အေမႏွင့္ဓာတ္ပံုမ်ား (ေနဝင္းျမင့္)

(၁)
ဧရာဝတီျမစ္ထဲက လွမ္းၾကည့္လွ်င္ပင္ မတ္ေစာက္ျမင့္မားေသာ ျမစ္ကမ္းပါးေတြကို ေတြ႔ေနရေလသည္။ ေရႊညိဳေရာင္ ျမစ္ကမ္းပါးသည္ ဧရာဝတီကို ျမင့္မားေသာအရပ္မွ ငံု႔ၾကည့္ေနသည္။ စိမ္းၾကည္ေသာ ဧရာဝတီေရဦးသည္ ျမစ္ကမ္းပါးဆီသို႔ ဦးတည္တိုးဝင္၍ ေကြ႔ကာတိမ္းကာ အေဝးဆီသို႔ ဆက္လက္စီးဝင္သည္။ ျမစ္ကမ္းပါး၏ သက္ရင့္ေက်ာက္ ေျမလႊာသည္ အထစ္ထစ္ အရစ္ရစ္ထကာ လႊသြားေတြပါေသာ မုန္႔လွီးဓားျဖင့္ ေပ်ာ့တြဲေနေသာ မုန္႔တံုးကို လွီးျဖတ္ထားသလို ခံုးခံုး႐ံုး႐ံုး လွပေနသည္။ ျမစ္ေရသည္ ကမ္းပါးယံေအာက္ေျခကို ထိစပ္ေနျခင္းမရွိ။ ျမစ္ကမ္းႏွင့္ ကမ္းပါးေအာက္ေျခၾကားမွာ လူသြားစရာ သဲၾကမ္းလမ္းကေလးရွိသည္။ သည္လမ္းက ျမစ္နားတန္းရြာကေလးေတြဆီ သြားလို႔ရသည္။ သံကိုင္းဘက္မွ ခုတ္ေမာင္းလာေသာ ေမာ္ေတာ္သည္ ျမစ္ေကြ႔ေက်ာက္ကမ္းပါးျမင့္ျမင့္ကို ေတြ႔ရလွ်င္ပင္ ေရနံေခ်ာင္း ေရာက္ေတာ့မည္ကို သိႏိုင္သည္။ သို႔မဟုတ္ ေညာင္လွဆိပ္ကမ္း ေရာက္ေတာ့မည္ကို သိႏိုင္သည္။ ကမ္းပါးျမင့္ျမင့္ႀကီးေတြႏွင့္ ယွဥ္ကာ ေမာ္ေတာ္သည္ စက္ရွိန္သတ္ရင္း ဝင္လာတတ္သည့္အခါတိုင္း အေမ့ေမြးရပ္ေျမႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ခံစားမႈသည္ တိုးထိလာရၿမဲ။ ေရစပ္စပ္ သဲျပင္ေပၚသို႔ ထိုးခ်ထားေသာ ကုန္းေပါင္ကတစ္ဆင့္ ေညာင္လွဆိပ္ကမ္းကို ေျခခ်မိသည့္အခါတိုင္း သည္ေဒသ သည္ပတ္ဝန္းက်င္၏ ရနံ႔ေတြက တိုးဝင္လာတတ္သည္သာ။ ေညာင္လွဆိပ္ကမ္းမွာ ေရနံေခ်ာင္းၿမိဳ႕တြင္းသို႔ သြားဖို႔ ျမင္းလွည္းေတြ ရွိသည္။ ေမာ္ေတာ္ကားေတြ ရွိသည္။

ေညာင္လွမွ ေရနံေခ်ာင္းသို႔ သြားရာလမ္းသည္ ေတာင္ကုန္း၊ ခ်ိဳင့္ဝွမ္း၊ ေရနံစင္၊ ေရႊေရာင္ျမက္ခင္းမ်ား၊ နီညိဳေရာင္ ေက်ာက္စရစ္ေျမ၊ အေဝးမွ ေရနံေမွ်ာ္စင္မ်ား၊ ေငြေရာင္သံကန္မ်ား၊ ဝါးကပ္မိုးအိမ္ကေလးမ်ားျဖင့္ လွပေနတတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေစ်းသက္သာေသာ ေမာ္ေတာ္ကားကို စီးေလ့မရွိ။ ခရီးသည္ေတြ၊ ကုန္ေတြ ညပ္သပ္ေနတတ္ကာ ဘာမွခံစားလို႔မရ။ တစ္ခါတေလမွ ေရာက္ရေသာ သည္ေရ သည္ေျမ၏ အလွေတြကို အနည္းငယ္ ေလ်ာ့ပါးသက္သာေသာ ေငြေၾကးျဖင့္ မလဲခ်င္။ ျမင္းလွည္းကို တစ္ေယာက္တည္းငွားကာ သြားေလ့ရွိသည္။ အဆင္းေတြမွာ တေရြ႕ေရြ႕ ထိန္းဆင္းရေသာ၊ အတက္ေတြမွာေတာ့ တေမာ့ေမာ့ ႐ုန္းတက္ရေသာ သည္ေဒသ၏ ပထဝီဝင္ကို အျပည့္အဝ ခံစားခ်င္လို႔ ျဖစ္သည္။ ကားလမ္းႏွင့္ ယွဥ္ကာ ဧရာဝတီသည္ တစ္ခါတစ္ခါ ေဖြးခနဲ ေပၚလာတတ္သည္။ အဆင္းေကြ႔ေတြမွာ ျမင္းလွည္း (ျမင္းရထားဟု ေခၚၾကပါသည္။) ဘီးထဲကို ျမင္း႐ိုက္ႀကိမ္ ကလန္႔သံ ေတာက္ … ေတာက္ … ေတာက္ … ေတာက္သည္ သည္ေဒသ၏ ဂီတျဖစ္သည္။

အေမ့ကို သည္ေဒသမွာ ေမြးသည္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ သည္ေဒသမွာ ေနထိုင္ခဲ့သည္။ အေမက သူမ၏ ငယ္ဘဝေတြကို ျပန္ေျပာတိုင္း သည္ေဒသ၏ ေရ၊ ေျမ၊ ေလ၊ အိမ္ေျခေတြအေၾကာင္း ပါတတ္သည္သာ။ ဧရာဝတီ၊ ဘီအိုစီ အလုပ္သမားတန္းလ်ား၊ ေရနံစင္ႏွင့္ ပိုက္လိုင္းမ်ား၊ ထေနာင္းႏွင့္ တမာတန္းေတြအေၾကာင္း ေျပာ၍မဝႏိုင္။ တစ္ႏွစ္မွတစ္ခါ၊ ႏွစ္ႏွစ္မွတစ္ခါ က်ဲက်ဲပါးပါး ေရာက္ျဖစ္ေသာ သည္ေနရာကို ျမင္းလွည္းျဖင့္ ျဖတ္သန္းရတိုင္း အေမ့ကို သတိရပါသည္။ အေမ့ကို သတိရတိုင္း အေမျပခဲ့ဖူးေသာ ဓာတ္ပံုမ်ားကိုလည္း သတိရပါသည္။ အထူးသျဖင့္မူ … ။

* * *

(၂)
အေမ့အေၾကာင္းက သိပ္မ်ားမ်ားစားစား (ထူးထူးျခားျခား) ေျပာစရာ မရွိလွပါ။ အေမသည္ သာမန္ဆင္းရဲေသာ မိသားစုတစ္ခုထဲမွ ေမြးဖြားလာသူသာ ျဖစ္သည္။ အေနသည္ သစ္ေတာအုပ္ထဲက သာမန္ သစ္ရြက္တစ္ရြက္သာ ျဖစ္ပါသည္။ သစ္ရြက္တစ္ရြက္ဆိုေပမယ့္ အညာေႏြထဲမွာ ရဲရဲပီပီရွိတတ္ေသာ ‘ထေနာင္းရြက္’ ကေလးႏွင့္ ႏႈိင္းရမည္ထင္သည္။ အေမ့ကို ေညာင္လွမွာ ေမြးသည္။ ေနာက္ေတာ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာေသာအခါ အေဖ့အလုပ္ရွိရာ ရန္ကုန္ကို ေျပာင္းလာရသည္။ အေမ့ဘဝခရီးက ဒါပဲျဖစ္သည္။ အေမသည္ စကားသိပ္ေျပာလွသူ မဟုတ္။ အေဖႏွင့္ကမူ လံုးဝေျပာင္းျပန္ အခ်ိဳးက်သည္။ အေမ၏ ညိဳညက္ေသာ အသားအေရ၊ ဝိုင္းစက္ျပဴးက်ယ္ေသာ မ်က္လံုးတစ္စံု၊ သနားၾကင္နာတတ္ေသာ စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ မ်က္ရည္လြယ္ျခင္းမ်ားကို အေမ့အေမြအျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ ရရွိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္အပါအဝင္ ေမာင္ႏွမငါးေယာက္ထဲမွာ အေမ ကၽြန္ေတာ့္ကို အခ်စ္ဆံုးျဖစ္သည္ (ဟု ထင္ပါသည္) အစ္ကို၊ အစ္မေတြ အသိုက္ခြဲသြားၾကၿပီ။

“မင္းအေမနဲ႔ ေပါင္းရသင္းရတာ ဟန္မက်ပါဘူးကြာ၊ စကားက တယ္နည္းတာပဲ ကပ္ေစးႏွဲလိုက္တာလည္း လြန္ေရာ၊ မင္းအေမေသရင္ ဥစၥာေစာင့္ျဖစ္မွာကြ၊ လည္ပင္းမွာ ေသာ့ႀကီး ဆြဲဆြဲထားတာ ၾကည့္ပါလား”

အေဖ မၾကာခဏ ေျပာတတ္သည္။ အေမ့အက်ႌ ရင္ဘတ္တြင္ တိုက္ခ်ိတ္အႀကီးႀကီး တစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ တြယ္ခ်ိတ္ထားတတ္ေသာ ‘ေသာ့’ တစ္ေခ်ာင္းကို ရည္ၫႊန္း၍ အေဖက စတတ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိသည့္ အရြယ္ကတည္းက အေမ့ရင္ဘတ္ကေသာ့ တစ္ေန႔ တစ္ရက္မွ ျဖဳတ္ထားတာ မေတြ႔ရဘူးေခ်။ အေဖက သံုးသေလာက္ ျဖဳန္းသေလာက္ အေမက ႏွေျမာတတ္သည္။ အေဖငယ္ငယ္က ဖဲ႐ိုက္သည္။ အရက္ကေလးဘာေလးလည္း ေသာက္ခ်င္သည္။ အေမ အမွတ္တရေျပာျပေသာ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ သတိရေနတတ္သည္။ ထိုေန႔က အေဖ ဖဲ႐ႈံးလာသည္။ အရက္ေတြလည္း မူးလာသည္။ အေမဆြဲထားေသာ ဆြဲႀကိဳးႏွင့္ လက္ေကာက္ကို ေတာင္းသည္။ အေမက မေပး။ မေပးေတာ့ အေဖက ႐ိုက္သည္။ ဆြဲႀကိဳးႏွင့္ လက္ေကာက္မေပးေတာ့ အေမ့ေသတၱာကို ရန္ရွာလာသည္။ အေမ့ရင္ဘတ္က ခ်ိတ္ျဖင့္ တြယ္ထားေသာ ေသာ့ကို ထိခ်င္လာသည္။ အေမက သူ႔ေသာ့ကို အထိမခံ။ ဆြဲႀကိဳးကို ခၽြတ္မေနေတာ့ဘဲ ဆြဲျဖတ္လိုက္သည္။ လက္ေကာက္ကို ခၽြတ္သည္။ အေဖ့လက္ထဲကို ထည့္ေပးလိုက္သည္။ ထိုအခါက်မွ အေဖ ၿငိမ္သက္သြားသည္။ ႏွေျမာတြန္႔တိုတတ္ေသာ အေမက ေရႊေတြကို ရက္ရက္ေရာေရာ ေပးေတာ့ အေဖကပင္ အံ့ၾသသြားသည္။ ထိုေန႔က အေဖ ေရႊေတြ ဖဲ႐ႈံးပစ္သည္။ အေဖ ထြက္သြားေတာ့မွ အေမငိုသည္ … တဲ့။

“အေမက ေရႊေတြဘာျဖစ္လို႔ ေပးလိုက္တာလဲဗ်”

ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ့ကို မေမြးေသးေသာ္လည္း အေမေျပာျပေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ႏွေျမာတသစြာ အေမ့ကို အျပစ္တင္ေနျခင္းျဖစ္သည္။

“အဲဒါေတြက သူရွာထားတဲ့ ပစၥည္းေတြပဲဟာ၊ သူ ယူသြားခြင့္ရွိတာပဲ”
“ေနာက္လည္း အဲသလိုလုပ္တာပဲလား အေမ”
“ဟင့္အင္း … နင့္အေဖ အဲဒီတစ္ခါပဲ လုပ္တာပါ၊ စိတ္ထိခိုက္သြားသလား မသိပါဘူးဟယ္၊ ေနာက္ေတာ့ ဖဲမ႐ိုက္ေတာ့ပါဘူး”

အေမက ကၽြန္ေတာ့္ကို ‘နင္’ ဟု သံုးတတ္ပါသည္။ အေမက စိတ္ကူးရသည့္အခါ ငယ္ဘဝေတြကို ေျပာျပတတ္သည္။ အေဖကေတာ့ အေမ့ကို စိတ္လိုလက္ရ စတတ္သည္။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ အေမက ၿပံဳးသည္ဆို႐ံုကေလး ၿပံဳးကာ အေဖ့ကို ေငးၾကည့္ေနတတ္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ အေဖႏွင့္ အေမတို႔ ခ်စ္ခရီးသည္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တင္းရစ္ခိုင္ၿမဲခဲ့သည္။

“မင္းအေမက ေညာင္လွသူကြ၊ ေညာင္လွဘီအိုစီမွာ ေမြးတာ၊ အေဖက ေရနံတြင္း တစ္တြင္းမွာ စက္ဆရာေပါ့၊ ညေနဘက္ အလုပ္အားတဲ့ အခ်ိန္ကေလးဆို အေဖက ေညာင္လွကို စက္ဘီးကေလးနဲ႔ လာရတာ၊ မင္းအေမတို႔ေနတဲ့ ေညာင္လွဘီအိုစီတန္းလ်ားက ၿမိဳ႕နဲ႔ ေတာ္ေတာ္လွမ္းသား၊ အေဖကသာ ပိုးရတာပါကြာ၊ မင္းအေမက ဘဝင္က ခပ္ျမင့္ျမင့္ရယ္”
“အေဖက မယ္ဒလင္ေလးနဲ႔ သြားသြားၾကဴရတာ၊ ဟိုသီခ်င္းဟာကြာ … ဘာတဲ့ ‘ဂုဏ္ျမင့္သူဟာ တကယ္ေမတၱာစစ္နဲ႔၊ ခ်စ္ရဲ႕သားနဲ႔၊ ျငင္းပယ္ေတာ္မူ အားတယ္၊ အဟုတ္ေမတၱာစစ္နဲ႔ ခ်စ္ရဲ႕သားနဲ႔ ျငင္းပယ္ေတာ္မူအားတယ္၊ အထင္ေတာ္လြဲလို႔ရယ္ ခ်စ္တဲ့သူရယ္ မခြဲႏိုင္ရွာရက္တယ္’ အဲဒီသီခ်င္းကို ဘီအိုစီေညာင္ပင္ေအာက္ကေန ဆိုတာ၊ မင္းအေမက လွည့္ေတာင္မၾကည့္ဘူးကြ”

အေဖက အသံေနအသံထားေတြနဲ႔ ဆိုျပေတာ့ အေမက မ်က္လံုးေတြ ေမွးစင္းေနေအာင္ ရယ္ေမာေနတတ္သည္။ အေမက မာနႀကီးေၾကာင္း၊ ေနာင္ေတာ့ အေဖ့ကို ႐ိုးသားမွန္းသိ၍ လူႀကီးေတြက ေပးစားခဲ့ေၾကာင္း၊ အေမက မိဘစကားကို နားေထာင္ကာ အေဖႏွင့္ လက္ထပ္ခဲ့ေၾကာင္းမ်ားကို အေဖက စီကာစဥ္ကာ ေျပာတတ္သည္။

အခုေတာ့ အေမလည္း ခုနစ္ဆယ္ေက်ာ္ၿပီ။ အေဖက အေမ့ထက္ ႏွစ္ႏွစ္ႀကီးသည္။ သားသမီးေတြက အိမ္ခြဲသြားၾကၿပီ။ အငယ္ဆံုးျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္သာ အိမ္မွာက်န္ရစ္ေနသည္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာျမင့္ေသာ္လည္း မေျပာင္းလဲတာ တစ္ခုရွိသည္။ အေမ့ရင္ဘတ္မွာ တိုက္ခ်ိတ္ႀကီးႏွင့္ တြယ္ခ်ိတ္ထားေသာ ေသာ့တစ္ေခ်ာင္း။

* * *

(၃)
ထိုေန႔က အိမ္မွာ အေမႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ေယာက္ပဲရွိသည္။ ၿပီးေတာ့ ထိုေန႔က မွတ္မွတ္ရရ အိမ္ေရွ႕က ပိေတာက္ပင္ေတြ ပိေတာက္ေတြ ပြင့္ေနသည္။ မိုး၏ ေရွ႕ေျပးရနံ႔တခ်ိဳ႕ ေဝ့ဝဲေနေသာ ေႏြေႏွာင္း၏ ရက္တစ္ရက္ ျဖစ္ေလသည္။ အေမက ျပတင္းဝက ပိေတာက္႐ႈခင္းေတြကို ၾကည့္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့မွ တစ္ခါမွ မဆိုဘူးသည့္ စကားေတြကို အေမဆိုသည္။

“ဂ်ပန္ေတြကို ေတာ္လွန္တာ ႏွစ္ေပါင္း ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ သား”
“ႏွစ္ေပါင္း ေလးဆယ္ေက်ာ္ၿပီ အေမ”
“ႏွစ္ေပါင္း ေလးဆယ္ေတာင္ ေက်ာ္သြားၿပီလား”

ထို႔ေနာက္ အေမ စကားျပတ္သြားသည္။ အေမက သူ႔အခန္းထဲကို ဝင္သြားသည္။ ၿပီးေတာ့ ရင္ဘတ္ကေသာ့ကိုျဖဳတ္ကာ အေမ အပ်ိုဘဝကတည္းက ပါလာေသာ သံမဏိ ေသတၱာႀကီးကို ဖြင့္သည္။ အဝတ္အစားေတြေအာက္က ေက်ာက္ကာေသတၱာ အနက္ကေလးတစ္လံုး ထုတ္သည္။ ေက်ာက္ကာေသတၱာကေလးကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ အထဲမွာ ေငြဖလားေလးေတြ၊ ေငြကြမ္းဘူး၊ ေငြထံုးဘူးကေလးေတြ၊ ေနာက္ အေမငယ္ငယ္တုန္းက ဇာပန္းထိုးသည့္ ဇာထိုးအပ္ေတြ၊ ပန္းထိုးအပ္ေတြလည္း ပါသည္။ ေရာင္စံုခ်ည္လံုးကေလးေတြ ေငြဒဂၤါးကေလးေတြ၊ ေၾကးနီျပားညိဳညိဳကေလးေတြ၊ ေနာက္ ဂ်ပန္ေငြစကၠဴတခ်ိဳ႕။

သည္ေက်ာက္ကာ ေသတၱာအနက္ကေလးကို ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါမွ မျမင္ဘူးေခ်။ အေဖပင္ ျမင္ဖူးလိမ့္မည္ မထင္။ ေသတၱာကေလးက အလ်ား ရွစ္လက္မ၊ အနံ ငါးလက္မေလာက္ ရွိသည္။ ေသတၱာထဲက ပစၥည္းကေလးေတြကို အေမ တယုတယထုတ္သည္။ ေသတၱာကေလးထဲမွာ ခင္းထားေသာ စကၠဴကေလးကို ဖယ္လိုက္ေတာ့ ဓာတ္ပံုေဟာင္းကေလး သံုးပံု ထြက္လာသည္။ အေမက တစ္ပံု အရင္ျပသည္။ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္၏ပံု ျဖစ္သည္။ ဆယ္ႏွစ္အရြယ္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ယွဥ္ကာ မတ္တတ္ရပ္ေနသည္။ ေနာက္မွာ တန္းလ်ားခန္းေတြ။

“ရပ္ေနတာ နင့္အဘြားေပါ့၊ အေမ့အေမက ေဒၚေသာ့တဲ့၊ အသား ျဖဴျဖဴကေလးနဲ႔ သိပ္လွတာ သားရဲ႕”
“ရပ္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးက ဘယ္သူလဲ”
“အဲဒါ အေမေလ၊ အေမ ကိုးႏွစ္သမီးတုန္းက အေမ့အေမနဲ႔ ႐ိုက္ထားတာ”

ဓာတ္ပံုထဲက သားအမိႏွစ္ေယာက္လံုး ဓာတ္ပံုအ႐ိုက္ခံေနသည္ႏွင့္ မတူ။ ကင္မရာကို အထူးအဆန္းလို ၾကည့္ေနၾကပံုမ်ိဳး ျဖစ္သည္။

“ေနာက္ကတန္းလ်ားက ေညာင္လွက အေမတို႔ေနခဲ့တဲ့ ဘီအိုစီတန္းလ်ား၊ အေမ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေနခဲ့တာ”

အေမက ေနာက္တစ္ပံု လွမ္းေပးသည္။ မိန္းမပ်ိဳတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ ဆံေတာက္သိမ္းစ လွပေသာ မိန္းမပ်ိဳတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ ေမးေစ့ကို လက္ေထာက္ထားသည္။ အက်ႌလက္ေတြက ပြေယာင္းေယာင္း။ ေနာက္ခံပန္းခ်ီကားက ဧည့္ခန္းတစ္ခန္း၏ပံု ျဖစ္သည္။ မိန္းမပ်ိဳက ၿပံဳးေနေသာ္လည္း အသက္မပါလွေခ်။

“အဲဒါ အေမ့သူငယ္ခ်င္း ျမစိန္၊ အေမ့ရဲ႕ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္း၊ ရန္လည္းအျဖစ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းေပါ့၊ အေမ့အႏြံအတာလည္း သိပ္ခံရွာတယ္၊ ဒီဓာတ္ပံုက အေမနဲ႔သူ တစ္ေန႔တည္း႐ိုက္တာ၊ ေရနံေခ်ာင္းကို သြား႐ိုက္တာေလ၊ အေဖ မသိေအာင္႐ိုက္တာ၊ အျပန္မိုးခ်ဳပ္လို႔ အေဖ့အ႐ိုက္ ခံရေသးတယ္”

အေမက စိတ္ပါလက္ပါ ေျပာေနျခင္းျဖစ္သည္။ ဝမ္းပန္းတသာ ရွိေနပံုလည္းရသည္။ တစ္ဆက္တည္းမွာပင္ ဝမ္းပန္းတနည္း ရွိေနပံုလည္း ရသည္။ အခန္းတြင္းမွာ ပိေတာက္ရနံ႔ေတြ ရွိေနသည္။ ေလသည္ မိုးေငြ႔ေတြကို သယ္ေဆာင္စျပဳလာၿပီ။

“ေဟာဒီပံုကိုၾကည့္စမ္း သား”

အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ပံု ျဖစ္သည္။ ဓာတ္ပံုအနားေတြ ဖြာလန္ေနသည္။ ဓာတ္ပံုေထာင့္မွာ ေဆးသားေတြ ကြာက်ေနၿပီ။

ေခ်ာေမာသည္ဟု မဆိုသာေသာ္လည္း ညိဳလဲ့ေသာ မ်က္ဝန္းႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက ျပတ္သားၾကည္လင္ဟန္ ရွိသည္။

“ဒါက ဘယ္သူလဲ အေမ”
“ေနာက္ဘက္မွာၾကည့္”

ဓာတ္ပံုေနာက္မွာ စာတန္းကေလးတစ္ေၾကာင္း။ မင္ေရာင္က ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကို ျဖတ္သန္းခဲ့သည့္ မင္ေရာင္။

‘အသက္ႏွင့္ ထပ္တူထပ္မွ် ခ်စ္ရပါေသာ ျမသို႔’
၁၃၊ ၃၊ ၁၉၄၅

ကၽြန္ေတာ္ အေမ့မ်က္ႏွာကို နားမလည္ႏိုင္သလို ၾကည့္ေနမိသည္။ အေမက ၿပံဳးသည္ဆို႐ံုကေလး ၿပံဳးေနသည္။

“အဲဒါ အေမ့ငယ္ရည္းစားေပါ့၊ ကိုဘေအး တဲ့၊ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးထဲကို ပါသြားတာ၊ ျပန္မလာေတာ့ဘူး”
“ဘယ္လိုျပန္မလာတာလဲ အေမ”
“သူတို႔ သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္ ထြက္သြားၾကတာပဲ၊ ကိုဘေအး ရယ္၊ ကိုကံေမာင္ ရယ္၊ ကိုပိုက္တင္ ရယ္၊ ကိုပိုက္တင္ကေတာ့ စစ္ႀကီးၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္ေရာက္သြားတယ္ ဆိုလား၊ ကိုကံေမာင္ကေတာ့ ရြာကို ျပန္ေရာက္လာတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဦးေႏွာက္ပ်က္စီးၿပီး ေရာက္လာတာ၊ ဘာမွ မေျပာႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ကိုဘေအးကေတာ့ သရက္မွာ ဆိုလား၊ ပ်ဥ္းမနား ဆိုလား က်ဆံုးသြားတယ္တဲ့”
“ဒီဓာတ္ပံုက အေမ့ကို သူ မသြားခင္က ေပးခဲ့တာလား”
“ေအး … ဟုတ္တယ္၊ သူ မသြားခင္က ႀကိဳေပးခဲ့တာ၊ အခုန အေမ့သူငယ္ခ်င္း ျမစိန္နဲ႔အတူသြား႐ိုက္တဲ့ အေမ့ဓာတ္ပံုကိုလည္း သူ ယူသြားတယ္၊ ေတာ္လွန္ေရးက သူ ျပန္မလာေတာ့ဘူးဆိုရင္ သူ႔ဓာတ္ပံုကို တစ္သက္လံုး သိမ္းထားလိုက္ပါေတာ့တဲ့၊ အေမ့ဓာတ္ပံုကေတာ့ စစ္ေျမျပင္မွာပဲ က်ေနခဲ့ၿပီ တူပါရဲ႕”
“ထြက္သြားတဲ့ေန႔က အေမနဲ႔မေတြ႔ဘူးလား”
“ေတြ႔တာေပါ့၊ ျမစိန္ပဲ အေမ့ကို လာေခၚတာ၊ ေညာင္လွျမစ္ဆိပ္က ကမ္းပါးထိပ္ကို အေမေရာက္သြားေတာ့ သူတို႔သံုးေယာက္ပါတဲ့ ေလွကေလးက ျမစ္ဆိပ္ကေန ထြက္ေနၿပီ၊ ေလွေပါင္းမိုးထဲက လက္ျပသြားရွာတယ္၊ အေမက ကမ္းပါးထိပ္က သူတို႔ေလွကေလး အေဝးမွာ ေပ်ာက္သြားတဲ့အထိ အေမ ကမ္းပါးထိပ္မွာ ရပ္ေနမိတယ္၊ အဲဒါ ေနာက္ဆံုး ျမင္လိုက္ရတာပါပဲ”
“ဒီဓာတ္ပံုကို အေဖက ဘာေျပာလဲဟင္”
“ဟင့္အင္း … ဒီဓာတ္ပံုအေၾကာင္း နင့္အေဖ မသိဘူး၊ အေမ တစ္ခါမွ မျပခဲ့ဘူး”

အေမက ေက်ာက္ကာေသတၱာေလးထဲကို ပစၥည္းေတြ  ျပန္ထည့္သည္။ ဓာတ္ပံုေဟာင္းကေလးေတြကို တယုတယ ျပန္ထည့္သည္။

ပိေတာက္ရနံ႔သည္ ေလထဲတြင္ ေဝ့ဝဲေနသည္။

* * *

(၄)
အေမဆံုးသြားတာ ၾကာခဲ့ၿပီ။ မိုးရက္တစ္ရက္မွာ ဆံုးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ႏွစ္လည္ရက္ တစ္ရက္မွာေတာ့ အေမ့ကို ရည္စူး၍ ဆြမ္းေကၽြးခ်င္သည္ဟု အေဖေျပာသည္။ ရပ္ေဝးက သားသမီးေတြကိုလည္း မွာသည္။ အေမ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ထဘီအက်ႌ တခ်ိဳ႕ကိုလည္း ႏြမ္းပါးသူေတြကို ေပး ေပးဖို႔ အေဖ စီစဥ္သည္။ ထိုေန႔က အေမ့ေသတၱာကို ႏွစ္ေပါင္း ေလးဆယ္ေလာက္အတြင္း ပထမဆံုးအႀကိမ္ အေဖဖြင့္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အေမ့ ေက်ာက္ကာေသတၱာကေလးကိုလည္း ဖြင့္ျဖစ္သြားကာ ဓာတ္ပံုေဟာင္းေတြကို အေဖ ေတြ႔သြားခဲ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္က အေဖ့ကို အကဲခတ္ေနမိသည္။ အေဖက ဓာတ္ပံုေတြကို တစ္ပံုခ်င္းၾကည့္သည္။ ဓာတ္ပံုေနာက္က စာကိုဖတ္သည္။ ေနာက္ေတာ့ ၿပံဳးေလသည္။

“ဒါ ဘယ္သူလဲကြ”
“အေမ့ ငယ္ရည္းစားလို႔ ေျပာတာပဲ”
“ေဟ … မင္း ဘယ္သူေျပာလဲ”
“အေမ ေျပာခဲ့ဖူးတာပဲ”

အေဖက ဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲ ဓာတ္ပံုကေလးေတြကို ေက်ာက္ကာေသတၱာထဲသို႔ ျပန္ထည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေသတၱာထဲ ျပန္ထည့္သည္။ အေတာ္ႀကီးၾကာမွ စကားစေျပာသည္။

“မင္းကြာ သိရက္သားနဲ႔၊ မင္းအေမ ေျမခ်တဲ့ေန႔က ေျပာဖို႔ေကာင္းတယ္”
“ဘာကိုလဲ အေဖ”
“ေၾသာ္ … ဓာတ္ပံုေတြေလကြာ၊ မင္းအေမ ေျမျမႇဳပ္တဲ့ေန႔က သည္ဓာတ္ပံုကေလးေတြ သူနဲ႔အတူ ထည့္ေပးလိုက္ရင္ သူ သိပ္ဝမ္းသာရွာမွာ”

အေဖက အေလးအနက္ ေျပာေနျခင္းျဖစ္သည္။ အျပင္ဘက္မွာေတာ့ မိုးေတြညိဳရီေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္က အေမ့ရင္ဘတ္က ေသာ့ကေလး၊ စစ္ေျမျပင္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ အေမ့ရဲ႕ဓာတ္ပံုကေလး၊ ၿပီးေတာ့ မ်က္ရည္လြယ္တတ္ေသာ အေမ့မ်က္ဝန္းမ်ားကို လြမ္းေနမိေလသည္။

-----
ေနဝင္းျမင့္
အိပ္မက္ဖူး၊ အမွတ္-၇၊ ဇန္နဝါရီလ၊ ၁၉၉၀။

Credit to ေငြဇင္ေယာ္