သင္ခန္းစာ...

တစ္ခါတုန္းက-
အေဖက သားငယ္အား စာအုပ္စင္အေပၚဆံုးအဆင့္မွာ တင္ေပးထားျပီး ေအာက္မွ လက္ဆန္႕တန္းကာ ' သားေရ ခုန္ခ်လိုက္ကြ' ဟု ဆိုသည္။
   သားကခုန္မခ်ရဲ။စာအုပ္စင္ကိုသာ ၿမဲၿမဲဆုပ္ကိုင္ထားသည္။ 'ခုန္ခ်ပါကြ သားရ၊ အေဖ ဆီးဖမ္းထားမွာေပါ့' သားက မခုန္။ ခ်ီတုန္ခ်တုန္ ၿဖစ္ေနသည္။ ဒီမွာ သားရဲ႕၊ မေႀကာက္ပါနဲ႕ကြ။ သားဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး ေအာက္မွာ ကိုယ့္အေဖတစ္ေယာက္လံုးရွိေနတာပဲ။ ရဲရဲသာ ခုန္ခ်လိုက္ကြ၊ အေဖဆီးဖမ္းထားမွာေပါ့'
 ေနာက္ဆံုးမွာ ကေလးက မ်က္စိစံုမွိတ္ျပီး ေအာက္သိုႈခုန္ခ်လိုက္သည္။  အေဖကမဖမ္းဘဲ အသာ ေနာက္ဆုတ္ေနလိုက္သည္။
  ႀကမ္းျပင္သို႕ေျဗာင္းခနဲက်သြားျပီးေနာက္ ကေလးငယ္က ဖခင္အား အံ့ႀသျခင္း၊ ထိတ္လန္႔ျခင္း၊ ၀မ္းနည္းျခင္းမ်ား ေရာစြတ္ေနသည္႕ မ်က္နွာျဖင့္ႀကည္႕သည္။သူ႕ခမ်ာ နာက်င္သည္႕ ေ၀ဒနာကိုလည္း ခံစားေနရသည္။
  မ်က္လံုးအ၀ိုင္းသားေလးထဲမွ မ်က္ရည္ေတြစီးက်လာေနေသာ သားကိုႀကည္႕ကာအေဖက သူ႕သားဘ၀အတြက္ အလြန္အဖိုးတန္မည္ဟု သူယူဆေသာ စကားတစ္ခြန္းကို ဆိုသည္။
  ' အဲဒါ သင္ခန္းစာပဲသား၊ ေနာင္ တစ္သက္လံုးမွတ္ထား၊ ေလာကႀကီးမွာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ကလြဲလို႕ ဘယ္သူ႕ကိုမွ မယံုေလနဲ႕' ဟူ၏။