မရည္ရြယ္ဘဲ ဖတ္ျဖစ္ေသာစာတစ္ပုဒ္(ေျမပဲ)

ပူေလာင္ေျခာက္ေသြ ့၍ ပ်င္းရိျငီးေငြ ့ဖြယ္ေကာင္းေသာ မံုရြာျမိဳ ့၏ ေန ့လည္ခင္းတိုင္းမွာ ဦးလမင္းအျမဲျပဳမူေနက် အေလ့အက်င့္တစ္ခုသည္ရိွ၏။ ယင္းမွာ မုန္ ့စားျခင္းႏွင့္ စာဖတ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုနည္းလမ္းမ်ားကို အေဖာ္ျပဳ၍သာ ပ်င္းရိဖြယ္ေကာင္းေသာအခ်ိန္တို ့ကို လြန္ေျမာက္ေစသည္။
ဦးလမင္းသည္ မုန္ ့စားရသည္ကို ႏွစ္ျခိဳက္၏။ အရသာရိွေသာ မည္သည့္မုန့္ မ်ိဳးစံုကိုမဆိုၾကိဳက္သည္။ သို ့ေသာ္ဦးလမင္းမွာ မုန္ ့ဘိုး အကန္ ့အသတ္ျဖင့္သာရသျဖင့္ ဝန္ႏွင့္တာ ကိုခ်ိန္ဆရ၏။ မုန္ ့ဆိုင္သို ့ေရာက္ေသာ္လည္း မုန္ ့အားလံုးကိုေတာ့ မဝယ္ႏိုင္။ ထို ့ေၾကာင့္ ဦးလမင္းစဥ္းစားသည္။ဦးလမင္းႏွင့္သင့္ေတာ္ေသာမုန္ ့မ်ိဳးသည္ အရသာရိွရမည္၊ ေစ်းႏူန္းသက္သာရမည္၊ အခ်ိန္အၾကာၾကီး ကိုယ္ႏွင့္အတူအေဖာ္ျပဳႏိုင္ရမည္၊ အလုပ္ရူတ္သက္သာရမည္။ အတန္ၾကာေအာင္ စဥ္းစားေရြးခ်ယ္ခဲ ့ျပီးကာမွ ဦးလမင္း ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုခ်လိုက္၏။ ေနၾကာေစ့ႏွစ္ဗူး၊ ပဲၾကီးေလွာ္တစ္ဗူး၊ ေျမပဲဆားေလွာ္တစ္ဗူး ဝယ္လိုက္သည္။ ယင္းေနာက္ အိမ္သို ့ ျပန္လာခဲ ့သည္။
အိမ္သို ့ေရာက္ေသာ္ ဖတ္စရာ စာအုပ္ေရြး၏။ ဦးလမင္းဖတ္မည့္စာအုပ္သည္ သုတ၊ ရသကို ေပးစြမ္းႏိုင္ရမည္။ ဦးလမင္း ဝတၳဳတစ္အုပ္ေရြးလိုက္သည္။ ယင္းေနာက္ အိပ္ယာထက္သို ့ဝင္ခဲ ့သည္။
ေနၾကာေစ့သည္ အခြံႏႊာရသည္မွာ အလုပ္ရူတ္သျဖင့္ ေျမပဲဆားေလွာ္ထုတ္ကိုသာယူခဲ ့သည္။ ပက္လက္လန္၍ အိပ္ေနရင္းမွစာအုပ္ကို လက္ဝဲလက္တစ္ဖက္ႏွင့္ကိုင္၊ လက္ယာလက္၍ ေျမပဲကို အခြံခြ်တ္၍စားရင္း စာရြက္တစ္ရြက္ခ်င္းစီႏွင့္ အခ်ိန္ကို ကုန္ေစသည္။
ေျမပဲ ခံတြင္းသို ့ သြင္းစကခ်ိဳသည္ သြားႏွင့္ဝါး၍ အရသာခံေသာ္ဆိမ့္၏ ၾကားတြင္ညွပ္ေနသည့္ ဆားပြင့္ကေလးမ်ားေၾကာင့္ တစ္ေစ့ျပီးတစ္ေစ့ စားခ်င္သည့္ ေစတသိပ္ကို ျဖစ္ေစ၏။
ထို ့ေၾကာင့္ ေျမပဲဆားေလွာ္ကို ဦးလမင္းအလြန္ၾကိဳက္သည္။ထန္းလ်က္ခဲကို ေျမပဲဆားေလွာ္ႏွင့္ တြဲဖက္၍ စားသံုးက အလြန္အရသာရိွလွသည္။ ထန္းလ်က္သည္ခ်ိဳ၍ ေျမပဲသည္စိမ့္သည္ ခ်ိဳဳ၍စိမ့္ေသာအရသာသည္ အျခားအျခားေသာ သေရစာမ်ားထက္ ပို၍ထူးကဲသည္။
စာဖတ္ရင္း စားရင္းႏွင့္ အခ်ိန္ေတြကုန္မွန္းမသိကုန္လာသည္။ ေျမပဲအစားမ်ားသျဖင့္ ဦးလမင္းေခါင္းသည္လည္း မူးေႏွာက္လာသည္။ တန္ေဆးလြန္ေဘးကို သတိမမူမိေသာ ဦးလမင္းသည္ ေျမပဲ၏ အက်ိဳးအျပစ္ကိုလည္း သတိမရေတာ့ေခ်။ ပ်င္းရိမူေၾကာင့္ ေတြေဝမိန္းေမာမူေအာက္မွာ ရသတဏွာ၏အလိုကို လိုက္မွန္းမသိ လိုက္မိခဲေခ်ျပီး။ ေခါင္းသည္ မေထာင္ႏိုင္ေအာင္မူးသည္။ ေပအိပ္သည္။ မရ။
သို ့ႏွင့္ ေျမပဲႏွင့္သက္ဆိုင္သည့္ စာအုပ္ကိုရွာ၍ ဖတ္မိျပန္၏။
"ေျမပဲသည္ ခ်ိဳ၏၊ ဆိမ့္၏၊ ေအး၏။ ေလသည္းေျခကို ပြားေစ၏၊ ေခ်ာင္းဆိုး ေရာဂါကိုျဖစ္ေစ၏။ အသီးစိမ္းသည္ ႏို ့ရည္ကို ျဖစ္ပြားေစ၏ ဆီသည္ ခ်ိဳ ဆိမ့္၏။ အူကို တြန္ ့ရံွဳ ့ေစ၏။ ေလကို ပိတ္ဆို ့ေစ၏၊ ပထဝီ အာေပါ လြန္စြာမ်ားေသာအစာျဖစ္၍ သင့္တင္ရံုသာစားသင့္၏။ ၎ကိုစားေသာအခါ အႏၲာရာယ္မျဖစ္ေရးအတြက္ ဝါေယာစာျဖစ္ေသာ အငန္အရသာ ဆားကိုထည့္သြင္းအသံုးျပဳသင့္သည္။ ထို ့ေၾကာင့္ ရိုးရာအေနျဖင့္ ေျမပဲကို ဆားထည့္၍ ျပဳတ္စားျခင္း၊ ေျမပဲဆားထည့္၍ ေလွာ္စားျခင္းမ်ား ျပၾၾက၏။ သြကၡ်ာပါဒေရာဂါ၊ ေသြးတိုးေရာဂါ၊ ဆီးေရာဂါ၊ ေဖာေရာင္ေရာဂါ၊ ဝမ္းပ်က္၊ အဆစ္ေရာင္ ေရာဂါမ်ားႏွင့္ လြန္စြာမသင့္ေခ်၊ ၎ ေျမပဲဆီမ်ား အထူးေရွာင္သင့္၏။"

ထိုေနာက္ ေရခ်ိဳးလိုက္ေလသည္။ ဓာတ္အားမွ်တသြားသျဖင့္ ေခါင္းၾကည္စျပဳလာေလသည္။
ဒီေန ့အဖို ့မရည္ရြယ္ပါပဲ ဖတ္ျဖစ္ေသာစာတစ္ပုဒ္ျဖစ္ေတာ့သည္။

ဦးလမင္း
12/12/2015

တစ်ပတ်အတွင်းလူကြည့်အများဆုံး