန္းတုိင္သြားၿပီ။ သူ႔ မသာကေလးကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး မည္သူေတြ မည္မွ် ေပ်ာ္လုိက္ပါးလုိက္၊ စားလုိက္ေသာက္လုိက္ၾကသနည္း။ ေနာက္ဆုံးပုိင္းမွာ ဘုန္းႀကီးမ်ားပင္ ပါလာသည္ကုိ မိတ္ေဆြ သတိျပဳပါ။ ဤအရာသည္ အသိန္းကေလးရဲ႕ ခႏၶာကုိယ္ကုိ ေျမသုိ႔ခ်ေသာ အစီအစဥ္မွ် ရွိေသးသည္။ သူ႔ခႏၶာကုိယ္တြင္ သူ႔ဝိညဥ္ႏွင့္ ကာမ ကိေလသာ အေသြးအသားေတြ ဆူၿဖိဳးေနစဥ္ အခ်ိန္မ်ားတုန္းကတြင္ကား ... <br/>
<br/>ဘယ္သူေတြ ဘယ္လုိ စားခဲ့ၾကသနည္း။ <br/>
<br/>အသိန္းကေလး၏ ေနာက္ေၾကာင္းဇာတ္လမ္းကုိ ဖြင့္ရန္ ရွိသည္။ သုိ႔ေသာ္ မလုိပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သိၿပီးျဖစ္ေသာ မတင္ရီ၏ ဘဝလမ္းစဥ္ကုိ အစားသြင္းျခင္းျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လုိရာသုိ႔ ေရာက္ႏုိင္ပါသည္။ <br/>
<br/>ကဲ ... မတင္ရီရဲ႕ လားရာ ခရီးကုိ ျပန္ၾကည့္ၾကစုိ႔။ ေမာင္ဘျမင့္ အမည္ခံ ေအာင္လွႏွင့္ ရန္ကုန္သုိ႔ ေရာက္ၿပီး သုံးရက္ေျမာက္မွ စ၍ အရာရွိႀကီးငယ္တုိ႔ႏွင့္ ေၾကးရတတ္တုိ႔၏ အသုံးေတာ္ ခံရသည္။ ဤနည္းျဖင့္ လူမုိက္ႀကီး လက္ထဲမွာ တႏွစ္ေက်ာ္ ၾကာခဲ့သည္။ တေန႔မွ နားခဲ့ရမည္ မဟုတ္။ ထုိေနာက္ ဒုတိယတန္းစား ဖာေခါင္း လက္ထဲမွ ဘုံအဆင့္ဆင့္ ဆင္းခဲ့ကာ ယခု ဖာသင္းခ်ဳိင္းကုန္းစံ နတ္ထိန္း ကုိျမႀကီး လက္ထဲ ဒုတ္ဒုတ္ထိ ဖာသက္ ၇-ႏွစ္ ရွိခဲ့ေခ်ၿပီ။ <br/>
<br/>ဤခုနစ္ႏွစ္မွာ လူတန္းစား အမ်ဳိးမ်ဳိး ဦးေရမည္မွကုိ အႀကိမ္မည္မွ် ကာမဆႏၵ ေဖ်ာ္ေျဖခဲ့ရပါမည္နည္း။ မည္မွ်ေလာက္ေသာ ဖာေခါင္း၊ ဖာဆြယ္၊ ဖာကၽြန္တုိ႔ကုိ ထမင္းေကၽြးခဲ့ပါသနည္း။ <br/>
<br/>ေတာက သူ႔မိခင္ႀကီးက ၁၆-ႏွစ္ တိတိ ေကၽြးေမြးသုတ္သင္ လႊတ္လုိက္တဲ့ သူ႔ခႏၶာကုိယ္ အေသြးအသား ကေလးေတြကုိ ဝုိင္းဝန္းၿပီး စားလုိက္ ေသာက္လုိက္ၾကတာ၊ ခုအခါမွာဆုိရင္ ခပ္ယဲ့ယဲ့ဘဲ က်န္ေတာ့သည္။ ေနာက္မ်ားမၾကာမီ အသိန္းကေလး၏ သြားရာလမ္းကုိ လုိက္ရေတာ့မည္။ ဤအခါတြင္ ဤသင္းခ်ဳိင္းသားေတြသည္ အသိန္းကေလး မသာမွာတုန္းကကဲ့သုိ႔ပင္ တိရစၧာန္ထက္ လိမ္မာေသာ လူမ်ားပီပီ ရသမွ် အခြင့္အေရးကုိ လက္မလြတ္ေစဘဲ တတ္ႏုိင္သမွ် စားလုိက္ေသာက္လုိက္၊ ေပ်ာ္လုိက္ပါးလုိက္ၾကဦးမည္ ျဖစ္ပါသတည္း။ <br/>
<br/>မတင္ရီကုိ ကၽြန္ေတာ္ လြမ္းပါသည္။ <br/>
<br/>မတင္ရီသည္ ၁၉၄၆-ခုႏွစ္ ကၽြန္ေတာ္ အထက္ဗမာျပည္သုိ႔ ေရာက္ခုိက္ အနိစၥ ေရာက္သည္။ <br/>
<br/>မတင္ရီသည္ ေတာၿမိဳ႕ေလး တခုမွ ႐ုပ္ရည္ အေတာ္အတန္ ေခ်ာေမာ လွပေသာ ဆင္းရဲသူကေလး ျဖစ္ပါသည္။ <br/>
<br/>--------------<br/>
ေသာ္တာေဆြ <br/>
(ဘဝထုိထုိ)<br/>
<br/>crd- ျမန္မာ့ဝတၳဳတိုမ်ား</p></div><br/>LA MIN AUNGhttp://www.blogger.com/profile/13018788623417673313noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1911611957682433740.post-57428734441439684982016-11-07T21:19:00.001+06:302016-11-07T21:19:52.188+06:30စစ္တုရင္<div class="blogaway-section"><p>၁) စစ္တုရင္ကစားရာမွာ Checkmate ဆုိတဲ့ ေဝါဟာရဟာ အာရဗီဘာသာစကားကေန ဆင္းသက္လာတာျဖစ္ပါတယ္... မူရင္းပံုစံက Shah Mat လို႔ျဖစ္ၿပီး အဓိပၸာယ္ကေတာ့ "ဘုရင္ေသၿပီ" လို႔ျဖစ္ပါတယ္...<br/>
<br/>၂) ကစားပြဲအစပိုင္း ႏွစ္ကြက္အတြင္းပြဲၿပီးေအာင္လုပ္ႏုိင္တဲ့နည္း ၈ ခုရွိၿပီး သံုးကြက္အတြင္း ပြဲၿပီးႏုိင္တဲ့နည္း ၃၅၅ နည္းရွိပါတယ္...<br/>
<br/>၃) ေခါက္သိမ္းလုိ႔ရတဲ့ စစ္တုရင္ခံုကို ၁၁၂၅ ခုႏွစ္က ခရစ္ယာန္ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးက တီထြင္ခဲ့ပါတယ္... ခရစ္ယာန္ဘုရားေက်ာင္းေတြမွာ စစ္တုရင္ကစားျခင္းကို တားျမစ္ထားတဲ့အတြက္ စာအုပ္တစ္အုပ္ပံုစံမ်ိဳး စစ္တုရင္ခံုရဲ့ မ်က္ႏွာျပင္ႏွစ္ဖက္ကို တြဲခ်ိတ္ထားႏိုင္ဖို႔ ရည္ရြယ္ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္... <br/>
<br/>၄) တစ္ႏွစ္ေလာက္ပဲၾကာေသးတဲ့ စစ္တုရင္စတင္ကစားတဲ့လူသစ္ေတြကို Rookie လို႔ေခၚပါတယ္... အဲ့ဒီနာမည္ဟာ စစ္တုရင္က castle (rook) ရဲ့နာမည္က ဆင္းသက္လာတာျဖစ္ပါတယ္... rook ေတြဟာ ေနာက္ဆံုးမွေရႊ႕ႏုိင္တဲ့အရုပ္ျဖစ္သလို လူသစ္ေတြဟာလည္း မကၽြမ္းက်င္တဲ့အတြက္ အေစာပိုင္းမွာဘာမွျပန္မတိုက္ခုိက္ႏုိင္တာမ်ိဳးကို ရည္ရြယ္ၿပီး နာမည္ေပးခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္...<br/>
<br/>၅) မ်က္စိကိုအုပ္စည္းၿပီးကစားတဲ့ပံုစံမ်ိဳး စစ္တုရင္မွာရွိပါတယ္... စစ္တုရင္သမားေကာင္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဒီလုိကစားႏုိင္ပါတယ္... ဒါေပမဲ့ ေရႊ႕ကြက္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားၿပီးတဲ့အခါမွာ ရႈပ္ေထြးသြားႏုိင္တဲ့အတြက္ ကစားကြက္ေတြကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္းမွတ္မိေနဖို႔ လိုပါတယ္...<br/>
<br/>၆) စံခ်ိန္တင္မွတ္တမ္းတစ္ခုကေတာ့ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္က Budapest မွာ ဟန္ေဂရီလူမ်ိဳး Janos Flesh ဟာ ၿပိဳင္ဖက္ ၅၂ ေယာက္ကို မ်က္စိအုပ္စည္းၿပီး တစ္ၿပိဳင္တည္းကစားခဲ့ပါတယ္... အဲ့ဒီအနက္ ၃၁ ပြဲကို သူႏုိင္ခဲ့ပါတယ္..<br/>
<br/>၇) တစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီက ေလးကြက္စီေရႊ႕ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ျဖစ္ႏုိင္တဲ့ အေနအထားက ၉၈၈ သန္းရွိပါတယ္..<br/>
<br/>၈) စႀကၤာဝဠာထဲမွာေတြ႔ႏုိင္တဲ့ အက္တမ္အေရအတြက္ထက္ ကစားႏုိင္တဲ့စစ္တုရင္ကစားပြဲအေရအတြက္က ပိုမ်ားပါတယ္... ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ အက္တမ္ေတြကုိ ၁၀ ရဲ့ ထပ္ကိန္း ၇၉ (10^79) ရွိမယ္လို႔ ခန္႔မွန္းထားေပမဲ့ မတူညီတဲ့ စစ္တုရင္ကစားပြဲျဖစ္ႏုိင္ေခ်ကေတာ့ ၁၀ ရဲ့ထပ္ကိန္း ၁၂၀ (10^120) ရွိေနလို႔ပဲျဖစ္ပါတယ္...<br/>
<br/>၉) စစ္တုရင္ပညာမွာ အထြဋ္အထိပ္ေရာက္တဲ့ အေမရိကန္ႏွစ္ေယာက္ပဲရွိပါတယ္... သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးဟာ ရူးေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္သြားၾကပါတယ္... တစ္ေယာက္က New Orleans က Paul Morphy ျဖစ္ၿပီး ၁၈၅၈ ခုႏွစ္ အသက္ ၂၂ ႏွစ္အရြယ္မွာ ပဲရစ္နဲ႔ လန္ဒန္မွာ ဥေရာပရဲ့ အေကာင္းဆံုးစစ္တုရင္သမားေတြကို အႏုိင္ကစားႏုိင္ခဲ့ပါတယ္... ေနာက္ပိုင္းမွာစစ္တုရင္ေလာက ကေနအနားယူခဲ့ၿပီး သူ႔မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ သူ႔မိသားစုက သူ႔ကိုလိုက္သတ္ေနတယ္လို႔ ထင္ေနရင္းနဲ႔ အႏွစ္ ၂၀ ေလာက္ေနထုိင္သြားပါတယ္.. ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ရာစုႏွစ္ေနာက္တစ္ခုအၾကာမွာေပၚလာခဲ့တဲ့ ၁၉၇၂ ခုႏွစ္မွာ ကမာၻ႔ခ်န္ပီယံျဖစ္ခဲ့သူ Bobby Fischer ျဖစ္ပါတယ္.... သူကလည္း သူ႔ကိုလူေတြက လိုက္လံတုိက္ခိုက္ေနတယ္လို႔ ယံုၾကည္ေနသူျဖစ္ပါတယ္....<br/>
------------------------------------------------<br/>
Ref: <br/>
ႏႈိင္းရင့္ေႏြမွတင္ဆက္သည္...</p></div><br/>LA MIN AUNGhttp://www.blogger.com/profile/13018788623417673313noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1911611957682433740.post-27050353057100161492016-11-06T13:40:00.001+06:302016-11-06T13:40:29.520+06:30တစ္ေတာလုံးေႂကြ (ေမာင္ေဒါင္း) <div class="blogaway-section"><p>တစ္ေတာလုံးေႂကြ (ေမာင္ေဒါင္း) <br/>
======================<br/>
မိုးစက္ေတြက ဖြားဖြားေဝေဝ ေႂကြက်ေနၾကဆဲ။ <br/>
<br/>ကၽြန္ေတာ့္မွာ သူငယ္ခ်င္း ကဗ်ာဆရာရဲ႕ တိုးညင္းညံ့သက္ေသာ ေလသံကို မိုးစက္ေႂကြက်သံေတြ ၾကားထဲ၌ မနည္းဘဲ နားေထာင္ ေနရသည္။ သူငယ္ခ်င္း ကဗ်ာဆရာက “မိုးဥတုေနာက္ခံ မဟုတ္လား” လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထိုင္ေနရာ ‘ပန္းေပါင္း’ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကေလး သည္လည္း လူသူကင္းမဲ့ ေနလ်က္ ေတာရ ေက်ာင္းသခၤမ္းကေလး တစ္ခုႏွင့္ပင္ ဆင္ဆင္တူေနျပန္ ေတာ့သည္။ မိုးစက္မႈန္မႈန္ေတြ၊ စိန္ပန္းပြင့္ေႂကြ ေတြက လမ္းကေလးရဲ႕ တစ္ဝက္တစ္ပ်က္မွာ ရဲရဲလႈပ္ေနလ်က္။ မိုးရြာႀကီးထဲ ျဖတ္နင္းသြားေသာ ဆိုက္ကား တစ္စင္းစ ႏွစ္စင္းစျဖင့္ ေတာၿမိဳ႕ကေလးသည္ လြမ္းေမာဖြယ္ ေကာင္းေနျပန္ေတာ့သည္။ တစ္ခါတေလ ဟို အေဝး ‘ကၽြန္းေတာ’ ဘက္ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းမွ ေခါင္းေလာင္းသံေတြ ေဝေဝဝဲဝဲ စီးေမ်ာလာလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္လည္း နာက်င္ျခင္းႀကီးသူ တစ္ေယာက္လို ၿငိမ္သက္မိေနေတာ့သည္။ သူငယ္ခ်င္း ကဗ်ာဆရာလည္း ‘တစ္ေတာလုံးေႂကြ’ကို ကိုင္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္လိုပင္ ၿငိမ္သက္ေနျပန္ေတာ့သည္။ <br/>
<br/>
ဪ ... ခုေလာက္ဆိုလွ်င္ ႐ုိးမတစ္ခို၌ ယခုလို မိုးမည္းႀကီးတမ ရြာခ်လို႔ ေနေရာေပါ့။ ႐ုိးမတစ္ခိုမွာ မိုးေတြ ရြာရင္ေတာ့ ဦးငျပားတို႔၊ ေစာထူးလယ္တို႔လည္း ထိုမိုးညိဳ႕ညိဳ႕ႀကီး ေအာက္မွာ ရင္ခုန္ ႏြမ္းလ်ေနၾက ေပေရာ့မည္။ ဦးေလးငျပားကေတာ့ ခါတိုင္းလိုပဲ “ဓားရွိရင္ ဝါးခုတ္စားလို႔ ရတယ္ေဝ့”လို႔ ရခိုင္သံဝဲဝဲျဖင့္ ေျပာရင္း တဟားဟား ရယ္ေမာႏုိင္ဦးမည္လား မေျပာတတ္ေပ။ ေနာက္ဆုံး ... ေနာက္ဆုံးေပါ့လို႔ ငွက္ဖ်ားကို ေသြးႏွင့္ လြယ္ထားရသူ ကၽြန္ေတာ္က ႐ုိးမေတာင္ႀကီးကို စိတ္ႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္ဆဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ သစ္ေဖာင္ကေလး သည္လည္း ေတာင္က်ေရ တေငြ႕ေငြ႕ျဖင့္ စမ္းေခ်ာင္းကေလးအတိုင္း ေမ်ာေနဆဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေပၚမွာ ေစာထူးလယ္ မွီၿပီး ရပ္ေနတဲ့ ေတာင္သရက္ပင္ႀကီး ေပၚမွာ ဒီလိုပါပဲေလ။ ဟိုး ႐ုိးမေတာင္ႀကီးေပၚမွာ၊ စမ္းေခ်ာင္းကေလး ေပၚမွာ မိုးေတြကလည္း ေဝလို႔ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဒီ႐ုိးမေတာင္ေျခက အၿပီးအပိုင္ ထြက္ခြာခဲ့ၿပီေလ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အင္အားကလည္း မရွိေတာ့။ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းေတြ ဝိုင္းေပးလိုက္တဲ့ သစ္ကေလးေတြ ေဖာင္ဖြဲ႕၊ ေလွၾကံဳလူၾကံဳနဲ႔ အေရွ႕ဘက္ကို သြားေတာ့မယ္ေလ။ ေစာထူးလယ္ကေတာ့ ဘာမွ မေပးလိုက္ႏုိင္ေပမယ့္ မင္းအတြက္ ဘုရားသခင္ဆီမွာ ဆုေတာင္း ေပးပါ့မယ္တဲ့ေလ။ ကၽြန္ေတာ့္ သစ္ေဖာင္ေတာ့ သူေကာ၊ ဦးေလးငျပားေကာ လာၿပီး ကူေဖာင္ေပးေသးတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေတာင္ေရ ေလ်ာ့သြားတဲ့ မိုးေႏွာင္းရက္ေတြမွာ သစ္ေဖာင္ ထြက္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့ရတာ။ ခုေတာ့လည္း မိုးေဝေဝထဲ၌ ကၽြန္ေတာ့္ ေဖာင္စီးခရီးလည္း စတင္ႏုိင္ခဲ့ေလၿပီ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲမွာေတာ့ ဝမ္းနည္းလ်က္။ ေၾကကြဲေနလ်က္။ ထိုစဥ္ ဓားရွိရင္ ဝါးခုတ္စားလို႔ ရတယ္လို႔ ေျပာတတ္ေသာ ဦးေလးငျပားက ေနာက္က်စြာ ေရာက္ရွိလာၿပီး “သြားေတာ့ေဝ့ ေကာင္ေလးေရ ... သြားေတာ့ကြ၊ ငါတို႔ကေတာ့ ငွက္ေတာ ေခြးေတာထဲမွာ ေမြးတဲ့ ေကာင္ေတြပဲကြာ၊ ငွက္ေတာ ေခြးေတာ ထဲမွာပဲ ေနခဲ့ရမေပါ့” လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဟစ္ေအာ္​ ႏႈတ္ဆက္ ေနခဲ့တာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေနာက္႐ုိးမကို နင့္နင့္နာနာ လြမ္းေနမိသည္။ <br/>
<br/>ဪ ... မိုးစက္ေဝေဝ၊ သစ္ကေလး တစ္ေဖာင္ႏွင့္ ႐ုိးမအလြမ္းေပတကား။ <br/>
<br/>“ဟုတ္တယ္ဗ်ာ ... ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ေခ်ာင္းဖ်ားမွာ မိုးညိဳ႕လာရင္ မိုးေဒဝါကို ႐ႈိက္ႀကီးတငင္ ပစ္ဆိုမိေတာ့တာပဲ” လို႔ ေျပာေနမိသည္။ “ရင္ထဲေပါ့သြားေအာင္ေပါ့” လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ေျပာမိေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ကဗ်ာဆရာက ကၽြန္ေတာ့္စကားကို နားမလည္သလို ေတြေဝသြားေပသည္။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စကားဝိုင္းကေလးလည္း အတန္ငယ္ တိတ္ဆိတ္သြားေပသည္။ သူငယ္ခ်င္း ကဗ်ာဆရာက “ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ‘တစ္ေတာလုံးေႂကြ’ ဝတၳဳတို စာမူကေလးကို ဟိုလွန္ သည္လွန္ ေလွ်ာက္လွန္ဆဲ။ တစ္ေနရာ၌ သူ႔မ်က္လုံးေတြလည္း စိုက္နစ္သြားတာ ကၽြန္ေတာ္ သတိထားလိုက္မိေပသည္။ ထို႔ေနာက္ သူက “သစ္ေတာင္မွ ေရေမွ်ာသစ္ကယ္လို႔ ရွိေသးလား” လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးလိုက္ေပသည္။ <br/>
<br/>“ဘာဗ်” <br/>
<br/>သူ႔အေမးေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ လႈိက္ခနဲ ခုန္သြားေပသည္။<br/>
<br/>“ေဩာ္ ... သစ္ေတာင္မွ ေရေမွ်ာသစ္ကယ္လို႔ ရွိေသးလားလို႔ ေမးတာပါ” <br/>
<br/>ကၽြန္ေတာ္ကား သူငယ္ခ်င္း ကဗ်ာဆရာရဲ႕ အေမးကို မေျဖခ်င္ေတာ့။ ဦးေလးငျပားကို သတိရလာသည္။ ေစာထူးလယ္ကို သတိရလာသည္။ ႐ုိးမေတာင္စြယ္ ေတာင္ငယ္ကေလး တစ္ခုေပၚမွ ‘ျငဳပ္ေကာင္း’ ဆိုတဲ့ ရြာကေလးကို သတိရလာသည္။ ျငဳပ္ေကာင္း ေတာင္ေျခ၊ ေၾကကြဲဖြယ္မွ၊ တစ္ခန္းမရပ္၊ အလြမ္းဇာတ္လည္း၊ စီးဆင္းဆဲေပါ့” လို႔ ကၽြန္ေတာ္ စပ္ဆိုခဲ့ဖူးေသာ ကဗ်ာအပိုင္းအစကို သတိရလာသည္။ <br/>
<br/>တစ္ရံေရာက ျငဳပ္ေကာင္း ေတာင္ေျခ၌ မိုးေတြ ရြာေလလွ်င္ “မိုးရြာရင္ေနာ္ဗ်ာ ခင့္ကို ဘာနဲ႔ ေထြးပါ့မယ္” လို႔ အသံဝါႀကီးျဖင့္ ဟစ္ေအာ္ သီဆိုလိုက္ေသာ ဦးေလးငျပားရဲ႕ သီခ်င္းသံက ျငဳပ္ေကာင္း ရြာကေလးထဲ တစ္ေန႔မဟုတ္ တစ္ေန႔ လြင့္ေမ်ာေနတတ္ေပသည္။ ထိုအခါက ဦးေလးငျပားသည္ ဆံပ႐ူး အရက္ျဖင့္ ထာဝရ မူးရီေနလ်က္။ သူ႔ေခါင္းတုံး ေျပာင္ေျပာင္ႀကီးကို ပုဆိုးအေဟာင္းတစ္ထည္ ေပါင္းထားလ်က္။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ အထက္ပိုင္းသည္ ခါတိုင္းလိုပဲ ဗလာက်င္းေနလ်က္။ ထိုအခါက ကၽြန္ေတာ္သည္ လည္းေကာင္း၊ ေစာထူးလယ္သည္ လည္းေကာင္း ဦးေလးငျပားကို ၾကည့္ကာ ရီေဝေၾကကြဲ သြားတတ္ေပသည္။ ဦးေလးငျပားရဲ႕မိန္းမ အရီးစိန္ကေတာ့ “နင့္ဦးေလးေတာ့ ဒီေဝဒနာနဲ႔ပဲ ႐ူးေတာ့မယ္ တူပါရဲ႕” လို႔ ထိုရက္ေတြ အတြင္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို တတြတ္တြတ္ ေျပာေနတတ္ေပသည္။ ထိုအခါက ရြာကေလးသည္ မိုးရိပ္ေအာက္၌ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနလ်က္။ တစ္ခါ တစ္ခါ ဟိုး ‘သီဟဗလ’ေတာင္ေျခက သစ္ခ်ဆိပ္ဘက္ဆီမွ သစ္ဆြဲသံေတြ၊ ကၽြဲေမာင္းသံေတြ၊ ဆင္ေအာ္သံေတြသာ ရြာကေလးထဲသို႔ အသံဗလံအျဖစ္ ဝင္လာတတ္ေပသည္။<br/>
<br/>ထိုရက္ေတြအတြင္း၌ ကၽြန္ေတာ္က ေစာထူးလယ္တို႔ အိမ္သို႔ ေရာက္ေနသလို ေစာထူးလယ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္သို႔ ေရာက္ေနတတ္ေပသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘယ္သူ႔အိမ္ ေရာက္ေနေန ဦးေလးငျပားကေတာ့ ေတြ႕ေအာင္ရွာ၍ လိုက္လာတတ္ေပသည္။ ထိုသို႔ သူလာေသာအခါတိုင္း၌ သူေရာက္မလာခင္ “မိုးရြာရင္ေနာ္ဗ်ာ၊ ခင့္ကို ဘာနဲ႔ေထြးရပါ့မယ္” ဆိုတဲ့ အသံဝါႀကီးက ဦးစြာလြင့္ေမ်ာ လာတတ္ေပရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာလည္း စိတ္မေကာင္းႏုိင္ၾကေတာ့။ ထိုအခါမ်ိဳး၌ ေစာထူးလယ္လည္း သူတို႔အိမ္နားက သူတို႔ရဲ႕ ဘုရားေက်ာင္းကေလးကို တိတ္တဆိတ္ ေငးေနျပန္ေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ သူက အက္ကြဲဆို႔နင့္ေသာ အသံျဖင့္ “ငါလဲ ဦးေလးငျပားအတြက္ ဘုရားသခင္ဆီမွာ ဆုေတာင္းေပးရဦးမယ္ေဝ” လို႔ ေျပာေနတတ္ျပန္သည္။ ထိုစဥ္ ဦးေလးငျပား သူ႔အိမ္ထဲ ဝင္လာလွ်င္ ေစာထူးလယ္က သူခ်က္ထားေသာ ဆန္ပ႐ူးအရက္တစ္လုံး ထုတ္လာၿပီး ဦးေလးငျပားကို တိုက္ျပန္ေလေတာ့သည္။ ဦးေလးငျပားသည္ ေစာထူးလယ္ ခ်ေပးေသာ အရက္ပုလင္းကို တစ္ခ်က္ေမာ့လိုက္ကာ “ကၽြဲမရွိေတာ့လဲ ေရေမွ်ာသစ္ လုပ္ရတာေပါ့ကြာ” လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေျပာေနေပသည္။ <br/>
<br/>“မင္းတို႔အဖြဲ႕ထဲ ငါ့ပါ ထည့္လိုက္ အေကာင္ေတြေရ႕၊ မင္းကလဲ ကၽြဲမရွိ၊ ေစာထူးလယ္ကလဲ ကၽြဲမရွိ၊ ခု ငါ့မွာလဲ ကၽြဲမရွိ၊ ဒီေတာ့ ေရေမွ်ာၾက႐ုံေပါ့ကြယ့္၊ ဘာလဲ ေစာထူးလယ္ ဆိုဆိုေနတဲ့ မႏၲေလးက်ဳံးေရ မခန္းသမွ်ေတာ့၊ မႏၲေလးက်ဳံးေရ မခန္းသမွ်ေတာ့ မႈတ္ဘူးလား၊ ဟား ... ဟား ... ဟား” <br/>
<br/>ဦးေလးငျပားက နတ္ဝင္သည္ တစ္ေယာက္လို ကိုယ္ကို ယိမ္းလႈပ္ကာ ရယ္ေမာေနျပန္ေတာ့သည္။ <br/>
<br/>ဪ ... ေရေမွ်ာသစ္၊ ဆန္ပ႐ူးအရက္ႏွင့္ ကြဲေနေသာ မွန္စမ်ားေပတကား။ <br/>
<br/>ဦးေလးငျပား၏ ရယ္သံအဆုံး၌ မိုးႀကီးတမ ေဝါခနဲ ရြာခ်လိုက္ျပန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က မိုးစက္ေတြၾကား၌ ေဝသြားေသာ ႐ုိးမေတာင္ႀကီးကို ေငးေနလိုက္မိသည္။ ေစာထူးလယ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္လို ေငးေနလ်က္။ ထိုစဥ္ မိုးသက္ေလက ေဝွ႔လာေပရာ ေစာထူးလယ္ရဲ႕ အိမ္ကေလးကို ဝိုင္းပတ္ထားေသာ ငွက္ေပ်ာေတာႀကီးလည္း တေဖ်ာေဖ်ာ ျမည္ေနေတာ့သည္။ ဦးေလးငျပားသည္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔လိုပင္ ႐ုိးမေတာင္ႀကီးကို ေငးေမာေနရင္းက ဆန္ပ႐ူးအရက္ကို ေနာက္တစ္ခ်က္ ေမာ့ေသာက္ကာ “မင္းတို႔ သစ္ဘယ္ႏွစ္လုံး စုလို႔ ရပလဲ၊ မ်ားရင္ ငါ့လဲ ေခ်းၾကစမ္းပါဦးကြာ၊ ဒါမွလဲ မင္းတို႔နဲ႔အတူ ေမွ်ာႏုိင္မွာ၊ ေနာက္ေတာ့ ငါ မင္းတို႔သစ္ကို အစားျပန္လွဲေပးမွာေပါ့” လို႔ တတြတ္တြတ္ ေျပာေနျပန္ေတာ့သည္။ <br/>
<br/>ထိုအခါ ေစာထူးလယ္က သူ႔ဆံပင္ရွည္ႀကီးေတြ ယိမ္းလႈပ္ သြားေအာင္ ေခါင္းကို ခါယမ္းေနရင္း ဦးေလးငျပားရဲ႕ လက္က်န္ ဆန္ပ႐ူးကို ပုလင္းလိုက္ ေမာ့လိုက္ေပသည္။ ထို႔ေနာက္ သူက ရီေနေသာ သူ႔မ်က္လုံးႀကီးေတြကို ေမွးစင္းကာ “ဦးေလးျပားကလဲ ဒီေလာက္မိုးရြာေနတာ နင္က သစ္ေမွ်ာခ်င္ေသးလို႔လားေဝ၊ နင္က နင့္ကၽြဲ ေသၿပီးတာ မၾကာေသးဘူး သစ္ဆုံးခ်င္ျပန္ပလား” လို႔ ေျပာေနျပန္ေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္က ဘာမွ ဝင္မေျပာမိ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ သည္ရက္အတြင္း မိုးေတြ တစ္အား ရြာေနတာကိုပဲ မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနမိသည္။ မိုးရြာလွ်င္ ေတာင္ေရ တစ္အားက်၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ သစ္မေမွ်ာႏုိင္ၾက။ မိုးက ဘယ္ႏွစ္ရက္ ဆက္ေစြေနဦးမည္ မသိ။ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲ၌ ေလးသိပ္ ပင္ပန္းေနေပသည္။ ဦးေလးျပားကေတာ့ သူ႔ကို သစ္ေခ်းပါဦးတဲ့ေလ။ ဪ ... ေခ်းရမွာေပါ့လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ရင္ထဲ၌ ျမည္တမ္းမိဆဲ။ သူ႔ကၽြဲေတြ ေသစဥ္က မ်က္ရည္ ရစ္ဝဲႀကီးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို အမဲဖ်က္ဖို႔ လာေခၚတာ၊ အမဲဖ်က္ၿပီးေတာ့ အမဲေခ်းခါး တစ္အိုးႀကီးနဲ႔ မူးေအာင္ ေသာက္ပစ္ၾကတာ၊ ေနာက္ဆုံး ဦးေလးျပားလည္း မူးရီေၾကကြဲေနလ်က္ “ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္းပဲေပါ့၊ ေမြးလာတုန္းကလဲ ကိုယ့္မွာ ဘာပါခဲ့တာ မွတ္လို႔” ဟု ေျပာေနျပန္ေပသည္။ ဦးေလးငျပားကား သူ႔ကိုယ္သူ ႏွစ္သိမ့္ေနဟန္ တူေပသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔စကားက သည္တြင္ မရပ္ေသး။ <br/>
<br/>“ေအးေဝ၊ ေမြးကတည္းက ဘာမွ မပါသလို ေဟာဒီ ပါးစပ္နဲ႔ ေဟာဒီဗိုက္ ပါမလာရင္း ေကာင္းမွာေနာ္” <br/>
“ဘယ္လိုေဝ၊ ဦးေလးငျပားရဲ႕” <br/>
<br/>ဦးေလးငျပားရဲ႕ စကားသံ၌ ေစာထူးလယ္လည္း အံ့ဩတုန္လႈပ္ သြားဟန္ တူေပသည္။ သို႔ေသာ္ ဦးေလးငျပားက ဘာမွ်ျပန္မေျပာေတာ့။ ျမင္ကြင္းမ်ား၊ အသံမ်ား၊ စကားလုံးမ်ား ၾကား၌ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ စိတ္မေကာင္းႏုိင္ၾကေတာ့။ ဦးေလးငျပားရဲ႕ ကၽြဲေတြက တစ္ေကာင့္တစ္ေကာင္ ခတ္ရင္း ေသခဲ့တာေလ။ <br/>
<br/>
ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း ဦးေလးငျပားက “ငါ့အေဖ မေသခင္က ေျပာသလို ႏြားမရွိလဲ ဓားရွိ ဝါးခုတ္စားလို႔ ရတာပဲ မႈတ္ဘူးလား” ဆိုၿပီး ရယ္လိုက္တာေလ။ ဦးေလးငျပားရဲ႕ မိန္းမ အရီးစိန္ကေတာ့ သူ႔စ႐ုိက္အတိုင္း မထုံတက္ေတး။ အရီးစိန္ကား ေလာကဓံရဲ႕ အထုအေထာင္း ေအာက္၌ မာေက်ာသြားၿပီလား၊ ထုံက်င္သြားၿပီလား မသိ။ ဦးေလးငျပားက သူ႔ကၽြဲေတြအတြက္ ေၾကကြဲ မူးရီေနတဲ့ ရက္ေတြအတြင္း အရီးစိန္က ဖက္ခူးထြက္ေနေလရဲ႕။ ေတာင္စြန္း ဖက္ေတြ တရြက္ႀကီးႏွင့္ အရီးစိန္က “ပါးစပ္က လႈပ္ေနတယ္မႈတ္လား” လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာတတ္ေပသည္။ <br/>
<br/>ကၽြန္ေတာ္ကား အေမအရြယ္ ထိုမိန္းမႀကီးအတြက္ ဘယ္လို ခံစားရသည္ကို ယခု ျပန္မေျပာခ်င္ေတာ့ပါ။ ဖက္ခူးလမ္းကေလးေတြသည္ ပကတိ က်ဥ္းေျမာင္းေနလ်က္။ ဆံပင္ျဖဴျဖဴ၊ ပိန္ပိန္ပါးပါး မိန္းမႀကီးသည္ လမ္းက်ဥ္းကေလးအတိုင္း ခ်ဳံထဲသို႔ တိုးဝင္ကာ ေနာက္ဆုံး ေပ်ာက္ကြယ္သြားလ်က္။ ေန႔မ်ားသည္ ျဖတ္သန္းသြားေနၾကသည္။ ညေန ေနရီလွ်င္ ဓားကတစ္ဖက္၊ ဖက္စည္းကိုရြက္ထားေသာ မိန္းမမ်ားသည္ မနက္က ဝင္သြားေသာ လမ္းကေလးအတိုင္း ျပန္ထြက္လာၾကေပသည္။ ထိုအခါက ေန႔မ်ား၌ မိုးရြာလွ်င္ သူတို႔ တစ္ေတြလည္း မိုးေတြ ခိုေနလ်က္။ သူတို႔သည္ အိမ္ေရာက္လွ်င္ ေႏြးသြားေအာင္ေတာ့ မီးလႈံခ်င္လႈံ သို႔မဟုတ္ ဆန္ပ႐ူး တစ္ခြက္ေလာက္ေတာ့ ေမာ့ၾကေပလိမ့္မည္။ ဪ ... ပါးစပ္လႈပ္သလို လက္လႈပ္ သူမ်ားပါေပ။ <br/>
<br/>
ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ မိုးပါးေသာရက္ တစ္ရက္၌ သစ္ေမွ်ာရန္ ေခ်ာင္းဖ်ားသို႔ တက္ခဲ့ၾကေလေတာ့သည္။ ထိုအခါက မိုးဇာအလႊာပါးပါးကေလး ေအာက္၌ ျငဳပ္ေကာင္းရြာကေလးသည္ လြမ္းေမာဖြယ္ ေကာင္းေနျပန္ေတာ့သည္။ ျမင့္က်ိဳင္းေသာ ေတာင္သရက္ပင္ႀကီးေတြက ရြာကေလးကို ထီးမ်ားလို အုပ္မိုးထားလ်က္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကား ခါးၾကားတြင္ ဝါးကိုယ္စီ ထိုးထားလ်က္။ ဦးေလးငျပားကေတာ့ သစ္ေတြသီရန္ ႏြယ္ႀကိဳးေခြကို လည္ပင္းတြင္ စြပ္ထားလ်က္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကား လွဲၿပီးသား၊ ျဖတ္ၿပီးသား သစ္ေတြကို နဖားေပါက္ ေဖာက္ၿပီးၿပီမို႔ ‘နဖားေပါက္’ ယူမလာခဲ့ေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ သခ်ဳႋင္းကေလး အစသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ေတာင္ဆင္းလမ္းကေလး အတိုင္း ဆင္းခဲ့ၾကေတာ့သည္။ ျငဳပ္ေကာင္းရြာကေလးက ကၽြန္ေတာ္တို႔အေပၚတြင္ တစ္စတစ္စ က်န္ရစ္ေနေတာ့သည္။ ေတာင္ဆင္းလမ္းကေလး ဆုံးသြားေတာ့ တစ္ေမွ်ာ္တစ္ေခၚ ကြင္းႀကီးတစ္ကြင္း။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကား ထိုစားက်က္ႀကီးကို ျဖတ္သန္းရေပဦးမည္။ ထိုကြင္းႀကီး ဆုံးလွ်င္ေတာ့ ‘ကိုလူပြဲ’ေပါ့။ ကိုလူပြဲက စမ္းေပါက္တစ္ခုမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သစ္ေတြ ခ်ထားၿပီးေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ႐ုိးမေတာင္ႀကီးေတြႏွင့္ တစ္စတစ္စ နီးလာေနေတာ့သည္။ ႐ုိးမေတာင္ႀကီးေတြက ျပာမႈိင္းေနလ်က္။ တခ်ိဳ႕ေတာင္ေတြေပၚမွာေတာ့ ျမဴခိုးေတြ ျဖဴစို႔စို႔ ေဝေနလ်က္။ ဟိုးအျမင့္ဆုံး ‘ဒီပါ႐ုံ’ ေတာင္ ေပၚမွာေတာ့ ျပာမႈိင္းေသာ မိုးခဲတစ္စပါလား။ ထိုမိုးခဲတစ္စက ကၽြန္ေတာ့္ရင္ကို လႈိက္ခနဲ ခုန္သြားေစသည္။ ဒီလိုဆိုလွ်င္ ဒီေန႔လည္း တို႔ သစ္ေမွ်ာႏုိင္ပါဦးမလား။ ကၽြန္ေတာ္ကား ခံစားလြယ္သူ တစ္ေယာက္လို ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ထိုမိုးခဲေလးတစ္စအတြက္ ထိခိုက္ခံစားလာေနရသည္။ <br/>
<br/>“ဟို ဒီပါ႐ုံေတာင္ေပၚမွာ မိုးခဲတစ္စပါလား ဦးေလးငျပားရဲ႕” <br/>
<br/>ကၽြန္ေတာ္က ဦးေလးငျပားကို ေျပာလိုက္မိေပသည္။ ဦးေလးငျပားကလည္း ကၽြန္ေတာ့္စကားကို နားလည္ဟန္ တူေပသည္။ ဦးေလးငျပားေကာ၊ ေစာထူးလယ္ေကာ ဟို ဒီပါ႐ုံေတာင္ေပၚသို႔ ေဝေငးသြားၾကလ်က္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဦးေလးငျပားက “ဒီေန႔ တို႔လို သစ္ေမွ်ာမယ့္သူေတြ တို႔ေရွ႕က တက္သြားတာ အမ်ားႀကီးပဲ၊ မိုးၿပိဳလဲ အမ်ားေပါ့ကြာ”လို႔ ေျပာေနေပသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သုံးေယာက္လည္း စားက်က္ႀကီးထဲ တစိုက္စိုက္ ေလွ်ာက္ေနမိဆဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲလည္း ဆြတ္ဆြတ္က်င္က်င္ ခံစားလာရကာ ‘မိုးေဒဝါ’ ကို ႐ႈိက္ႀကီးတငင္ ဟစ္ဆိုလိုက္မိသည္။ ထိုအခါက ကၽြန္ေတာ့္သီခ်င္းသံေတြလည္း ပကတိ ေၾကကြဲေနေပလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း သည္မိုးသည္ေလ အတိုင္းဆို ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ သစ္ေမွ်ာႏုိင္ၾကဦးမည္လား မသိပါ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အရီးစိန္ေျပာေသာ “ပါးစပ္က လႈပ္ေနတယ္ မဟုတ္လား” ဆိုေသာ စကားစကို သတိရလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ အပိုအလွ်ံရွိသူမ်ား မဟုတ္ၾကပါ။ လက္လႈပ္မွ ပါးစပ္လႈပ္ႏုိင္သူမ်ား ျဖစ္ေပသည္။ တကယ္ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ အမ်ိဳးမ်ိဳး လုပ္ကိုင္စားသူမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ <br/>
<br/> တခ်ိဳ႕ကား ကၽြဲသစ္ လုပ္သည္။ တခ်ိဳ႕ကား ေရေမွ်ာသစ္ လုပ္သည္။ တခ်ိဳ႕ကား သစ္ဆြဲလိုက္သည္။ တခ်ိဳ႕ကား သစ္လွဲလိုက္သည္။ တခ်ိဳ႕ကား ပိုတန္းခုတ္သည္။ တခ်ိဳ႕ကား ႏြယ္ႏုတ္သည္။ အခ်ိဳ႕ကား သစ္ေဖာင္လိုက္သည္။ တခ်ိဳ႕ကား အမဲလိုက္သည္။ တခ်ိဳ႕ကား ေမ်ာက္ပစ္သည္။ တခ်ိဳ႕ကား ေမ်ာက္ေသြးေရာင္းသည္။ တခ်ိဳ႕ကား ဖက္ခူးၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ကား ေတာစင္ေကြ၌ လႊဆြဲလိုက္သည္။ တခ်ိဳ႕ကား ႀကိမ္ခုတ္ၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ကား ဝါးခုတ္ၾကသည္။ <br/>
<br/>သူတို႔ကား အိမ္ရွိသူမ်ား ျဖစ္ၾကေပသည္။ သူတို႔ကား သားရွိသူမ်ား ျဖစ္ၾကေပသည္။ မယားရွိသူမ်ား ျဖစ္ေပသည္။ ဘုရားရွိသူမ်ား ျဖစ္ေပသည္။ ခ်စ္သူရွိသူမ်ား ျဖစ္ေပသည္။ သူတို႔ကား ထိုသား၊ ထိုမယား၊ ထိုဘုရား၊ ထိုခ်စ္သူမ်ားကို ပစ္ခဲ့ကာ ရက္အတန္ၾကာေအာင္ ေတာသို႔တက္၍ အလုပ္လုပ္ရေပသည္။ သူတို႔ကား ေတာသို႔ တက္ရာ၌ ဆန္ပါသည္။ စားအိုးစားခြက္ ပါသည္။ အရက္ပါသည္။ ထမင္းခ်က္စားၾကသည္။ စားၿပီးလွ်င္ နီးစပ္ရာ အစုအဖြဲ႕ေတြႏွင့္ သစ္ရွာထြက္ၾကသည္ သူေတြ႕လွ်င္ သူ႔အပင္ ။ ကိုယ္ေတြ႕လွ်င္ ကိုယ့္အပင္။ ကိုယ့္အမွတ္အသားကို ကိုယ္မွတ္ၾကသည္။ ၿပီးလွ်င္ လမ္းေဖာက္ၾကသည္။ ကိုယ့္အပင္ကို သူကူလွဲေပးသည္။ သူ႔အပင္ကို ကိုယ္ကူလွဲေပးသည္။ သူ႔အပင္က သစ္ပုတ္ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မည္။ ကိုယ့္အပင္က မေဟာ္ဂနီ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။ ပိႏၷဲဖို ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။ ေအာက္ခ်င္းစာ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။ ၾကက္တူေရြးစာ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။ သူတို႔ကား ေမာသြားလွ်င္ ဆန္ပ႐ူး အရက္ကို ေသာက္ခ်င္ေသာက္မည္။ သူတို႔ကား ေတာထဲ၌ အေနၾကာလာေသာအခါ သူတို႔သည္ အိမ္ကို လြမ္းလာၾကသည္။ သားကို လြမ္းလာၾကသည္။ မယားကို လြမ္းလာၾကသည္။ ခ်စ္သူကို လြမ္းလာၾကသည္။ ထိုအခါ သူတို႔သည္ ညတိုင္းလွ်င္ အသင့္ဖိုထားေသာ မီးဖိုေဘးတြင္ စုေဝးၾကသည္။ <br/>
<br/>ထိုအခါမ်ိဳး၌ ေန႔လယ္က ေတာေကာင္တစ္ေကာင္ ရထားလွ်င္ ဝိုင္းသည္ ပို၍စိုျပည္တတ္သည္။ ညေလထဲ၌ သားေကာင္ကို မီးသင့္ရနံ့က ခဲခဲပ်စ္ပ်စ္ ေပ်ာ္ဝင္ေနတတ္သည္။ အရက္က်န္ေသးလွ်င္ အရက္ေသာက္မည္။ အရက္ေသာက္၍ မူးရီလာလွ်င္ သီခ်င္းဆိုမည္။ (သို႔ေသာ္ ထိုအုပ္စုထဲ၌ မပါဘဲ သီးသန႔္မီးဖိုကေလးတစ္ဖို ေဘး၌ ပရိတ္ရြတ္သူ၊ ဘုရားရွိခိုး ရြတ္ဆိုသူေတြလည္း ရွိေပမည္။) <br/>
<br/>ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း သူတို႔သည္ ေမာေမာပန္းပန္းႏွင့္ ေကာင္းကင္ကို အမိုးလုပ္ကာ ထိုမီးဖိုႀကီးေဘး၌ပင္ အိပ္မက္မဲ့ အိပ္ေပ်ာ္သြားေပလိမ့္မည္။ <br/>
<br/>ဪ ... အေနာက္႐ုိးမရဲ႕ အလြမ္းညမ်ားေပတကား။ <br/>
<br/>ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ေက်ာက္ၾကမ္းေတာႀကီး တစ္ေတာကို လြန္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လွဲၿပီးသား သစ္ေတြထားရာ စမ္းေခ်ာင္းကေလးသို႔ ေရာက္ေတာ့သည္။ ဦးေလးငျပားက ကၽြန္ေတာ္တို႔လွဲၿပီး စုထားေသာ သစ္ေတြကို ေတြ႕ေသာအခါ “ဟာ ... သစ္ပုတ္ေတြပါလားကြ” လို႔ ေျပာရင္း သူ႔လည္ပင္းတြင္ စြပ္ထားေသာ ႏြယ္ႀကိဳးေခြကို ေျဖေတာ့သည္။ <br/>
<br/>“တစ္ေယာက္ႏွစ္လုံးေတာ့ ေမွ်ာၾကတာေပါ့” <br/>
<br/>ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္မိေပသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ စမ္းေခ်ာင္းစပ္က ေက်ာက္စရစ္ခုံကေလးေပၚ၌ ရပ္ေနမိၾကလ်က္။ စမ္းေရက ေက်ာက္စရစ္ခုံကေလးကို ျဖတ္ၿပီး စီးဆင္းေနသည္။ ထိုေက်ာက္စရစ္ခုံကေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔က ‘ဇင္း’ လို႔ ေခၚၾကေပသည္။ ထိုစမ္းေခ်ာင္းတစ္ေလွ်ာက္၌ ဇင္းေပါင္းေျမာက္ျမားစြာ ရွိေပသည္။ သစ္ေမွ်ာရာ၌ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ စမ္းေခ်ာင္းတစ္ေလွ်ာက္ သစ္လုံးကိုထိန္းရင္း၊ ကမ္းပါးႏွင့္မတိုက္ေအာင္ ေျဖာင့္ေပးရင္း သစ္လုံးကိုစီး၍ လိုက္သြားလို႔ ရေသာ္လည္း ဇင္းကိုေက်ာ္ေအာင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔က လူအားႏွင့္ တြန္းေရႊေပးရသည္။ <br/>
<br/>ဦးေလးငျပားသည္ နဖားေပါက္ေတြထဲသို႔ ႏြယ္ႀကိဳးကား သစ္ေတြကို ႏွစ္လုံးတစ္တြဲ တြဲလိုက္ေပသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကား ပုဆိုးေတြကို လည္ပင္းတြင္ ရစ္သိုင္းလိုက္ၾကေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခႏၶာကိုယ္ကား မိေမြးတိုင္း ဖေမြးတိုင္း ျဖစ္သြားၾကေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ သစ္လုံးေတြကို ဇင္းေပၚမွ တြန္းခ်ၿပီးေသာအခါ ဓားေတြကို သစ္ကုန္း(သစ္တုံး?)ေနာက္မွီးတြင္ ပစ္စိုက္လိုက္ၾကၿပီး ႏြယ္ႀကိဳးကိုကိုင္ကာ သစ္လုံးေပၚမွ ေဖာ့၍ လိုက္ခဲ့ၾကေတာ့သည္။ <br/>
<br/>ေခ်ာင္းေရကေတာ့ ဟိုရက္က ရြာထားေသာ မိုးအရွိန္ေၾကာင့္ အားေကာင္းေကာင္း စီးေနဆဲ။ <br/>
<br/>ဓားကေလးေတြ စိုက္ထားေသာ သစ္လုံးေတြက ေရစီးအားျဖင့္ တရိပ္ရိပ္ ေမ်ာၾကေလၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကား သစ္ေမွ်ာရာတြင္ ဓားမပါ၍ မရၾက။ မိုးတြင္းမို႔ ေခ်ာင္းေရက ျမင့္ေနေပရာ ေခ်ာင္းစပ္က သစ္ပင္ေတြကလည္း ေခ်ာင္းေရ၌ တစ္ဝက္နစ္ျမဳပ္ေနလ်က္။ အကယ္၍ ေမွ်ာေနဆဲ သစ္လုံးေတြႏွင့္ ေခ်ာင္းစပ္ကခ်ဳံေတြ ၿငိေနလွ်င္ သစ္လုံးေပၚမွာ ဓားကိုႏုတ္ကာ ခုတ္ျဖတ္ၾကရေလသည္။ <br/>
<br/>ကၽြန္ေတာ္တို႔ကား ကၽြန္ေတာ္တို႔သစ္ေတြကို ေရ၌ေမွ်ာခဲ့ၾကေလၿပီ။ <br/>
<br/>ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနာက္မွာလည္း ေမွ်ာသူတို႔ ေမွ်ာလာေနၾကသည္။ ထိုအခါမ်ိဳး၌ စမ္းေခ်ာင္းကေလးသည္ သစ္ေမွ်ာသူတို႔၏ အသံေတြျဖင့္ ဆူညံေနတတ္ေပသည္။ စမ္းေခ်ာင္းေဘးရွိ သစ္ဆြဲလမ္းကေလးမွာလည္း သစ္ေအာင္းသံေတြ၊ ကၽြဲေမာင္းသံ၊ ကၽြဲရပ္ခိုင္းသံ ‘တေဘာေဘာ’ႏွင့္ ႐ုိးမ၏ ဂီတသည္ မလွမပ ျမည္ေနေတာ့သည္။ ထိုစဥ္ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွ ေမွ်ာသြားေသာ ေစာထူးလယ္က “ေဝ့ေကာင္ေရ၊ ေခ်ာင္းဖ်ားမွာ မိုးရြာၿပီနဲ႔တူတယ္၊ ေခ်ာင္းေရက ေစာေစာကထက္ ပိုစီးလာသလိုပဲေဝ့” လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေအာ္ေျပာေနသည္။ ထိုစဥ္ အေနာက္ဘက္ သစ္ေမွ်ာသူမ်ားထံမွ “ေတာင္ေရက်လာပေဟ့” ဆိုေသာ ပဲ့တင္သံႀကီးက စမ္းေခ်ာင္းတစ္ေလွ်ာက္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ လြင့္ေမ်ာလာေနသည္။ <br/>
<br/>အျဖစ္အပ်က္ေတြက ျမန္ဆန္လြန္းသည္။ ေတာင္ေရက ဒလေဟာ လိမ့္ဆင္းလာေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ သစ္တုံးေတြကို​ နီးစပ္ရာအပင္တြင္ ဆြဲခ်ည္ခ်ိန္ မရလိုက္ၾက။ သစ္တုံးေနာက္ၿမီးတြင္ စိုက္ထားေသာ ဓားေတြကိုႏုတ္ခ်ိန္ မရလိုက္ရ။ လူေတြပါ ေခ်ာင္းေရထဲ ေမ်ာမသြားေအာင္ နီးရာစမ္းေပါက္ကေန ကုန္းေပၚသို႔ တက္ခဲ့ရေတာ့သည္။ <br/>
<br/>ကၽြန္ေတာ္တို႔ သစ္တုံးေတြကား အတားဆီးမဲ့ ေမ်ာခ်င္ရာသို႔ ေမ်ာသြားၾကေတာ့မည္။ တခ်ိဳ႕သစ္ေတြလည္း ‘ဂုတ္’ထဲသို႔ ဝင္သြား ၾကေပလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ တစ္ခုေသာ စမ္းေခ်ာင္းေဘးက သစ္ပုတ္ပင္ႀကီး ေအာက္၌ လူျပန္စုမိၾကေသာအခါ မိုးႀကီးတမက ရြာခ်လာျပန္ေတာ့သည္။ ႐ုိးမေတာင္ေပၚ၌ ရြာေသာမိုးသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီ ေရာက္လာေပၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကား လည္ပင္းတြင္သိုင္းထားေသာ ပုဆိုးေတြကိုလည္း ျပန္ဝတ္ရန္ ေမ့ေလ်ာ့ေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရေမွ်ာသူ လူအုပ္ႀကီးမွာလည္း မနည္းၾက။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ မတိုင္ပင္ပါပဲလ်က္ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း ဝမ္းနည္းေၾကကြဲရိပ္ေတြ သန္းလာေနၾကသည္။ <br/>
<br/>ထိုစဥ္ ဦးေလးငျပားက ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ တဟားဟား ရယ္ေမာလိုက္ေပသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကား သူ႔ကို နားမလည္ၾက။ <br/>
<br/>“ဟုတ္တယ္ေလကြာ၊ ရယ္ေတာ့ရယ္စရာ အေကာင္းသား၊ ကၽြဲမရွိလို႔ ေရေမွ်ာသစ္ လုပ္တယ္၊ ေရေမွ်ာသစ္လုပ္ေတာ့ ေတာင္က်ေရနဲ႔ တိုးတယ္၊ ဓားရွိရင္ ဝါးခုတ္စားလို႔ ရတယ္လို႔ ေျပာရေအာင္ကလဲ ဓားေတြလဲ သစ္တုံးေတြေနာက္ ပါသြားၿပီ” <br/>
<br/>ဦးေလးေျပားက မိုးသံေတြၾကားထဲ စူးထြက္လာေအာင္ စကားကို ေအာ္ေျပာေနသည္။ <br/>
<br/>“ေဟ့... အဲဒီေတာ့လဲ ဘာျဖစ္လဲကြာ မဟုတ္ဘူးလား၊ ဓားမရွိေတာ့ တို႔မွာ လက္ေတြ ရွိေသးတယ္၊ အဲဒီေတာ့ တို႔ရွိတဲ့ လက္ေတြနဲ႔ ႏြယ္ႏုတ္ၾကတာေပါ့ မဟုတ္ဘူးလား” ဟု ဆိုကာ ပုဆိုးမဝတ္ထားေသာ ခႏၶာကိုယ္ႀကီး ယိမ္းလႈပ္ကာ ကာဟားဟား ရယ္ေမာေနျပန္သည္။ မိုးေရထဲက အေနာက္႐ုိးမ။ ဦးေလးငျပားရဲ႕ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ ရယ္ေမာသံႀကီး။ မိုးသက္ေလထဲ၌ ယိမ္းလႈပ္ေနေသာ သစ္ပင္ႀကီးေတြ။ မိေမြးတိုင္း ဖေမြးတိုင္း ခႏၶာကိုယ္ႀကီးေတြႏွင့္ ေၾကကြဲ ဝမ္းနည္းေနေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကား ဂႏၴဝင္ အလြမ္းဇာတ္ရွည္ႀကီး တစ္ပုဒ္ထဲ ေရာက္ေနသလိုပင္။ အကယ္၍ ဤျမင္ကြင္းသည္ ဂႏၴဝင္အလြမ္းဇာတ္ရွည္ႀကီး တစ္ပုဒ္ႏွင့္ ဆင္ဆင္တူလွ်င္ ထိုအပိုင္းသည္ ဇာတ္၏ အထြတ္အထိပ္ပိုင္းပင္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ <br/>
<br/>ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ထိုဇာတ္အထက္ပိုင္း(အတက္ပုိင္း?)ကို မည္သို႔ေျခခ်(ေျဖခ်?) ရမည္ကို မသိၾကေပတကား။ <br/>
<br/>လြန္ခဲ့ေသာ တစ္ရံေရာက ကၽြန္ေတာ္သည္ ထိုအေၾကာင္းအရာကို ကဗ်ာေရးမည္ ျပဳဖူးေလသည္။ သို႔ေသာ္ ကဗ်ာက ထိုအေၾကာင္းအရာကို ကဗ်ာအျဖစ္ လက္မခံျပန္။ ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ္လည္း မတတ္ႏုိင္ေတာ့လို႔ ထိုအေၾကာင္းအရာကို ဝတၳဳတိုကေလး အျဖစ္ ဖန္တီးလိုက္မိေပသည္။ သို႔ေသာ္ ခံစားမႈျဖင့္ စိပ္မႈန္ေသာ ထိုဝတၳဳတိုကေလးသည္ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးစား မဖန္တီးပါလ်က္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ႏွင့္ ဆင္ဆင္တူေနတာကို ေတြ႕ရေပေတာ့သည္။<br/>
<br/>ဪ ... တစ္ေတာလုံးေႂကြ၊ အေနာက္႐ုိးမႏွင့္ ေရေမွ်ာသူမ်ားေပတကား။ <br/>
<br/>“တစ္ေတာလုံးေႂကြ ဆိုတာေလးကေတာ့ လွတယ္ဗ်” <br/>
<br/>သူငယ္ခ်င္းကဗ်ာဆရာရဲ႕ အသံက ခါတိုင္းလိုပဲ တိုးသက္ေနလ်က္။ ထူထဲေသာမ်က္မွန္ေအာက္က မ်က္လုံးေတြလည္း ခါတိုင္းလိုပင္ ရီေနလ်က္။ ကၽြန္ေတာ္က ႐ုိးသားသင့္တယ္ထင္လို႔ ‘တစ္ေတာလုံးေႂကြ’ ဆိုတာေလးကို ေဆး(၂) ႏွစ္လည္မဂၢဇင္းမွာပါတဲ့ ေမာင္ေမာင္သင္ရဲ႕ “ခရမ္းျပာအိပ္မက္” ဝတၳဳတိုကကေလးထဲက ယူသုံးတာပါ” လို႔ ရွင္းျပေနမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကား ဒီလိုပဲ႐ုိးသားရန္ ႀကိဳးစားေနမိတတ္ၾကသည္။. ကၽြန္ေတာ္တို႔ကား မသိတာကို မေရးခ်င္ၾက။ သိခ်င္တာ၊ နားလည္ခ်င္တာ၊ မသိေသးတာ နားမလည္ေသးတာကို သိေအာင္ နားလည္ေအာင္ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း ေရးခ်င္တာတစ္ခုတည္းအတြက္ သက္သက္ေတာ့ သိေအာင္ နားလည္ေအာင္ မႀကိဳးစားမိၾက။ ဘဝတစ္ခု၌ ထည္ထည္ဝင္ဝင္ ေနထိုင္ရင္း ထိုအ႐ုိက္အခတ္ အေတြ႕အၾကံဳေတြေၾကာင့္ ခံစားရတာကိုပဲ စိပ္စိပ္မႈန္မႈန္ ေရးပစ္လိုက္ခ်င္ေပသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကား ခံစားမႈမပါလွ်င္ ဘာကိုမွ မယုံၾကည္ခ်င္ေတာ့။ ခုလည္း ကၽြန္ေတာ္ေရးထားေသာ ‘တစ္ေတာလုံးေႂကြ’ ဝတၳဳတိုကေလးကို သူငယ္ခ်င္းကဗ်ာဆရာအား ဖတ္ခိုင္းေနျခင္း ျဖစ္သည္။ သူ ရင္ခုန္ပါ့မလား မေျပာတတ္ေပ။ <br/>
<br/>တကယ္ေတာ့လည္း စာေရးတယ္ဆိုတာ ရင္ခုန္သံကို ေဝငွတာပဲ မဟုတ္လား။ <br/>
<br/>“ကၽြန္ေတာ္က ဒါကိုေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ မိုးဥတုေနာက္ခံထားၿပီး ခင္ဗ်ားက တစ္ေတာလုံးေႂကြဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ား သစ္သြားလုပ္တဲ့ ႐ုိးမက မိုးတြင္းအခါ သစ္ရြက္ေတြ တစ္ေတာလုံးေႂကြေနလို႔လား” <br/>
<br/>သူက ကၽြန္ေတာ့္ဝတၳဳ သ႐ုပ္မမွန္မွာကို စိုးရိမ္ဟန္တူေပသည္။ သို႔ေသာ္ သူငယ္ခ်င္းကဗ်ာဆရာရဲ႕ အေမးက ကၽြန္ေတာ့္ရင္ကို ခုန္သြားေစသည္။ ဪ ... ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ဖူးေသာ ႐ုိးမက မိုးအခါ သစ္ရြက္ေတြ တစ္ေတာလုံး ေႂကြေနသလားတဲ့ေလ။ <br/>
<br/>“သစ္ရြက္ေတြကေတာ့ တကယ္မေႂကြဘူးေပါ့ဗ်ာ၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္က တစ္ေတာလုံး ေႂကြေနသလိုပဲ ခံစားရတယ္” <br/>
“ဘာဗ်”<br/>
“ဟုတ္တယ္ေလ ... ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ တစ္ေတာလုံး ေႂကြေနသလိုပဲ ခံစားရတယ္” <br/>
<br/>ဪ ... အျပင္ဘက္၌ မိုးကေတာ့ ရြာျမဲပင္ ...။<br/>
<br/>
------------<br/>
ေမာင္ေဒါင္း</p></div><br/>LA MIN AUNGhttp://www.blogger.com/profile/13018788623417673313noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1911611957682433740.post-49164612236882483792016-11-06T09:13:00.001+06:302016-11-06T09:13:40.578+06:30ျမန္မာစာအုပ္မ်ား ၂၃၇ အုပ္<div class="blogaway-section"><p>ႏွစ္သက္ရာစာအုပ္မ်ားကို ေရြးခ်ယ္ဖတ္ပါေလ<br/>
<br/><a href="http://mglaminaung.blogspot.com/2014/04/blog-post_8073.html?m=1">ျမန္မာစာအုပ္မ်ား ၂၃၇အုပ္ </a></p></div><br/>LA MIN AUNGhttp://www.blogger.com/profile/13018788623417673313noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1911611957682433740.post-1014218156410962412016-11-06T09:07:00.001+06:302016-11-06T09:11:43.369+06:30ျမန္မာစာအုပ္ေပါင္း ၂၃၇ အုပ္<div class="blogaway-section">
ႏွစ္သက္ရာစာအုပ္မ်ားကို ေရြးခ်ယ္ဖတ္ပါေလ<br />
<br /><a href="http://mglaminaung.blogspot.com/2014/04/blog-post_8073.html?m=1" target="_blank">ျမန္မာစာအုပ္မ်ား ၂၃၇အုပ္ </a></div>
LA MIN AUNGhttp://www.blogger.com/profile/13018788623417673313noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1911611957682433740.post-4341915958737604712016-11-05T17:11:00.001+06:302016-11-05T17:11:24.694+06:30ေႏြဦးက်က္သေရ (ေဇာ္ဂ်ီ) <div class="blogaway-section"><p>ေႏြဦးက်က္သေရ (ေဇာ္ဂ်ီ) <br/>
---------------------------<br/>
<br/>ေႏြေပါက္လာတိုင္း ရြက္သစ္ရြက္ႏုမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္အနီးရွိ ငုစပ္ပင္၌ အစီအရီ ထြက္လာၾကသည္။ ၾကည့္ရျမင္ရေသာအခါ ဝမ္းသာစရာ ေကာင္းသည္။ စိတ္ ႏုပ်ိဳလာသည္ဟုပင္ ထင္ရေလသည္။ သို႔ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးေနမိသည္ကား ထြက္လာေသာ ရြက္သစ္ရြက္ႏုမ်ား အေၾကာင္း မဟုတ္။ ထိုရြက္သစ္ရြက္ႏုမ်ား ထြက္ရာျဖစ္ေသာ ငုစပ္ပင္ေအာက္က ေရခ်မ္းစင္ အေၾကာင္းသာ ျဖစ္သည္။ ထိုေရခ်မ္းစင္၌ လူတို႔၏ စိတ္သစ္ စိတ္ႏု၊ ေစတနာသစ္ ေစတနာႏုတို႔လည္း ေပါက္ေနၾကေလၿပီဟု ေတြးမိျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ <br/>
<br/>တစ္ခါတုန္းက ေက်ာင္းသားတစ္စုသည္ ရန္ကုန္မွ အထက္သို႔ ခရီးထြက္ၾကသည္။ ခရီးထြက္ျခင္း အေၾကာင္းမွာ သေရေခတၱရာၿမိဳ႕ေဟာင္း၊ ပုဂံၿမိဳ႕ေဟာင္းရွိ ေရွးဘုရား ဂူေက်ာင္းတန္ေဆာင္းတို႔၏ အလွအပကို ၾကည့္႐ႈရန္ ျဖစ္သည္။ ထိုေက်ာင္းသားတစ္စုတြင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ပါသည္။ ရာသီကား ေက်ာင္းပိတ္ရက္ တေပါင္းလ ျခစ္ျခစ္ေတာက္ပူေသာ ရာသီျဖစ္သည္။ ခရီးလမ္းသည္ မီးရထားလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ျဖစ္၍ မီးရထားသည္ တၿငိမ့္ၿငိမ့္ တလႈပ္လႈပ္ ခုတ္ေနသည္။ ေနသည္ တျဖည္းျဖည္း တက္လာရာ ပူလာေလ၏။ မြန္းတည့္ခါနီးေလေလ ပူေလေလ ျဖစ္လာသည္။ ဒါနႏွင့္ သီလမပါ ေသခါမွသိသည္။ ေရဘူးႏွင့္ ဖိနပ္မပါ ေႏြခါမွသိသည္ဟူေသာ စကားသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ စိတ္၌ ထက္ျမက္လာသည္။ ထိုမွ်ေလာက္ ပူျပင္းလွေသာ ရာသီတြင္ ခရီးသြားေနၾကေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ေရဘူး ပါမလာျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ဟန္တူသည္။ မြန္းတည့္ခါနီးေလေလ ပူေလေလ၊ ေရငတ္ေလေလ ျဖစ္လာသည္။ ထိုအခါ ေရဘူးယူမလာရေကာင္းလား ဆို၍ အခ်င္းခ်င္း သူ႔ကိုငါမဲ၊ ငါ့ကို သူမာန္ ျပဳကုန္ၾကေလသည္။ တစ္ေယာက္က “ေဟ့လူေတြ အခုမွ ေတာင္ေျပာေျမာက္ေျပာ လုပ္မေနၾကနဲ႔၊ ေရွ႕ဘူတာေရာက္ေတာ့ ေရေတာင္း ေသာက္ၾက႐ံုဘဲ ရွိတယ္” ဟု ေငါက္လိုက္ရာ ေရငတ္သျဖင့္ စိတ္တိုေနေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္စုသည္ ၿငိမ္က်သြားရေလသည္။ သို႔ႏွင့္ပင္ တစ္ေထာင့္က အေဖာ္တစ္ေယာက္က “ဘူတာကလဲ ေရာက္ခဲလုိက္တာဗ်ာ” ဟု မီးရထားကို အားမရ၊ ညည္းလိုက္ေသးသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ မီးရထားသည္ ဘူတာ႐ံုအနီးသို႔ ခ်ဥ္းကပ္လာေလသည္။ <br/>
<br/>ဘူတာေရာက္လွ်င္ ေရေသာက္လုိက္မဟဲ့ ဟူေသာ အမူအရာျဖင့္ မီးရထား ျပတင္းေပါက္တြင္ ေခါင္းျပဴတစ္ျပဴတစ္ လုပ္ရသည္မွာ အေမာပင္ ျဖစ္သည္။ တေအာင့္ၾကာေသာအခါ မီးရထား ရပ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရမဲ့ ေရငတ္တစ္စုသည္ ဝမ္းသာ၍မဆံုး ျဖစ္ၾကရသည္။ <br/>
<br/>သို႔ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္စုသည္ မီးရထားမွ ဆင္းမည္ျပဳၿပီးမွ ကိုယ္ရွိန္ သတ္လုိက္ၾကရသည္။ လားလား မိန္းမပ်ိဳတစ္စုသည္ ေရအိုးကိုယ္စီ ရြက္၍ မီးရထား ျပတင္းေပါက္မ်ားဆီသို႔ လာ၍ “ေရအလိုရွိလွ်င္ ယူၾကပါရွင္၊ ေရလွဴပါတယ္ရွင္” ဟုဆို၍ ေရအိုးမ်ားကို ကမ္းေပးၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရမဲ့ေရငတ္တစ္စုသည္ ကမ္းေပးလုိက္ေသာ ေရအိုးကို လွမ္းယူ၍ ေရအငတ္ေျဖလုိက္ၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရေသာက္ရာျဖစ္ေသာ ဘူတာသည္ ေက်းရြာဘူတာ ခပ္ေသးေသးျဖစ္သည္။ ေရလာတိုက္ေသာ မိန္းမတစ္စုသည္ ေက်းရြာသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ထမီကို ဒူးေလာက္ တိုတို ဝတ္ၾကသည္။ မ်က္ႏွာတြင္ သနပ္ခါး ထူထူပိန္းပိန္း လိမ္းထားၾကသည္။ ပံုပန္းမွာ ေကာက္စိုက္သမမ်ား ျဖစ္တန္ရာသည္။ မီးရထားသည္ ၾကာရွည္ရပ္ေနေလ့ မရွိသျဖင့္ ထိုမိန္းမတစ္စုသည္ ေရလိုေသာ မီးရထားခရီးသည္မ်ား ေရအေစ့အငွ ရေအာင္ အားထုတ္ၾကသည္။ ေနပူစပ္ခါးကို သူတို႔မသိ။ ေရလိုခ်င္သူ ေရမရလုိက္မည္ကိုသာ သူတို႔ သိၾကဟန္ တူသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မိန္းမသားတန္မဲ့ အေျပးအလႊား ေရလုိက္ေပးၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ <br/>
<br/>ထိုေရဒါနရွင္ တစ္စုကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ယခုထက္တုိင္ ျမင္ေနမိသည္။ သူတို႔ ဝတ္စားထားသည္မွာ ခ်ည္ထည္ တပတ္ႏြမ္းမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ အလုပ္ၾကမ္း လုပ္ၾကသူမ်ား ျဖစ္သျဖင့္ ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ ေတာင့္တင္းသည္။ ႐ုပ္ေရမွာ ေခ်ာသည္ လွသည္ဟု မဆိုသာ။ သို႔ရာတြင္ သူတို႔၏ ေရအလွဴေစတနာ၊ ေရေဝအမူအရာတို႔ေၾကာင့္ေပလား မသိ။ သူတို႔၏ ႐ုပ္ေရသည္ ဝမ္းသာစရာ ေကာင္း၍၊ ေက်းဇူးတင္စရာ ေကာင္း၍၊ ၾကည္ညိဳစရာ ေကာင္းသည္ဟု ထင္မိသည္။ ထိုအခါက ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ၾကည့္မိသည္။ ရွပ္အက်ႌ ျဖဴျဖဴစင္စင္ႏွင့္၊ ပိုးလံုခ်ည္ႏွင့္၊ လက္ပတ္နာရီႏွင့္၊ ဆီေမႊးလိမ္း ဘိုေကႏွင့္ ျဖစ္သည္။ ဤအခ်င္းအရာတို႔သည္ ယဥ္ေက်းမႈေလာ။ ဤသို႔ ေမးၾကည့္သည္။ ဤအခ်င္းအရာတို႔သည္ ယဥ္ေက်းမႈဟု ဆိုလွ်င္ ထိုမိန္းမပ်ိဳတစ္စု၏ အမူအရာသည္ အဘယ္နည္း။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သြားၾကည့္မည္ဟု အားခဲလာခဲ့ေသာ ေရွးမြန္ျမန္မာတို႔၏ အႏုပညာလက္ရာတို႔ကို ယဥ္ေက်းမႈဟု ဆိုလွ်င္ ထိုမိန္းမပ်ိဳတစ္စု၏ အမူအရာသည္ အဘယ္နည္း။ ထိုေန႔မွစ၍ ယဥ္ေက်းမႈအေၾကာင္းကို ေတြးမိတုိင္း ေနပူၾကဲၾကဲတြင္ ေရလုိက္ေဝေသာ ထိုမိဆင္းရဲတစ္စု၏ အမူအရာကို ကၽြန္ေတာ္ ထည့္မေတြးဘဲ မေနႏုိင္ေတာ့ၿပီ။ စင္စစ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ မိမိတို႔၏ ယဥ္ေက်းမႈ အစဥ္အလာတစ္ခုကို နဖူးေတြ႕ ဒူးေတြ႕ ေတြ႕ခဲ့ၿပီး ျဖစ္ေလၿပီ။ ေက်ာက္စာမဖတ္ရဘဲႏွင့္ ေတြ႕ခဲ့ၿပီး ျဖစ္ေလသည္။ <br/>
<br/>ထိုအခါက ထိုေက်းရြာဘူတာ၌ ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရေသာ ေရေဝအမူအရာသည္ ထိုေဒသက မိဆင္းရဲတစ္စု၏ ဒါနေစတနာသာ ျဖစ္ခ်ိမ့္မည္ဟု ထင္လိုက္မိသည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုအမူအရာမ်ိဳးသည္ ျမန္မာႏုိင္ငံ အျပန္႔အႏွံ႔ သိန္းခ်ီေသာင္းခ်ီ၍ ရွိေလသည္။ ႏုိင္ငံ၏ ဓေလ့ထံုးစံတစ္ခု အေနႏွင့္ပင္ ရွိေလသည္။ ေႏြေပါက္လာလွ်င္ ထိုအမူအရာမ်ိဳးသည္ ပုန္းရာမွ ေပၚလာသည္။ အိပ္ရာမွ ႏုိးလာသည္။ ႐ႈေလာ့၊ ေညာင္ပင္ရိပ္ေကာင္းေကာင္းရွိလွ်င္ သူ ရွိတတ္သည္။ ကုကၠိဳရိပ္ ေကာင္းေကာင္းရွိလွ်င္ သူ ရွိတတ္သည္။ ပိေတာက္ရိပ္ ေကာင္းေကာင္းရွိလွ်င္ သူ ရွိတတ္သည္။ ထိုသူကား အျခားမဟုတ္။ သစ္ကိုင္းမွ ဆုိင္းႀကိဳးျဖင့္ တြဲလြဲခိုေနတတ္ေသာ ေရခ်မ္းအိုး ျဖစ္သည္။ မိန္းမေခ်ာ မိန္းမလွ ဒန္းစီးေနသည္ႏွင့္ပင္ တူေလသည္။ တဖန္ အညာေဒသမ်ားတြင္ ထေနာင္းပင္ခြ ေကာင္းေကာင္းရွိလွ်င္ ခြၾကား၌ သူ ရွိတတ္သည္။ အမိသည္ သူ၏ ခါးေစာင္းတြင္ သားငယ္ကို ခါးထစ္ခြင္ ခ်ီထားသည္ႏွင့္ပင္ တူေလသည္။ <br/>
<br/>တဖန္ သစ္ပင္အမွီ မရွိလွ်င္ ေလးတုိင္စင္ႏွင့္ ရွိတတ္ေလသည္။ ခရီးပန္းလာသူသည္ ေရမႈတ္ျဖင့္ ေရခပ္၍ ေသာက္သည္။ ေသာက္ၿပီးေသာအခါ ေရမႈတ္တြင္းက ေရက်န္ကို အိုးခံ ကရြတ္ေခြ၌ သြန္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မဟုတ္ေလာ။ ျမက္ပင္စိမ္းလဲ့လဲ့တို႔သည္ ကရြတ္ေခြတြင္ ဝိုင္းေခြ၍ ေပါက္လ်က္ ရွိတတ္သည္။ တဖန္ ခရီးပန္းလာသူသည္ ေရခ်မ္းစင္ ခါးပန္းတြင္ ေရအလွဴရွင္၏ အမည္ကို ဖတ္ၾကည့္ရာသည္။ ဦးဟဝါ၏ ေကာင္းမႈ။ ေဒၚဟဝါ၏ ေကာင္းမႈ။ တစ္ခါတစ္ရံ ေရခ်မ္းစင္ ခါးပန္းတြင္ ျမန္မာပီပီ ေနာက္တီးေနာက္ေတာက္ လုပ္ခ်င္ေသာ စာတန္းကို သူ ျမင္ရာသည္။ ျမင္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ျပံဳးရာသည္။ လူပ်ိဳႀကီး ဦးဟဝါ၏ ေကာင္းမႈ။ အပ်ိဳႀကီး ေဒၚဟဝါ၏ ေကာင္းမႈ။ ကုသုိလ္ရွင္ လူပ်ိဳႀကီး မစြံႏုိင္လြန္းေသာေၾကာင့္ အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ားက ပ်က္ရယ္ျပဳထားၾကဟန္ တူသည္။ ကုသိုလ္ရွင္ အပ်ိဳႀကီး ဟိုင္းေနၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အေဖာ္မ်ားက က်ီစယ္ထားၾကဟန္ တူသည္။ သို႔တည္းမဟုတ္ ကုသိုလ္ရွင္ လူပ်ိဳႀကီး စြံခ်င္ရွာေသာေၾကာင့္ ေၾကာ္ျငာကမ္းထားဟန္ တူသည္။ ကုသိုလ္ရွင္အပ်ိဳႀကီး အိုခ်င္ရွာေသာေၾကာင့္ ေရခ်မ္းစင္ကို ရမယ္ရွာထားဟန္ တူသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ေရခ်မ္းအိုးသည္ ေသးေသးတာတာသာ ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ သတၱဝါခပ္သိမ္းကို ခ်စ္ခင္ေနသည္။ က႐ုဏာ သက္ေနသည္။ ေျပာင္ျပေနသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေရခ်မ္းအိုးတည္ျခင္း ေရခ်မ္းစင္ ေဆာက္ျခင္းသည္ သဒၵါေစတနာႏွင့္ ျပဳသည္ဟု ဆိုလွ်င္လည္း ဟုတ္သည္။ ရယ္ခ်င္၊ ေမာခ်င္၊ ေျပာင္ခ်င္၊ ပ်က္ခ်င္၍ ျပဳသည္ဟု ဆုိလွ်င္လည္း ဟုတ္သည္။ ျမန္မာ ပီပါေပသည္။ ထိုအမူအရာမ်ိဳးသည္ ေႏြေပါက္တုိင္း ႏု၍ သစ္၍ ေပၚလာတတ္သည္။ ထိုအမူအရာမ်ိဳးသည္ ေႏြဦးက်က္သေရတစ္ခု ျဖစ္ေလသည္။ ထိုအမူအရာမ်ိဳးကို ျမန္မာႏုိင္ငံသားတို႔၏ ေရခ်မ္းစင္ ယဥ္ေက်းမႈဟု ေခၚထုိက္ေလသည္။ တဖန္ လူထုအတြက္ လူထုက ျပဳႏုိင္ေသာ အမူအရာမ်ိဳးျဖစ္သျဖင့္ လူထုယဥ္ေက်းမႈ ဟူ၍လည္း ဆိုႏုိင္ေလသည္။ <br/>
<br/>ေႏြဦးက်က္သေရတစ္ခု က်န္ပါေသးသည္။ <br/>
<br/>ေႏြေပါက္ၿပီဆိုလွ်င္ သူ႔အသံကို ရပ္တုိင္းရြာတိုင္း ၿမိဳ႕တိုင္းလိုလို၌ပင္ ၾကားရတတ္သည္။ အိုးစည္ဗံုေမာင္းသံႏွင့္အတူ ၾကားရတတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ ကိုေဖဆိုေသာ လူတစ္ေယာက္ ရွိသည္။ ကိုေဖသည္ သူ႔အလုပ္ သူ႔အကိုင္ႏွင့္ ခပ္ေအးေအး ေနသူျဖစ္သည္။ ရပ္ရြာတြင္ အညၾတသာ ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ေႏြေပါက္၍ ပိေတာက္ပြင့္လွ်င္ သူ႔စိတ္လည္း ဖူးရာမွ ပြင့္လာသည္။ ကိုေဖသည္ ရပ္ရြာတြင္ လမ္းသလားေလေတာ့သည္။ သူတစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္။ အေဖာ္သံုးေလးေယာက္ ပါတတ္သည္။ ေႁပြမႈတ္သူက မႈတ္သည္။ အိုးစည္ တီးသူက တီးသည္။ လက္ခုပ္တီးသူက တီးသည္။ ကိုေဖက ေမ်ာခြက္ပိုက္လ်က္ အိမ္ေပါက္ေစ့ဝင္၍ “ဇီဝိတဒါန ႏြားလႊတ္ပြဲအတြက္ တစ္ပဲ ႏွစ္ျပား နည္းမ်ားမဆို ကုသိုလ္ပါဝင္ၾကပါခင္ဗ်ာ” ဟု ႏိႈးေဆာ္သည္။ သူ႔အသံဆိုသည္မွာ ထိုအသံကို ဆိုလိုျခင္း ျဖစ္သည္။ ႏြားသတ္႐ံုက ႏြားသည္ သနားစရာ ေကာင္းသည္။ မ်က္ရည္ အသြယ္သြယ္ႏွင့္ ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ ကိုေဖ ေျပာေလ့ရွိသည္။ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ ထိုသို႔ ျမင္ဟန္တူေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထက္လွစြာေသာ ဓားေအာက္ လည္ပင္းေရာက္ေနေသာ ႏြားကို အရပ္က လွဴလုိက္ေသာ တစ္ပဲစု ႏွစ္ျပားစုႏွင့္ သူ ဝယ္သည္။ ထို႔ေနာက္ ခ်ိဳဖ်ားတြင္ ပိေတာက္ပန္းကို ဆင္သည္။ ႏြားတစ္ေကာင္လံုးကို သနပ္ခါး အေမႊးအႀကိဳင္ လိမ္းက်ံပက္ျဖန္းသည္။ ထို႔ေနာက္ ေႁပြသမား၊ အိုးစည္သမားမ်ားႏွင့္ ဒုတိယမၸိ ရပ္ရြာကို လွည့္သည္။ ဤအခါတြင္ အလွဴခံဖို႔ မဟုတ္။ လွည့္ျပဖို႔ ျဖစ္သည္။ ေသေဘးသို႔ ေရာက္ေနေသာ ႏြားကို ရပ္ရြာ၏ အကူအညီျဖင့္ ေသေဘးမွ လႊတ္ခဲ့ေၾကာင္း သက္ေသျပဖို႔ ျဖစ္သည္။ ရပ္သူရြာသားတို႔၏ ေစတနာကို ရပ္သူရြာသားမ်ားသို႔ပင္ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ျပလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ကိုယ့္ေစတနာကို ကုိယ္ျပန္ျမင္၍ ဝမ္းေျမာက္ေစခ်င္ေသာ သေဘာပင္ ျဖစ္သည္။ <br/>
<br/>ကုိေဖကို ကၽြန္ေတာ္ ေစာဒကတက္ခဲ့ေသာ အခ်က္တစ္ခုကို ေျပာျပခ်င္ပါေသးသည္။ ထိုအခ်က္ကို ထည့္ေျပာမွ ေကာင္းမည္ထင္သည္။ ကိုေဖသည္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသား ျဖစ္သည္။ ျမန္မာ့ေရွး႐ိုးစည္းကမ္း အစဥ္အလာႏွင့္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး လက္ပြန္းတတီးေန၍ ႀကီးျပင္းလာသူ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေလာကဓာတ္ေက်ာင္းသား ျဖစ္သည္။ ျမန္မာ့ေရွး႐ိုး စည္းကမ္း အစဥ္အလာ၏ သေဘာသကန္ကို ကိုေဖေလာက္ မသိသူ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က ကိုေဖအား “ဗ်ိဳ႕ ကိုေဖရဲ႕၊ ခင္ဗ်ာ့ ႏြားလႊတ္ပြဲက ေကာင္းပါရဲ႕ဗ်ာ၊ ႏို႔ေပတဲ့ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ လႊတ္ရံုနဲ႔ ႏြားအားလံုး ဘယ္ခ်မ္းသာမွာတုန္းဗ်။ ေန႔တုိင္း၊ နာရီတုိင္း၊ မိနစ္တုိင္း လႊတ္ႏိုင္မွ ဟန္မယ္ဗ်” ဟု ေလွာင္လို ေျပာင္လိုေသာ သေဘာျဖင့္၊ ဝါ၊ မင့္ထက္ ငါ တတ္သည္ဟူေသာ သေဘာျဖင့္ ေငါ့ေျပာလိုက္သည္။ ထိုအခါ ကိုေဖက “ျဖစ္မွျဖစ္ရပေလ ကိုရင္ရယ္၊ ကိုရင္ ေတြးသလို ေတြးမယ္ဆိုလွ်င္လဲ ေတြးသင့္ပါရဲ႕။ ႏို႔ေပတဲ့ ဒီလိုလဲ ေတြးၾကည့္အံုးေလ။ တကယ္ဆိုေတာ့ သူ႔အသက္ကို ကယ္ရမယ္ဆိုတဲ့ တရားဟာ ႏြားအတြက္သာ ဘယ္ဟုတ္မလဲ သတၱဝါ ခပ္သိမ္းအတြက္ပဲ ျဖစ္သင့္တာေပါ့။ ဒီေတာ့ ႏြားလႊတ္ပြဲရဲ႕ သေဘာကို ဒီလို ယူၾကည့္စမ္းပါ။ ႏြားလႊတ္ပြဲက်င္းပတဲ့အခါတိုင္း ေဘးသင့္ေနတဲ့ သတၱဝါမွန္သမွ်၊ ဒုကၡိတသတၱဝါမွန္သမွ်ဟာ ကယ္အပ္ ေစာင့္ေရွာက္အပ္တဲ့ သတၱဝါေတြပါလားလို႔ သတိတရား မျဖစ္ႏုိင္ေပဘူးလားဗ်ာ။ ဒီသတိတရားဟာ က်ဳပ္တို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တုိင္း ေႏြေပါက္တိုင္း ႏိႈးေဆာ္ေနတာနဲ႔ မတူဘူးလားဗ်ာ။ ဒီေတာ့ က်င္းပတဲ့ပြဲက အေရးမဟုတ္ပါဘူးဗ်။ က်င္းပတဲ့ ပြဲရဲ႕ သေဘာကသာ အေရးပါ” ဟု ကိုေဖက ကၽြန္ေတာ့အား ေအးေအးေဆးေဆး ျပန္ေျဖလုိက္ပါသည္။ ဟုတ္သည္။ ကိုေဖ့အေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္ လူလည္ လုပ္မိၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းငံု႔ေနလုိက္ရပါသည္။ <br/>
<br/>ျမန္မာျပည္ မလြတ္လပ္ခင္တုန္းက ႏြားလႊတ္ပဲြတစ္ပြဲကို ျမင္သျဖင့္ အေႏွာင္အဖြဲ႔ႏွင့္ ေနရတုန္းျဖစ္ေသာ ကိုယ့္တုိင္းျပည္ကို ႏြားႀကီးကဲ့သို႔ လြတ္ေျမာက္ေစခ်င္ေသာ စိတ္ကူး ကၽြန္ေတာ့မွာ ေပါက္ဖူးသည္။ လြတ္ေျမာက္ပါေစဟုလည္း ဆုေတာင္းဖူးသည္။ ယခုအခါ ျမန္မာျပည္ လြတ္လပ္ေပၿပီ။ သို႔ရာတြင္ ႏြားလႊတ္ပြဲကို ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ေႏြေပါက္တုိင္း ျမင္ခ်င္ပါေသးသည္။ မေတာ္ေလာဘ အေႏွာင္အဖြဲ႕မွ၊ မေတာ္ေဒါသ အႏွာင္အဖြဲ႕မွ၊ မေတာ္မာန အေႏွာင္အဖြဲ႕မွ ျမန္မာျပည္သည္ ေဘးမဲ့ႏြားႀကီးကဲ့သို႔ လြတ္ေျမာက္ပါေစဟု ဆုေတာင္းျဖစ္ေအာင္ သတိလစ္၍ မေနခ်င္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ <br/>
<br/>႐ႈေလာ့။ ေနာက္ဆံုးက အိုးစည္ဝိုင္း။ အိုးစည္သံ၊ ေႁပြသံ၊ လင္ကြင္းသံ၊ လက္ခုပ္သံ၊ သံခ်ပ္ထိုးသံတို႔သည္ ျမည္၍ လိုက္လာၾကသည္။ အိုးစည္ဝိုင္း အေရွ႕တြင္ ေဘးမဲ့ႏြားႀကီး။ ပိေတာက္ပန္းႏွင့္ သနပ္ခါးႏွင့္၊ သိကၡာႏွင့္၊ တစ္လွမ္းခ်င္း လွမ္း၍ ပါလာသည္။ ႏြားႀကီး၏ အေရွ႕တြင္ ကိုေဖ၏ အက။ ေကြး၍၊ ေကာ့၍၊ ယိမ္း၍၊ ယိုင္၍ ေရွ႕ဆံုးက သြားသည္။ ဤသို႔လွ်င္ ေမတၱာ အမူအရာ၊ က႐ုဏာ အမူအရာ၊ ဝမ္းေျမာက္ေသာ အမူအရာတို႔သည္ လမ္းတကာတြင္ စီတန္း လမ္းေလွ်ာက္ၾကေလသည္။ အျမတ္ဆံုးေသာ စီတန္းလမ္းေလွ်ာက္ျခင္းမ်ိဳးေပတည္း။ ထို႔ေၾကာင့္ ႏြားလႊတ္ပြဲ က်င္းပျခင္းသည္ သဒၵါေစတနာႏွင့္ ျပဳသည္ဟု ဆိုလွ်င္လည္း ဟုတ္သည္။ ကခ်င္ ခုန္ခ်င္၍ ျပဳသည္ဆိုလွ်င္လည္း ဟုတ္သည္။ ျမန္မာ ပီပါေပသည္။ ထိုအမူအရာမ်ိဳးကို ျမန္မာႏိုင္ငံသားတို႔၏ ႏြားလႊတ္ပြဲ ယဥ္ေက်းမႈဟု ေခၚထုိက္ေလသည္။ တဖန္ လူထုအတြက္ လူထုက ျပဳႏုိင္ေသာ အမူအရာမ်ိဳး ျဖစ္သျဖင့္ လူထုယဥ္ေက်းမႈဟူ၍လည္း ဆိုႏုိင္ပါသတည္း။ <br/>
<br/>---------<br/>
ေဇာ္ဂ်ီ <br/>
(ကံ့ေကာ္ၿမိဳင္စာတန္း)</p></div><br/>LA MIN AUNGhttp://www.blogger.com/profile/13018788623417673313noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1911611957682433740.post-26276469698307971592016-11-05T15:33:00.001+06:302016-11-05T15:34:29.400+06:30၁၀တန္းကဗ်ာ က်က္ရလြယ္ေအာင္<div class="blogaway-section"><p>၁။ ေရႊႏွင့္ယိုးမွား၊ အခ်င္းငယ္၊ အမည္မသိ၊ ေရးခဲ့တယ္၊ ပုဂံေခတ္မွာကြယ္။<br/>
၂။ ျမင္းစိုင္းေရႊျပည္၊ ကာခ်င္းသစ္၊ ပင္းယေခတ္မွာ၊ စပ္ဆိုျဖစ္၊ ငါးစီးေက်ာ့္စြာ၊ ရင္တြင္းျဖစ္။<br/>
၃။ ဝိဇၨာသိပၸလူ ့ကိစၥ၊ ပ်ိဳ ့ဟုေခၚသဗ်၊ ေရးသူရွင္မဟာရ႒သ၊ အင္းဝေခတ္မွာ၊ ေက်ာ္သဗ်၊ ကိုးခန္းပ်ိဳ ့ထဲက။<br/>
၄။ ေႏြဦးကာလ၊ ျမဴေတြထ၊ တ်ာသံေလးနဲ ့၊ ဆိုတယ္ကြ၊ ဝန္ၾကီးပေဒသာ၊ ေရးတာဟ၊ ေညာင္းရမ္းေခတ္မွာကြ။<br/>
၅။ စစ္မွာတစ္မူ၊ အိုင္းခ်င္းကဗ်ာ၊ ရွင္ျငိမ္းမယ္က၊ ေတးသီတာ၊ ေညာင္းရမ္းေခတ္မွာကြာ။<br/>
၆။ ဘုန္းႏွင့္ကံႏွင့္၊ ပန္းသဇင္၊ ရရာကန္လို ့ရႊင္၊ ဦးတိုးၾကီးကေရးစပ္ေတာ့၊ ကုန္ေဘာင္ေခတ္မွာလန္းျပီးေပါ့။<br/>
၇။ တေပါင္းညွာက်င္၊ အဲခ်င္းေလ၊ ကုန္ေဘာင္ေခတ္မွာ၊ ေရာ္ရြက္ေၾကြ၊ ဦးယာၾကီးက၊ ေရးခဲ ့သေလ။<br/>
၈။ ေတာင္သူၾကီးက၊ ဒံုးခ်င္းစီး၊ သူေတာ္ဦးမင္း၊ စပ္ဆိုျပီး၊ ကုန္ေဘာင္ေခတ္မွာ၊ နာမည္ၾကီး။<br/>
၉။ ေဆာင္းရတုပြဲ၊ ေလးခ်ိဳးစစ္၊ အခ်ဴပ္တန္းဆရာေဖ၊ စပ္ဆိုျဖစ္၊ ကုန္းေဘာင္ေခတ္မွာ၊ ဂစ္ ဂစ္ ဂစ္။<br/>
၁၀။ ေလးေမာင့္စံေက်ာင္း၊ ေတးထပ္သာ၊ စေလပုည၊ ေရးစပ္တာ၊ ကုန္ေဘာင္ေခတ္မွာပါ။<br/>
၁၁။ အကြ်န္တို ့လယ္၊ ေကာက္စိုက္တံုး၊ ဟန္ခ်င္းသီးစပ္ကံုး၊ ကုန္းေဘာင္ေခတ္က၊ ဘယ္သူတံုး။<br/>
၁၂။ သင္ေသသြားေသာ္၊ လကၤာဟာ၊ ကိုလိုနီေခတ္ကစာ၊ မခံခ်င္စိတ္၊ ရင္မွာပြား၊ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ၊ စပ္ဆိုထား။<br/>
၁၃။ သူရဲေကာင္းသံုးေယာက္ႏွင့္၊ ခရီးသည္၊ ေငြတာရီေရးခဲ ့တယ္၊ လြတ္လပ္ေပမယ့္၊ မေပါ့ျငား၊ အစဥ္ၾကိဳးစားထား။<br/>
၁၄။ အႏုပညာသည္၊ အားမာန္ေတး၊<br/>
လြတ္လပ္ထီလာ၊ စစ္သူေရး။ <br/>
<br/>ဦးလမင္း<br/></p></div><br/>LA MIN AUNGhttp://www.blogger.com/profile/13018788623417673313noreply@blogger.com0